Αυτές τις σειρές είδαμε το 2022 – Οι συντάκτες στη Parallaxi προτείνουν

Πώς γίνεται κάθε χρονιά, να μιλάμε για όλα εκείνα τα ωραία που κάναμε τους προηγούμενους μήνες και να αναπολούμε στιγμές στον καναπέ, με ένα μπολ γεμάτο ποπ κορν και μία καινούρια σειρά στην τηλεόραση, που περίμενες καιρό να δεις…

Η χρονιά που φεύγει, είχε κατά γενική ομολογία αρκετές καλές τηλεοπτικές παραγωγές, όπου σε ελληνικό επίπεδο η μυθοπλασία περνάει την καλύτερη της φάση από ποτέ και σε παγκόσμια συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης εκατομμυρίων τηλεθεατών σε πλατφόρμες και άλλα δίκτυα.

Στον δικό μου (τηλεοπτικό) απολογισμό και λίγο πριν ρωτήσω τους συναδέλφους μου στην Parallaxi  για τις σειρές που αυτοί είδαν και αγάπησαν το 2022, δε θα γινόταν να μη κάνω και πάλι μία αναφορά στην ιδιαίτερη περίπτωση της ΕΡΤ που από πέρυσι ξεκίνησε να ποντάρει στην καλή μυθοπλασία (Εκείνο το «Καρτ Ποστάλ» παραμένει λατρεμένη δουλειά) και το κορύφωσε φέτος με εξαιρετικές δουλειές που έφεραν στη συχνότητα της, θεατές που ίσως ποτέ ξανά δεν είχαν παρακολουθήσει Δημόσια Τηλεόραση με τέτοια συνέπεια.

Το «Κάνε ότι κοιμάσαι» κέρδισε το ευρύ κοινό από το πρώτο κιόλας επεισόδιο του, ενώ στην πλοκή του υποκλίθηκε και το twitter που κάθε Δευτέρα βράδυ κάνει… πάρτι με τις εξελίξεις του (εξαιρετικού) σεναρίου του Γιάννη Σκαραγκά. Το διπλό επεισόδιο κάθε εβδομάδα σε συνδυασμό άλλωστε με το twitter (που το έχω ανοιχτό κάθε φορά για να διαβάζω τα σχόλια όσο παίζει η σειρά) ήταν η καλύτερη παρέα των τελευταίων μηνών του χρόνου, ενώ περιμένω με αγωνία τη συνέχεια το ’23.

Παραμένοντας στις ελληνικές παραγωγές, αλλάζοντας όμως κανάλι, ο «Maestro» του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, ήταν η σειρά που περισσότερο (και οι περισσότεροι) περιμέναμε να δούμε αυτή τη χρονιά στο Mega. Εξαιρετικά πλάνα, ακριβή παραγωγή, σπουδαίοι ηθοποιοί (πόσο χαίρομαι που το μεγάλο κοινό ανακάλυψε το ταλέντο του Τσορτέκη, υποκλίθηκε στις ικανότητες της Καβογιάννη και λάτρεψε από την αρχή την αύρα της Αλεξίου) και ένα σενάριο που από το πρώτο επεισόδιο με έβαλε στη διαδικασία να ψάξω έναν δολοφόνο και να εξηγήσω καταστάσεις και συμπεριφορές, μέσα από έναν «καθρέφτη» για την κοινωνία και όσα ζούμε ή μαθαίνουμε γύρω μας τον τελευταίο καιρό. Στα συν βέβαια και η νέα ερμηνεία του «Τυχερού αστεριού» του Κωνσταντίνου Βήτα που απογείωσε το τραγούδι και το ξανασύστησε σε ένα νεότερο κοινό που το αγνοούσε, καθώς και η προβολή της «Μεγάλης Χίμαιρας» του Καραγάτση που του έδωσε μία νέα ώθηση στις πωλήσεις του. Δικαίως είναι η πρώτη ελληνική σειρά που κατάφερε να μπει στην πλατφόρμα του Netflix!

Από εκεί και πέρα, κρατάω στην  καρδιά μου (γιατί μόνο έτσι πρέπει για αυτή τη σειρά) τις «Σέρρες» του Γιώργου Καπουτζίδη που είδαμε στην συνδρομητική πλατφόρμα του Ant1 και είναι σίγουρα από τα διαμαντάκια της χρονιάς και μετά, πηγαίνοντας στην πλατφόρμα του NetFlix θυμάμαι το «Inventing Anna» με την υποτιθέμενη Γερμανίδα κληρονόμος Άννα Ντέλβι και την αληθινή ιστορία απάτης της μέχρι την αποκάλυψη της αλήθειας που με έκαναν να «κολλήσω» στην οθόνη για ώρες (έχω και τη συνήθεια αν κάτι μου αρέσει να το βλέπω ολόκληρο με τη μία), αλλά και το παραμυθένιο «The Sandman» που σε έντεκα επεισόδια μεταφέρει εξαιρετικά το θρυλικό κόμικ του Gaiman, μέσα από ωραία γραφικά και μύθους που, αν είσαι φαν του είδους όπως είμαι εγώ, αφήνεσαι και σε παρασέρνει το παραμύθι.

Τέλος και λίγο πριν φύγει η χρονιά, δύο ωραίες εκπλήξεις με περίμεναν στο Netflix, με τον τρίτο κύκλο της «Emily in Paris», που ρε παιδί μου εκεί κοντά στις γιορτές το θες κάπως το ρομάντζο σου και η Έμιλυ στο προσφέρει απλόχερα με φόντο το υπέροχο Παρίσι και τις περιπέτειες της, τόσο στο διαφημιστικό γραφείο που εργάζεται όσο και στην προσωπική της ζωή, αλλά και με το ισπανικό «Smiley» που με τα Χριστούγεννα σε πρώτο πλάνο, δύο άντρες ερωτεύονται αλλά μέσα από διάφορες καταστάσεις που τους συμβαίνουν, δεν ομολογούν ο ένας στον άλλον τα αισθήματα τους. Ο έρωτας γίνεται πρωταγωνιστής για ακόμα μία φορά και αν κάτι θέλω να κρατήσουμε από το 2022 αλλά και να βάλουμε ως στόχο το 2023, είναι – εκτός από ακόμα καλύτερες σειρές – να ερωτευτούμε τρελά όλα και όλους γύρω μας! Έτσι, λες και κάποιος γράφει το σενάριο της δικής μας ωραίας ιστορίας!

Τι είδαν όμως οι άλλοι στο γραφείο; Πέρασα από καθέναν και ρώτησα τις σειρές που είδαν το 2022 και παρακάτω, σας αποκαλύπτονται!

Ραφαήλ Γκαϊδατζής

Με ένα μωρό στο σπίτι και τον ελεύθερο χρόνο μεταξύ υποχρεώσεων και οικογένειας να είναι πλέον ελάχιστος, μια αγαπημένη συνήθεια του παρελθόντος, πλέον προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα. Έστω και έτσι όμως πάντα θα βρεθεί μια σειρά που θα σου κεντρίσει το ενδιαφέρον, θα σε κάνει να “κολλήσεις” και να δεις το ένα επεισόδιο πίσω από το άλλο ακόμα και αν το μετανιώσεις την επόμενη μέρα και πεις γιατί δεν κοιμήθηκα λίγο παραπάνω.

“Άχαστο” λοιπόν της χρονιάς που φεύγει το «Dahmer». Σε σημείο μάλιστα… παρεξήγησης, όταν είπα ότι περνάει ευχάριστα η ώρα σου βλέποντάς το. Πόσο ευχάριστα βέβαια μπορεί να περάσει η ώρα βλέποντας την αρρωστημένη δράση ενός serial killer. Εσείς οι λίγοι που δεν το έχετε δει, καιρός να το ξεκινήσετε. “Κλεφτές” ματιές και στο 1899 που παραμένει όμως “παρκαρισμένο” στη λίστα με τις υπόλοιπες σειρές που περιμένουν να πατήσεις το play. Με… συνταγή από το «Dark», σίγουρα αξίζει το χρόνο μας και ας “καούμε” μέχρι να καταλάβουμε τι θέλει να πει ο ποιητής.

Ευχάριστη έκπληξη και το «Clickbait», μια μίνι σειρά 8 επεισοδίων που θα σου κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον και είναι ότι πρέπει για να τη δεις σε ένα σαββατοκύριακο, με τις ανατροπές να διαδέχονται η μία την άλλη. Δεν είναι και κανένα αριστούργημα, αλλά είπαμε στόχος είναι να περνάει ευχάριστα η ώρα μας.

Στο ίδιο μήκος κύματος και το «Tabula Rasa». Μίνι σειρά 9 επεισοδίων με βελγική «σφραγίδα» η οποία μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο θα σε αφήσει με το στόμα ανοιχτό! Σταθερή αξία στις επιλογές μου και φέτος το «Somebody Feed Phil», ένα γευστικό ταξίδι σε κάθε γωνιά της γης και μια γνωριμία με κουζίνες που ίσως δε γευτούμε ποτέ στη ζωή μας. Ανυπομονησία για τη συνέχεια του «You» με επιφύλαξη βέβαια για το αν μπορεί να μας διατηρήσει αμείωτο το ενδιαφέρον ή θα κάνει “κοιλιά” και θα ευχόμαστε να είχε ολοκληρωθεί νωρίτερα. Τέλος, περιμένω… φως από το «Into the Night». Δύο σεζόν που τις είδα “χωρίς ανάσα”, αλλά έκτοτε δεν υπάρχει κάποιο νεότερο για το πότε θα επιστρέψει με νέα επεισόδια. *Όλα τα παραπάνω θα τα βρεις στην πλατφόρμα του Netflix*.

Νίκος Γκάγιας

Έφτασε ο προσωπικός απολογισμός για τις σειρές που είδα αυτή την χρονιά. Συνήθως είναι η ώρα που βγάζω από την τσάντα μου έναν τεράστιο πάπυρο με μία ατελείωτη λίστα από σειρές. Όμως φέτος για κάποιο λόγο, ενώ αισθάνομαι πως έχω ξοδέψει άπειρες ώρες στο Netflix, εν τέλει κάτι τέτοιο δεν ισχύει.

Οι σειρές που είδα και μου έχουν μείνει στο μυαλό (για καλούς και κακούς λόγους) είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού.

Ας ξεκινήσουμε με την σειρά που ήθελα να δω αλλά ποτέ δεν έπαιρνα την απόφαση τα τελευταία 2 χρόνια. Το «Αν δεν σε είχα γνωρίσει» ήρθε στη ζωή μου για να μου υπενθυμίσει πως στη ζωή είναι όλα γραμμένα. Το «Αν δεν σε είχα γνωρίσει» στην πραγματικότητα πρόκειται για μία τρυφερή ιστορία αγάπης με «κακό» τέλος. Σε όλη την διάρκεια πιστεύεις πως οι δύο πρωταγωνιστές θα καταφέρουν να μείνουν μαζί ευτυχισμένοι σε κάποιο σύμπαν. Αν θα έπρεπε να πατήσω replay σε μία σειρά, τότε θα ήταν αυτή σίγουρα.

Μετά άλλες δύο θυμάμαι έντονα. Από την μία το «Manifest» και από την άλλη το «Clickbait». Μία σειρά επιστημονικής φαντασίας και μία μυστηρίου.

Το Manifest, όπως έχω γράψει και παλαιότερα, είναι μία σειρά που ενώ ξεκίνησε πολύ δυναμικά, μετά αισθάνομαι πως κάπως έχασε την κατεύθυνση της και ξέφυγε πολύ. Αν αγαπάς τα ακραία σενάρια επιστημονικής φαντασίας, τότε θα περάσεις καλά. Αν πάλι θέλεις πιο ρεαλιστικές καταστάσεις, τότε μην μπεις στον κόπο να πατήσεις το play. Όμως γι’ αυτό υπάρχουν πολλές σειρές για όλα τα γούστα. Έτσι μπορείς να ξεκινήσεις το Clickbait, μία σειρά με πολύ μυστήριο και clickbait περιεχόμενο. Κι αν φαινομενικά διαβάζοντας την υπόθεση καταλαβαίνεις πως πρόκειται για μία απλή σειρά μυστηρίου, στην πραγματικότητα πίσω από την βασική πλοκή κρύβονται βαθύτερα νοήματα.

Λαμπρινή Παπανίκου

Το πρώτο μισό του 2022, καθώς δεν βρισκόμουν στην Ελλάδα, αναζητούσα συνεχώς κάποια ελληνική σειρά, που θα μου κρατούσε συντροφιά και ταυτόχρονα θα μου φαινόταν ενδιαφέρουσα. Όλη μέρα άκουγα αγγλικά και άλλες ξένες γλώσσες γύρω μου, οπότε είχα ανάγκη μια καλή comfort ελληνική σειρά, που θα ήταν κάτι παραπάνω από τις επαναλήψεις του Άκρως οικογενειακόν.

Έτσι, στράφηκα στο Ertflix και στις καινούριες σεζόν της σειράς «Τα καλύτερά μας χρόνια». Ποτέ πριν δεν ήμουν φανατική τηλεθεάτρια της σειράς, αλλά ήξερα την βασική πλοκή, λόγω των γονιών μου που την έβλεπαν συνέχεια.

Στις νέες σεζόν λοιπόν, βρισκόμαστε στην δεκαετία του ’80 και όλα είναι φαντασμαγορικά και επιβλητικά, ακριβώς όπως είχα αυτή την περίοδο στο μυαλό μου. Ο μικρός Άγγελος είναι πια έφηβος και τον βλέπουμε να βιώνει τον πρώτο του έρωτα, τις απογοητεύσεις που αυτός μπορεί να φέρνει και ταυτόχρονα να γοητεύεται από τον κόσμο του κινηματογράφου, μέσα από την βιντεοκάμερα που έχει πάρει ως δώρο.

Πολλές αλλαγές έρχονται στην οικογένειά του, κάποιες ευχάριστες, κάποιες όχι τόσο. Νέοι χαρακτήρες μπαίνουν στο προσκήνιο, άτομα από το παρελθόν επιστρέφουν, ενώ την ίδια στιγμή, κάποιοι που ήταν πάντα εκεί αποχωρίζονται τους Αντωνόπουλους.

Μια σειρά, που με κάθε επεισόδιο με ταξίδευε πίσω σε εκείνη την εποχή και συχνά μου προκαλούσε νοσταλγία για πράγματα που δεν έχω ζήσει ποτέ. Η σκηνοθεσία, τα ρούχα, τα σκηνικά, ακόμη και μικρές ασήμαντες λεπτομέρειες σε πηγαίνουν ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο.

Ταυτίστηκα με κάθε χαρακτήρα ξεχωριστά, έκλαψα μαζί τους, ένιωσα την χαρά τους, την ανησυχία και την ανακούφισή τους.

Μια σειρά για μένα, ορισμός του comfort show, που πλέον έχει γίνει κομμάτι της κάθε μου  εβδομάδας και ήταν ακριβώς αυτό που έψαχνα, εκείνη την κρύα άνοιξη που πέρασα μακριά από τα δικά μου άτομα.

Μια ακόμη σειρά που μπορεί να μην κυκλοφόρησε το 2022, αλλά εγώ είδα και ξανά είδα την χρονιά που πέρασε, είναι το «The Bold Type». Θα μπορούσε κανείς να πει πως είναι το νέας γενιάς Sex and the City, το οποίο βέβαια καλύπτει πολλά παραπάνω από ερωτικές σχέσεις.

Είναι βασισμένη στην ιστορία της αρχισυντάκτριας του Αμερικανικού Cosmopolitan και ακολουθεί τρεις νέες γυναίκες, που εργάζονται σε ένα μεγάλο περιοδικό στην Νέα Υόρκη, η κάθε μια σε διαφορετικό τομέα. Τρεις κολλητές με διαφορετικές φιλοδοξίες και διαφορετικά εμπόδια στον δρόμο τους. Η αρχισυντάκτριά τους και αφεντικό τους έχει τον ρόλο της μέντορα και ενώ στην αρχή φαντάζει τρομακτική, τελικά θα την αγαπήσεις.

Μια feelgood σειρά 3 σεζόν, που θα βρεις στο Netflix, που βέβαια καλύπτει και πολύ σημαντικά θέματα όπως την γυναικεία σεξουαλικότητα και υγεία, την ισότητα κλπ. , που μέσα από το ευχάριστο κλίμα της σειράς καταφέρνουν να περάσουν το δικό τους μήνυμα. Το αγαπημένο μου επεισόδιο ήταν, το «Carry the weight» της πρώτης σεζόν, που καλύπτει το θέμα της σεξουαλικής παρενόχλησης, με έναν πολύ ενδιαφέρον τρόπο. Οπότε, σε αυτό το σημείο θα συμβούλευα, να λάβεις σοβαρά υπ’ όψιν τα trigger warnings που μπορεί να φέρουν κάποια επεισόδια.

Η τέλεια σειρά για να δεις με τις φίλες σου ή και μόνη σου, όποτε θέλεις να νιώσεις girl power vibes και να ανεβάσεις την διάθεσή σου. Μην σου φανεί περίεργο, αν μετά από τις 3 σεζόν θέλεις να μετακομίσεις στην Νέα Υόρκη και να κατακτήσεις τον κόσμο. Βέβαια, keep in mind, ότι σίγουρα η πραγματική ζωή μιας νέας εργαζόμενης δεν είναι πάντα τόσο ουάου.

Χρυσάνθη Αρχοντίδου

Μετά από τρία χρόνια απουσίας, αφού είχα δει την πρώτη σεζόν του «Euphoria» όταν είχε πρωτοβγεί το 2019, η ανυπομονησία μου για την συνέχεια της σειράς, ήταν τεράστια. Τα “Euphoria Sundays” όπως ονομάστηκαν από το κοινό, καθήλωσαν και εμένα κάθε Κυριακή στην οθόνη μου, περιμένοντας καινούργιο επεισόδιο και σχολιάζοντάς το την επόμενη μέρα όχι μόνο με τις φίλες μου αλλά και με όλο τον διαδικτυακό κόσμο. Η σειρά καταλάμβανε κάθε εβδομάδα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ειδικότερα Twitter και TikTok, με τον σχολιασμό από τους φανς και τις θεωρίες συνωμοσίας για το τι πρόκειται να ακολουθήσει στα επόμενα επεισόδια. Ο σάλος της σειράς από την πρώτη σεζόν, με το glitter, τα outfits και το aesthetic να κρατάνε πολύ κόσμο, επέστρεψε προσπαθώντας να τα βάλει όλα αυτά σε δεύτερη μοίρα και να εστιάσει περισσότερο σε ένα βαρύ σενάριο.

Ο σκηνοθέτης Sam Levinson, παρά τις εμφανείς αστοχίες που είχε με τον χειρισμό των χαρακτήρων του στη δεύτερη σεζόν, κατάφερε με την ριψοκίνδυνη πλοκή και την φανταστική σκηνοθεσία να κρατήσει το κοινό κολλημένο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Το εφηβικό –αλλά όχι και τόσο εφηβικό- δράμα, οι τοξικές παράνομες σχέσεις, η μάχη με τον εθισμό στα ναρκωτικά και οι περίπλοκες ανθρώπινες σχέσεις σε φιλία και οικογένεια, αναδείχθηκαν με ωμό και ταυτόχρονα πανέμορφο τρόπο μέσα από τις άψογες ερμηνείες όλων των ηθοποιών, που κατάφεραν να σε κάνουν να παραβλέπεις το αμφισβητήσιμο γράψιμο σε μερικά σημεία.

Για μένα, η δεύτερη σεζόν του Euphoria ήταν ο ορισμός «love to hate-watch”. Εκνευριζόμουν τόσο πολύ με την πλοκή, οριακά τσίριζα μπροστά στην οθόνη μου, αλλά ταυτόχρονα δεν μπορούσα να σταματήσω να βλέπω. Κατάφερε να με κάνει να νιώσω κάθε πιθανό συναίσθημα, από χαρά, συγκίνηση, θυμό, άγχος μέχρι και λύπη. Αυτό που με κέρδισε από την πρώτη ακόμη σεζόν και συνέχισε με επιτυχία και στην δεύτερη είναι ότι όλοι οι χαρακτήρες κινούνται σε μια γκρίζα ηθική ζώνη. Δεν υπάρχει αποκλειστικά «καλός» και «κακός», υπάρχουν μόνο άνθρωποι που τους βλέπουμε να κάνουν λάθη και κακές επιλογές.  Το κοκτέιλ συναισθημάτων που μου χάρισε η σειρά, μετά το ανοιχτό τέλος της σεζόν, σίγουρα με κάνει να διψάω για την συνέχεια της 3ης σεζόν.

Σαν φανατική θαυμάστρια του Game of Thrones και όντας ακόμα απογοητευμένη και πικραμένη από το φινάλε της σειράς πριν από τρία χρόνια, ξεκίνησα να βλέπω το πρίκουελ του με μισό μάτι και γεμάτη αμφιβολίες.

Ωστόσο, το «House of the Dragon» με διέψευσε με κάθε δυνατό τρόπο.  Από το καταπληκτικό casting, το σενάριο, τη σκηνοθεσία, τα CGI σκηνικά μέχρι τα κουστούμια και τις λευκές περούκες,  το House of the Dragon σε γυρνάει απευθείας στον κόσμο του «Game of Thrones». Η σειρά φαντασίας ακολούθησε το υλικό των –ευτυχώς ολοκληρωμένων – βιβλίων του George R.R. Martin και παρά τις αλλαγές που έγιναν, κατάφερε να αποδώσει άψογα το κλίμα του Game of Thrones. Η σειρά αφηγείται τον «Χορό των Δράκων», την συναρπαστική ιστορία καταστροφής του οίκου Ταργκάρυεν, μέσα από τον εμφύλιο πόλεμο που ξέσπασε για την κατοχή του Σιδερένιου Θρόνου.

Δεν είναι κρυφό για κανέναν ότι η ιστορία δεν θα έχει happy ending. Για του λόγου το αληθές, όσοι βλέπουμε την σειρά, λόγω της ύπαρξης των βιβλίων αλλά και μερικών αναφορών από το Game of Thrones, πάνω κάτω ξέρουμε τι θα γίνει. Και όμως, η σειρά πήρε ρίσκο με τα time jumps δεκαετιών που έκανε ανάμεσα στα επεισόδια για να μπορέσει να αφηγηθεί ολοκληρωμένα την εισαγωγή της ιστορίας και με την αλλαγή των βασικών ηθοποιών στα μισά της σεζόν για λόγους ηλικίας. Παρ’ όλα αυτά, κατάφερε να λάβει επαίνους όχι μόνο από τους κριτικούς αλλά και από σκληροπυρηνικούς και δύσπιστους φανς του Game of Thrones, σαν εμένα.

Το House of the Dragon έφερε πίσω την νοσταλγία του Westeros που μας είχε λείψει εδώ και τρία χρόνια. Το κάστινγκ των ηθοποιών είναι τόσο καλό, που οριακά πιστεύεις ότι οι ηθοποιοί μεγάλωσαν όντως σε ηλικία και δεν είναι διαφορετικοί άνθρωποι που παίζουν τον ίδιο ρόλο. Οι ερμηνείες είναι ανατριχιαστικές και θα λείψουν ιδιαίτερα από την συνέχεια της σειράς ο Paddy Considine, Milly Alcock και Emily Carey. Ο γυναικείος ανταγωνισμός που είναι καθαρό προϊόν ενός πατριαρχικού κόσμου, οι απίστευτες σκηνές μάχης με δράκους – πολύ αληθοφανείς δράκους, και οι αμφίβολες σχέσεις που για κάποιον λόγο καταλήγουμε να υποστηρίζουμε, είναι λίγοι από τους πολλούς λόγους που δεν μπορώ να περιμένω έναν χρόνο για την δεύτερη σεζόν της σειράς.