Η εργασιακή πραγματικότητα σήμερα – Πόσο έχουν αλλάξει οι διεκδικήσεις από το Σικάγο του ’86;

Η πρώτη ημέρα του Μαΐου είναι αφιερωμένη στους αγώνες που έγιναν για την εξασφάλιση εργασιακών δικαιωμάτων, αγώνες αιματοβαμμένους, αγώνες-θυσίες για την εργασιακή πραγματικότητα που έχουμε σήμερα.

Η πρωτομαγιά δεν είναι πικ νικ και στεφάνια. Είναι απεργία. Είναι ημέρα μνήμης για όλους εκείνους που αγωνίστηκαν σθεναρά για την καθιέρωση του 8ωρου, την Κοινωνική Ασφάλιση, την υπεράσπιση της μητρότητας, την κανονική άδεια, τα συνδικαλιστικά δικαιώματα, τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, αλλά και την πρόσβαση στα κοινωνικά αγαθά τις δωρεάν υπηρεσίες Υγείας, Παιδείας, Πολιτισμού.

Σήμερα μιλάμε για πάταξη της μαύρης εργασίας, για προστασία του εργαζομένου. Ακούμε για αυξήσεις μισθών, για στελέχωση δομών και για άλλα πολλά. Μόνο που δεν τα βλέπουμε.

Ο νόμος 5053/23 έφερε τα πάνω κάτω όταν, με τις ευλογίες του κράτους και του τότε υπουργού Εργασίας, Άδωνι Γεωργιάδη, θεσμοθετούταν στην ουσία το εβδομαδιαίο εργασιακό ωράριο των έξι ημερών (σε περιπτώσεις αιφνίδιου και εξαιρετικού φόρτου εργασίας για τις επιχειρήσεις μη συνεχούς λειτουργίας) που άνοιξε το δρόμο για 13 ώρες ημερήσιας εργασίας και η παράλληλη απασχόληση σε πολλούς εργοδότες- με την επιφύλαξη των διατάξεων που έχουν ήδη θεσπιστεί και αφορούν τον ημερήσιο χρόνο εργασίας και ανάπαυσης των εργαζομένων.

Άρα, η εργασιακή πραγματικότητα που έχουμε σήμερα, είναι πράγματι τόσο καλή όσο μάς παρουσιάζεται καθημερινά; Σε τι βαθμό έχει εξαλειφθεί η εκμετάλλευση, σε τι βαθμό οι συνθήκες εργασίας είναι ασφαλείς;

Ο τραγικός απολογισμός των εργατικών δυστυχημάτων

Την παγκόσμια ημέρα για την υγιεινή και την ασφάλεια στους χώρους εργασίας στις 28/4, τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν από την Ομοσπονδίας Συλλόγων Εργαζομένων Τεχνικών Επιχειρήσεων ήταν αποκαρδιωτικά. Ο τραγικός απολογισμός των θανατηφόρων εργατικών δυστυχημάτων κατά το πρώτο τετράμηνο του 2025 με 64 εργαζόμενους να έχουν χάσει τη ζωή τους και 101 να έχουν τραυματισθεί σοβαρά στους χώρους εργασίας αποτελεί ένα σοκ για την σημερινή κατάσταση. Τα στοιχεία που παρουσίασε αυτή την εβδομάδα ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Συλλόγων Εργαζομένων Τεχνικών Επιχειρήσεων κ. Ανδρ. Στοϊμενίδης σε συνέντευξη τύπου με την ευκαιρία της παγκόσμιας ημέρας για την υγιεινή και ασφάλεια στους χώρους εργασίας είναι αποκαρδιωτικά και δείχνουν μια ανησυχητική έκρηξη η οποία έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο των τελευταίων ετών.

Το 2024 οι θάνατοι ήταν 39, το ίδιο διάστημα του 2023 ήταν 54 και του 2022 έφθαναν τους 20.

Συνολικά κατά το 2024 χάθηκαν 149 εργαζόμενοι στους χώρους εργασίας, ενώ τραυματίσθηκαν σοβαρά 232 εργαζόμενοι. Όπως σημειώνει χαρακτηριστικά ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας κ. Ανδρ. Στοϊμενίδης «οι αριθμοί είναι τρομακτικοί» ενώ αποδίδει την έξαρση στους εξής λόγους:

• στην ανισορροπία εις βάρος των εργαζομένων που υπάρχει στο εργατικό δίκαιο
• στην μη επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, αλλά και
• στην ελαστικοποίηση και εντατικοποίηση της εργασίας που έχουν επιφέρει οι τελευταίοι νόμοι για τα εργασιακά.

Η ΓΣΕΕ μιλά για αρνητικό ρεκόρ την τελευταία τετραετία.

Τα εργατικά ατυχήματα ξεπερνούν τα 14.000 ετησίως, όπως απεικονίζεται στις επίσημες εκθέσεις της Ανεξάρτητης Αρχής Επιθεωρητών Εργασίας. Ένα μεγάλο μέρος από τα ατυχήματα αποδίδεται στις άθλιες συνθήκες εργασίας, αλλά και στα εξαντλητικά ωράρια εργασίας.

Ιδιαιτέρως σημαντικό και αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι στα επίσημα στοιχεία της χώρας μας δεν καταγράφονται η επαγγελματική νοσηρότητα, οι επαγγελματικές ασθένειες και οι θάνατοι που προέρχονται από επαγγελματική νόσο.

Το οικονομικό – πλην του κοινωνικού – κόστος των ατυχημάτων ξεπερνά τα 150 εκατομμύρια ετησίως.

Τα περισσότερα εργατικά ατυχήματα, αντιστοιχούν κατά σειρά στον κλάδο του λιανικού εμπορίου εκτός οχημάτων (22,8%), στον κλάδο των καταλυμάτων (9,3%), στον κλάδο της Δημόσιας Διοίκησης και Άμυνας και υποχρεωτικής κοινωνικής ασφάλισης (9,3%), στον κλάδο των δραστηριοτήτων ανθρώπινης υγείας (6,4%), στις κατασκευές (6%), στον κλάδο του χονδρικού εμπορίου εκτός οχημάτων (5,3%) και στη βιομηχανία τροφίμων (4,9%).

«Διακύβευμα της πρωτομαγιάς σήμερα η επιστροφή σε μια πιο ολοκληρωμένη προστασία των εργαζομένων»

Πέραν των ατυχημάτων, η κατάσταση στην εργασία βρίσκεται σε ένα περίεργο σημείο. Η περίοδος των μνημονίων υπήρξε καταλύτης για την εργασία και τα μετα-μνημονιακά χρόνια βρίσκουν τη χώρα πολύ πίσω στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας.

Ευρωπαϊκή οδηγία συστήνει στις χώρες μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης οι συλλογικές συμβάσεις να καλύπτουν τουλάχιστον το 80% των εργαζομένων, την ώρα που στοιχεία δείχνουν ότι μόλις 3 στους 10 καλύπτονται από κάποια συλλογική σύμβαση εργασίας. Έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος αναφέρει πως «η συντριπτική πλειονότητα των μισθωτών εργαζομένων της χώρας καλύπτονται μόνο από ατομικές συμβάσεις εργασίας».

Ενδεικτικά, σύμφωνα με τα στοιχεία της «Εργάνη», το δεκάμηνο του 2024 υπογράφηκαν 205 επιχειρησιακές συμβάσεις, που κάλυπταν 142.374 εργαζομένους. Από αυτές, οι 132, που κάλυπταν 87.855 εργαζομένους (61,7% του συνόλου), δεν προέβλεπαν κάποια μισθολογική αύξηση, ενώ οι υπόλοιποι 54.519 εργαζόμενοι (38,3% του συνόλου) έλαβαν κατά μέσο όρο αύξηση 2 %.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία οι εργαζόμενοι με σχέση ιδιωτικού δικαίου έφθαναν στο τέλος του 2024 τα 2.519.726, γεγονός που σημαίνει ότι μόνο το 5,65% του συνόλου των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, καλύπτεται από κάποια επιχειρησιακή σύμβαση εργασίας.

Για την κατάσταση της εργασίας σήμερα από νομικής πλευράς, ο δικηγόρος Χρήστος Παππάς, μέλος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης και εργατολόγος μιλά στην Parallaxi και «χαρτογραφεί» το τοπίο.

«Να πούμε για αρχή ότι η Πρωτομαγιά δεν είναι αργία, είναι απεργία. Διαχρονικά και αποδεδειγμένα, οποτεδήποτε έγινε κάποια κατάκτηση εργασιακού δικαιώματος- το 8ωρο για παράδειγμα- η κοινωνική ασφάλιση, το να μη δουλεύεις τις Κυριακές, το να μη δουλεύουν τα ανήλικα, όλα αυτά δεν παραχωρήθηκαν ποτέ. Βγήκε κόσμος στον δρόμο και το απαίτησε. Όλα αυτά που θεωρούμε κεκτημένα κάποτε δεν ήταν καθόλου αυτονόητα. 

Η χώρα μας την περίοδο των μνημονίων έκανε κάποια πολύ δυσάρεστα πισωγυρίσματα στην προστασία της εργασίας. Πρώτα απ΄όλα, στην ουσία καταργήθηκαν οι συλλογικές συμβάσεις. Δεν καταργήθηκαν, μεν, αλλά τα τελευταία 15 χρόνια έχει δυσκολέψει τόσο πολύ ο νόμος για τις συλλογικές συμβάσεις που είναι λες και τις έχουν καταργήσει. Άρα το ζήτημα σήμερα για το εργατικό κίνημα είναι η επαναφορά των συλλογικών ρυθμίσεων. 

Επίσης, βλέπουμε ότι τα τελευταία δυο χρόνια, η νομοθεσία δίνει περιθώριο στους εργοδότες να επιβάλλουν στους εργαζόμενους να δουλεύουν και έξι μέρες την εβδομάδα και υπερωρίες– με αποζημίωση βέβαια- αλλά παλιά μπορούσε να πει ότι δε θέλει να δουλέψει παραπάνω ή το Σαββατοκύριακο, δε μπορούσε να του το επιβάλλει ο εργοδότης. Τώρα, μπορεί», αναφέρει ο Χ. Παππάς.

Όσον αφορά την λεγόμενη «προστασία του εργαζομένου», εξηγεί: «Έχουμε παρατηρήσει ότι, όσον αφορά την προστασία του μεμονωμένου εργαζομένου, δεν έχει αυξηθεί η προστασία, ταυτόχρονα όμως το κράτος στέλνει μέτρα- και μάλιστα πολύ αυστηρά- εις βάρος των εργοδοτών για την ασφάλιση των εργαζομένων και να δηλώνονται οι αποδοχές τους. Αυτό όμως δεν το κάνει γιατί έχει τόσο μεγάλο άγχος για τους εργαζομένους αλλά γιατί αυτά του αποφέρουν έσοδα. Όταν λέμε η «πάταξη της μαύρης εργασίας» εννοείται ότι, αν εσύ δηλώνεις τον εργαζόμενο, δηλώνονται και ασφαλιστικές εισφορές και ο εργοδότης πληρώνει φόρους. Άρα βλέπουμε ότι υπάρχουν πάρα πολύ αυστηρές κυρώσεις, κανένας δε σκέφτεται πλέον να πληρώσει «μαύρα» γιατί είναι 10.000 ευρώ η παράβαση.

Εδώ έχουμε ένα οξύμωρο: Εμφανίζεται ότι ισχυροποιείται η θέση των εργαζομένων αλλά στην πραγματικότητα αυτό γίνεται μόνο για το συμφέρον του κράτους και για αυτό το συμφέρον υπάρχουν νόμοι που εμφανίζονται προστατευτικοί της εργασίας αλλά στην πραγματικότητα διασφαλίζουν απλά τα έσοδα του κράτους. Και εκεί που το κράτος δεν έχει να κερδίσει κάτι– στις συλλογικές συμβάσεις, στην εργασία το Σάββατο- αφήνει ανέλεγκτα τους εργοδότες να κάνουν ότι θέλουν, χωρίς να δίνει προστασία».

Τέλος, καταλήγει πως «το διακύβευμα της πρωτομαγιάς σήμερα είναι να επιστρέψουμε σε μια πιο ολοκληρωμένη προστασία των εργαζομένων όσον αφορά τον χρόνο εργασίας τους, όσον αφορά τον ελεύθερο χρόνο τους και να προστατεύσουν την οικογενειακή ζωή τους, αυτά είναι που διακυβεύονται. Και η επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων, που θα έπρεπε να είναι το νο. 1 διακύβευμα».

Δυο εργαζόμενες μιλούν στην Parallaxi

Εργασιακή εκμετάλλευση νέων

Για την εμπειρία της στην τελευταία της δουλειά μας μιλάει η Μαρία, 22 ετών και περιγράφει τις πολύ διαφορετικές συνθήκες που αντιμετώπισε στον χώρο εργασίας της αφού ξεκίνησε εκεί.

«Δούλευα σε ένα μαγαζί λιανικής πώλησης και είχα υπογράψει συμβόλαιο μερικής απασχόλησης, δηλαδή να δουλεύω 5 μέρες την εβδομάδα από 4 ώρες. Κάτι που δεν έγινε γιατί δούλευα τελικά από 4 έως 8 ώρες, δεν είχα δηλαδή σταθερό πρόγραμμα και πολλές φορές δούλευα σπαστό, κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που είχα υπογράψει, ενώ το πρόγραμμα έβγαινε την προηγούμενη ημέρα, δεν υπήρχε εβδομαδιαίο πρόγραμμα.

Τις εβδομάδες που υπήρχε κάποια αργία, στο πρόγραμμα μας έβαζαν το ρεπό μας να είναι την ημέρα της αργίας έτσι ώστε να μην παίρνουμε έξτρα ρεπό και να δουλεύουμε τις υπόλοιπες μέρες κανονικά.

Όσον αφορά τον μισθό, το συμβόλαιό μου όριζε συγκεκριμένες ημερομηνίες που θα γινόταν η πληρωμή. Στην αρχή αυτό τηρήθηκε αλλά μετά από κάποιο καιρό οι πληρωμές αργούσαν πάρα πολύ να γίνουν, δηλαδή γίνονταν τέλη του μήνα για τον προηγούμενο μήνα και αυτό συνεχίστηκε μέχρι να παραιτηθώ.

Για τον τελευταίο μήνα που δούλεψα δε μου έχει δώσει τον μισθό μου γιατί, απ’ ότι έμαθα, αυτό κάνει, δεν τον πληρώνει για τον τελευταίο μήνα που δούλεψε και μόνο με καταγγελία μπορώ να πάρω τα χρήματά μου. 

Ακόμη, αργούσαν να πληρώσουν το ρεύμα του μαγαζιού και ήρθαν δυο φορές να μας κόψουν το ρεύμα και ήμασταν για δυο ώρες χωρίς ρεύμα ενώ έμπαιναν κανονικά πελάτες στο μαγαζί. Δεν μπορούσαμε να τους βγάλουμε απόδειξη και την γράφαμε χειρόγραφα».

“Α, άρα σκέφτεστε και για παιδάκι;” – Κεφάλαιο μητρότητα

Για τα περιστατικά που αντιμετώπισε σε συνεντεύξεις για δουλειά μιλά στην Parallaxi η Λία, 32 ετών. Η Εύα κάνει λόγο για την καχυποψία των εργοδοτών όταν μάθαιναν ότι ήταν πρόσφατα παντρεμένη και «σε ηλικία παιδιού».

«Το διάστημα που ήμουν χωρίς εργασία πήγαινα σε πολλές συνεντεύξεις και σχεδόν σε όλες αντιμετώπιζα το ίδιο κώλυμα όταν μάθαιναν ότι είχα παντρευτεί πρόσφατα. Η ερώτηση ερχόταν έμμεσα: “Α, άρα σκέφτεστε και για παιδάκι;”. Όταν εξηγούσα ότι κάτι τέτοιο δεν ήταν στα άμεσα σχέδιά μου, απαντούσαν πως σε 2-3 χρόνια όμως ίσως να είναι. Και αυτό αποτέλεσε αρκετές φορές εμπόδιο στο να προσληφθώ».

Ακόμη, όταν η Λία πράγματι έμεινε έγκυος ενώ βρισκόταν με σύμβαση ορισμένου χρόνου σε μια δουλειά που της έλεγαν ότι θα μονιμοποιηθεί, η «άδεια μητρότητας» αποτέλεσε θέμα συζήτησης και αβεβαιότητας ανανέωσης. «Η εγκυμοσύνη προκάλεσε μεν χαρά στην ομάδα αλλά από πλευράς εργοδότη τα πράγματα ήταν δύσκολα. Οι υπεύθυνοι ήταν πρόθυμοι να βοηθήσουν και να επιμείνουν, παρόλα αυτά τίποτα δεν εξασφάλιζε πως θα παρέμενα στην δουλειά καθώς δε θα ήμουν ενεργή- βάσει νόμου» λίγο πριν τον τοκετό και ένα διάστημα μετά. Δεν υπάρχει ουσιαστική προστασία σε αυτές τις περιπτώσεις για τις γυναίκες που γίνονται μητέρες και αυτό είναι κάτι που προκαλεί άγχος σε πολλές γυναίκες. Μπορεί να μην μπορούν να σε διώξουν μέχρι τη λήξη της σύμβασης αλλά από εκεί και πέρα όλα είναι μετέωρα».

Πόσο επίκαιρη είναι, λοιπόν, η ημέρα της Πρωτομαγιάς σήμερα;

Σήμερα, για τα εργατικά σωματεία, τις ενώσεις και όχι μόνο, η Πρωτομαγιά φαίνεται να είναι πιο επίκαιρη από ποτέ.

Ο Γιώργος Κρεασίδης, μέλος της Εκτελιστικής Επιτροπής της Ένωση Δημοσιοϋπαλληλικών Οργανώσεων Θεσσαλονίκης (ΕΔΟΘ) εκ μέρους των παρεμβάσεων στο δημόσιο τομέα, αναφέρεται στην εργασιακή κατάσταση σήμερα και παρατηρεί πως «η Πρωτομαγιά σήμερα είναι επίκαιρη όσο ποτέ. Ας μη ξεχνάμε ότι η πρώτη Πρωτομαγιά έγινε το  1886 στο Σικάγο με αίτημα τα «τρία οχτώ», 8 ώρες ξεκούραση, 8 ώρες δουλειά, 8 ώρες ύπνο. Σήμερα, μετά από πάνω από έναν αιώνα, οι εργαζόμενοι δουλεύουν περισσότερο από 8 ώρες, έχουν χάσει τον ύπνο τους και δεν μπορούν να ξεκουραστούν. Σήμερα, ειδικά η νέα γενιά δουλεύει πιο σκληρά, πιο εντατικά, πιο ελαστικά και με μικρότερους μισθούς είτε στον δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα.

Ερχόμαστε να διεκδικήσουμε αυτό το οξυγόνο που χρειάζεται ο χώρος της εργασίας για μισθούς που μπορούμε να ζούμε, να μην υπάρχει μισθός κάτω από 1200 ευρώ, το επίδομα ανεργίας να μπαίνει στο χέρι και να μην είναι δωροκάρτες, οι συντάξεις να μην είναι εξαθλίωσης, 6 στις 10 συντάξεις είναι κάτω από 1200 ευρώ, θέλουμε να υπερασπιστούμε τη δημόσια παιδεία, τη δημόσια υγεία και τα δημόσια αγαθά- γιατί είναι αναγκαία για να φτάνει το βιοτικό επίπεδο στην αξιοπρέπεια που έχει ανάγκη ο εργαζόμενος άνθρωπος».

Όπως αναφέρει η ΑΔΕΔΥ στην ανακοίνωσή της για την απεργία της Πέμπτης, «η 1η του Μάη είναι ένα σύμβολο στον αγώνα των εργαζομένων όλου του κόσμου για καλύτερες συνθήκες εργασίας. Είναι μέρα μνήμης και τιμής για εκείνους που θυσιάστηκαν, που έδωσαν ηρωικούς αγώνες για τις κατακτήσεις μας. Οι αγώνες των εργατών του Σικάγο αλλά και μεταγενέστερα, πέτυχαν με θυσίες την καθιέρωση του 8ωρου, την Κοινωνική Ασφάλιση, την υπεράσπιση της μητρότητας, την κανονική άδεια, τα συνδικαλιστικά δικαιώματα, τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, αλλά και την πρόσβαση στα κοινωνικά αγαθά τις δωρεάν υπηρεσίες Υγείας, Παιδείας, Πολιτισμού» ενώ κάνει λόγο για αντεργατικά νομοσχέδια που ψήφισε η κυβέρνηση στη Βουλή κατάργώντας το 8ωρο, τις συλλογικές συμβάσεις, το δικαίωμα στην απεργία, ιδιωτικοποίησε την επικουρική ασφάλιση και τον ΕΦΚΑ και μείωσε δραστικά τις δαπάνες για την Υγεία και την Παιδεία.

«Σήμερα οι μισθοί των εργαζομένων παραμένουν καθηλωμένοι, εδώ και 15 χρόνια, με την Κυβέρνηση να διακηρύττει προκλητικά ότι “και να έχει χρήματα, δε θα τα δώσει για την επαναφορά του 13ου-14ου μισθού” και να μας κοροϊδεύει με αυξήσεις ψίχουλα και επιδόματα πείνας. Σήμερα οι εργαζόμενοι σε Δημόσιο και Ιδιωτικό τομέα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την ακρίβεια Μητσοτάκη σε όλα τα είδη πρώτης ανάγκης, στα καύσιμα και στη στέγη, που εξανεμίζει τους μισθούς μας. Την ακρίβεια Μητσοτάκη, που γεμίζει τα κρατικά ταμεία με ματωμένα πλεονάσματα προερχόμενα από την “υπεραπόδοση” των φόρων, δηλαδή τα δισεκατομμύρια που κλέβονται από τα νοικοκυριά και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Παράλληλα, η Κυβέρνηση κλείνει τα μάτια στην αισχροκέρδεια των καρτέλ και συνάμα θεσμοθετεί σκανδαλώδεις φοροαπαλλαγές για τον μεγάλο πλούτο», αναφέρει η Ανώτατη Διοίκηση Ενώσεων Δημοσίων Υπαλλήλων.

Από την πλευρά της, η ΓΣΕΕ αναφέρει πως «η φετινή Πρωτομαγιά βρίσκει τους εργαζόμενους αντιμέτωπους με την ακρίβεια, με τη στεγαστική κρίση, με τη ραγδαία επιδείνωση των εργασιακών τους σχέσεων. Βρίσκει την κοινωνία ανοχύρωτη, καθώς τα βασικά δημόσια αγαθά εκποιούνται, καθώς η υγεία και η Παιδεία μετατρέπονται σε αγαθό για ελάχιστους. Το κίβδηλο αφήγημα της κυβέρνησης για μια ανθούσα οικονομία καταρρέει με το 60% των πολιτών να αναφέρει πως δεν τα βγάζουν πέρα με το μισθό τους και το 88% να ομολογεί ότι κόβει από τα βασικά είδη διατροφής για να επιβιώσει.

Για τα δημόσια αγαθά της υγείας και της παιδείας…

Η Ένωση Νοσοκομειακών Ιατρών Θεσσαλονίκης (ΕΝΙΘ) στην ανακοίνωσή της αναφέρει μεταξύ άλλων την εξοργιστική προσπάθεια παρουσίασης μιας μαγικής εικόνας του ΕΣΥ. «Μας οργίζει που βλέπουμε την κυβέρνηση της ΝΔ να παρουσιάζει μια «μαγική εικόνα» βελτίωσης του ΕΣΥ, την ώρα που οι ελλείψεις χτυπάνε κόκκινο, υγειονομικοί καταρρέουν από την εντατικοποίηση, ασθενείς αναγκάζονται να στρέφονται στην εμπορευματοποιημένη λειτουργία του δημοσίου συστήματος υγείας. Ακόμα και με την τελευταία προκήρυξη, οι λιγοστές θέσεις που προκηρύσσονται δεν μπορούν να καλύψουν τα τεράστια κενά, τα οποία διογκώνονται με τις παραιτήσεις και συνταξιοδοτήσεις, δημιουργώντας τους όρους για την μη κάλυψη τους για πολλοστή φορά. Την ώρα που τα κενά υπολογίζονται σε 6000 πανελλαδικά η προκήρυξη περιλαμβάνει μόλις 530 θέσεις, και μάλιστα χωρίς την ικανοποίηση των αιτημάτων των νοσοκομειακών ιατρών για μισθούς και δικαιώματα».

Επιπρόσθετα, η Α’ Ένωση Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης Θεσσαλονίκης (Α’ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης) φέτος εστιάζει το πρόβλημα γύρω από την αξιολόγηση και τα Ωνάσεια Σχολεία. Όπως αναφέρουν:

«Την ώρα που οι επιχειρηματικοί όμιλοι καταγράφουν κέρδη ρεκόρ, που η Ε.Ε. εξαγγέλλει 800 δισ. ευρώ ζεστό χρήμα για πολεμικούς εξοπλισμούς βάζοντας «χέρι» μέχρι και στα αποθεματικά των συνταξιοδοτικών ταμείων, είναι πρόκληση να κηρύσσουν τη λιτότητα για το λαό, να μας λένε ότι δεν υπάρχουν λεφτά για μισθούς, συντάξεις, παιδεία και υγεία. Να δουλεύουμε με μισθούς που δε φτάνουν να καλύψουν ακόμα και τις βασικές μας ανάγκες και να είναι μειωμένοι κατά 25% σε σχέση με το 2010. Να ζούμε την ασύλληπτη ακρίβεια, που έχει κάνει απλησίαστα ακόμα και βασικά είδη. […] Δεν θα σταματήσουμε να εμποδίζουμε τα σχέδια της κυβέρνησης και της «βολικής αντιπολίτευσης» να εμπορευματοποιηθεί ακόμα παραπάνω η εκπαίδευση, να κατηγοριοποιηθούν τα σχολεία, οι μαθητές, οι εκπαιδευτικοί με το όχημα της λεγόμενης αξιολόγησης. Δεν θα επιτρέψουμε να διαχωρίζουμε σε «Ωνάσειους», λίγους και εκλεκτούς από τη μία, και τους πολλούς αφημένους στην υποβάθμιση του υποχρηματοδοτούμενου σχολείου από την άλλη. Και βέβαια δεν πρόκειται να μας κάμψουν οι διώξεις και τα πειθαρχικά για όποιον εκπαιδευτικό υλοποιεί συλλογικές αποφάσεις, απεργεί, αναδεικνύει και διεκδικεί λύσεις στα διαχρονικά και εκρηκτικά προβλήματα της εκπαίδευσης».