Πέρασε χρόνος που οι επόμενες εβδομάδες είναι κρίσιμες – Οι συντάκτες τις Parallaxi γράφουν…
Ένας χρόνος που η ζωή μας βρίσκεται σε διαρκή παύση.
Συμπληρώσουμε έναν χρόνο πανδημίας και Lockdown. Στην αρχή βιώσαμε το απόλυτο σοκ. Μετά την ομοψυχία για έναν στόχο. Στη συνέχεια την «ρομαντικοποίηση» της καραντίνας. Επειτα το άνοιγμα της αγοράς και μετά ξανά το κλείσιμο, τον όλεθρο, την εξισορρόπηση. Και σήμερα, έναν χρόνο μετά, ξανά την «υποτροπή».
Τίποτα δεν είναι όπως πέρσι τέτοιον καιρό. Δεν είμαστε σοκαρισμένοι, ούτε σε ομοψυχία, ούτε έχουμε διάθεση για ρομαντισμούς, η αγορά είναι κλειστή, η δυστοπία χτυπάει κόκκινο. «Βαθύ κόκκινο» πια. Μία λέξη μόνο περιγράφει την κατάσταση: «κουραστήκαμε». Ολοι.
Δε θα το βάλουμε, όμως κάτω. Θα το παλέψουμε. Δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Ισως δεν είμαστε ακόμα κοντά στο τέλος, ίσως έχουμε μέσα μας θυμό και οργή, ανησυχία για το μέλλον, αμφιβολίες. Σίγουρα όμως «είμαστε ακόμα ζωντανοί». Εχουμε το πολυτιμότερο από όλα: Τη ζωή μας. Μέσα σε μια τέτοιου μεγέθους πανδημία, δεν είναι λίγο. Είναι το βασικό, το απαραίτητο. Τα υπόλοιπα, τα περιγράφουν οι συντάκτες της Parallaxi στις επόμενες παραγράφους.
*Ακης Σακισλόγλου
Θα βαρέσουμε και πέναλτι;
Πλέον δεν έχω λόγια, εγώ που πριν κουνούσα και το δάχτυλο
Ένας χρόνος πέρασε από εκείνο το πρώτο κρούσμα κορονοϊού στη χώρα μας. Ένας χρόνος γεμάτος φόβο, αγωνία για το μέλλον, απαγορεύσεις και νέες συνήθειες στη ζωή μας. Ένας χρόνος απίστευτης ψυχολογικής πίεσης, που τους τελευταίους τέσσερις μήνες έγινε ακόμα πιο έντονη. Έχουμε ξεχάσει πλέον από πότε εφαρμόστηκε αυτό το lockdown που μόνο lockdown δεν είναι, το οποίο αλλάζει χρώματα, ώρες, ζώνες κλπ.
Ήμουν από αυτούς που κουνούσαν το δάχτυλο σε όσους δεν τηρούσαν πιστά τα μέτρα που επέβαλε η κυβέρνηση (άσχετα αν κάποια μέλη της «ξέφευγαν») σε συνδυασμό με μια επιτροπή τηλεπερσόνων – γιατρών. Άλλαξα κατά πολύ τη ζωή μου και τις συνήθειες μου, έχω να δω παππουδογιαγιάδες από τον Οκτώβρη. Κάθε τηλέφωνο μαζί τους που κλείνει, συνοδεύεται με ένα κλάμα και μια ανησυχία… «κι αν δεν προλάβω να τους δω ξανά;».
Όμως η στάση μου άλλαξε. Δεν κουνάω πια το δάχτυλο και καταλαβαίνω όλους αυτούς που ξεχύνονται στην Νέα Παραλία όποτε έχει καλό καιρό. Βρέθηκα κι εγώ ανάμεσα τους, προσπαθώντας να πάρω μια ανάσα, έστω και κάτω από τη μάσκα. Ο κόσμος κουράστηκε και έχει δίκιο. Κουράστηκε να μένει μέσα, να φοβάται, να ανησυχεί, να αποχαιρετά τους αγαπημένους του από ένα ψυχρό τηλέφωνο, την ίδια ώρα που κάποιοι παίζουν με τη νοημοσύνη του! Κάθε μέρα σε ένα τηλέ-στασίδι κάποιος γιατρός αυτής της Επιτροπής ή ένας υπουργός υπόσχεται, προτείνει και ανακοινώνει ένα τέλος που δεν έρχεται ποτέ τελικά. Κι αν το μέλλον κάποιες φορές μας φοβίζει, το αβέβαιο μέλλον είναι ακόμα χειρότερο.
*Βιβή Κοτσαπουϊκίδου
Το 2020 μέσα από τα μάτια μας – Οι συντάκτες της Parallaxi γράφουν…
Το ποτήρι ξεχείλισε!
Από την αρχή της πανδημίας τηρώ τα μέτρα με προσοχή. Και εφόσον έχει περάσει ένας χρόνος που ζούμε υπό αυτές τις συνθήκες μπορώ να εκφράσω την άποψη μου, πως μερικές από τις αποφάσεις που έχουν ληφθεί είναι απολύτως άσκοπες. Πολλοί αναρωτιούνται: «μα καλά, πως γίνεται να έχουμε 2.000 κρούσματα με 4 μήνες καραντίνα;». Φυσικά και γίνεται! Διότι η καραντίνα δεν τηρείται. Και πως άλλωστε να τηρείται, όταν ο κόσμος έχει κουραστεί υπερβολικά από όλη αυτή την κατάσταση. Ένα χρόνο lockdown, απαγορεύσεις, απαγόρευση κυκλοφορίας, κοινωνική απομόνωση. Η κοινωνία κουράστηκε και μαζί της και εγώ.
Εργάζομαι καθημερινά και όταν έρχεται το Σαββατοκύριακο δεν μπορώ να χαλαρώσω και να περάσω καλά. Τι ακριβώς να προλάβω να κάνω μέχρι τις 6 το απόγευμα; Έξω από τις τράπεζες και στα ΜΜΜ γίνεται πανικός, όμως, πειράζει ένας κυριακάτικος περίπατος μετά τις 6 στην παραλία. Μπήκαμε σε νέο lockdown και όλοι αναρωτιόμασταν πότε βγήκαμε από το δεύτερο. Τελείωσε ποτέ το δεύτερο και μας ανακοίνωσαν το τρίτο και δεν το κατάλαβα; Καθημερινά ανακοινώνουν περιοχές που μπαίνουν στο κόκκινο, άλλες στο βαθύ κόκκινο και ισχύουν τόσα πολλά διαφορετικά μέτρα σε κάθε περιοχή, που αμφιβάλλω αν θυμούνται και αυτοί οι ίδιοι, που μας τα όρισαν τι ισχύει και τι όχι σε κάθε μέρος. Αυτοί είναι μερικοί λόγοι που πιστεύω πως τα μέτρα όχι μόνο αποτελέσματα δεν έχουν φέρει, πόσω μάλλον έχουν καταφέρει να κουράσουν όλη την κοινωνία.
Ελπίζω να φτάνουμε στο τέλος του τούνελ και επιτέλους να δούμε φως, διότι μετά από έναν χρόνο με την πανδημία, η υπομονή των περισσότερων εξαντλείται γιατί το ποτήρι ξεχείλισε.
*Νίκος Γκάγιας
Μήπως ο επόμενος χρόνος θα είναι κρίσιμος;
Πριν λίγες μέρες γιορτάσαμε την «επέτειο» της έλευσης της πανδημίας στην χώρας μας, ένας ολόκληρος χρόνος με κοροναϊό. Ένα χρόνο μετά η επιστροφή στην κανονικότητα όπως διατυμπάνιζαν στο πρώτο lockdown φαίνεται όλο και πιο μακρινή. Ενώ γράφω το κείμενο «κλειδώνει» μία ακόμη παράταση του Lockdown για ακόμη δύο -κρίσιμες- εβδομάδες-.
Με τα κρούσματα να έχουν πάρει μία ανοδική πορεία, παρά την σκληρή καραντίνα που μας έχει επιβληθεί από το Νοέμβριο. Οι ΜΕΘ ασφυκτιούν, μόλις χθες ο καθηγητής Κώστης δήλωσε ότι η πληρότητα στις ΜΕΘ της Θεσσαλονίκης αγγίζει το 70-75%, στην Αττική η κατάσταση είναι διαφορετική, με την πληρότητα να χτυπάει κόκκινο.
Και τα ερωτήματα που δικαίως εγείρονται: Μήπως και οι επόμενες εβδομάδες θα είναι κρίσιμες; Πώς ενώ έχουμε αυστηρό lockdown τα κρούσματα δεν πέφτουν και οι ΜΕΘ γέμισαν; Επίσης πώς η Βρετανία έχει εμβολιάσει ήδη 20 εκατομμύρια πολίτες ενώ εμείς δεν έχουμε αγγίξει ακόμα το 1 εκατομμύριο; Μήπως αν συνεχίσουμε με αυτό τον ρυθμό η επιστροφή στην κανονικότητα θα αργήσει ακόμα παραπάνω και οι κρίσιμες εβδομάδες θα συνεχίσουν και για τον επόμενο χρόνο;
*Eύα Καβάζη
Παράταση για… ένα χρόνο!
Κλείνουμε σε λίγες μέρες έναν χρόνιο από την πρώτη γνωριμία με αυτήν την τεράστια και ασυνήθιστη περιπέτεια. Έναν χρόνο στον οποίο δεν έλειψαν τα γεγονότα που στιγματίζουν την παρουσία μας στο χρόνο και τις αναμνήσεις. Στο θέμα της πανδημίας, αν κοιτάξουμε σοβαρά και χωρίς προκατάληψη την πορεία της Ελλάδας μέσα σε αυτούς τους 12 μήνες, τότε θα αντικρίσουμε έναν κύκλο, το τέλος του οποίοι συναντά την αρχή. Δηλαδή το τέλος του πρώτου χρόνου εγκλεισμού, συναντά την αρχή της εξάπλωσης της καραντίνας.
Οι ευθύνες της κυβέρνησης είναι κάτι παραπάνω από προφανείς: “Λίγη υπομονή, όλα τελειώνουν σε λίγο· μπορεί και να μην τελειώσουν βέβαια, αλλά ας προσέχατε”. Κάπως έτσι διηγείται το πολιτικό αφήγημα της η κυβέρνηση που καθημερινά μας ενημερώνει για τα διαρκώς αυξανόμενα κρούσματα και τις συνέπειες που πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Συνέπειες όχι και τόσο ίδιες για όλους αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.
Οι ευθύνες της κυβέρνησης για την κατρακύλα στο θέμα αυτό συνοψίζονται στην προσπάθεια της μεταθέσει το βάρος στους πολίτες και στην αόριστη, απροσδιόριστη ατομική ευθύνη. Δεν προέβλεψαν, δεν προνόησαν ούτε στο ελάχιστο από τον Μάιο και ύστερα. Αντιθέτως επέδειξαν μια αποκρουστική ανισομερή διαχείριση αφήνοντας στο έλεος του Θεού τη μεσαία και μικρή τάξη. Μια πολιτική αδιαφορίας και τιμωρίας ταυτόχρονα. Μια κυνική, αλαζονική, και εκκεντρική στάση που δύσκολα μπορεί να αγνοήσει κανείς. Γιατί και τις συνέπειες αυτής της πολιτικής οι ίδιοι οι μικρομεσαίοι θα τις πληρώνουν.
*Βαγγέλης Θεοδωράκης
Μία ζωή σε μόνιμο pause.
Πέρασε ένας χρόνος από το πρώτο κρούσμα κορονοϊού στην χώρα. Και θυμάμαι χαρακτηριστικά πως στο άκουσμα του είχα πραγματικά φρικάρει. Απομονώθηκα πριν την αρχή του πρώτου lockdown. Βλέπεις, με έναν καρδιοπαθή στο σπίτι, και τα όσα γνωρίζαμε τότε για τον περίφημο ιό σήμαναν τον κώδωνα του κινδύνου οπότε πήραμε οικογενειακώς την απόφαση να παραμείνουμε σπίτι.
Με ψυχραιμία και υπομονή τεράστια, γιατί να τονιστεί δεν είναι εύκολο να μένεις όλη μέρα σε ένα σπίτι με άλλους τρεις ανθρώπους διαφορετικών ηλικιών, τα καταφέραμε και φτάσαμε αισίως στον Μάιο που νομίζαμε πως όλο αυτό έληξε, πανηγυρικά. Αλλά όχι. Πέρασε το καλοκαίρι και άρχισε πάλι η λούπα. Ένας χρόνος σε μόνιμη παύση, με προορισμό το αβέβαιο αύριο. Μία ζωή γεμάτη φόβο, δισταγμούς και ελλείψεις. Ανακοινώσεις ίδιου περιεχομένου, ”οι επόμενες δυο εβδομάδες θα είναι κρίσιμες”, ”είμαστε στην αρχή του τέλους”, ”τηρείτε τα μέτρα για να ανοίξουμε πιο γρήγορα”. Μέτρα ελλιπέστατα, δίχως καμία λογική, απαγορεύσεις κυκλοφορίας για αποφυγή συνωστισμού, στερήσεις ελευθερίας. Και η υπομονή ένα λεπτό σχοινί που αρχίζει να φθείρεται.
Η πιο γνωστή ατάκα που πιάνω από το κύκλο μου αυτές τις μέρες είναι η εξής: ”Ο κόσμος είναι στα κάγκελα”. Kαι πως να μην είναι όταν μόλις σε έναν χρόνο άλλαξαν τα πάντα στη ζωή του, όταν του επιβάλλουν συνεχώς μέτρα αλόγιστα, δίχως εξηγήσεις, όταν του στερείς το δικαίωμα να ανταμώσει με τους δικούς του, όταν πια εκατομμύρια από εμάς είναι άνεργοι, και οι μαγαζάτορες πονάνε τα ”παιδιά τους” κάθε μέρα και πιο πολύ;
Ένας χρόνος γεμάτος αδράνεια, με μόνιμες παύσεις, μόνιμες άσκοπες δηλώσεις που θαρρείς πως οι άρχοντες της χώρας παίζουν με την νοημοσύνη σου, περιορισμούς, και μοναξιά. Αν όλα στην Ελλάδα λειτουργούσαν όπως ακριβώς και σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, δηλαδή να έβγαιναν υπεύθυνα και να έλεγαν μέχρι τον Μάιο θα μάθετε να ζείτε με lockdown και όχι να δίνουν περιθώρια χαλάρωσης όταν δεν υφίστανται όλοι εμείς θα ήμασταν σαφέστατα πιο ανακουφισμένοι.
Αλλά ρε φίλε, όταν οι διάσημοι γιορτάζουν τα Χριστούγεννα στο Dubai και εμείς μένουμε άπραγοι στα μπαλκόνια να χαζεύουμε τις ψευδαισθήσεις ελπίδας των πυροτεχνημάτων, όταν ο πρωθυπουργός τρώει με άλλα 20 άτομα σε ένα μπαλκόνι, όταν οι άνθρωποι της εκκλησίας κοινωνούν και ισχυρίζεσαι πως τους ελέγχεις, όταν στα γυρίσματα των γνωστών εκπομπών βλέπουμε 40 σε ένα τραπέζι να φιλιούνται και να αγκαλιάζονται, όταν βγαίνεις σαν κυβέρνηση την προηγούμενη εβδομάδα και λες ”πάμε καλά, ετοιμάζεται σχέδιο επαναλειτουργίας και άρσης lockdown” και λίγες μέρες μετά ανακοινώνεις πιο αυστηρό lockdown, τι περιμένεις ο κόσμος να σε υπακούσει; Και να σου δώσει τα εύσημα για τον χειρισμό της πανδημίας; ΟΧΙ. Εγώ πια έχω χάσει την παραμικρή σπιθαμή της αισιοδοξίας μου.
*Μυρτώ Τούλα
Όσα αισθάνονται οι συντάκτες μας μπροστά σε μία πιθανή δεύτερη καραντίνα
Ειλικρίνεια, ενσυναίσθηση και αιδώς: Λέξεις σε κάποιους άγνωστες
Για παράταση της παράτασης του lockdown συνήθισαν να ακούνε τα αυτιά μας, με τις ζωές όλων μας να έχουν μπει κυριολεκτικά στον πάγο.
Η ανακοίνωση, ωστόσο, της παρατεταμένης κλεισούρας μας στο σπίτι δεν συνεπάγεται τελευταία μονάχα τις οικονομικές απώλειες, τα χαμένα λεπτά (μιας ήδη μικρής ζωής) ή την ψυχολογική κατάπτωση. Συνεπάγεται, μεταξύ άλλων, και την ύπαρξη τρωτών σημείων σε μια σειρά από «λαμπρά» κυβερνητικά πρόσωπα.
Μιλώντας για τρωτά σημεία, αξίζει καταρχάς μια αναφορά στην απουσία ειλικρίνειας εκ μέρους αυτών των προσώπων.
Είναι καταφανές πια πως η ίδια ανακοίνωση ανά δύο εβδομάδες κρύβει μέσα της ψέμα και υποκρισία. Ουδείς και τίποτα μπορεί να αλλάξει άμεσα μέσα σε δύο εβδομάδες. Ουδείς επίσης σκοπεύει να δώσει τέλος στον εγκλεισμό μετά από 14 ημέρες.
Κάτι αντίστοιχο ισχύει και για την καραμέλα «Οι επόμενες δύο εβδομάδες είναι πολύ κρίσιμες». Κρίσιμες μοιάζουν όλες οι εβδομάδες και αυτό είναι ήδη γνωστό τόσο στα στόματα που ξεστομίζουν τη φράση όσο και στους πολίτες που περιμένουν την αλλαγή.
Από εκεί και πέρα δεν μπορούμε παρά να παραδεχτούμε πως η απουσία ειλικρίνειας συνδυάζεται με την απουσία ενσυναίσθησης.
Μοιάζει στ’ αλήθεια απίστευτος ο τρόπος με τον οποίο γνωστοποιείται κάθε φορά η παράταση εαυτών στους τέσσερις τοίχους. Ψυχρότητα, απάθεια, διεκπεραίωση. Όχι, χρειάζεται χρόνος, υπομονή, λεπτομερή επιχειρήματα προκειμένου να εξηγηθούν στο πλήθος οι λόγοι για τους οποίους αυτό αναβάλει ξανά και ξανά τη ζωή του.
Και φυσικά, τα επιχειρήματα και οι αποφάσεις θα πρέπει να γίνονται από όλους πράξη. Διότι, αν πριν ή μετά από κάποια ομιλία/ανακοίνωση/συνέντευξη Τύπου ο δρόμος σε βγάλει σε κάποια Πάρνηθα ή Ικαρία τότε μιλάμε για ένα ακόμη τρωτό σημείο: την απουσία αιδούς.
*Στέλλα Παϊσανίδη
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
