Ας μιλήσουμε για τις τελευταίες 10 ημέρες – Οι συντάκτες της Parallaxi γράφουν…
Για εκείνους που έχασαν τις “ζωές” τους από τις φλόγες.
Ένα βατερλό με ονοματεπώνυμο: Νέα Δημοκρατία
*Ακης Σακισλόγλου
Πύρινος όλεθρος σε live μετάδοση
Μπορείς να μπεις από τον καναπέ σου και τη δροσιά του air condition στη θέση ενός ανθρώπου που βλέπει τους κόπους μιας ολόκληρης ζωής να απειλούνται; Στη θέση ενός ανθρώπου που βλέπει τις φωτιές να φτάνουν μια ανάσα από το σπίτι του, το χωράφι του, την επιχείρηση του, τα μελίσσια του, τα ζώα του και να είναι ανήμπορος να αντιδράσει; Η απάντηση είναι ξεκάθαρη. ΟΧΙ. Δεν μπορείς όμως να μη νιώσεις και εσύ την οργή που είχαν οι άνθρωποι εκείνη την ώρα. Τα βλέπαμε μπροστά μας όλα. Σε ζωντανή μετάδοση. Άνθρωπο απεγνωσμένοι με κλαδιά, με λάστιχα από σπίτια, με αυτοθυσία να μπαίνουν στη μάχη με τις φλόγες. Να εκλιπαρούν για ένα πυροσβεστικό αεροσκάφος. Μια πτήση που θα μπορούσε να αποδειχτεί σωτήρια για τον τόπο τους. Μάταια. Στο πλάνο μόνο δημοσιογράφοι, κάμεραμαν, φωτογράφοι και αστυνομικοί. Και πάλι μπροστά μας η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου. Τι θα γίνει στην επόμενη μέρα; Οι ειδικοί προειδοποιούν για πλημμύρες. Θα είμαστε έτοιμοι να τις αντιμετωπίσουμε; Οι ειδικοί προειδοποιούν για φωτιές τα επόμενα χρόνια. Πήραμε τα μαθήματα μας; Και το κυριότερο όλων. Τους ανθρώπους αυτούς που έζησαν την κόλαση των περασμένων ημερών θα τους θυμόμαστε ή θα τους ξεχάσουμε μετά από λίγους μήνες;
* Ραφαήλ Γκαϊδατζής
Οι δύσκολες ώρες και το μεγάλο στοίχημα
Δύσκολες μέρες. Σαν να μην έχουν τελειωμό. Σαν να μακραίνει η μέρα τόσο που σε σφίγγει και σαν να σου δείχνει η ζωή με το δάχτυλο πόσο σκληρός κι αδίστακτος είναι ο κόσμος εκεί έξω.
Δύσκολες πρώτα από όλα για όλους εκείνους που είδαν τον τόπο τους και κόπους χρόνων να χάνονται μέσα σε λίγα μόλις λεπτά. Και που δεν έλαβαν ποτέ μια χείρα βοηθείας από εκείνους που έπρεπε όταν πραγματικά τη χρειάστηκαν.
Δύσκολες σε δεύτερο- πολύ μικρότερο σαφέστατα- βαθμό για όλους εμάς. Γιατί δοκιμαστήκαμε και ακόμα δοκιμαζόμαστε δίχως να το καταλαβαίνουμε.
Και εδώ, επιτρέψτε μου, να μιλήσω συγκεκριμένα ίσως για την περίπτωση των συντακτών, μιας και γι’ αυτήν μπορώ να είμαι πιο βέβαιη σε σχέση με άλλες.
Όλες αυτές τις μέρες οι τελευταίοι καλούνται να αποδώσουν με απόλυτη ακρίβεια το μέγεθος της καταστροφής που σημειώθηκε απ’ άκρη σ’ άκρη στην Ελλάδα. Τις περισσότερες φορές, μάλιστα, να περιγράψουν όσα δεν περιγράφονται.
Κι είναι τώρα η στιγμή τους να αποφασίσουν αν θα αποδώσουν την τραγικότητα της κατάστασης με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.
Γιατί ξέρετε, στην πραγματικότητα υπάρχουν μόνο δύο τρόποι για να το κάνουν αυτό.
Από τη μια να αντλήσουν, όπως άλλωστε συνηθίζουν, τις λέξεις που χρειάζονται από την τεράστια αποθήκη των δημοσιογραφικών κλισέ. Από την άλλη, να επιχειρήσουν για πρώτη φορά να προσεγγίσουν το θέμα με νέες λέξεις, λέξεις από ψυχής εξαιτίας του πρωτοφανούς της όλης ιστορίας.
Τι θα διαλέξουν και τι έχουν ήδη επιλέξει άραγε; Την «πύρινη λαίλαπα»; Τον «όλεθρο»; Την «εκτός ελέγχου κατάσταση»; Τις «άθλιες συνθήκες»; Την «ανατριχιαστική περιγραφή»; Μήπως βολεύει ή βόλεψε να βγάλουν ακόμα μία βάρδια με το απλό και κλασικό «θρίλερ αγωνίας», την «ανείπωτη τραγωδία», την «κραυγή αγωνίας»; Ή μήπως κάτι άλλο;
Μεγάλο στοίχημα αυτό. Κερδίζοντάς το σέβεσαι όλους αυτούς που υπέφεραν και συνεχίζουν να υποφέρουν. Κι ύστερα σέβεσαι και τον εαυτό σου. Τον έχεις εκεί και τον αντικρίζεις κατάματα. Είσαι για την ώρα σίγουρος πως αυτός δεν ξέχασε πώς μοιάζει η ανθρωπιά. Δοκιμασία μακρά και μάλιστα επίπονη που λέτε.
*Στέλλα Παϊσανίδη
Oι άνθρωποι, όχι η κυβέρνηση
Δεν θα αναφερθώ σε σκηνές, λόγια και πρόσωπα που εξηγήσαμε και γράψαμε για δαύτα μέρες τώρα, θα πω μονάχα την φράση που έγινε viral στα social media ”Όλοι μαζί μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα”. Παρακολουθούσα την εξέλιξη των πυρκαγιών από την πρώτη μέρα και ενώ ήμουν διακοπές με φίλους έπιασα τον εαυτό μου πραγματικά να μην έχει όρεξη να το μοιραστεί, αυτό όμως δεν σημαίνει πως όλοι οι άνθρωποι λειτουργούμε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Πολλοί ήταν εκείνοι που δεν πήραν θέση στην βιβλική καταστροφή και επειδή βγήκατε μερικοί και τους κατηγορήσατε, όχι δεν έχετε το δικαιώμα να το κάνετε. Ειδικά όταν εσείς οι ίδιοι μείνατε αμέτοχοι σε πιο κέραια ζητήματα που μας αφορούσαν όλους. Και εκτός αυτού πότε θα σταματήσουμε να ασχολούμαστε με το τί κάνει ο απέναντι;
Μέσα λοιπόν στο κύμα αυτό υπήρξαν και άνθρωποι που γίνανε εθελοντές στα πρώτα μέτωπα, και στα έξω. Συλλέγοντας αμέτρητες κούτες με αγαθά, παιχνίδια, βιβλία, κρέμες φάρμακα. Ούτε αυτούς όμως μπορείτε να τους πιάσετε στα στόματα σας και να ειρωνεύεστε πως είναι ήρωες μονάχα γιατί ότι απέμεινε το χρωστάμε σε εκείνους. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης εχθές είπε, ”όταν έρθει μήνυμα από το 112 πρέπει να εκκενωθούν τα χωριά, καταλαβαίνω την ανάγκη πως μερικοί θέλανε να σώσουν τα σπίτια τους, αλλά προέχει η ανθρώπινη ζωή.” Το τελευταίο σκέλος το ακούμε από την κυβέρνηση τις τελευταίες δέκα ημέρες, και κάθε φορά που προσωπικά το πιάνει το αυτί μου θυμάμαι τον παππού στην Εύβοια να λέει ”Και πού να πάω, μόνο το σπίτι μου έχω είμαι μόνος μου.”
Όταν λοιπόν δηλώνεις κάτι τέτοιο δημόσια, να έχεις και το γνώθι σαυτών που λες διότι, πρέπει να σταθείς ΕΜΠΡΑΚΤΑ, σε αυτόν τον κύριο και σε όλους τους άλλους που τους είδαμε να είναι με τα λάστιχα στο χέρι (γιατί εκείνους τους είδαμε όντως) , και δεν βγήκαν να πουν ”Εκείνη την δύσκολη νύχτα ήμουν με την μάνικα στο χέρι.” για να επιδείξουν ηρωισμό στο όριο της αυθάδειας.
Και πάμε να μιλήσουμε για κάτι άλλο, αντιμετωπίζεις την δεδομένη στιγμή μία ΤΕΡΑΣΤΙΑ πολιτική κρίση και την ονομάζω τεράστια για τον απλούστατο λόγο του ότι, βλέπω άτομα στην δική μου ηλικία γύρω στα 20-30 να στρέφονται απέναντι σου, είτε γράφοντας post στο twitter που πραγματικά δείχνουν την απόλυτη οργή είτε σε εκθέτουν με πράξεις στα πύρινα μέτωπα. Το να βγεις λοιπόν και να ζητήσεις δημόσια συγγνώμη για εκείνους που χάσανε ΤΑ ΠΑΝΤΑ, όχι δεν σε κάνει ήρωα, διότι τις προηγούμενες ημέρες σε παρακολουθούσαμε να δέχεσαι καταγγελίες του στιλ ΜΑΣ ΑΦΗΣΑΤΕ ΜΟΝΟΥΣ ΜΑΣ και η απάντηση που έδωσες σε κείνους είναι δυο επισκέψεις σε κέντρα ελέγχου. Αυτή η κίνηση λοιπόν και οι δηλώσεις πως τα σπίτια θα ξαναχτιστούν εκδίδει φανερά πως δεν συμπονάς τους πολίτες που ζουν στην χώρα που εσύ κάθεσαι στην καρέκλα της εξουσιάς και υποτίθεται πως θέλεις να την πας μπροστά.
Το όποιο δάκρυ είδαμε στον αέρα τις τελευταίες 2 μέρες δεν θα μας πείσει. Ειδικά όταν βλέπεις την τρίτη ημέρα των πυρκαγιών να μιλούν όλοι για τις απώλειες στα δάση και στα ζώα και ενώ τόσες μέρες δεν έχεις αναφέρει τίποτα σήμερα έχεις στήσει έτοιμη ατάκα για να καλύψεις αυτή την σκέψη μας.
Δυστυχώς το κίνημα οργής και παραπόνων είναι πιο μεγάλο από ποτέ. Και ξέρεις γιατί; Διότι επί δύο χρόνια σε είδαμε να κουνάς το χέρι στην γενιά μας, να μας χαρακτηρίζεις τεμπέληδες και ”φταιγματίες” της διασποράς του ιού και τώρα που εμείς κουβαλήσαμε μαζί με τους πυροσβέστες την χώρα στις πλάτες μας δεν σε είδαμε πουθενά να παίρνεις μέρος και να είσαι μαζί μας, έμπρακτα όχι με δηλώσεις. Όταν λοιπόν τα μέτωπα σβήσουν, και βρεις κάτι άλλο για να καλύψεις την απόλυτη αποτυχία σου, να θυμάσαι πως τα νέα παιδιά δεν ξεχνούν. Με αυτό τον φόβο λοιπόν από δω και στο εξής να παίρνεις αποφάσεις.
*Υ.Γ. Κάποτε ο Γιάννης Μπουτάρης είχε πει, ”δεν είναι κάκο όταν είσαι πολιτικός να βγεις και να πεις δημόσια αποτύχαμε, είναι ηρωικό.’‘ Εγώ απλά το λέω.
*Υ.Γ. 2 Σε όλα τα παιδιά που βρήκαν την απόγνωση, αφιερώνω τον εξής στίχο ”Δως μου το χέρι σου στον κόσμο δεν χωράμε”
*Μυρτώ Τούλα
Χορευτες σε έναν αντι-ανθρώπινο χορό
Γράφτηκαν τα πάντα και όμως τίποτα δεν ειπώθηκε που μπορεί να περιγράψει τον πόνο που βιώνουν οι άνθρωποι που είδαν τα σπίτια, τα ζώα, τα δάση τους, τον τόπο τους να γίνονται στάχτη.
Είμαστε άνθρωποι και αυτό ευτυχώς μας βγήκε, είτε ως προς τη στάση μας, την οργή μας για τους υπεύθυνους, τη συμπόνια μας, την απίστευτη αλληλεγγύη μας. Κάναμε έστω αυτό.
Υπήρξαν όμως και κάποιοι που μέσα σε αυτή την τραγωδία είχαν άλλη διάθεση, ενώ μάλιστα είχαν θέση και δύναμη ικανή να έχει περιορίσει την τραγωδία. Διάθεση για να κάνουν παιχνίδι κομματικών παιχνιδιών και απαντήσεων τις ανακοινώσεις του υπουργείου με τη μάνικα στο χέρι μάλιστα, άλλοι να κάνουν συνέντευξεις τύπου με την βαριά φωνή και το ύφος του θιγμενου που στο τέλος δακρύζει και ένας άλλος να κάνει άλλη μια συνέντευξη τύπου με αναπάντητες ερωτήσεις και γέλια πάνω από χιλιάδες στρέμματα καμένες εκτάσεις πρασίνου στη χώρα.
Και καλά αυτοί. Αυτοί έτσι είναι και τους ξέραμε. Βέβαια δεν τους περιμέναμε τόσο είναι η αλήθεια λ. Υπήρξαν κι άλλοι που δεν συγκινήθηκαν καν από τις καταστροφές, των ανθρώπων τα δεινά, αλλά το μόνο που τους ένοιαξε είναι οι μικροπολιτικές δήθεν ατάκες και το ότι έπεσε το επίπεδο του πολιτικού λόγου, ενώ την ίδια στιγμή από κάθε μέτωπο της φωτιάς έβγαιναν κάτοικοι και κατήγγειλαν και από μιαν ολιγωρία των αρχών. Σαν να μην έφτανε αυτό κατάπιαν αμάσητο το οποιαδήποτε σφάλμα έγινε συγκρίνοντας απλά και γενικά τον Κυριάκο Μητσοτάκη με τον Αλέξη Τσίπρα, ενώ κάτι τέτοιο στην παρούσα φάση είναι εντελώς άχρηστο και συν τοις άλλοις ανοίγει την πόρτα για σύγκριση στο έγκλημα. Στα εγκλήματα ή στις Πολιτικές ευθύνες, όμως, δεν υπάρχουν τέτοιοι όροι. Αν μερικοί θέλουν έτσι είτε έχουν ΝΔ είτε ΣΎΡΙΖΑ θα κλαίνε και θα πληρώσουν αυτοί τα λάθη του εκάστοτε. Και τέλος δεν θα λογίζονται για άνθρωποι.
*Χρήστος Ωραιόπουλος
Πυρ και Μανία.
Κάθε χρόνο οι πυρκαγιές μαυρίζουν το καλοκαίρι και καταστρέφουν ανθρώπους. Συνάμα διαλύουν κάθε ελπίδα, ζωντανή ή νεκροφανής, του πλανήτη να επιβιώσει. Δεν πρόκειται για μυθιστόρημα ή αλλόκοτη μελλοντική προφητεία. Πλέον το ζούμε, το νιώθουμε, το φοβόμαστε. Ο πλανήτης έχει μπει στο καράβι και απομακρύνεται από την αποβάθρα, άγνωστο με ποιο προορισμό. Πάντως, όπως και να χει, δύσκολα ο προορισμός αυτός κρύβει θετικές εκπλήξεις και μέρη παραδεισένια.
*Βαγγέλης Θεοδωράκης
Για εκείνους που έχασαν τις “ζωές” τους από τις φλόγες
Ανθρώπους που η κοινωνία αγκάλιασε δωρίζοντας κάποια από εκείνα τα λίγα που είχαν μείνει στην άκρη από τον προηγούμενο μισθό, κάποια τρόφιμα που εκείνοι τα χρειαζόταν περισσότερο, που πήγαν εκεί να βοηθήσουν ως εθελοντές. Που μέσα στην ασφυκτική ατμόσφαιρα μοίραζαν νερά, κάποια σνακ, έδιναν κουράγιο στους πυρόπληκτους. Γιατί στο τέλος το μόνο που έχουμε είναι ο ένας τον άλλο.
*Eύα Καβάζη
Οι φωτιές και τα social media
Άλλη μια χρονιά με φωτιές. Ακόμα μία χρονιά με απώλειες. Άλλος ένας χρόνος να μας βρίσκει ανίκανους να κάνουμε κάτι. Λες και κάποιος μας βίδωσε στους καναπέδες μας όλες αυτές τις μέρες και δεν μπορούμε ούτε καν να σκεφτούμε. Παρά μόνο ένα μεγάλο «γιατί;». Καθημερινά διαβάζω μαρτυρίες ανθρώπων που έχασαν τα πάντα. Έγιναν στάχτη τα σπίτια τους. Έγινε συντρίμμια η ζωή τους και πρέπει με όσα τους δίνει το κράτος να σταθούν ξανά στα πόδια τους και να χτίσουν όσα διαλύθηκαν. Το πως και πότε θα τα καταφέρουν είναι μία τεράστια συζήτηση, που δεν θα γίνει τώρα.
Το μόνο που με παρηγορεί είναι η πραγματικά τεράστια κινητοποίηση του κόσμου. Νομίζω πως τα social media βοήθησαν σημαντικά στο να μπορέσουν να τροφοδοτηθούν με είδη πρώτη ανάγκης οι πυρόπληκτοι, οι πυροσβέστες και οι εθελοντές. Επίσης συνέβαλαν σημαντικά στην προστασία των κατοικίδιων. Από στόμα σε στόμα και με διαρκείς αναρτήσεις και αναδημοσιεύσεις κατάφεραν να καλυφθούν σοβαρές ανάγκες. Πραγματικά δεν ξέρω τι θα γινόταν αν δεν υπήρχαν οι χιλιάδες εθελοντές. Ήταν συγκινητική η συμβολή των ανθρώπων που βρίσκονταν κοντά στα πύρινα μέτωπα. Χωρίς την βοήθεια τους είναι σίγουρο πως τα πράγματα θα ήταν ακόμα πιο δύσκολα.
Όμως, αυτό που πρέπει να θυμόμαστε είναι πως το πρόβλημα και η καταστροφή δεν τελειώνει με το που σβήσουν οι πυρκαγιές. Από εκεί και μετά ξεκινάει ένας τεράστιος αγώνας που πρέπει να δώσουμε όλοι μαζί, είτε βρισκόμαστε κοντά στα μέρη αυτά είτε όχι, για να βοηθήσουμε τους πυρόπληκτους με όποιον τρόπο μπορούμε, έτσι ώστε κάποια στιγμή να σταθούν στα πόδια τους.
*Νίκος Γκάγιας
Η ώρα για (σωστή) κριτική
Οι πυρκαγιές που καίνε στη χώρα τις τελευταίες μέρες ξύπνησαν μέσα μου αναμνήσεις από το Μάτι. Μπορεί φέτος να μη θρηνήσαμε 102 ανθρώπους, θρηνήσαμε 2 που έσπευσαν να βοηθήσουν όμως, όπως και χιλιάδες στρέμματα δάσους.
Η εξελίξεις «έτρεχαν» σα τη φωτιά. Γρήγορα και ανεξέλεγκτα. Αναζωπυρώσεις, εκκενώσεις, τιτάνιες προσπάθειες πυροσβεστικής, εθελοντών και κατοίκων για κατάσβεση και όλα πάλι από την αρχή. Πόνος, φόβος, απώλεια, ανακούφιση σε μια λούπα. Ανυπαρξία μέσων, έλλειψη πυροσβεστών, πλεόνασμα αστυνομικών, εξαφάνιση εκλεγμένων στις συγκεκριμένες περιοχές, εκμετάλλευση ανθρώπων που σώθηκαν από το πύρινο τέρας.
Ο πρωθυπουργός μας είπε ότι δεν είναι ώρα για κριτική, να τελειώσει όλο αυτό και μετά, όπως ακριβώς και με την πανδημία. Η κριτική ήρθε κυρίως από τους πυρόπληκτους, κάποια ελάχιστα ΜΜΕ και φυσικά τα social media. Κάποιες φορές ήρθε με τον λάθος τρόπο όμως. Κάποιοι προτίμησαν να κρίνουν και να απευθύνουν ερωτήσεις στα λάθος πρόσωπα, του τύπου «τι κάνεις εσύ για να βοηθήσεις / από τον καναπέ είναι όλα εύκολα / δε ντρέπεσαι να πας διακοπές τώρα» κοκ.
Η κριτική δεν έχει ώρες κ. Μητσοτάκη και ειδικά η σωστή. Καλείστε λοιπόν εσείς και όλη η κυβέρνηση, μαζί με την τοπική αυτοδιοίκηση να μας πείτε τι ακριβώς συνέβη σε κάθε περίπτωση, που έγιναν λάθη, ποιοι πρέπει να απομακρυνθούν από τις θέσεις τους λόγω αδυναμίας αντιμετώπισης της κατάστασης, πόσοι πυροσβέστες ΠΡΕΠΕΙ να προσληφθούν, πόσα χρόνια έχει να ανανεωθεί ο εξοπλισμός της Πυροσβεστικής και γιατί αυτό αργεί, γιατί σε σπίτια που έχουν απομείνει απλά δυο ντουβάρια κρίνονται «κίτρινα», πότε θα καταβληθούν οι αποζημιώσεις ακριβώς, πως θα αποκατασταθούν τα δάση και όλες οι ζημιές που προκλήθηκαν σε δημόσιους χώρους.
*Βιβή Κοτσαπουϊκίδου
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
