Oι συντάκτες της Parallaxi σας προτείνουν προορισμό για το καλοκαίρι και σας αποχαιρετούν…
Καλοκαίρι σημαίνει ηρεμία με ρυθμό άπνοιας.
Διαβάζω τις αναμνήσεις των συντακτών από ονειρεμένες καλοκαιρινές διακοπές ενώ έχω μόλις τσεκάρει μια υπέροχη συνέντευξη της Μαριάνας Κατσιμίχα που παραχώρησε στο Νίκο Γκάγια. Στο μυαλό μου έρχεται ο στίχος του ποιήματος της Λένας Παπά, που μελοποίησε ο πατέρας και ο θείος της Κατσιμίχα: «Καρπίζουν μέσα μου παλιά καλοκαίρια /ανάβουνε βλέμματα αλλοτινά / θροΐζουν αγγίγματα / Τίποτα, τίποτα δε χάθηκε στ’ αλήθεια/ όλα είναι εδώ, όλα είναι εδώ/ Μια σπίθα μόνο ανάβει πυρκαγιές / στις θημωνιές της μνήμης/ πυρκαγιές στις θημωνιές της μνήμης. / Κι αν η ελπίδα το μέλλον συντηρεί / η μνήμη τρέφει το παρόν / το παρελθόν μας δικαιώνοντας / Γιατί ό,τι υπήρξε μια φορά / δε γίνεται να πάψει να έχει υπάρξει…»
Τα καλοκαίρια δεν τα ζούμε στο παρόν αλλά στο μέλλον, ως ανάμνηση. Καρπίζουν τα καλοκαίρια της παιδικής μας ηλικίας, της μόνης πραγματικής μας πατρίδας κι ότι ζήσαμε τότε, τρέφει αυτό που είμαστε σήμερα. Εύχομαι να ζήσουμε αυτό το καλοκαίρι τις ωραιότερες αναμνήσεις του μέλλοντός μας. Μια στιγμή αν αιχμαλωτίσουμε την ξεγνοιασιά, αυτή δεν πρόκειται ποτέ να πάψει να έχει υπάρξει.
*Ακης Σακισλόγλου
Δεν έχει σημασία το πού, αλλά με ποιούς
*Ραφαήλ Γκαϊδατζής
“Εξ Ιεράπετρας Ορμώμενην”
Χθες βάζοντας μια τάξη στο γραφείο και τη βιβλιοθήκη μου έπεσε στα χέρια μου κείνο το πτυχίο δημοσιογραφίας που μετά κόπων απέκτησα. Από όσα έγραφε νομίζω έμεινα να κοιτώ ξανά μία μόνο φράση: “Εξ Ιεράπετρας Ορμώμενην”.
Είναι η ίδια φράση που με έκανε τώρα να σκέπτομαι από πού ξεκίνησα και τελικώς πού θέλω να περνώ όλα τα καλοκαίρια της ζωής μου. Ναι, εκεί. Στον τόπο όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα για χρόνια. Θέρος στα πιο γνωστά στενά, που λέτε, με τις γιαγιάδες να σε χαιρετούν και καθώς φεύγεις να λένε σιγοψιθυριστά “Η τάδε, καλό κορίτσι” (ευτυχώς να λέμε).
Επισκέφτηκα την πόλη που φημίζεται για την εγκληματικότητα της!
Δυο στιγμιότυπα είναι αρκετά
Θυμάμαι τα αυτοσχέδια πρωταθλήματα στην πλατεία του χωριού στη σκιά του γεροπλάτανου. Κάθε παιδί ήταν/εκπροσωπούσε μια χώρα. Ο Φάνης ήταν η Αργεντινή, ο Αντώνης η Βραζιλία και πάει λέγοντας. Είχαμε το δικό μας Μουντιάλ και τα μπούμια επιτρέπονταν. Όταν τελείωνε η διοργάνωση, ξεκινούσε το πανηγύρι για τον Προφήτη Ηλία κι εμείς σπεύδαμε να αγοράσουμε αεροβόλα και ένα πάκο μπίλιες. Πάντα μετά τις μάχες χυνόμασταν σε όλο το χωριό και μαζεύαμε τις μπίλιες από κάτω, έχοντας κατατάξει τα χρώματά τους σε σπάνια, λιγότερο σπάνια και απλά πορτοκαλί. Και τα βράδια, όταν φτάσαμε στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού και τις πρώτες του γυμνασίου και οι γιαγιάδες μάς άφηναν μέχρι αργά έξω, όλα τα παιδιά του χωριού συγκεντρωνόμασταν και παίζαμε κόκκινη μαχαίρα χωρίς τοπικά όρια μέχρι να γυρίσουμε στις δώδεκα και να τσακίσουμε τη γαλατόπιτα της γιαγιάς.
Ένα καλοκαίρι παραλίγο να χάσω το καράβι. Το λιμάνι του Πειραιά ήταν μεγάλο κι εγώ ζαλισμένος. Βράδυ έφευγε και έφτανα ξημερώματα στη Χίο. Εκείνη τη μια από τις άπειρες μεταβάσεις που κάνει ο κόσμος από τη μια μέρα στην άλλη την πέρασα στο ψηλότερο κατάστρωμα του πλοίου, καθώς ήταν γεμάτο κι εγώ μπήκα από τους τελευταίους. Χρυσοπλήρωσα ένα φρέντο εσπρέσσο και δυο μπύρες. Διάβασα το καλύτερο βιβλίο που έχω διαβάσει και ένα κείμενο που θα χαρακτήριζε αξιοπρεπές. Έγειρα πάνω στη βαλίτσα και δεν μίλησα με κανέναν. Δεν φωτογράφισα το μπλε πάτωμα και τις κινηματογραφικές καρέκλες. Ένιωσα απλά την ασφαλή μοναξιά που προσφέρει το να βρίσκεσαι στις τρεις τα μεσάνυχτα μεσοπέλαγα χωρίς κανέναν μεταξύ αγνώστων. Είναι η κατάλληλη στιγμή και το ιδανικό κόσκινο για να φέρεις στο μυαλό σου αυτούς που πραγματικά θα ήθελες να είναι εκεί.
Φέτος, δεν θέλω τίποτα άλλο, μόνο να μπω κάτω από το φουστάνι της και να μυρίσω το μαλακτικό της.
*Χρήστος Ωραιόπουλος
Τα γεμιστά μετά την θάλασσα και η βάρκα του Θοδωρή
Θέσαμε ερώτηση στους εαυτούς μας τι σημαίνει καλοκαίρι για ‘μας. Ε, λοιπόν μία εικόνα είναι το δικό μου καλοκαίρι, η βόλτα στον Διάπορο με την βάρκα του Θοδωρή και τα ζεστά γεμιστά της μαμάς μόλις γυρίσω πραγματικά εξαντλημένη από εκείνο το απογευματινό πολύωρο μπάνιο. Η αλήθεια είναι πως αν δεν υπήρχε κορονοϊός που ανάθεμα μας έχει φάει τα ταξίδια μπαμπέσικα, φέτος πιθανόν να ήμουν 15 μέρες στην Ταϊλάνδη ή στην Σικελία, αλλά ευτυχώς υπάρχει το καλοκαιρινό μας σπίτι που πραγματικά είμαι υπερβολικά συναισθηματικά δεμένη μαζί του.
Περνώ εδώ και 22 χρόνια τα καλοκαίρια μου στον Όρμο Παναγίας, σε ένα μικρό χωριουδάκι στην Σιθωνία, ξέρω όλα του τα μυστικά και όπως και να ‘χει θα ξεκλέψω από την θερινή μου άδεια μερικές μέρες για να επιστρέψω εκεί. Λένε πως τα μέρη τα συνδέεις με τους ανθρώπους και ισχύει. Οι στιγμές που άφησα εκεί είναι πολλές σε διαφορετικές ηλικίες, το πρώτο πραγματικό κολύμπι της ζωής μου στην Τρανή Αμμούδα, με την μαμά να με φωνάζει γοργονίδιο, το παγωτό στα παγκάκια της πλατείας με την γιαγιά και μετέπειτα την παρέα του καλοκαιριού, τα επιτραπέζια στις αυλές των σπιτιών μας, τις φωτιές τα βράδια που πέφτουν τ’ αστέρια. Οι φίλοι μου εκεί είναι αγόρια και η αλήθεια είναι πως τους απολαμβάνω κάθε χρόνο και παραπάνω. To πρωί συνήθως θα ξυπνήσουμε γύρω στις 12 θα βρεθούμε να πιούμε καφέ και γύρω στις 3 θα πάμε για μπάνιο πολύωρο κυριολεκτικά μέχρι ο ήλιος να βυθιστεί στην θάλασσα. Πολλές φορές ο Θοδωρής θα με κλέψει να πάμε για ψάρεμα στον Διάπορο, εγώ δεν ψαρεύω κάνω την Μανταλένα αλλά εκείνος κάθε φορά πασχίζει με ψαροντούφεκο να βγάλει ψαριά.
Το βράδυ θα γυρίσουμε, να ετοιμαστούμε και θα πάμε να κάτσουμε αραχτοί και χαλαροί στην παραλία, μέχρι το πρώτο ξημέρωμα με ρετσίνες και κουβέντες βαθυστόχαστες και ατελείωτες. Αυτό είναι το δικό μου καλοκαίρι, το μέρος που μεγάλωσα και οι άνθρωποι του που αποτελούν κεφάλαιο μπόλικων σελίδων στο μέρος ”απόλυτα καλοκαίρια” της ζωής μου. Αν έπρεπε πάλι να σου προτείνω μέρος για να περάσεις την άδεια σου θα σου έλεγα με κλειστά τα μάτια τη Νάπολη της Ιταλίας, καλό φαγητό, εξαιρετική τοποθεσία, τρομερές ομοιότητες με την Θεσσαλονίκη, νησιά σαν το Κάπρι με τρομερές θάλασσες. Φθηνή και ποιοτική ζωή, ιδανικά συστατικά για ένα μοναδικό καλοκαίρι σιέστας.
Η ευχή μου για φέτος ζήστε για λίγο λεύτεροι, σαν να ‘ναι το τελευταίο καλοκαίρι της ζωής σας, πριν φτάσει ο Οκτώβρης και ξαναμιζεριάσουμε στους γνωστούς τοίχους των σπιτιών μας. Και αγκαλιάστε (αν είστε εμβολιασμένοι) μην μου κάνει κανένας καταγγελία για παρότρυνση μη τήρησης μέτρων.
*Και ας παραδεχτούμε όλοι κάτι εκείνη η Κυριακή που επιστρέφεις στην πόλη είναι η χειρότερη μέρα όλου του χρόνου.
*Μυρτώ Τούλα
Καλοκαίρι : Ένα μικρό αυτόνομο έτος
Το Καλοκαίρι ξεκινάει στην πόλη, συνεχίζεται στην θάλασσα ή το βουνό, και τελειώνει ξανά στην πόλη. Όλα αυτά σε 3 μήνες. Καλοκαίρι σημαίνει ηρεμία με ρυθμό άπνοιας. Ζέστη με ρυθμό ατελείωτο και διάβασμα χωρίς καμία όρεξη για λιγότερο από 9 ώρες ύπνο. Το καλό βιβλίο είναι η στιγμή της ηρεμίας, και η πολλή θάλασσα είναι η στιγμή που χρειάζεσαι 9 ώρες ύπνο. Αν και οι περισσότεροι περνούν την καρδιά του καλοκαιριού στην θάλασσα, εκτιμώ αφάνταστα τις δυνατότητες που σου δίνει το βουνό. Παντού μικροί επίγειοι παράδεισοι με απρόβλεπτους παράγοντες ενίσχυσης των πανέμορφων αργιών ρυθμών του. Στο βουνό όλα είναι πιο αργά, πιο επιβλητικά και πιο ξεκούραστα. Όπως ακριβώς πρέπει να είναι το καλοκαίρι. Ένας μικρός ξεκούραστος παράδεισος.
*Βαγγέλης Θεοδωράκης
Εκείνα τα καλοκαίρια στην Χαλκιδική…
Δεν ξέρω πώς γίνεται αλλά κάθε φορά που επισκέπτεσαι την Χαλκιδική το συναίσθημα της ανεμελιάς σε διακατέχει με ένα τόσο απλό αλλά μαγικό τρόπο. Είναι σαν να σταματά ο χρόνος, λες και η Θεσσαλονίκη για τους τρεις μήνες του καλοκαιριού «κρατάει» όλα τα άγχη και τις δυσκολίες. Στο εξοχικό μας στο πρώτο πόδι όπως έλεγαν και οι γονείς μου «πας για να γεμίσεις τις μπαταρίες σου, να προετοιμαστείς για τον δύσκολο χειμώνα» και η αλήθεια αυτή είναι. Αυτή είναι η μαγεία της Χαλκιδικής, για τους επόμενους μήνες όλα τα προβλήματα φαίνονται μικρά, μόνο σου άγχος γίνεται το «τί ώρα θα πάμε παραλία;». Η καθημερινότητα σου αλλάζει, η ξεκούραση γίνεται προτεραιότητα, μεσημεριανοί ύπνοι και χαλαρές βόλτες το βράδυ γεμίζουν την ημέρα σου.
Χαλαρώνεις, ξαναβρίσκεσαι με τα άτομα που γνωρίζεις από την παιδική ηλικία σου βλέπεις πόσο μεγάλωσαν, ποιοι άρχισαν να ασπρίζουν από τους μεγαλύτερους, ποιοι αυτή την φορά ήρθαν και με το άλλο μισό τους, ποιοι ακόμα ζουν την φοιτητική ζωή, ποιοι λόγω δουλειάς θα έρθουν μόνο τα σαββατοκύριακα. Μαθαίνεται ο ένας τα νέα του άλλου, όλα όσα έγιναν μέσα στον χειμώνα. Και σαν να μην πέρασε μέρα ξανά πηγαίνετε στις γνωστές ξαπλώστρες, ξενύχτια μέχρι τα ξημερώματα παρέα με κιθάρες και παγωμένες μπύρες, την επόμενη βουτιές στα καταγάλανα νερά στο αγαπημένο σας στέκι, τάβλι και ρακέτες να σας κρατούν συντροφιά. Αναπολείτε όλοι μαζί τα παιδικά σας χρόνια, τις αναμνήσεις που δημιουργήσατε μαζί, ονειρεύεστε τα επόμενα καλοκαίρια, αναρωτιέστε ποιοι θα έρθουν και την επόμενη χρονιά, για τις επόμενες εβδομάδες κάνετε σχέδια, υποσχέσεις ότι θα συναντιέστε και μετά την επιστροφή στη Θεσσαλονίκη.
*Εύα Καβάζη
Τουρισμός στο τρίτο κύμα; – Οι συντάκτες της Parallaxi γράφουν…
Το καλοκαίρι λες “όλα θα πάνε καλά”
Καλοκαίρι σημαίνει να κοιτάς τον ήλιο και να λες “όλα θα πάνε καλά”, γιατί με κάποιο μαγικό τρόπο όταν έρχεται αυτή η εποχή όλα σε βαραίνουν λιγότερο. Δεν σε πειράζει τόσο που δουλεύεις με 40 βαθμούς γιατί ξέρεις πως μετά σε περιμένουν τα φιλαράκια για κοκτέιλ. Πότε δεν κατάλαβα τους ανθρώπους που δεν τους αρέσει το καλοκαίρι.
Για μένα κάθε χρόνο το σήμα έναρξης της θερινής περιόδου το δίνουν οι μεγάλες συναυλίες στα ανοιχτά θέατρα της πόλης. Αν έπρεπε να επιλέξω μερικούς λόγους για να μείνω στην πόλη εν μέσω καλοκαιριού, σίγουρα οι θεατρικές παραστάσεις και συναυλίες θα ήταν στην λίστα μου. Από εκεί και πέρα για μένα καλοκαίρι είναι μια μπίρα αργά το βράδυ, κοιτώντας τα αστέρια, μια βόλτα στη Νέα Παραλία και το άραγμα στα Κάστρα, με την πόλη κυριολεκτικά στο πιάτο σου. Και όλα αυτά φυσικά με φίλους, γιατί και στο πιο ωραίο μέρος του κόσμου να είσαι, τι να το κάνεις αν δεν έχεις καλή παρέα;
Αν έπρεπε να επιλέξω έναν αγαπημένο προορισμό, αυτός θα ήταν σίγουρα η Κρήτη. Είμαι από τους τυχερούς, που έχω βρεθεί εκεί αρκετές φορές και έχω γυρίσει διάφορα μέρη της. Βόλτα στην πλακόστρωτη παραλία των Χανίων, βουτιές στις θάλασσες και φαγητό δίπλα στο κύμα, θα είναι μερικές από τις αναμνήσεις που θα μείνουν για πολλά χρόνια χαραγμένες στο μυαλό μου. Και σίγουρα αν μου δινόταν η ευκαιρία, θα ξανά χανόμουν στην μαγευτική ομορφιά της.
*Νίκος Γκάγιας
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Η εποχή της ξεγνοιασιάς
Το καλοκαίρι για εμένα είναι η εποχή της ξεγνοιασιάς. Η εποχή που τα «πρέπει» μειώνονται και τη θέση τους παίρνουν στιγμές χαράς και χαλάρωσης.
Αν εξαιρέσουμε την αφόρητη ζέστη (τις περισσότερες φορές) το καλοκαίρι είναι μια εποχή που αγαπώ από τα σχολικά χρόνια ακόμη. Για μένα καλοκαίρι είναι τα διπλά μπάνια στη θάλασσα, πρωί και απόγευμα, είναι τα παγωτά που μας έπαιρναν κρυφά οι γιαγιάδες αφού μας είχαν μαγειρέψει τα αγαπημένα μας φαγητά που κάθε φορά ήταν και πιο νόστιμα για κάποιο ανεξήγητο λόγο, είναι οι στιγμές με τους γονείς που στερηθήκαμε, είναι το αλάτι στα μαλλιά και τα πιο αλμυρά φιλιά.
Καλοκαίρι είναι τα μπάνια στον Ρακοπόταμο στη Λάρισα ή στον Βοϊδομάτη στην Ήπειρο. Το φετινό καλοκαίρι ίσως είναι διαφορετικό, ίσως πάλι να είναι και πιο μαγικό μετά από μήνες αποχωρισμού και στερήσεων. Μην αφήσετε στιγμή να πάει χαμένη! Καλές βουτιές!
*Βιβή Κοτσαπουϊκίδου
*Η στήλη συντακτών της Parallaxi σταματά για καλοκαίρι, ραντεβού τον Σεπτέμβρη. Μπουγέλο, μπάνια και αγάπη σας ευχόμαστε.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
