Έλα να σου συστήσω την Μένη

Η Μένη δεν χάνει ποτέ το κέφι και το χαμόγελο της, είναι έτοιμη για την κάθε επόμενη πρόκληση χωρίς φόβο και με μια παιδική περιέργεια να ανακαλύψει καινούργιους κόσμους. 

«Είμαστε μια ενδιαφέρουσα οικογένεια που αποτελείται από έξι παιδιά τρία από το πρώτο γάμο των γονιών μου, ένα από τον δεύτερο γάμο της μητέρας μου ενώ ο δεύτερος σύζυγος της έχει και αυτός άλλα δύο παιδία. Ποτέ μου δεν ξεχώρισα κανέναν για εμένα είναι όλα αδέλφια μου. Ο γάμος των δικών μου έγινε με προξενιό.

Μεγαλώσαμε με παραδοσιακούς χριστιανικούς κανόνες για κάποια χρόνια και μέχρι τον χωρισμό τους. Αγιογράφος ο πατέρας μου στο επάγγελμα, μαθήτευσε στο Άγιο Όρος σε μικρή ηλικία δίπλα στον Βράνο που ήταν μαθητής του Κόντογλου. Ζωγράφος ήθελε να γίνει αλλά λόγο της προσήλωσης στην θρησκεία κατέληξε στην αγιογραφία. Έχει σχεδιάσει το τέμπλο της εκκλησίας του Αγίου Δημητρίου και την Μεταμόρφωση Καλαμαριάς. 

Κουμάντο στην οικογένεια έκανε ο αδελφός της γιαγιάς μου ο Πολύκαρπος ο οποίος ήταν ιερέας, έφτασε να γίνει Αρχιμανδρίτης Αλεξανδρουπόλεως και είχε τον πρώτο λόγο».

Όταν γεννιέται η Μένη οι γονείς της που ήθελαν πάνα ένα δικό τους σπίτι, μετακομίζουν στην Σουρωτή, εκεί όπου θα περάσει τα παιδικά της χρόνια. 

«Τα πρώτα χρόνια του σχολείου φοίτησα σε ιδιωτικό εκκλησιαστικό σχολείο της Θεσσαλονίκης και δεν περνούσα καθόλου καλά. Το σχολείο με καταπίεζε πάρα πολύ, έχω φάει χαστούκια που ακόμα όταν τα θυμάμαι, βουίζουν τα αυτιά μου. Με πίεζαν να γράψω με το δεξί ενώ είμαι αριστερόχειρας. Ευτυχώς μετά από απαίτηση της μεγάλης μου αδελφής μετά τα τρία πρώτα χρόνια συνεχίσαμε σε δημόσια σχολείο. Στην πρώτη γυμνασίου οι γονείς μου χωρίζουν.

Επιλέγω και μένω με τον πατέρα μου, ενώ η μητέρα μου φεύγει για να ζήσει στην Ιθάκη. Την ακολουθώ τα δύο τελευταία χρόνια του Λυκείου,  για να μην χαθεί η επαφή και αποξενωθούμε. Μέσα σε όλα αυτά που συμβαίνουν στην προσωπική της ζωή, αποφασίζει να γίνει ανάδοχος σε ένα κοριτσάκι το οποίο είχε πολλά ζητήματα υγείας. Όταν πήγε να εγκατασταθεί στην Ιθάκη δεν υπήρχε η δυνατότητα να κάνει τις θεραπείες που χρειαζόταν και αναγκάστηκε το παιδί να επιστρέψει σε δομή της Θεσσαλονίκης.

Πήγαινα και την έβλεπα, την αγαπούσα πάρα πολύ, ήμουν και η νονά της μέχρι που μια ημέρα η κοινωνική λειτουργός μου είπε με τον τρόπο της πως η παρουσία μου δεν της κάνει καλό γιατί κάθε φορά που φεύγω περνούν μέρες μέχρι να συνέλθει. Τότε σκέφτηκα για πρώτη φορά τις ανάγκες που μπορεί να έχει ένα παιδί  όχι τις ανάγκες που καλύπτω εγώ μέσα από ένα παιδί.  Αυτή ήταν και η στιγμή που αποφάσισα πως θέλω να γίνω κοινωνική λειτουργός. 

Τα καλοκαίρια στην Ιθάκη ήταν ωραία αν εξαιρέσουμε αυτό της ενηλικίωσης. Συνέβη κάτι τραγικό, έφυγε η γη κάτω από τα πόδια μου.  Όλη η χρονιά τινάχτηκε στον αέρα. Δεν θυμάμαι πολλά από εκείνη την περίοδο, προσπαθούσα να αποβάλλω κάθε σκέψη. Δεν με θυμάμαι να δίνω καν Πανελλήνιες».

Αποφασισμένη να κυνηγήσει το στόχος της και να ασχοληθεί με ένα επάγγελμα που θα μπορεί να έρχεται σε επαφή με τα παιδιά περνάει στο τμήμα Κοινωνικής Εργασίας στα Τ.Ε.Ι της Πάτρας. 

«Μου άρεσε η πόλη την άνοιξη, το χειμώνα την έβρισκα πολύ βαρετή. Από όλα όσα έζησα αυτό που δεν μου άρεζε καθόλου ήταν το Πατρινό καρναβάλι μια φιέστα αρπαχτής που αναστάτωνε για ημέρες τους πάντες. Όλα μου τα καλοκαίρια από τα 15 μου δούλευα σεζόν στην Ιθάκη. Έτσι μπορούσα να έχω την ανεξαρτησία μου και χρηματοδοτούσα τις σπουδές μου. Πριν τελειώσω την σχολή αποφασίζω να φύγω και  να κάνω την πρακτική μου στην Θεσσαλονίκη στην PRAKSIS. Στην ζωή μου μπαίνουν η Στεφανιά Πανταζή, Φωτεινή Κελεκτσόγλου, Ανθή Μανιατάκου, γιατροί που πηγαινοέρχονται. Είχα την τύχη εκείνη την περίοδο παράλληλα να ξεκινάει και το Mobile School και έτσι έρχομαι για πρώτη φορά σε επαφή με την μεγάλη μου επαγγελματική αγάπη. Ερωτεύομαι το πρόγραμμα και ξεκινάω να δουλεύω με Ρομά στον Δενδροπόταμο και την Αγία Σοφία. Στο τέλος της πρακτικής και επειδή το αγάπησα τόσο πολύ, συνεχίζω εθελοντικά για ένα χρονικό διάστημα μέχρι που μου προτείνουν και έμμισθη θέση. Για κάποια μικρά διαστήματα συνεργάστηκα και με το Χαμόγελο του παιδιού. Μετά από περίπου πέντε χρόνια εγκαταλείπω την PRAKSIS και ξεκινάει η συνεργασία μου με το SolidarityNow, που συνεχίζει μέχρι σήμερα.

 Το 2016 έζησα από πολύ κοντά την μεγάλη προσφυγική κρίση. Με θυμάμαι να επιστρέφω από διακοπές, να λέω καλημέρα και η Στεφανία να με κοιτάζει από το γραφείο της ανάμεσα από την μισάνοιχτή πόρτα από πάνω μέχρι κάτω και να λέει «Φοράς κλειστά παπούτσια; Ωραία, έφυγες Ειδωμένη» και εγώ αναρωτιόμουν που πάω. Η PRAKSIS ήταν ένα μεγάλο σχολείο για εμένα, την αγαπώ και νιώθω τυχερή που διάλεξαν εμένα για τα προγράμματα τους παρ’ όλο που ήμουν στο ξεκίνημα μου, άρα χωρίς προηγούμενη εμπειρία χωρίς κανένα σημείο αναφοράς. 

Πάντα προσπαθούσα να δουλεύω με παιδιά και το έχω καταφέρει σε ικανοποιητικό  βαθμό. Πάντα έχω στο μυαλό μου να εφοδιάζω τα παιδιά με εργαλεία, ώστε να δημιουργούν τις επιλογές τους και να μην είναι μονόδρομος η ζωή τους. Να μπορώ να είμαι δίπλα τους σε όλα τα ζητήματα και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν. Κατά την διάρκεια της προσφυγικής κρίσης, χρειάστηκε να ασχοληθώ με τη στέγαση, την τακτοποίηση των φακέλων, διαδικασίες οικογενειακής επανένωσης για τα ασυνόδευτα ανήλικα, νομικές υποθέσεις, εκπαιδευτικές ανάγκες. Εισπράττω μεγάλη ικανοποίηση όταν η υπόθεση ενός παιδιού έχει θετική έκβαση, βλέπω το χαμόγελο του, την βελτίωση των συνθηκών της ζωής του, την εξέλιξη και χαίρομαι μαζί του και εγώ. Αυτό με γεμίζει δύναμη, παρότι η δουλειά είναι παράλληλα κουραστική, ψυχοφθόρα, χρειάζεται διαλλείματα, πειθαρχεία και ανασυγκρότηση. 

Μια μοναδική εμπειρία ζωής για εμένα είναι οι αποστολές στο εξωτερικό με το «Κινητό σχολείο – Mobile school» και με το SolidarityNow. Έχω κάνει κάποια ταξίδια με τον Βέλγικο οργανισμό του Mobile school σε εκπαιδεύσεις οργανώσεων που για πρώτη φορά θα το χρησιμοποιήσουν ως εργαλείο. Είναι ένα δύσκολο πρόγραμμα γιατί είναι πολυέξοδο, απαιτεί μετακινήσεις, μεταφορά του εξοπλισμού, προσωπικό που να έχει εκπαιδευτεί και να είναι διαθέσιμο να δουλέψει. Σου δίνεται δωρεάν η εκπαίδευση και το υλικό αλλά δεν σου δίνουν χρηματοδότηση.

Για να μπορεί να υπάρχει βιωσιμότητα θα πρέπει να την βρει η κάθε οργάνωση ξεχωριστά. Παρόλα αυτά, όμως είναι και ένα μαγικό εργαλείο. Οι διαφορές από χώρα σε χώρα και από περιοχή σε περιοχή είναι πολύ μεγάλες. Είναι άλλες οι ανάγκες στην Ελλάδα και άλλες στην Κολομβία η την Βενεζουέλα. Τα εκπαιδευτικά στα οποία έχω συμμετάσχει με οδήγησαν  στην  Ινάντα – Νότια Αφρική, την Τιφλίδα – Γεωργία και το Βουκουρέστι – Ρουμανία.

Η Αφρική ήταν μάθημα ζωής. Δεν επισκέπτεσαι την χώρα σαν τουρίστας, είσαι εκεί, βιώνεις την καθημερινότητα. Έζησα σε μια περιοχή Ζουλού σε παραγκούπολη και όχι σε ένα άνετο ξενοδοχείο. Ήμουν η λευκή που την έβλεπαν τα μωρά και εκλέγαν γιατί τρόμαζαν. Με έδειχναν με το δάχτυλο ως κάτι τελείως διαφορετικό από ότι έχουν συνηθίσει, ό,τι κάνουμε και εμείς πολλές φορές όταν δούμε έναν Αφρικανό στο δρόμο.

Έφαγα πολύ νόστιμα και ιδιαίτερα φαγητά που έφτιαχνε η οικοδέσποινα μας. Δεν μπήκα στην διαδικασία να ρωτήσω τί ήταν, απλά το έτρωγα. Μέρες μετά με προβλημάτισε που δεν είδα πουθενά στο δρόμο  σκυλιά  και ποντίκια, μόνο αδέσποτες κότες οπότε θέλω να ελπίζω ότι τρώγαμε κοτόπουλο. Το πιο εντυπωσιακό ήταν όταν συνειδητοποίησα ότι επτά λεπτά από εκεί που έμενα, ήταν το σπίτι του Mahatma Gandhi, που σήμερα είναι μουσείο και το πρώτο σχολείο που έφτιαξε εκεί, το οποίο λειτουργεί μέχρι και σήμερα. 

Οι αποστολές του SolidarityNow ήταν εντελώς διαφορετικές διότι εκεί είχαμε να αντιμετωπίσουμε έκτακτα και πολύ δύσκολα περιστατικά όπως ήταν η Τουρκία μετά τους σεισμούς, μια πολύ δυνατή εμπειρία με πολλές απαιτήσεις διότι  όλα έγιναν γρήγορα, ήταν κάτι που συνέβη απρόσμενα δεν είχαμε χρόνο στην διάθεσή μας, θεωρώ όμως ότι τα πήγαμε πάρα πολύ καλά ως ομάδα. Βρεθήκαμε εκεί με ένα συγκεκριμένο στόχο, να βοηθήσουμε τις εκεί οργανώσεις που δεν είχαν εμπειρία από camp και από διαχείριση πληθυσμού και όταν γυρίσαμε ένιωθα ότι τα καταφέραμε. Αν με ρωτάς σίγουρα θα το ξαναέκανα αν υπήρχε η ανάγκη. 

Δεν είμαι πολύ αισιόδοξη για το μέλλον με βάση την βία, τους πολέμους την ανεργία που υπάρχει γύρω μας και δεν φαίνεται να μειώνεται. Όλοι περιμένουμε να γίνει κάτι, υπάρχει μια αναμονή δεν ξέρουμε όμως τι είναι αυτό που περιμένουμε.  Επαγγελματικά θα ήθελα να μπορώ να ταξιδεύω να έρθω σε επαφή με πληθυσμούς και παιδιά από όλο το κόσμο. 

Οι κοινωνικοί λειτουργοί είμαστε οι άνθρωποι που τα τελευταία χρόνια έχουμε έρθει πολύ έντονα στο προσκήνιο και μας θεωρούν απαραίτητους. Παρόλο που την αγαπώ πολύ την δουλειά μου, δεν θα με ενδιέφερε να κάνω οτιδήποτε άλλο αρκεί να μην με χρειάζονται. Κάτι που δυστυχώς δεν είναι ρεαλιστική σκέψη και στο κόσμο που ζούμε δεν θα γίνει ποτέ, όμως κρατάω αυτό που έλεγε ο αείμνηστος Τζανέτος Αντύπας «Βασικός μας στόχος είναι να σταματήσουμε να μας έχουν ανάγκη».