Επισκέφθηκα τις Άλπεις, την επικράτεια του χιονιού που λιγοστεύει…
Στα μέρη που η αγριάδα των βουνών ανταμώνει με την γαλήνη του νερού των λιμνών, σε σκηνικά από θρυλικές ταινίες της έβδομης τέχνης
Τοπία που όμοια τους δεν θα συναντήσεις πουθενά στον κόσμο, άγρια, που μέρα με την μέρα παίρνουν άλλη μορφή, παίζουν με το φως και τον καιρό σαν ζωντανοί πίνακες. Πίστες σκι σε κάθε πλαγιά, μικρά χωριουδάκια οργανωμένα αποκλειστικά γύρω από το “άθλημα”- τρόπο ζωής, σύννεφα που αγγίζουν κορυφές, παλιοί στάβλοι μεταμορφωμένοι σε πλούσιες αγροικίες, delux σπα, μυρωδιές από strudel και gluhwein και ένα κρύο γλυκό. Εικόνες χειμώνα, απλώνονται σε μάτια σου και παίζουν παιχνίδια με την μνήμη και τις ταινίες που έχεις δει στην μεγάλη οθόνη. Οι Αυστριακές Άλπεις που αγάπησα.
Ήταν η πρώτη χρονιά που αλλάξαμε χρόνο εκτός πόλης, συνήθως είμαστε οικογενειακά στο σπίτι. Φέτος όμως πήραμε την απόφαση να επισκεφθούμε τους οικογενειακούς μας φίλους που το εξοχικό του γερμανού παππού τους βρίσκεται στην κορυφή ενός βουνού, στις Αυστριακές Άλπεις.
Πρώτη μας στάση το Μόναχο, βγαίνοντας από το αεροδρόμιο μία κλασική χριστουγεννιάτικη αγορά σε προετοιμάζει για το τι θα πει “Χριστούγεννα” στην Γερμανία. Η πόλη του Μονάχου με την σπουδαία μεσαιωνική αρχιτεκτονική και τους επιβλητικούς καθεδρικούς ναούς, η πιο πλούσια της χώρας, εκεί που στις αρχές του 2000 μετακόμισαν χιλιάδες Έλληνες σαν οικονομικοί μετανάστες για μία καλύτερη ζωή. Στην πρωτεύουσα της Βαυαρίας, συνάντησα την αρμονία της επαρχίας και τον μοντερνισμό του σήμερα, μία πόλη γεμάτη πλατείες, πάρκα, και ιστορική αρχιτεκτονική με ιδιαίτερα κτίρια που σε ταξιδεύουν στις σκοτεινές εποχές του Βορείου Κόσμου.
Περπατήσαμε στο πιο κεντρικό σημείο του κέντρου, στην πλατεία της Marienplatz, η οποία κατασκευάστηκε το 1158, εκεί βρίσκεται το θρυλικό κτίριο του δημαρχείου με το ιστορικό μελωδικό ρολόι με κωδωνοστοιχίες και φιγούρες βαρελάδων που ζωντανεύουν 3 φορές τη μέρα. Γύρω του μία (ακόμη) μεγάλη χριστουγεννιάτικη αγορά, με τοπικά προϊόντα, στολίδια και ζεστές λιχουδιές αγκάλιαζε το κτίριο διαμάντι. Μερικά βήματα παραδίπλα, η Frauenkirche ιστορική εκκλησία του Βαυαρικού Μονάχου, ένα από τα πιο γνωστά αξιοθέατα της βαυαρικής πρωτεύουσας το οποίο μέχρι σήμερα θεωρείται σύμβολό της. Μείναμε στο Μόναχο 3 ώρες γυρίσαμε όλο το ιστορικό κέντρο και κάναμε στάση στην ανοιχτή αγορά Viktualienmarkt, εκεί φάγαμε τα ωραιότερα cinamon rolls και πρετσελ, ενώ απολαύσαμε το παραδοσιακό hot dog Brätwurst, μία αγορά εμπειρία, καθώς βρήκαμε χιλιάδες τοπικά προϊόντα, από γερμανικά ψωμιά και λουκάνικα, μέχρι χειροποίητα σαπούνια και κρέμες.
Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε το roadtrip για την Αυστρία, διαδρομή διαρκείας τρισίμισι ωρών, ενώ ήμουν ξενυχτισμένη με hangover δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από το παράθυρο του αυτοκινήτου. Μικρά χωριά με γραφικά επαρχιώτικα σπίτια, καταπράσινα χωράφια που από το πέρασμα της κλιματικής αλλαγής ξέχασαν να αλλάξουν χρώμα, άλογα που βοσκούσαν και στα ξεκάρφωτα μικρές pub. Όσο πλησιάζαμε την Αυστρία τόσο άλλαζε το σκηνικό, συναντήσαμε τα πρώτα χιόνια στην πρώτη μας οπτική επαφή με τις Άλπεις και η αλήθεια είναι πως περίμενα να τις δω ολόλευκες αλλά το περιβάλλον μας θυμίζει πόσο το πληγώσαμε, οπότε απλώς οι κορυφές ήταν πασπαλισμένες με λιγοστό χιόνι. Σε διάφορα σημεία των βουνών οι κάτοικοι είχαν μαζέψει τα χιόνια σε μία ευθεία γραμμή και δημιούργησαν αυτοσχέδιες πίστες σκι. Σαν να λέμε πως οι θάλασσες στην Ελλάδα στέρεψαν κι εμείς μαζέψαμε ότι νερό έχει απομείνει σε μία γούρνα.
Κάπως έτσι με μία πικρία, φτάσαμε στην κορυφή του Wildseeloder, αφήσαμε το αμάξι στην κοιλάδα και διασχίσαμε το βουνό αφού είχε νυχτώσει. Η ατμόσφαιρα ήταν τόσο καθαρή που μπορούσαμε να διακρίνουμε τα αστέρια κι εκείνα δημιουργούσαν αντανακλάσεις πάνω στο χιόνι και το χιόνι έλαμπε σαν ναναι ασημόσκονη και ενώ είχε σκοτάδι ξαφνικά το βουνό φωτιζόταν με έναν μοναδικά φυσικό τρόπο, όσο εμείς ανεβαίναμε προς το σπίτι, οι βαλίτσες μας έφταν με ένα αυτοσχέδιο lift. Μείναμε λοιπόν σε ένα ξύλινο σπίτι, που περιτριγυρίζονταν από άλλες κορυφές, ακριβώς από δίπλα υπήρχε μία πίστα σκι, ενώ οι κάτοικοι των γύρω σπιτιών πηγαινοερχόντουσαν με σανίδες και μπατόν. Η θερμοκρασία άγγιζε τους -3, όμως το κρύο δεν ήταν αισθητό, απολαύσαμε ένα ζεστό τσάι στο μπαλκόνι, ενώ έπεφταν οι πρώτες νιφάδες.
Ο ύπνος στο βουνό ήταν βαρύς, λυτρωτικός, βλέπεις, έχουμε συνηθίσει να κοιμόμαστε σε πολύβουες πόλεις, οπότε την ησυχία την εκτιμούμε λίγο παραπάνω. Την επόμενη μέρα επισκεφθήκαμε το Zell am See, μια μικρή πόλη που βρίσκεται σε χερσόνησο η οποία εξέχει σε μια όμορφη αλπική λίμνη. Τα φυσικά τοπία που φωτογράφιζαν τα μάτια μας, μοναδικά, άνθρωποι περπατούσαν στην λίμνη και τάιζαν πάπιες, όσο ανεβαίναμε προς το κέντρο της πόλης, μικρά παραδοσιακά bistro, με γούνινες κουβέρτες στα καθίσματα γέμιζαν τους πεζόδρομους. Εκεί απολαύσαμε το πιο ωραίο ζεστό και αχνιστό Στρούντελ. Καθώς ο ήλιος έπεφτε, οι εικόνες στην λίμνη άλλαζαν και δημιουργούσαν ένα ειδυλλιακό τοπίο με τα χιονισμένα βουνά να χρυσαφίζουν και να μοιάζουν σαν αστερισμοί.
Επόμενη στάση, το υπέροχο Σάλτζμπουργκ, η πατρίδα του Μότσαρτ, η πόλη που έπαιξε καθοριστικό ρόλο για την οικονομία της Αυστρίας καθώς περιτριγυρίζεται μέχρι σήμερα από ορυχεία αλατιού. Το παλιό του κομμάτι αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO, ανάμεσα στα ιστορικά κτίρια, στις κρυμμένες πλατείς και στα πάρκα, μελωδίες του σπουδαίου συνθέτη από μουσικούς του δρόμου, στο σκηνικό της Μελωδίας της Ευτυχίας. Όλη η πόλη ένα κομψοτέχνημα, με σπουδαία μεσαιωνική και μπαρόκ αρχιτεκτονική, που όλα κινούνται μα συνάμα μένουν στην απόλυτη αρμονία, ακριβώς όπως οι νότες της κλασικής μουσικής. Πλούσια και σικ ηλικιωμένα ζευγάρια περπατούν στους δρόμους σαν να έχουν βγει από ταινίες εποχής, με τις γούνες και τα μάλλινα καπέλα, με τα μπαστούνια και τα χρυσά κοσμήματα.
Στα bistro σερβίρονται βιενέζικες σοκολάτες σε πορσελάνινα φλιτζάνια, όνειρο! Στην πλατεία Altsadt, μία ακόμη χριστουγεννιάτικη αγορά και ένα παγοδρόμιο με θέα τον ιστορικό καθεδρικό ναό της πόλης, στους περιγυρους πεζόδρομους καταστήματα με πλούσιες μπράντες, λίγο παραδίπλα το σπίτι του Μότσαρτ με τα προσωπικά του αντικείμενα. Και αν σηκώσεις το βλέμμα από το πιο κεντρικό σημείο της πόλης, το κάστρο της, στον καταπράσινο λόφο Festungsberg, το οποίο αποτελεί σύμβολο της. Για να φτάσεις εκεί, χρειάζεσαι τελεφερίκ και βλέπεις την αριστοκρατική πόλη από ψηλά. Εκεί, αξίζει να γευτείτε τα παραδοσιακά σοκολατάκια του Μότσαρτ.
Η παραμονή έφτασε, τα πυροτεχνήματα σκάνε σαν μικρά πεφταστέρια πάνω από τις Άλπεις σε κάθε κορυφή. Ξεκινά να χιονίζει δυνατά, ένα παραμυθένιο τέλος για το 2023. Παραδοσιακά το κάθε σπίτι έχει βεγγαλικά και ανάβει στην αυλή του. Βρέθηκα σε μία από τις ομορφότερες περιοχές του κόσμου, εκεί που οι άνθρωποι σέβονται και αγαπούν την φύση και δεν την παρατάνε, μέχρι σήμερα την καλλιεργούν και την φροντίζουν. Στα μέρη που η αγριάδα των βουνών ανταμώνει με την γαλήνη του νερού των λιμνών, σε σκηνικά από θρυλικές ταινίες της έβδομης τέχνης, στα σύννεφα που σκέπασαν για λίγο την σκεπή του προσωρινού μας σπιτιού. Η φύση, οι κοιλάδες που βόσκουν τα άλογα, στα ίδια σημεία κάθε μέρα, η έννοια της ελευθερίας, στις κοιλάδες της εποχής των παγετώνων που σου κόβουν την ανάσα, στο μεγαλύτερο εθνικό πάρκο της Ευρώπης. Ησυχαστήριο, από την πρώτη μέχρι την τελευταία βόλτα στο χιονισμένο βουνό.
