Σκοτεινός Νοέμβρης, Πολιτική φαντασία μιας εκτροπής ΙΧ

Λέξεις: Φώτης Κυζάκης

Στο αποκορύφωμα της σύγκρουσης για το μέλλον της ευρωπαϊκής ενοποίησης, στην Ελλάδα συντελείται μια μεγάλη πολιτική αλλαγή. Ο Μάρκος Κορωναίος είναι ο πολιτικός που καταφέρνει να φέρει το Φιλελεύθερο Κόμμα ξανά στην εξουσία έπειτα από δεκατρία χρόνια πολιτικής κυριαρχίας του Εργατικού Κόμματος.

Η πραγματική δύναμη του όμως πηγάζει από τις δυνάμεις του παρακράτους. Την στιγμή που μια κοινωνική εξέγερση ξεσπά στην Αθήνα, με αφορμή σκάνδαλα σεξουαλικής παρενόχλησης και σωματεμπορίας, οι ευρωπαϊκές εξελίξεις αναδεικνύουν την Ελλάδα στο πιο σημαντικό κομμάτι της διεθνούς σκακιέρας.

Το διακύβευμα είναι τεράστιο. Είναι η ηγεμονία στην Ευρώπη. Το παρελθόν των πολιτικών ελίτ, οι ρίζες της ηγεμονίας του Εργατικού Κόμματος και η συνταγή της νίκης του Μάρκου Κορωναίου ξεδιπλώνονται σε μια ελληνική κοινωνία, που μοιάζει περισσότερο από ποτέ με πυριτιδαποθήκη.

Τον σκοτεινό Νοέμβρη του 2018, η Ελλάδα είναι μια χώρα που φλερτάρει επικίνδυνα με την εκτροπή και ο λαός πρέπει να αποφασίσει: ο Μάρκος Κορωναίος είναι η αυγή μιας νέας βάρβαρης εποχής ή ένας διάττοντας αστέρας, πριν την μεγάλη ανατροπή;

θυμηθείτε εδώ τα προηγούμενα μέρη:

Κεφάλαιο 9ο

Μάρκος Κορωναίος

Μέγαρο Μαξίμου, 16 Οκτωβρίου 2018

Είχε μόλις γυρίσει από την Γερμανία. Είχε κανονίσει όλες τις υποχρεώσεις του εκεί, δηλαδή την αδερφή του και την εταιρεία. Ο Γρίβας τον ενημέρωσε ότι έπρεπε να μιλήσουν για κάτι πολύ σημαντικό και πραγματικά αναρωτιόταν τι μπορεί να ήταν αυτό που είχε τρομάξει τόσο πολύ έναν από τους πιο ισχυρούς άντρες της Ελλάδας, για αυτό και περίμενε τηλεφώνημα του υπομονετικά, αλλά και με περιέργεια. Το τηλέφωνο χτύπησε και το σήκωσε ευθύς. «Ναι!».

«Εγώ είμαι…», είπε ο Γρίβας βιαστικά.

«Τι έγινε; Γιατί τόσος πανικός;».

«Άκου τι γίνεται. Ένα κορίτσι δραπέτευσε από τα Σπάτα. Ξέρει πάρα πολλά. Όσες μέρες έλειπες την ψάχναμε. Χρησιμοποιήσαμε το τσιπάκι και κρύβεται σε μια κατάληψη στα Εξάρχεια…».

Ο Κορωναίος είχε φρικάρει. Ο Γρίβας τα είχε πει τόσο γρήγορα, που δεν του είχε μείνει καθόλου χρόνος για να επεξεργαστεί την πληροφορία. «Μια στιγμή. Πως δραπέτευσε;».

«Δεν έχει σημασία αυτό! Ξέρουμε που είναι! Είναι σε κατάληψη. Στείλε την αστυνομία να μας την φέρουν και μετά θα την αναλάβω εγώ!».

«Τα Εξάρχεια δεν είναι τόσο εύκολα Παντελή…». Είχε απόλυτο δίκιο. Το λεγόμενο «άβατο» των Εξαρχείων ήταν ένας από τους κύριους λόγους, που είχε εκλεγεί. Το είχε ψηλά στην ατζέντα του, κι όμως δεν είχε καταφέρει ακόμα να το διευθετήσει. Από το Υπουργείο Πολιτικής Προστασίας και από την ΓΑΔΑ τον ενημέρωναν ότι μια ενδεχόμενη επέμβαση στα Εξάρχεια ήταν ριψοκίνδυνη και μπορεί να διατάρασσε την κοινωνική συνοχή και ειρήνη.

«Δεν κατάλαβες! Αν δεν την πιάσουμε και αποκαλυφθεί το κύκλωμα, την έχουμε γαμήσει ομαδικώς. Και εσύ επίσης!».

«Εγώ γιατί;».

«Σοβαρά ρωτάς γιατί;». Ο Κορωναίος δεν απάντησε, νιώθοντας ότι το ερώτημα ήταν ρητορικό. «Γιατί το γνώριζες, γιατί το μισό σου υπουργικό είναι πελάτες και γιατί αν με πιάσουν, θα τα πω όλα για την Γερμανία… Τα ΜΜΕ μου θα σε κατακρεουργήσουν. Η πολιτική σου καριέρα θα πάψει να υφίσταται και θα γραφτείς στην ιστορία ως ο πρωθυπουργός των παιδεραστών. Πως σου φαίνεται;».

Ένιωθε σαν να του είχαν κόψει το λαρύγγι. Δεν μπορούσε να μιλήσει. Ούτε καν να καταπιεί το ίδιο του το σάλιο. Έμοιαζε σαν κάποιος να τον είχε πιάσει από τον λαιμό και να έσφιγγε αργά και σταθερά. Και αυτός ο κάποιος ήταν ο Γρίβας. Τον είχε απειλήσει ξεκάθαρα: ή επεμβαίνεις στα Εξάρχεια ή τέλος. Δεν του έδινε επιλογή, αφού ουσιαστικά έμοιαζε περισσότερο με εντολή. Τον διέταξε. Διέταξε τον πρωθυπουργό. Υπό άλλες συνθήκες αυτό θα σήκωνε μεγάλο πόλεμο, τώρα όμως όχι. Χάρη σε αυτόν είχε γίνει πρωθυπουργός. Χάρη σε αυτόν, στην αδερφή του και στην οικογένεια της γυναίκας του. Να υψώσει τον τόνο της φωνής του; Δεν υπήρχε περίπτωση. Θα ήταν πολιτικά νεκρός την επόμενη μέρα. «Καλώς… δώσε μου λίγο χρόνο να μιλήσω με Υπουργείο και ΓΑΔΑ…».

«Δεν έχουμε χρόνο…».

«Ναι! Το ξέρω αλλά υπάρχει και μια διαδικασία!», του φώναξε. 

Ο Παντελής Γρίβας δεν σχολίασε τίποτα. «Τελείωσε το!», είπε και έκλεισε βυθίζοντας τον πρωθυπουργό στο χάος.

Μιχάλης Αντωνιάδης

Γραφεία εφημερίδας «Η ΦΟΡΑ»

Του είχε γίνει εμμονή. Μία από τις πολλές δημοσιογραφικές του εμμονές. Δεν μπορούσε να σκεφτεί τίποτα άλλο. Κυβερνητικοί βουλευτές και δημοσιογράφοι πελάτες κυκλώματος trafficking; Ήταν πραγματικά πολύ για αυτόν. Ήταν ένα μυστικό που από την μία δεν μπορούσε να κρατήσει και από την άλλη δεν μπορούσε να μην το ερευνήσει περισσότερο. Όλα αυτά που τους περιέγραψε η Ζάρια. Εικόνες τόσο ζωντανές και τρομακτικές. Τα μωβ μάτια του Μίμη Ράλλη, μάτια που σε κοιτούσαν βαθιά μέσα στην ψυχή σου, οι σεξουαλικές διαστροφές του Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης, τα όργια των βουλευτών με παιδιά. Αν είχαν τον θεό τους, με παιδιά! Ποιο πολιτικό σύστημα, ποια δημοκρατία; Δεν υπήρχαν αυτά. Το δίκτυο ήταν απίστευτα βαθύ και δεν υπήρχε περίπτωση ο πρωθυπουργός να μην γνώριζε. Το δαιμόνιο του δημοσιογράφου δεν του επέτρεπε να μην είναι σίγουρος για αυτό.

«Ποιος είναι ο Μίμης Ράλλης…», ψιθύρισε. Πράγματι η εικόνα του Ράλλη να κοιτάει τα κορίτσια στα μάτια και εκείνα μόνο που καθρεπτίζονταν στις κόρες του, μέσα στο μετασχηματιζόμενο μωβ χρώμα, να κοιμούνται τον είχε ανατριχιάσει. Τι να έκαναν αυτά τα κορίτσια; Η Ζάρια τους είπε ότι όσα ζούσαν τα έβαζαν πάλι στο παιχνίδι μόλις ξυπνούσαν, ενώ όσα δεν ξυπνούσαν ποτέ, τις εξαφάνιζαν. 

Πληκτρολόγησε το όνομα του στο διαδίκτυο και αντίκρισε τις λούμπεν εκπομπές του στην τηλεόραση, τα γέλια, τα χάχανα και τους σχολιασμούς χωρίς λόγο και αιτία. Τι φόρεσε ο ένας, τι φόρεσε ο άλλος. Σχόλια για παιχνίδια σεξιστικά, φαλλοκρατικά, σύμβολα μόδας και κουλτούρας τόσο χαμηλού επιπέδου που ακόμα και η λέξη «κατάντια» ήταν λίγη για να περιγράψει αυτήν την δυστοπική κατάσταση. Χρόνια υπάλληλος στο κανάλι του Παντελή Γρίβα, πάντα με την ίδια εκπομπή και πάντα με το ίδιο αποκρουστικό και λιγδιάρικο βλέμμα στην κάμερα.

Δεν τον ενδιέφεραν αυτά. Ήθελε να μάθει πιο προσωπικά πράγματα, όπως για παράδειγμα την περιουσία του. Το διαδίκτυο δεν μπορούσε να τον βοηθήσει σε καμία περίπτωση. Ένας άνθρωπος της ψυχοσύνθεσης του Ράλλη δεν θα ανέβαζε προσωπικά στοιχεία στο διαδίκτυο. Έκανε να το κλείσει και τότε είδε μια φωτογραφία του. Περίεργη, πολύ περίεργη. Είχε επισκεφτεί μία από τις δομές της Εκκλησίας για τα συνόδευτα προσφυγόπουλα, της προσφυγικής κρίσης του 2017. Είχε βγει φωτογραφίες σχεδόν με όλα και όλες τα παιδιά και οι λεζάντες έγραφαν «μια πολύ προσωπική στιγμή», «συγκινήθηκε ο γνωστός τηλεπαρουσιαστής», «τα είχε σαν δικά του παιδιά». Ανατρίχιασε και έκλεισε την οθόνη του λάπτοπ του πολύ δυνατά, προσπαθώντας να βγάλει την εικόνα από το μυαλό του. «Όλα καλά;», τον ρώτησε η Ελένη.

Την κοίταξε μουδιασμένος. «Ναι… ναι…».

«Σίγουρα; Δεν σε βλέπω καλά;».

«Ναι καλά είμαι… έχω επηρεαστεί λίγο από την όλη υπόθεση με την Ζάρια, είναι η αλήθεια…».

«Το ξέρω… και μένα. Έχω χάσει τον ύπνο μου. Είχα βγει με μια φίλη χθες και μετά πήγαμε σπίτι μου. Δεν μπορούσα να ενεργήσω, το πιστεύεις;». Η Ελένη Παππά ήταν ομοφυλόφιλη, κάτι που πείραζε τον Μιχάλη. Δεν τον πείραζε ότι ήταν διαφορετικού σεξουαλικού προσανατολισμού. Τον πείραζε γιατί δεν θα μπορούσε να γίνει ποτέ κάτι μεταξύ τους. Δεν ανταποκρινόταν στα σεξουαλικά της ενδιαφέροντα και το τελευταίο διάστημα είχε αναπτύξει συναισθήματα για αυτήν. Τα καταπίεζε όμως γιατί ήξερε ότι δεν υπήρχαν πιθανότητες. «Έλα ρε…», είπε και ακούστηκε ειρωνικός.

Τον χτύπησε στον ώμο. «Μην γελάς ρε μαλάκα σοβαρά σου μιλάω!», είπε και γέλασε.

Ο Μιχάλης συνέχισε να γελάει.

«Παρόλαυτα, το θέμα δεν είναι αστείο… είναι σοκαριστικό. Πρέπει να επανέλθουμε. Έχουμε την καταγγελία, αλλά χρειαζόμαστε κι άλλες πληροφορίες που να συνδέουν τον Ράλλη, τον Γρίβα και την κυβέρνηση με αυτό το κύκλωμα. Σε ποιον μπορούμε να απευθυνθούμε;».

Ο Μιχάλης ανασήκωσε τους ώμους του. «Αυτό σκεφτόμουν…», είπε και κοίταξε το κλειστό του λάπτοπ.

Η Ελένη έσυρε μια καρέκλα και έκατσε δίπλα του. «Αν συνδέσουμε τις δύο υποθέσεις;».

«Ποιες δύο;».

«Αυτήν μωρέ που ερευνάς εσύ… με την αδερφή του Κορωναίου, την Γερμανία, τις εταιρείες…».

«Λες να συνδέονται;», είπε και αμέσως σκέφτηκε τι βλακεία μπορεί να είπε. 

«Φυσικά και συνδέονται!», του απάντησε και πήρε ένα χαρτί από το γραφείο με έναν στυλό. Ζωγράφισε έναν κύκλο και τρεις κύκλους να τον τέμνουν. Έγραψε τα αρχικά τους. ΜΚ, ΠΓ, ΜΡ. Στην συνέχεια έκανε ακόμα τρείς κύκλους που τους συνέδεαν σε διαφορετικά ζευγάρια. 

«Λοιπόν κοίτα… Ο Γρίβας βοήθησε τον Κορωναίο να εκλεγεί, ο Κορωναίος τον εξυπηρετεί μέσω της CIP, που τι γίνεται εκεί; Ο Γρίβας κατέχει το 40% μιας εταιρείας που δανείζεται από τις γερμανικές τράπεζες με εγγυήσεις εταιρειών που δανείζονται από τις ελληνικές τράπεζες. Η Circular, που ανήκει στον Κορωναίο, έχοντας το 7% του μετοχικού κεφαλαίου, καταφέρνει και συνεννοείται με την γερμανική κυβέρνηση να δανειοδοτείται η CIP με εγγυητή την εταιρεία της οικογένειας Νικολάου, η οποία δανείζεται συνεχώς από τις ελληνικές τράπεζες που ανακεφαλαιοποιούν οι γερμανικές. Το βλέπεις; Είναι ένας φαύλος κύκλος, που απλώς κάποια στιγμή σπάει όταν οι γερμανικές τράπεζες σταματάν να δανείζουν στις ελληνικές. Αλλά δεν έχει ουσία, καθώς η CIP και η οικογένεια Κορωναίου έχουν βγάλει τα λεφτά τους και η Γερμανία είναι η σκιά πάνω από την Ελλάδα!».

Ο Αντωνιάδης την κοιτούσε αποσβολωμένος. «Ωραία. Αυτό είναι το άρθρο μου».

«Ο Γρίβας έχει μια βρωμερή επιχείρηση. Διακινεί παιδιά. Τα φέρνει από την Μολδαβία και τα διοχετεύει στα πάρτι των πλουσίων και ισχυρών, βγάζοντας φυσικά κέρδος, το οποίο από την μία ξεπλένει στο κανάλι του και από την άλλη έχει τον Ράλλη, ο οποίος… είναι περίεργος από μόνος του».

«Γιατί ρε συ το κάνουν αυτό. Μου φαίνεται πολύ υπερβολικό!».

«Ποιο;».

«Αυτό…», είπε και έδειξε τον κύκλο. «Τόσο ισχυροί άνθρωποι, τόσοι πολλοί να κάνουν τέτοια πράγματα; Δεν φοβούνται;».

«Αχ φτωχέ μου Μιγκέλ. Τόσο ιδεαλιστής. Μα ακριβώς επειδή είναι ισχυροί τα κάνουν. Πρώτον δεν έχουν που να βγάλουν την πίεση και την ένταση τους. Και δεύτερον, νιώθουν ελεύθεροι να δοκιμάζουν διάφορα. Δεν λογοδοτούν πουθενά. Δεν πρόκειται κανείς να τους κάνει τίποτα, εκτός και αν δράσουμε εμείς! Αυτό είναι το καθήκον μας ως ερευνητές δημοσιογράφοι!».

Ο Μιχάλης έμοιαζε πολύ αηδιασμένος. «Και ο Κορωναίος, πως σχετίζεται; Συγγνώμη που επιμένω αλλά πρέπει να έχουμε το συνολικό αφήγημα…».

«Μα φυσικά ο Ράλλης, όταν έχει θέμα η κυβέρνηση βγάζει στην φόρα άπλυτα της αντιπολίτευσης. Τα πιο πικάντικα άπλυτα. Θυμάσαι την σχέση ενός βουλευτή του Εργατικού Κόμματος με την γραμματέα του που αποδείχθηκε ότι ήταν βίζιτα…».

Ο Αντωνιάδης ακούμπησε το κεφάλι του στο γραφείο. «Ελένη φοβάμαι…». Πρώτη φορά τον έπιασε τρόμος. Ήταν τόσο μεγάλο το θέμα. Τόσο βαθύ στο κράτος. Δεν ήταν απλά ένα οικονομικό σκάνδαλο, που θα επέμβαινε ο εισαγγελέας και όλα καλά. Όχι! Αντιθέτως κατά πάσα πιθανότητα και δικαστές ήταν μπλεγμένοι στην μπίζνα. Έπρεπε να το βγάλουν στην φόρα. Ήταν υποχρεωμένοι να το κάνουν. Αυτή ήταν η δουλειά τους, αλλά θα έμπλεκαν επικίνδυνα, θα έμπαιναν στον στόχο του τριγώνου, αυτού του συμπλέγματος τρέλας, που σίγουρα δεν θα δίσταζε πουθενά.

Ιωάννα Λαλιώτη

Ζωγράφου

Τον έβλεπε παντού. Έβλεπε παντού το διεστραμμένο του πρόσωπο. Μόλις έκλεινε τα μάτια της για να κοιμηθεί, το ιδρωμένο κατακόκκινο μέτωπο του εμφανιζόταν τόσο κοντά στο πρόσωπο της που μπορούσε να αισθανθεί την υγρασία. Της έπιανε το κεφάλι πιέζοντας τα ζυγωματικά και τα μάγουλα της με τις παλάμες του. Εκείνη έκλαιγε ενώ αυτός χτυπούσε το κεφάλι της στον τοίχο ουρλιάζοντας.

«Σου αρέσει;», φώναζε καθώς η Ιωάννα Λαλιώτη έκανε ότι μπορούσε για να απελευθερωθεί από τα χέρια του Παναγιώτη Βασιλόπουλου. Προσπάθησε να χτυπήσει το γυμνό καβάλο του. Δεν ήταν εύκολο να συγκεντρωθεί την ώρα που την έπνιγε.

Μετά από νευρικές προσπάθειες τον χτύπησε στην κοιλιά. Τον έσπρωξε ρίχνοντας τον κάτω. Έκανε να τρέξει προς την πόρτα αλλά τα πόδια της κόλλησαν στα κατεβασμένα του εσώρουχα και έπεσε κάτω και αυτή. Της έπιασε τους αστραγάλους και κρατήθηκε από το τζιν παντελόνι της κατεβάζοντας το καθώς ανέβαινε πάνω της. 

Τσίριξε ξυπνώντας τον εαυτό της κολλημένο πάνω στα σεντόνια της. Σηκώθηκε αστραπιαία και παρά το γεγονός ότι παραλίγο να σκοντάψει στο πάπλωμα της έτρεξε στην κουζίνα. Γέμισε ένα ποτήρι νερό, ήπιε λαχανιασμένη και χωρίς να το σκεφτεί άνοιξε το ντουλάπι πάνω από τον νεροχύτη, όπου είχε τα φάρμακα και τα ηρεμιστικά. 

Προσπάθησε να μιλήσει στους γονείς της, αλλά δεν το έκανε. Θεωρούσε ότι ο πατέρας της δεν θα την πίστευε. Ήταν σαν άκουγε την μητέρα της να τον δικαιολογεί.

«Ο πατέρα σου έχει πολλά στο κεφάλι του. Μπορεί να παρεξήγησες τις προθέσεις του. Κοίτα να περάσεις το μάθημα και μετά δεν θα τον ξαναδείς!».

Πραγματικά θα μπορούσε κανείς να πιστέψει ότι η ουσία της όλης υπόθεσης ήταν να τον αποφύγει; Κι όμως. Στα στενά όρια του χωριού και της θεσσαλικής γειτονιάς, οι γονείς της αγχωνόντουσαν μόνο για το παντοπωλείο από το οποίο βιοπορίζονταν. Οι έγνοιες τους περιορίζονταν στα τιμολόγια, στις αποδείξεις, στις παραλαβές, στις πωλήσεις και στους προμηθευτές. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι πάει να πει «σεξουαλική παρενόχληση» ή «κακοποίηση». Το μυαλό τους λειτουργούσε με άλλους όρους. Σκέφτονταν ότι έστειλαν την κόρη στην πρωτεύουσα, σε ένα μεγάλο πανεπιστήμιο να σπουδάσει την «επιστήμη των ισχυρών αντρών». Θα θαμπώθηκε και θα υπέπεσε. Ύστερα θα μετάνιωσε και θα παραμυθιάστηκε. Απλά πράγματα. Τόσο απλά ώστε να τα καταλαβαίνουν.

Τίποτα δεν είναι όμως τόσο απλό. Η Ιωάννα ήταν μόνη της. Η ΦυλΙΑ δεν έφτανε. Κακά τα ψέματα ήταν απελπιστικά μόνη και πληγωμένη. Δεν θα ηρεμούσε ποτέ. Δεν θα ξεχνούσε ποτέ. Το να μην ξεχνάς είναι μια μεγάλη κατάρα. Κάθε εμπειρία μένει. Και ενώ οι ευχάριστες φέρνουν χαρά, οι δυσάρεστες σε σαπίζουν και σε τρώνε μέρα με την μέρα. Είναι εκεί για να σε χτυπήσουν. Ενώ οι ευχάριστες χάνουν κάποια στιγμή την επίδραση τους, οι δυσάρεστες μένουν και στοιχειώνουν.

Σήκωσε το κεφάλι της και στράφηκε στο παράθυρο. Τρόμαξε με τον αντικατοπτρισμό της. Μια ιδρωμένη νεαρή κοπέλα με πρησμένα μάτια, μαύρους κύκλους, ταλαιπωρημένα και μπερδεμένα μαλλιά την κοιτούσε με μισάνοιχτα κενά μάτια. Σε καμία περίπτωση δεν θύμιζε τον εαυτό της. Αυτόν τον είχε χάσει προ πολλού. Πλέον μόνο κομμάτια της είχαν επιζήσει. Έμειναν εκείνα τα κομμάτια που δεν ξεχνούσαν. Γιατί η κακοποίηση είναι σκρόφα και κρατά μόνο αυτά που θυμάσαι κάτι τέτοιες ώρες.