Women’s Talk: Η λάμψη μετά τον χωρισμό

Λέξεις: Μυρτώ Τούλα, Χρυσάνθη Αρχοντίδου 

Παντού γύρω μας πλανάται η δυσανασχέτηση, ο συμβιβασμός με τα λίγα, ο φόβος της απώλειας για μία συνήθεια που πιστεύουμε πως δεν αναπνέουμε χωρίς αυτήν. Ζευγάρια που κρατούν ο ένας τον άλλον παγιδευμένους σε μία σχέση επειδή έχουν συνηθίσει την συντροφιά τους, που πλέον δεν αναπτύσσουν συναισθήματα αλλά απομακρύνονται, που φοβούνται την μοναξιά και πληγώνονται επειδή ο ένας από τους δύο, έχει αποχωρήσει από την σχέση καιρό τώρα. Ακούμε διαρκώς για σχέσεις που βάλτωσαν, που προσπάθησαν ή δεν προσπάθησαν και δεν ξανά ξύπνησαν ποτέ από τον λήθαργο της αδράνειας αλλά μένουν μαζί στερώντας από τους εαυτούς τους την ευκαιρία να γνωρίσουν κάποιον άλλον και να ερωτευτούν ξανά.

“Αν σε χάσω, έσβησα”, “αν χωρίσουμε δεν υπάρχει μέλλον”, δηλώσεις που προκαλούν ασφυξία, στον συναισθηματικό περίπατο των ατόμων, που η αλήθεια είναι πως όσο βρίσκεσαι σε μία σχέση η οποία σε ποτίζει με αμφισβήτηση. Oι σκέψεις που κάνεις είναι πάντοτε τόσο αρνητικές, πάντοτε θεωρείς πως αν χάσεις τον άνθρωπο σου τελείωσες και γι’ αυτό δυσκολεύεσαι τόσο πολύ να χωρίσεις. Ειδικά οι γυναίκες δίνουμε την μία ευκαιρία μετά την άλλη, προσπαθώντας να αλλάξουμε, ή έστω να παγώσουμε τον χρόνο που μας τραβά προς από τον χωρισμό.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή και ας δούμε πότε πρέπει να βάλεις τελεία σε αυτή την σχέση που νομίζεις ότι δεν μπορείς μακριά της. Ως γυναίκες, μας βγαίνει έμφυτα το ένστικτο της μητρότητας (και δεν εννοούμε πως θέλουμε να γίνουμε μάνες) αλλά, πολύ συχνά κάνουμε τις μάνες των συντρόφων μας, τους υπερφροντίζουμε και τους προσφέρουμε απλόχερα συναισθήματα και καταστάσεις που τους έδιναν τόσα χρόνια οι μητέρες τους και είναι κάτι το οποίο αποζητούν τα περισσότερα αγόρια. Σου έχουμε νέα όμως, δεν είσαι η μάνα του κι αν έχεις γίνει, ίσως πρέπει να χωρίσεις.

Oι γυναίκες μεγαλώνουμε μαθαίνοντας να φροντίζουμε τους άλλους και συχνά καταλήγουμε να βγαίνουμε με άντρες που παίρνουν τον ρόλο του ατόμου που δέχεται αυτή την φροντίδα. Σε όλη μας τη ζωή μας λένε ότι οι σχέσεις απαιτούν συμβιβασμούς, αλλά σε αυτό που δεν πρέπει να συμβιβάζεσαι ποτέ είναι ο εαυτός σου. Διότι αυτό δεν είναι συμβιβασμός – είναι προδοσία. Οι γυναίκες δεν είναι κέντρα αποκατάστασης για άντρες που θέλουν να μεγαλώσουν, να εξελιχθούν και να φτάσουν στην τελική μορφή τους.

Επίσης, δεν μπορείς να κάνεις τον ψυχαναλυτή του, είσαι εδώ για να συζητάς τα πάντα με τον άνθρωπο σου, να κουβεντιάζετε να δίνετε λύσεις στα προβλήματα σας, αλλά μην προσπαθείς άλλο να καταλάβεις πιο τραύμα από την παιδική του ηλικία τον κάνει να είναι τόσο απόμακρος ή νευρικός. Δεν είσαι η ψυχολόγος του και δεν θα γίνεις. Χρειάζεσαι ανθρώπους δουλεμένους, συναισθηματικά έτοιμους, όχι κάποιον για να τον “μεγαλώσεις” να του δείξεις πως να σου συμπεριφέρεται, δεν σου αξίζει. Δεν χρωστάς σε κανέναν αυτή την ενέργεια που ξοδεύεις, σε ανθρώπους που απλά δεν θέλουν να προσπαθήσουν για εσένα.

Σταμάτα να λες ευχαριστώ για τα αυτονόητα, ή να περιμένεις να σου φέρει λουλούδια. Αν δεν το έκανε στον έναν χρόνο που είστε μαζί δεν θα το κάνει ποτέ, σταμάτα να μην βγαίνεις με τις φίλες σου επειδή εκείνος έχει ανασφάλειες, σταμάτα να ζητάς χώρο και χρόνο στην ζωή του, ενώ εκείνος δεν θέλει να σου τον δώσει, σταμάτα να του λες να πάτε εκείνο το ταξίδι ενώ εκείνος ξοδεύει τα χρήματα του σε ποτά και τσιγάρα. Δεν αξίζει να του δίνεις άλλο χώρο και χρόνο για να αλλάξει, απλά δεν θέλει να έρθει στο ίδιο συναισθηματικό επίπεδο με εσένα, παράτα τον, σου αξίζει να βρεις έναν άνθρωπο που τα αυτονόητα θα είναι δεδομένα και δεν θα τα αποζητάς. Δεν μπορείς άλλο να είσαι με έναν άνθρωπο που σου δημιουργεί ερωτηματικά κάθε φορά που βγαίνει έξω, δεν μπορείς να είσαι με κάποιον που δεν τον εμπιστεύεσαι, δεν μπορεί όλη σου η διάθεση να εξαρτάται από ένα μήνυμα του. Είσαι φτιαγμένη για πολλά παραπάνω, πίστεψε μας.

Ποτέ μην εκτιμάς την σχέση σου με βάση τα πόσα σκατά ανέχεσαι από κάποιον. Η ικανότητα σου να αποδέχεσαι μία άσχημη συμπεριφορά από έναν άντρα και να “μένεις δίπλα του” δεν δείχνει το πόσο δυνατή είσαι. Αλλά, ότι έχεις χαμηλή αυτοεκτίμηση, ξεκόλλα! Χάνουμε τόσο χρόνο αναζητώντας επιβεβαίωση από τρίτους, χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι όλα όσα χρειαζόμαστε υπάρχουν ήδη μέσα μας, αρκεί να μην χαμηλώνουμε τα στάνταρ μας για να κρατάμε κάποιον στην ζωή μας που τελικά, κακό μας κάνει. Τα προειδοποιητικά σημάδια που αγνοείς θα στραφούν εις βάρος σου αργότερα – όσο περνάει ο χρόνος τόσο πιο δύσκολο είναι να φύγεις.

Εάν σε κάνει να νιώθεις ότι πρέπει να συρρικνώνεσαι, εάν υποβιβάζει τις επιτυχίες σου, χλευάζει ή υποτιμάει τα ενδιαφέροντα σου, δεν είναι για εσένα! Αν νιώθεις ότι τον δικαιολογείς διαρκώς, στους φίλους σου και στην οικογένεια σου ή τους λες ψέματα για τη συμπεριφορά του, χώρισε τον, πρέπει να είσαι περήφανη για εκείνον που έχεις δίπλα σου και συνήθως κρύβουμε λεπτομέρειες από τους άλλους επειδή ξέρουμε ότι θα μας πουν να χωρίσουμε. Αξίζεις κάτι καλύτερο και το εκνευριστικό είναι πως είμαστε σίγουρες πως ήδη το ξέρεις! Ποιος είναι ο σκοπός μιας σχέσης αν όχι να σου δημιουργεί χαρά;

Τα στάδια που φέρνουν την «λάμψη» μετά τον χωρισμό

Και τελικά, παίρνεις την απόφαση να χωρίσεις, γιατί κατάλαβες τι σου αξίζει και αυτό που σου αξίζει δεν είναι ο άνθρωπος που έχεις δίπλα σου.

Τα στάδια είναι συγκεκριμένα και δυστυχώς ή ευτυχώς, τα βιώνουμε όλες με ακριβώς την ίδια σειρά.

Πρώτα, έρχεται η ανυπέρβλητη στεναχώρια, οριακά κατάθλιψη, ένα βάρος που νιώθεις ότι θα σε κρατήσει για την υπόλοιπη ζωή στο έδαφος και δεν θα μπορέσεις να ξανά πατήσεις στα πόδια σου όπως πριν. Θα κλάψεις για μία βδομάδα – τουλάχιστον – συνεχόμενα, δεν θα μπορείς να σηκωθείς από το κρεβάτι, δεν το συζητώ για να βγεις από το σπίτι, οι μαύροι κύκλοι και τα πρησμένα μάτια θα είναι μόνιμα στο πρόσωπό σου, καταθλιπτική μουσική και τραγούδια που έχεις συνδυασμένα με τον άνθρωπο που θεωρούσες το άλλο σου μισό θα ακούγονται από όλα τα ηχεία, θα τρως ό,τι υπάρχει στο ψυγείο ή θα κάνεις να φας κανονικά πέντε μέρες, όλα τα κακά συναισθήματα θα βγουν στην επιφάνεια και θα ζεις στα άκρα. Και μέσα από όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, θα έχεις στο μυαλό σου μόνο τις όμορφες στιγμές, μνήμες που εκτιμάς από τη σχέση που κάποτε ήταν ολόκληρή σου η ζωή, όλες οι κακές στιγμές κατά κάποιον τρόπο έχουν διαγραφεί και σου λείπει ο άνθρωπος που κάποτε ήταν δικός σου.

Την ώρα που εσύ βρίσκεσαι σε αυτό το στάδιο, ο πρώην πλέον σύντροφός σου, το πιο πιθανό είναι, με γνώμονα την επιπολαιότητα, να μην έχει έρθει σε επαφή με τα πραγματικά του συναισθήματα, να πηγαίνει από μπαρ σε μπαρ, από ποτό σε ποτό, από το ένα κρεβάτι κοπέλας στο άλλο, να περνάει τα βράδια του προσπαθώντας να αποσπάσει τον εαυτό του από τον χωρισμό.

Τότε εμείς είναι που περνάμε στο δεύτερο στάδιο, αυτό που τα νεύρα κυριεύουν όλο σου το είναι. Όταν η στεναχώρια σου περάσει, τότε είναι που νευριάζεις με όλα όσα δεν είχες νευριάσει τα χρόνια που βρισκόσουν στη σχέση. Τότε είναι που οι θετικές αναμνήσεις ξαφνικά γίνονται καπνός, θαμπώνουν και αντικαθίστανται από όλα τα άσχημα συναισθήματα που είχες βιώσει και καταπίεζες τόσα χρόνια. Όλα όσα ανέχτηκες σκάνε σαν κρότος ξαφνικά μπροστά σου και έρχεσαι αντιμέτωπη με τα όσα βάραιναν την καρδιά σου και την μαύριζαν, μέσα σου επικρατεί ένα μεγάλο “γιατί;”. Και για να μην μπερδευόμαστε, τα νεύρα δεν αφορούν αποκλειστικά τον πρώην σύντροφό σου. Τα νεύρα σου απευθύνονται κυρίως στον ίδιο σου τον εαυτό. Γιατί όσα “είναι μ@λ@κ@ς” και να πεις, δεν θα αλλάξει η κατάσταση. Ρωτάς “γιατί;” στον ίδιο σου τον εαυτό. Γιατί τα ανέχτηκα όλα αυτά; Γιατί υποβάθμιζα τον εαυτό μου τόσο πολύ; Γιατί δεν είχα εγωισμό; Γιατί μόνο έδινα και δεν έπαιρνα; Γιατί έπεσα τόσο χαμηλά;

Και όταν όλα τα «γιατί» λυθούν μέσα στο κεφάλι σου, όταν αποδεχτείς ότι δεν μπορείς να αλλάξεις το παρελθόν και ότι όλα αυτά που σου δημιουργήσαν εσωτερικές πληγές και βαθιά τραύματα, αποτελούν πλέον τα αυστηρά όρια που θα θέσεις στο μέλλον, τότε αρχίζεις να αποδέχεσαι πραγματικά την κατάσταση. Η αποδοχή είναι το τρίτο στάδιο και αυτό που σε φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στη λύτρωση. Όταν αποδεχτείς την κατάσταση, από την αρχή μέχρι το τέλος της, όταν τα νεύρα σου ξεθυμάνουν έστω και λιγάκι και ξεκινήσεις να εκτιμάς τις καλές και κακές στιγμές, συνειδητοποιώντας πως όλα τελικά είναι ένα μάθημα για το μέλλον, τότε θα μπορέσεις να επουλώσεις τις πληγές σου και να ελευθερωθείς από το μαρτύριο.

Ο χρόνος είναι γιατρός και όσο κλισέ και να ακούγεται αυτό, δεν κινούμαστε όλες με τους ίδιους ρυθμούς, δεν μπορούμε να φτάσουμε σε αυτά στάδια με την ίδια ταχύτητα, αλλά ούτε να τα προσπεράσουμε, γιατί είναι αναγκαία. Για άλλες η στεναχώρια κρατάει εβδομάδες, για άλλες τα νεύρα κρατάνε μήνες, ή μπορεί και να μην περάσουν ποτέ, για κάποιες άλλες πάλι η αποδοχή μπορεί να πάρει μέχρι και χρόνο. Όμως τελικά, θα περάσεις από όλα τα στάδια και θα το ξεπεράσεις. Γιατί είχες ζωή πριν από αυτόν τον άνθρωπο και θα έχεις ζωή, το πιο πιθανό καλύτερη, και μετά από αυτόν. Η υπόστασή σου δεν εξαρτάται από την αξία που σου δίνει κάποιος άλλος και εσύ η ίδια απαγορεύεται να έχεις αυτά τα ιδανικά για τον εαυτό σου. Γιατί δεν σου αξίζουν.

Γιατί μόλις αποδεχτείς κάθε στιγμή της σχέσης και του χωρισμού, τότε θα λάμψεις, θα ελευθερωθείς πραγματικά. Η ελευθερία σου είναι το τελευταίο στάδιο και αυτό για το οποίο κατέλαβες όλη αυτήν την προσπάθεια τους τελευταίους μήνες. Γι αυτό το οποίο, έκλαψες, χτυπήθηκες στα πατώματα, νευρίασες, ούρλιαξες και ένιωσες την ψυχή σου να σπάει σε χίλια κομμάτια, ανήμπορη να επουλωθεί. Για να στο κάνουμε λιανά, ελευθερία σημαίνει να βγαίνεις έξω, να περνάς καλά με τις φίλες σου, να πίνεις όσα ποτά θέλεις, χωρίς κανέναν έλεγχο για το πού θα πας, καμία γκρίνια για το τι θα φορέσεις, η ανεξαρτησία σου ως εργένισσα είναι και πάλι πίσω και ήρθε η ώρα να την εκμεταλλευτείς στο έπακρον. Βάλε το αγαπημένο σου φόρεμα, νιώσε η πιο ωραία γυναίκα στον κόσμο, βγες στο αγαπημένο σου μπαρ και φλέρταρε μέχρι πρωίας!

Το ξέρεις ότι δεν είναι μόνιμο και δεν είναι αυτό που θα σε «γιατρέψει», όμως είναι αυτό που χρειάζεσαι, αυτό που σου έλειπε και αυτό που τελικά θα σε κάνει να ξεπεράσεις ολοκληρωτικά την προηγούμενη κατάσταση που σε ρήμαξε. Λάμψε! 

Και πίστεψέ μας, η λάμψη σου θα αναγνωριστεί, θα εκτιμηθεί και θα έρθει ο επόμενος, που στα δικά του μάτια, θα είσαι το πιο φωτεινό αστέρι.