Επισκέφθηκα τη Σκανδιναβία για 6 ημέρες και…
Δανία και Σουηδία ρίζωσαν στην καρδιά μου, με έκανε να θυμώσω που στην Ελλάδα δεν έχουμε πάρκα, σύγχρονα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, χώρους για ποδήλατα, όμορφους σταθμούς
Πολλοί λένε πως η Σκανδιναβία είναι μία μονότονη και συνάμα σκοτεινή περιοχή την πιο μεγάλη περίοδο του χρόνου, άλλοι κάνουν λόγο για τον επίγειο παράδεισο, μερικοί κραυγάζουν για την υπέροχη ζωή, κάποιοι επαινούν τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και τα ποδήλατα. Η Σκανδιναβία όμως περιγράφεται ιδανικά με την λέξη “μαγεία”. Τέλος Ιανουαρίου, αποφασίσαμε να κλείσουμε το ταξίδι μας πετάξαμε για Δανία και επιστρέψαμε από Σουηδία.
Φτάσαμε στην Κοπεγχάγη Τρίτη βράδυ, επιλέξαμε την κάρτα τριών ημερών για όλες τις ζώνες των ΜΜΜ και πληρώσαμε 60 ευρώ. Πριν πάμε στο ξενοδοχείο κάναμε μία στάση σε μία μικρή ορθάδικη πιτσαρία στο κέντρο. Γύρω μας η νύχτα, είχε απλώσει το πέπλο της πάνω στα πολύχρωμα κτίρια, αυτοκίνητα στους δρόμους δεν κυκλοφορούσαν, μόνο ποδήλατα και τα φώτα της πόλης γέμιζαν με λάμψεις τις παρέες που περπατούσαν χέρι-χέρι στους πεζόδρομους. Το ρολόι έδειχνε 22:30 και η πόλη έμοιαζε θησαυρός που περιμένει να την ανακαλύψουμε.
Την επόμενη ημέρα πήραμε το μετρό, ίδιο με το δικό μας, σύγχρονο με τρεις γραμμές και δρομολόγια ανά τρία λεπτά (μπορεί να εμπνεύστηκαν οι Έλληνες από το μετρό της Κοπεγχάγης αλλά πέρα από τα βαγόνια δεν είδα τίποτε άλλο κοινό.)
Πρώτη στάση σε έναν φούρνο για ζεστό καφέ στο χέρι και βόλτα στην υπέροχη Christiana. Στην είσοδο της γράφει, βρίσκεσαι εκτός Κοπεγχάγης και εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πρόκειται για μία αυτονομημένη και πολύχρωμη περιοχή δανέζικη γειτονιά, η αγαπημένη μου σε όλο το ταξίδι. Μία πρώην στρατιωτική βάση μερικών τετραγωνικών χιλιομέτρων η οποία ήταν για χρόνια παρατημένη.
Το 1971, μερικοί χίπιδες αναρχικοί την κατέλαβαν και την μετέτρεψαν σε αυτό που είναι σήμερα. Ζωγράφισαν επάνω στα άχαρα κτίρια της, δημιούργησαν πίστες σκέιτ, τζαζ μπαρ, εστιατόρια, καφέ, παζάρια, γκαλερί ακόμη και δικό τους ναό, ήθελαν να βρουν ένα μέρος να μεγαλώσουν τα παιδιά τους κάπως διαφορετικά, μακριά από την βοή της πρωτεύουσας. Bρίσκεται σε μια περιοχή γεμάτη πράσινο, χαμηλά σπίτια και ένα πανέμορφο κανάλι (Stadsgraven) που φιλοξενεί κύκνους και πάπιες, μέχρι μποέμ βάρκες αραγμένες στις όχθες του. Σήμερα μετρά περίπου 900 μόνιμους κατοίκους, οι οποίοι διατηρούν σε άψογη κατάσταση την γειτονιά τους και αψηφούν τους κανόνες που έχει θέσει η δανέζικη κυβέρνηση. Στην Κριστιάνα και συγκεκτριμένα στο δρόμο Green Light District, επιτρέπεται η χρήση της Κάναβης ενώ σε όλη την υπόλοιπη Δανία απαγορεύεται. Στον δρόμο της θα βρεις διάφορους τύπους Μαριχουάνας, ωστόσο απαγορεύεται αυστηρά η χρήση άλλων ναρκωτικών και οι κάτοικοι της είναι απόλυτοι με αυτό.
Αφού το μάτι μας γέμισε χρώμα και αλληλεγγύη, επόμενη στάση ήταν το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, στο οποίο είδαμε υπέροχα ζωντανά εκθέματα από τους Emma Tablot, James Turell, Μarta Minujin και του Gun Gordillo. Τα εκθέματα ήταν πολυμορφικά και είχαν το καθένα την δική τους ταυτότητα, αίθουσες με προτζέκτορες, φωτισμενα κολάζ που προκαλούσαν την αίσθηση ψευδαισθήσεων, ζωντανά γλυπτά με ζωηρά χρώματα.
Από το μουσείο νοικιάσαμε ποδήλατα και διασχίσαμε την αποκλειστικά για δίκυκλα γέφυρα Inderhavnsbroen (εξάλλου είναι η πρωτεύουσα των ποδηλάτων) η γέφυρα περνούσε πάνω από ένα κανάλι, ενώ στα δεξιά έβλεπες υπέροχα πολύχρωμα κτίρια.
Φτάσαμε στην πολυτουριστική γειτονιά Nyhavn, και είναι πραγματικά όσο παραμυθένια φαίνεται στις φωτογραφίες, τα πολύχρωμα σπίτια δημιουργούσαν αντανακλάσεις στο νερό και φαινόταν σαν να ζωντανεύουν. Οι ντόπιο καθόντουσαν στις προβλήτες του εμπορικού λιμανιού και πίνανε κρύα ροφήματα ενώ παραδίπλα ένα τζαζ συγκρότημα δρόμου απογείωνε την εμπειρία δίνοντας μία κινηματογραφική ματιά στην βόλτα μας. Στα γύρω στενά, όμορφες γκαλερί, urban και luxury καταστήματα και υπέροχα bistro.
Επόμενη στάση το Κάστρο του Αμαλιενμποργκ – στο οποίο δεν μπήκαμε μέσα και ο καθεδρικός ναός του Frederiks Kirke, που πραγματικά αρχιτεκτονικά ήταν ένα διαμάντι με τις τοιχογραφίες να κοσμούν εσωτερικά τον τρούλο και τα ξύλινα λουστραρισμένα καθίσματα να δημιουργούν έναν επιβλητικό χώρο λατρείας.
Ύστερα από εκεί, περπατήσαμε μέχρι τους King’s Garden, και φυσικά ζηλέψαμε, καθώς οι κήποι ήταν ελεύθεροι για πικ-νικ και ποδηλατάδα. Έβλεπες παντού παρέες και οικογένειες να απολαμβάνουν στο κέντρο της πόλης τον ήλιο και αισθανόσουν τόσο λίγος και δυστυχισμένος που στην πόλη σου δεν έχεις ένα μεγάλο πάρκο, που δεν μεγάλωσες πλάι στην φύση όπως αυτά τα παιδιά.
Στο κέντρο του κοντοστέκεται το κάστρο Ρόζενμποργκ, πλάι σε μία λίμνη με ρέγγες. Ένα αναγεννησιακό κάστρο, που χτίστηκε ως θερινή κατοικία το 1606 και αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα των πολλών αρχιτεκτονικών σχεδίων του Χριστιανού Δ’. Από εκεί, βρεθήκαμε στην πλατεία Trinitatis, όπου στήνονται από νωρίς λουλουδάδικα και μοσχομυρίζε απ’ άκρη σ’ άκρη. Παραδίπλα στεκόταν ο στρογγυλός πύργος από εκεί βλέπεις όλη την πόλη.
Μερικά χιλιόμετρα παρακάτω, βρεθήκαμε στην πλατεία Helligands, που σηματοδοτεί την αρχή του σύγχρονου κέντρου της πόλης με όμορφα στυλάτα καταστήματα, στον πεζόδρομο Strøget.
Εκεί, φάγαμε υπέροχα τοπικά γλυκά και κρουασάν στο Bouka. Τελευταία στάση της ημέρας, η πλατεία Radhuspladsen, εκεί που δεσπόζει το δημαρχείο της πόλης, και το άγαλμα του σπουδαίου παραμυθά Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, να κοιτά το υπέροχο πάρκο του Tivoli, που για κακή μας τύχη ήταν κλειστό και δεν καταφέραμε να μπουμε στα παραμύθια του.
Την επόμενη ημέρα πήραμε το τρένο (γιατί εκεί δεν φοβόμασταν να μπούμε) και βρεθήκαμε λίγο πιο έξω από την Κοπεγχάγη, στην ακτή Øresund, στο υπέροχο μουσείο Luisiana, το μουσείο μοντέρνας και σύγχρονης τέχνης με τις περισσότερες επισκέψεις στη Σκανδιναβία , φιλοξενώντας 6 έως 10 εκθέσεις κάθε χρόνο μαζί με την σταθερή του.
Το μουσείο αναγνωρίζεται ως μοντερνιστικό ορόσημο στη δανική αρχιτεκτονική και είναι γνωστό για τη σύνθεση τέχνης, αρχιτεκτονικής και τοπίου, διαθέτοντας ένα πάρκο γλυπτών με έργα των Alexander Calder , Henry Moore και Richard Serr. Είναι ένα από τα ομορφότερα μουσεία που έχω δει, τόσο εξωτερικά όσο και εξωτερικά, με διαδραστικά εκθέματα, σωστούς φυσικούς φωτισμούς και γλυπτικά έργα τέχνης που σε γαλήνευαν και συνάμα σε ηρεμούσαν.
Περιηγηθήκαμε εντός του 2 ώρες και ύστερα πήραμε το τρένο του γυρισμού και βρεθήκαμε στον Βοτανικό Κήπο. Ένα ζωντανό παραμύθι ξεδιπλώθηκε μπροστά μας, ντυμένο με χρώματα και αρώματα από κάθε γωνιά της γης. Μονοπάτια που πλαισιώνονται από εξωτικά φυτά που δεν έχουμε δει όμοια τους πουθενά. Λίγο πιο κάτω, το Butterfly House, εκεί όπου ο αέρας είναι ζεστός και υγρός σαν αναπνοή τροπικής αυγής, οι πεταλούδες πετούν αθόρυβα γύρω σου, σαν πολύχρωμες σκέψεις που ξέφυγαν από όνειρο.
Mόλις τελειώσαμε την περιήγηση μας, ξαποστάσαμε για πικ-νικ στο πάρκο του Βοτανικού πλάι στην Λίμνη. Μέγα δώρο οι χώροι πρασίνου στις πόλεις. Επιστροφή στο Nyhavn, για γονδολάδα και όσο τουριστικό και να ακούγεται αξίζει να το κάνετε. Διασχίσαμε όλα τα κανάλια της Δανίας, περνώντας κάτω από κοντές γέφυρες, είδαμε την φημισμένη “Μικρή Γοργόνα” που κατά την γνώμη μου δεν αξίζει να την επισκεφθείτε, περάσαμε από τα πιο ακριβά resort της Κοπεγχάγης και είδαμε ανθρώπους να κολυμπούν, ενώ φτάσαμε στο Copenhill, το πιο πράσινο εργοστάσιο στον κόσμο.
Ένα εξαιρετικό παράδειγμα του πώς η τεχνολογία, η βιωσιμότητα και ο σχεδιασμός μπορούν να συνδυαστούν με δημιουργικότητα για να προσφέρουν κάτι μοναδικό και λειτουργικό. Το εργοστάσιο βρίσκεται στην περιοχή Amager της Κοπεγχάγης και άνοιξε το 2017, με σκοπό να μετατρέπει τα απορρίμματα σε καθαρή ενέργεια μέσω καύσης, με αποτέλεσμα την παραγωγή ηλεκτρισμού και θέρμανσης για πάνω από 150.000 σπίτια. Αλλά αυτό που το κάνει τόσο ξεχωριστό είναι ότι δεν πρόκειται για ένα συνηθισμένο εργοστάσιο. Ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός του είναι εκπληκτικός, με την οροφή του να φιλοξενεί μια πίστα σκι, αναρριχητικούς τοίχους και μονοπάτια για περπάτημα.
Το εργοστάσιο λειτουργεί με τη φιλοσοφία της “συμβάδισης της βιομηχανίας με την πόλη”, καθώς έχει σχεδιαστεί για να ενσωματωθεί αρμονικά με το περιβάλλον και να μην μοιάζει με μια παραδοσιακή βιομηχανική εγκατάσταση. Μάλιστα, ένα από τα πιο εντυπωσιακά χαρακτηριστικά του Copenhill είναι το σύστημα για τον έλεγχο της ρύπανσης: οι εκπομπές διοξειδίου του θείου και άλλων ρύπων είναι σχεδόν μηδενικές χάρη στην προηγμένη τεχνολογία φιλτραρίσματος, που το καθιστά ένα από τα πιο «καθαρά» εργοστάσια καύσης απορριμμάτων στον κόσμο.
Η λειτουργία του δεν περιορίζεται στην επεξεργασία απορριμμάτων. Εξίσου σημαντικό είναι το γεγονός ότι το Copenhill είναι ένας δημόσιος χώρος. Η πίστα σκι στην οροφή, παρά το γεγονός ότι πρόκειται για μια βιομηχανική εγκατάσταση, προσφέρει στους πολίτες της Κοπεγχάγης έναν χώρο για ψυχαγωγία και αναψυχή σε όλο το χρόνο, δημιουργώντας έναν ελκυστικό συνδυασμό ανάμεσα στην τεχνολογία και την καθημερινή ζωή.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Όπως και το πάρκο στο τοπίο γύρω του, η αίσθηση είναι ότι το Copenhill δεν είναι απλώς ένας χώρος για εργασία ή για την επίλυση ενός περιβαλλοντικού προβλήματος. Είναι και ένας χώρος που ενώνει την κοινότητα, φέρνοντας τον κόσμο κοντά στην ιδέα της βιωσιμότητας με έναν τρόπο που είναι καθηλωτικός και ανατρεπτικός για τις παραδοσιακές αντιλήψεις για τη βιομηχανία. Ό,τι ακριβώς λείπει στην Ελλάδα που υποφέρει από ατμοσφαιρική ρύπανση.
Το Μάλμε και η Στοκχόλμη
Όσο συνεχίζαμε την βαρκάδα, ο ήλιος έπεφτε και δημιουργούσε την πιο θερμή χρωματική παλέτα στον ουρανό. Κάναμε μία στάση σε ένα μπαρ στο Nyhavn για ποτό και finger food, και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για να πάρουμε το τρένο για Στοκχόλμη. Πρώτη στάση το Μάλμε, όπου περιηγήθηκαμε ελάχιστα στο κέντρο, μέχρι να έρθει το τρένο για την Στοκχόλμη. Η πόλη συνδυάζει την ιστορία και την σύγχρονη αρχιτεκτονική. Το ρολόι έγραφε 4:04 π.μ., ξεκινάμε για την Στοκχόλμη και όσο η ανατολή του ηλίου πλησιάζει τόσο τα τοπία από το τρένο φωτίζονται με έναν θεαματικό τρόπο.
8:45, φτάνουμε στον τερματικό σταθμό της Στοκχόλμης, το πρώτο σοκ. Ένα έργο τέχνης. Εντυπωσιακά τοιχογραφικά σχέδια, οι μνημειώδεις διάδρομοι και οι πολύχρωμοι διάκοσμοι μετατρέπουν τις υπόγειες διαδρομές σε γκαλερί, με 100 σταθμούς, εκ των οποίων οι 47 είναι υπόγειοι και διακοσμημένοι με ψηφιδωτά, γλυπτά, φωτογραφίες και εγκαταστάσεις, από 150 καλλιτέχνες. Κομψοτεχνήματα στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, όταν εμείς οι ίδιοι ακόμη περιμένουμε να λειτουργεί σωστά το μετρό μας. Επισκεφθήκαμε όσους περισσότερους γινόταν και ήταν απολαυστικοί!
Επόμενη στάση, το σύγχρονο κέντρο της πόλης, στην κεντρική πλατεία Sergels Torg, κατασκευάστηκε τη δεκαετία του 1960 και πήρε το όνομά του από τον γλύπτη του 18ου αιώνα Johan Tobias Sergel , του οποίου το εργαστήριο βρισκόταν κάποτε βόρεια της πλατείας. Η τοποθεσία νότια της πλατείας καταλαμβάνεται από το πολιτιστικό κέντρο Kulturhuset , το οποίο φιλοξενεί επίσης το Θέατρο της πόλης της Στοκχόλμης και κρύβει τα κεντρικά γραφεία της Τράπεζας της Σουηδίας με θέα στην πλατεία Brunkebergstorg πίσω. Ενώ κρύβει εντός του γκαλερί, αίθουσες ανάγνωσης, και καταστήματα με γλυπτά. Ο δρόμος Klarabergsgatan οδηγεί δυτικά μετά το πολυκατάστημα Åhléns City και την εκκλησία Klara στην οδογέφυρα Klaraberg και το Kungsholmen .
Φτάσαμε στην Gamla Stan -μπορεί η Στοκχόλμη να αποτελείται από 14 νησιά, όμως δεν καταλαβαίνεις πώς τα διασχίζεις καθώς ενώνονται με γέφυρες και πραγματικά περπατιούνται πολύ εύκολα, αφού μαγεύεσαι από την μεσαιωνική αρχιτεκτονική.
Το Gamla Stan είναι η παλιά πόλη της Στοκχόλμης, τα στενά, λιθόστρωτα σοκάκια της σε ταξιδεύουν πίσω στον χρόνο, και οι χρωματισμένοι, παλαιοί τοίχοι των κτιρίων της μοιάζουν να σιγοψιθυρίζουν ιστορίες από άλλες εποχές. Κάθε γωνιά της κρύβει και μία μυστική μνήμη, από τις εποχές του Μεσαίωνα μέχρι την ανάπτυξη του βασιλείου της Σουηδίας. Η γλυκιά ηρεμία που απλώνεται γύρω από το Βασιλικό Παλάτι ή το Δημαρχείο, σε συνδυασμό με την παλαιότητα του χώρου, δημιουργούν μια ατμόσφαιρα που σε αγκαλιάζει και σε συνδέει με το παρελθόν. Ονειρική με επιρροές και από άλλες πόλεις της Ευρώπης.
Περάσαμε την γέφυρα και ανηφορίσαμε προς την περιοχή της Katarina Sofia, μία χιπστερική γειτονιά που έχει δεκάδες σύγχρονα μπαρ και εστιατόρια, το καλύτερο εστιατόριο για να δοκιμάσεις τους παραδοσιακούς κεφτέδες ονομάζεται Meat fot the people ωστόσο πρέπει να κάνεις κράτηση μήνες πριν για να βρεις γι’ αυτό κι εμείς φάγαμε σε ένα μικρό κατάστημα παραδίπλα στο Rudan Store, και πραγματικά άξιζε! Δοκιμάσαμε παραδσιακά πιάτα με κεφτέδες διαφόρων ειδών και ήταν εμπειρία!
Την επόμενη ημέρα, βρεθήκαμε στο Stortoger, στην πιο διάσημη πλατεία της Σκανδιναβίας, τα παλιά κτίρια γύρω της, με τις χαρακτηριστικές κόκκινες πράσινες και κίτρινες αποχρώσεις, μαρτυρούν ιστορικά γεγονότα, όπως η σφαγή του 1520. Η εικόνα του αχνιστού καφέ που σερβίρεται στα μπιστρό γύρω από την πλατεία σε συνδυασμό με την ηρεμία του χώρου, σε παρασύρει σε μία νοσταλγική αναπόληση της Στοκχόλμης του παρελθόντος, όπου η πλατεία στο κέντρο της κοινωνικής ζωής.
Οι παλιοί δρόμοι και οι μικρές γωνιές που συνδέουν την πλατεία με την υπόλοιπη Gamla Stan ενισχύουν την αίσθηση πως το πέρασμα των αιώνων είναι παρόν και ζωντανό. Στην καρδιά της Stortorget, η νοσταλγία για άλλες εποχές ζωντανεύει κάθε φορά που κοιτάς γύρω σου, δημιουργώντας μια μοναδική αίσθηση που δύσκολα μπορείς να ξεχάσεις.
Εκεί, φάγαμε και τα πιο ωραία cinammon rolls και ήπιαμε τον κατάλληλο fika που είναι η αγαπημένη τους συνήθεια μέσα στην ημέρα, στο μαγαζί KafeKoppen. Λίγα μέτρα παραπάνω, ο εμβληματικός Καθεδρικός Ναός της Στοκχόλμης, με τους χρυσοποίκιλτους πολυελαίους και τα χρυσά γλυπτά να δεσπόζουν ήσυχα πλάι στους πιστούς.
Τι όμορφες που είναι οι καθολικές εκκλησίες… Λίγο αργότερα, βρεθήκαμε στο Μουσείο Fotografiska και ίσως είναι το πιο όμορφο μουσείο φωτογραφίας που έχω δει ποτέ. Βρίσκεται δίπλα στη θάλασσα, με θέα στον κόλπο της Στοκχόλμης, και η μοντέρνα αρχιτεκτονική του κτιρίου προσφέρει την τέλεια αίσθηση αντίθεσης με τις παραδοσιακές γωνιές της πόλης. Στους χώρους του, οι εκθέσεις φωτογραφίας από διάσημους καλλιτέχνες και ανερχόμενα ταλέντα δημιουργούν μια ατμόσφαιρα γεμάτη έμπνευση. Eκεί, είδαμε τα πιο συγκλονιστικά πορτρέτα που μπορούσαν να αντικρίσουν τα μάτια μας, τα βλέμματα προς το Μπρούκλιν των ΗΠΑ και τους τοξικομανείς την περίοδο της κρίσης. Αριστούργημα.
Στο τέλος της ξενάγησης, ανεβήκαμε στο καφέ και απολαύσαμε υπέροχο lunch με θέα όλη την πόλη! Μοναδικός χώρος! Αργότερα επισκεφθήκαμε το Saluhall, την ιστορική ιστορική αγορά τροφίμων της Στοκχόλμης.
Από το 1888, οι πάγκοι της προσφέρουν φρέσκα τοπικά προϊόντα, κρεατικά, τυριά και γλυκά και φυσικά ψάρια, ενώ μπορείς να απολαύσεις πιάτα από εστιατόρια μέσα στην αγορά. Στο Saluhall μοιάζε η γεύση των προϊόντων της παραμένει αυθεντική και αξεπέραστη. Τελικός προορισμός η πλατεία Kungstradgarden, με της ολάνθιστες κερασιές.
Tην τελευταία μας ημέρα στην Στοκχόλμη επισκεφτήκαμε την πλατεία Hasthuvudet, εκεί όπου κάθε Κυριακή λαμβάνει χώρα ένα flea παζάρι, με παλιές κάμερες, και second hand αντίκες σε φθηνές τιμές! Στάση για Fika και βαδίζουμε προς το νησί Djurgården, για να επισκεφθούμε το μουσείο Vasa. Το Vasa, το μεγαλοπρεπές πολεμικό πλοίο που βυθίστηκε σχεδόν αμέσως μετά την αποχώρησή του από το λιμάνι της Στοκχόλμης, μοιάζει να στέκει εκεί, σχεδόν ζωντανό.
Το πιο συναρπαστικό είναι η διαδικασία της ανασυγκρότησης του πλοίου, που το έκανε να αναδυθεί από τον βυθό σχεδόν τέλεια διατηρημένο. Καθώς το παρατηρείς από κοντά, με τα εντυπωσιακά σκαλίσματα και τη λεπτομέρεια της κατασκευής του, νιώθεις μια αίσθηση θαυμασμού και συγκίνησης για τη δουλειά που έγινε για να διατηρηθεί αυτό το ιστορικό κομμάτι της ανθρώπινης κληρονομιάς. Και καθώς περιπλανιέσαι στις αίθουσες του μουσείου, με τις εκθέσεις που αναδεικνύουν τον κόσμο των ναυτικών και την καθημερινή ζωή του 17ου αιώνα.
Επιλέξαμε να πάμε και μία βόλτα με το φέρι 81 που περιπλανηθήκαμε στο Σουηδικό αρχιπέλαγος και ήταν μαγικά. Έπειτα, από εκεί περιπλανηθήκαμε στην γειτονιά του Grönalund, του διάσημου luna park της Στοκχόλμης, το οποίο ήταν κλειστό. Και επιστρέψαμε στην αγαπημένη μας Gamla Stan για βραδινό.
Η Σκανδιναβία ρίζωσε στην καρδιά μου, με έκανε να θυμώσω που στην Ελλάδα δεν έχουμε πάρκα, σύγχρονα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, χώρους για ποδήλατα, όμορφους σταθμούς. Με έκανε να ξαναδώ την Θεσσαλονίκη και να την απομυθοποιήσω, να επιστρέψω σε αυτήν και να ασφυκτιώ.
Η Βόρεια Ευρώπη είναι ένας θησαυρός που αξίζει περιπλάνησης! Να χαθείτε στην αύρα της ιστορίας της, στην Βαλτική Θάλασσα, στα στενά σοκάκια, στα πάρκα, στις καθαρές πλατείες, στις γεύσεις και να αφεθείτε στην ευγένεια των ανθρώπων εκεί, που σε κάθε σας βήμα σας δίνουν απλόχερα την βοήθειά τους!
Δώρο ζωής στις περιοχές με τους κρύους χειμώνες που θυμίζουν άνοιξη!
*Y.Γ. Πόσο όμορφες οι χώρες που έχουν ξεχωριστό χώρο στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, ειδικές θέσεις για τα ποδήλατα; Και πόσο γαλήνια μοιάζουν όλα όταν ο πεζός πατάει ένα κουμπί και ρυθμίζει μόνος την ώρα που θα περάσει τον δρόμο; Στην Σκανδιναβία, όχι εδώ, εδώ απαγορεύονται τα ποδήλατα σε λεωφορεία και μετρό και περιμένουμε 10 λεπτά το φανάρι για να περάσουμε τον δρόμο μέσα σε 30 δευτερόλεπτα!
