Όσα θυμόμαστε από την ΔΕΘ – Οι συντάκτες της Parallaxi γράφουν…

Μετά από μία μικρή παύση της στήλης των συντακτών της Parallaxi, επιστρέψαμε και γράφουμε για εκείνα που θυμόμαστε από τη ΔΕΘ ή για όσα γεγονότα έχουμε συνδέσει στο μυαλό μας το μεγάλο ραντεβού της πόλης.

Η ΔΕΘ μοιάζει σαν την προσγείωση στην πραγματικότητα. Μια γέφυρα μεταξύ του καλοκαιριού που αφήνουμε πίσω μας και των υποχρεώσεων που ακολουθούν. Ήταν οι τελευταίες ημέρες ξεγνοιασιάς πριν το άνοιγμα των σχολείων ή μια ευκαιρία για να μετριάσουμε λίγο την στεναχώρια μας για την επιστροφή στα θρανία. Εξαγγελίες, επεισόδια και ένα μεγάλο πανηγύρι. Όπως και να έχει η ΔΕΘ αποτελεί ένα τεράστιο κεφάλαιο για τη Θεσσαλονίκη του χτες, του σήμερα και του αύριο. Έστω και για μια εβδομάδα η πόλη μπαίνει στο επίκεντρο, αφήνει για λίγο στην άκρη τον άχαρο τίτλο της συμπρωτεύουσας και ευελπιστεί ότι κάποια στιγμή δε θα λέμε “κάθε πέρσι και καλύτερα”.

Θεσσαλονίκη χωρίς Έκθεση δεν γίνεται…    

Για τη ΔΕΘ ίσως θα έπρεπε με δημοψήφισμα να ερωτηθούν οι πολίτες…

Η ΔΕΘ, η αλλιώς η Έκθεση, για μας τους Θεσσαλονικείς, είναι ένας θεσμός, ένα γεγονός που έχει περάσει στα γονίδια της πόλης. Μεγαλώσαμε με την Έκθεση, την περιμέναμε, τη λαχταρούσαμε κάθε Σεπτέμβρη. Όλα τα καινούργια και πρωτόφαντα πράγματα ήταν εκεί. Ήταν το μεγάλο λαμπρό γεγονός και μ’ αυτό ξεκινούσε η νέα περίοδος, άνοιγε ο νέος κύκλος ζωής στη πόλη.

Τα χρόνια πέρασαν και η ΔΕΘ έχασε τη λαμπρότητα και σημασία της για το μέσο πολίτη. Η Έκθεση έπαψε να είναι η «Έκθεση» και έγινε η ΔΕΘ, η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης, η ετήσια πολιτική και οικονομική συνάντηση της χώρας, από το βήμα της οποίας ξεκινούσε η νέα πολιτική και οικονομική περίοδος.  Υποχώρησε δηλαδή το κοινωνικό και ψυχαγωγικό της στοιχείο και αναδείχθηκε ο πολιτικός και οικονομικός της ρόλος, ενώ, ως ο εθνικός εκθεσιακός φορέας, άνοιξε τα φτερά της, ξέφυγε από την κύκλο ζωής του Σεπτεμβρίου και ανέπτυξε τις εκθεσιακές και συνεδριακές δραστηριότητες της.

Η μετάβαση αυτή ήταν αναγκαία προκειμένου να σωθεί ως φορέας και θεσμός. Ωστόσο με το πέρασμα των χρόνων, φέτος είναι η 85^η διοργάνωση, η ΔΕΘ και πάλι μπήκε σε ένα νέο κύκλο συζητήσεων και αναζητήσεων για το μέλλον της.

Η συζήτηση έχει ανοίξει εδώ και αρκετό καιρό, αλλά ως είθισται σ’ αυτή τη πόλη οι αποφάσεις και τα έργα αργούν. Το ερώτημα που τέθηκε ήταν κρίσιμο:  Να μείνει και να εκσυγχρονιστεί μέσα από μία ριζική ανάπλαση ή να μεταφερθεί εκτός Θεσσαλονίκης σε νέες εγκαταστάσεις και υποδομές, όπως αρμόζει σε ένα σύγχρονο εκθεσιακό φορέα;

Η απάντηση δεν ήταν εύκολη, γιατί μιλάμε για την Έκθεση, που έχουμε μάθει να την έχουμε στα πόδια μας, εκεί απέναντι από τη ΧΑΝΘ, δίπλα στο ΑΠΘ και στο Γ Σώμα Στρατού. Επίσης και η απόφαση της ανάπλασης δεν ήταν μία ευκαιριακή και πρόχειρη απόφαση στο πόδι. Όμως αυτή η υποβάθμιση και έκπτωση της ΔΕΘ σε ένα δυσκίνητο κι απαρχαιωμένο οργανισμό, που δεν διαθέτει ούτε καν τα στοιχειώδη, όπως χώρους στάθμευσης, δεν μπορεί να συνεχιστεί.

Το μείζον ζήτημα είναι τα έργα και όχι η συζήτηση γύρω από τα έργα. Και σ’ αυτή τη πόλη, πριν ανοίξουν τα όποια εργοτάξια, έχουμε μάθει ή συνηθίσει στα αιώνια διλήμματα, όπως μετρό η τραμ, υποθαλάσσια ή επέκταση του παραλιακού μετώπου, με τις διάφορες λαμαρίνες και τα ανοιχτά φρεάτια να παραμορφώνουν τη ζωή και την εικόνα της. Αλήθεια πόσοι θυμούνται την τρύπα του Κούβελα;

Το σίγουρο πάντως για την ΔΕΘ είναι ότι Θεσσαλονίκη χωρίς Έκθεση δεν γίνεται, και αυτοί που θα έπρεπε να ερωτηθούν για το θέμα είναι οι ίδιοι οι Θεσσαλονικείς. Ίσως ένα δημοψήφισμα να έδινε τη σωστή απάντηση…

*Φίλιππος Δεργιαδές

Αναμνήσεις και εικόνες εν μέσω ΔΕΘ 

Πασχίζω εδώ και ώρα να καταγράψω μια ανάμνηση από τη ΔΕΘ. Ίσως γιατί την έχω συνδυάσει (και) με ελάχιστες, αξιοσημείωτες ωστόσο αρνητικές καταστάσεις. 

Και δεν αμφισβητώ εδώ την Έκθεση- που είναι παραδεδεγμένα κορυφαίο γεγονός- ή τη σημαντικότητά της. Νομίζω όμως πως τα τεκταινόμενα πέριξ αυτής τα τελευταία χρόνια έρχονται πρώτα στο μυαλό μου σε σχέση με όσα σπουδαία συμβαίνουν εντός της. Γιατί και αυτά δημιουργούν με τον τρόπο τους εικόνες και μάλιστα ανεξίτηλες.

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή για μια και πλέον βδομάδα  συνηθίσαμε να βλέπουμε τον τόπο με ένα λαμπρό προσωπείο. Ένα προσωπείο που καλύπτει επιμελώς τις ελλείψεις και τις ατέλειες μιας ξεχασμένης- ας μη γελιόμαστε- Θεσσαλονίκης. Θυμάμαι χαρακτηριστικά δύο κυρίες στο αστικό πριν κάτι χρόνια να βλέπουν τους εργάτες να δουλεύουν πολύ κοντά στην Έκθεση στρώνοντας ένα σωρό ολοκαίνουρια πλακάκια.

-Είναι η Έκθεση, είχε σχολιάσει η μία κουνώντας το κεφάλι με την άλλη να αποκρίνεται:

-Για πόσο νομίζεις θα κρατήσει;

Συμφώνησα τότε και ακόμα με βρίσκει σύμφωνη η στιχομυθία τους. 

Οι πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη μας βρίσκουν σχεδόν πάντα με εικόνες μιας πόλης ακμάζουσας μόνο πέριξ της ΔΕΘ, διότι λίγο πιο πάνω ή παραπέρα το πλακάκι παραμένει παλιό και σπασμένο και ικανό να μας στείλει στο πιο κοντινό νοσοκομείο.

Και τα γρασίδια όμως του κέντρου μοιάζουν τις ίδιες μέρες τόσο καλοκουρεμένα θαρρείς και είσαι σε ευρωπαϊκή πόλη της τάξεως του Άμστερνταμ. Ασχέτως αν ξανά λίγο πιο πάνω ή παραπέρα το γκαζόν κοντεύει να δημιουργήσει το νέο Σέιχ Σου.

Αυτό βεβαίως δεν είναι δα και τόσο τραγικό. Πιο τραγικό είναι να θυμάσαι πως οι πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη μας βρίσκουν συνήθως περικυκλωμένους από ένα σωρό δυνάμεις της ΕΛΑΣ. Δυνάμεις που μας κάνουν να σκεπτόμαστε πόσοι πολλοί δήλωσαν κάποτε στο μηχανογραφικό αστυνομία και πόσοι μάταια επιθυμούν να  δώσουν γύρω τους μια αίσθηση ασφάλειας και προστασίας.

Κι ύστερα παρατράγουδα. Συγκρούσεις διαδηλωτών και άρχουσας τάξης μάλλον γιατί κι οι πρώτοι τα ίδια πράγματα παρατηρούν με εμάς. Κι ίσως γιατί κάποια παράπονα έχουν ακόμα για αυτά που δεν συνέβησαν πριν από αυτήν την πρώτη εβδομάδα.

Κερασάκι στις αναμνήσεις οι αφίξεις και εξαγγελίες δημοσίων προσώπων που τίποτε δεν προσθέτουν στις μέρες μας και καθόλου δε μέλλουν να αλλάξουν την καθημερινότητά μας.

Αυτά δυστυχώς έχω να θυμάμαι μεταξύ άλλων απ’ τη ΔΕΘ. Μάλλον γι’ αυτό κάθε χρονιά τέτοιες μέρες βρίσκομαι ξαπλωμένη να ακούω απ’ τα ηχεία τραγουδιστές να κελαηδάνε από κάποιο περίπτερο και πλήθος κόσμου να ζητοκραυγάζει σα να μη συνέβη ποτέ τίποτε.

*Στέλλα Παϊσανίδη

Γιατί απέχουμε οι νέοι από την πολιτική; – Οι συντάκτες της Parallaxi γράφουν…

ΔΕΘ: Ένα γεγονός, πολλές πτυχές.

Αφανείς

Θυμάμαι πολλά, αλλά επιλέγω να ξεκινήσω με δυο ατάκες. Όταν πήγαινα Λύκειο, η γιαγιά μου το ‘χε μεγάλο άγχος να μην κατέβω στο κέντρο την ημέρα που ξεκινούσε η ΔΕΘ και γινόντουσαν οι πορείες, έλεγε πως θα φάω δακρυγόνα και πως μπορεί να τραυματιστώ και πράγματι μέχρι να αρχίσω να εργάζομαι δεν κατέβαινα ποτέ εκείνο το Σάββατο στο κέντρο.

Το άλλο άκρο είναι οι ιστορίες του παππού μου από την ΔΕΘ, την περιγράφει σαν να είναι ένα μεγάλο πανηγύρι μία τεράστια γιορτή, πάντοτε λέει πως κατέβαινε με την γυναίκα του και τα παιδιά του για να χαζέψουν τα περίπτερα και να ακούσουν τις πολιτικές ομιλίες. Πάντοτε λέει έσβηνε τις ημέρες μέχρι να φτάσει ο Σεπτέμβρης. Και πέρσι που η ΔΕΘ, ακυρώθηκε μαράζωσε, το πήρε πολύ βαριά. Φέτος όμως, ως εμβολιασμένος και 78 χρόνων θα μας πάρει αγκαζέ και θα πάμε.

Η δική μου οπτική όμως ανάμεσα σε αυτές τις δυο ατάκες είναι κάπου στη μέση. Στη ΔΕΘ, πήγα στην πρώτη συναυλία χωρίς συνοδεία από τους γονείς μου. Στις συναυλίες συνάντησα κόσμο που είχα να τον δω χρόνια, ποδοπατήθηκα, αγκαλιάστηκα, παρενοχλήθηκα, γέλασα, έχασα το τελευταίο λεωφορείο, έχασα και τα σουβενίρ από τα περίπτερα. Στη ΔΕΘ έφαγα το καλύτερο κρητικό τυρί, στη ΔΕΘ, άκουσα την πρώτη πολιτική ομιλία. Όλα στη ΔΕΘ και επιβεβαιώνω πως εκείνη την εβδομάδα η πόλη φορά τα γιορτινά της, υποδέχεται τουρίστες ανανεώνεται και ξαναζεί. Αλλά αυτό το restart διαρκεί μονάχα 2 εβδομάδες, μετά και πριν όλες οι προετοιμασίες εξαφανίζονται ένα πράγμα σαν να μην έγιναν ποτέ.

Ο Δήμος θυμάται μόνο τότε να φυτέψει, να κουρέψει, να καθαρίσει, να φροντίσει αλλά προσοχή μονάχα το κέντρο. Γι αυτό και την ΔΕΘ την χαιρόμαστε γιατί η πόλη λάμπει μονάχα τότε. Εκείνο όμως που (θα) με σημαδεύει για χρόνια είναι τα εγκαίνια της και οι πορείες που γίνονται εκείνο το Σάββατο, έτυχε να είμαι για κάλυψη κάτω το 2018, πέραν των αμέτρητων δακρυγόνων, της κούρασης και της οργής, μία εικόνα είναι εκείνη που χαράχθηκε στη μνήμη μου και αφορά το μετά. Τους καθαριστές του Δήμου, που ξημερώματα Σαββάτου μαζεύουν τα ασυμμάζευτα, τους καμένους κάδους, τα σκουπίδια, την σκόνη της οργής. Αυτό δεν θα ξεχάσω ποτέ, γιατί κάθε χρόνο μένει ίδιο και δεν θα αλλάξει ποτέ, γι αυτό φέτος ας τους σκεφτούμε λίγο παραπάνω πριν καταστρέψουμε τα πάντα.

*Μυρτώ Τούλα

Τα σχόλια που δεχόμαστε από κάποιους εκεί έξω – Οι συντάκτες της Parallaxi γράφουν…

Τα αντικείμενα της ΔΕΘ 

Μικρός, μπόμπιρας σχεδόν, από το χέρι του μπαμπά και της μαμάς ή του παππού και της γιαγιάς, οπότε μιλάμε για δυο και περισσότερες επισκέψεις στη ΔΕΘ, ούτε που καταλάβαινα τι γίνεται, τι συμβαίνει, τι σημασία έχει αυτό το γεγονός. 

Μπαίναμε σε όλα τα περίπτερα κατ’ απαίτηση δική μου με πρώτο αυτό του ΟΤΕ για να πάρω τη μικρή τσάντα που μοίραζαν. Μετά στη γύρα μάζευα εκείνα τα χαρακτηριστικά αντιστρές  πλαστικά που θύμιζαν συναρμολογούμενο ελατήριο. Θυμάμαι κάτι λαστιχένια μπαλάκια του ΟΠΑΠ και τα κομπολόγια που έπαιρνα για όλους τους άνδρες συγγενείς μας σε διαφορετικά χρώματα το καθένα, επιλέγοντάς κατά τη δική μου κρίση.  Άλλες υφασμάτινες σακούλες γέμιζαν με χάρακες και μικρά πορτοφολάκια που καταπλακώνονταν από κρητικά παξιμάδια και γραβιέρα Νάξου. Θα τα ξέθαβα. 

Όταν επέστρεφα σπίτι βράδυ κι ανάβαμε τα φώτα μπαίνοντας ένιωθα αυτή τη γλυκιά ασφάλεια, που οφειλόταν στο αίσθημα ότι η έξοδος ήταν πλήρης και ικανοποιητική, δεν θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη, δεν υπήρχε κάτι που να μην είδα και συν τοις άλλοις είχα μια γεμάτη τσάντα. Ίσως μόνο να μην είχα ανέβει σε εκείνο τον θεόρατο ελέφαντα.

*Χρήστος Ωραιόπουλος

Μία διαφορετική Θεσσαλονίκη κάθε Σεπτέμβρη!

Κάθε Σεπτέμβρη η ίδια εικόνα επικρατεί στην πόλη, την καλοκαιρινή ραστώνη που αντανακλά η Θεσσαλονίκη έρχεται να αντικαταστήσει μία πόλη με σύντομη ημερομηνία λήξης. Μία πιο λαμπερή που δεν αντιπροσωπεύει αυτή που ζουν οι κάτοικοι της, αλλά αυτή είναι που παρουσιάζουν προς τα έξω με καμάρι και τιμή. Η Θεσσαλονίκη αυτές τις ημέρες ενόψει της ΔΕΘ έχει ένα αλλιώτικο πρόσωπο.

Καταλαβαίνεις ότι η έκθεση πλησιάζει όταν στον γυρισμό σου από την δουλειά ή σε μία βόλτα σου βλέπεις αλλαγές λαμπών σε οδούς, καθαρισμούς γκράφιτι, νέα φυτά, φυτεύσεις λουλουδιών, διαβάσεις που τόσο καιρό δεν ήξερες ότι υπήρχαν εκεί να εμφανίζονται. Μία νέα Θεσσαλονίκη, για κάθε καινούργια ΔΕΘ.

 Αυτές τις ημέρες παρακολουθείς συνεργεία του δήμου με μανία να προσπαθούν να κρύψουν την φθορά ή μάλλον καλύτερα την εικόνα που ζούμε όλοι όσοι είμαστε μόνιμοι κάτοικοι.

Ο γνωστός καλλωπισμός που ξέρουμε πριν έρθουν οι επίσημοι προσκεκλημένοι από την Αθήνα και ανακοινώσουν την σημαντική πολιτική τους ατζέντα. Οι εβδομάδες που ακολουθούν μέσα στα χρόνια δεν έχουν υποστεί αλλαγές ίσα- ίσα τόσα χρόνια ακολουθούν πιστά το «πρόγραμμα» τους. Πορείες, διαδηλώσεις, κλειστοί δρόμοι και κυκλοφοριακές ρυθμίσεις «παγώνουν» την πόλη και την κάνουν άβατη για τους πολίτες.

Και όταν έρθει το τέλος της όλα επιστρέφουν, τα ξεραμένα φυτά, τα γκράφιτι, η εικόνα εγκατάλειψης…

*Εύα Καβάζη

Νέοι στην καραντίνα: Τους αγνοούν και τους τσουβαλιάζουν – Οι συντάκτες της Parallaxi γράφουν…

Η ΔΕΘ, οι συναυλίες και τα περίπτερα

Η 85^η ΔΕΘ είναι πιο κοντά από ποτέ και όπως κάθε τι στη ζωή μας έτσι και η φετινή διοργάνωση θα πραγματοποιηθεί υπό τους κανόνες και τους περιορισμούς που επιβάλλει η πανδημία, καθώς θα είναι η πρώτη Covid-free έκθεση σε όλη την Ευρώπη.

Για τον κάθε ένα ξεχωριστά η ΔΕΘ σημαίνει κάτι διαφορετικό. Άλλοι περιμένουν την ομιλία του πρωθυπουργού και τις ανακοινώσεις που θα κάνει, άλλοι αναμένουν τη στιγμή που θα κάνουν βόλτες και θα εξερευνήσουν τα περίπτερα, ενώ άλλοι μετράνε τα λεπτά για να ξεκινήσουν οι συναυλίες.

Εγώ αγαπώ την μουσική και οι συναυλίες της ΔΕΘ (με εξαίρεση πέρσι) είναι ένας καλός λόγος για να βρεθώ εκεί παραπάνω από μία φορά. Φυσικά αυτό συνδυάζεται και με τα περίπτερα, που μπορείς να μάθεις εξαιρετικά χρήσιμα πράγματα. Να θαυμάσεις από τα αγωνιστικά μονοθέσια του ΑΠΘ μέχρι να χαθείς στο περίπτερο του E-Gaming. Σ’ αυτό το μήκος κύματος βρίσκονται οι δικές μου αναμνήσεις από την ΔΕΘ και η επιστροφή των συναυλιών θα με βοηθήσει να θυμηθώ όσα μου έλειψαν την χρονιά που πέρασε.

*Νίκος Γκάγιας

Η ΔΕΘ ήταν η γιορτή της πόλης