Σκοτεινός Νοέμβρης, Πολιτική φαντασία μιας εκτροπής Χ

Λέξεις: Φώτης Κυζάκης

Στο αποκορύφωμα της σύγκρουσης για το μέλλον της ευρωπαϊκής ενοποίησης, στην Ελλάδα συντελείται μια μεγάλη πολιτική αλλαγή. Ο Μάρκος Κορωναίος είναι ο πολιτικός που καταφέρνει να φέρει το Φιλελεύθερο Κόμμα ξανά στην εξουσία έπειτα από δεκατρία χρόνια πολιτικής κυριαρχίας του Εργατικού Κόμματος.

Η πραγματική δύναμη του όμως πηγάζει από τις δυνάμεις του παρακράτους. Την στιγμή που μια κοινωνική εξέγερση ξεσπά στην Αθήνα, με αφορμή σκάνδαλα σεξουαλικής παρενόχλησης και σωματεμπορίας, οι ευρωπαϊκές εξελίξεις αναδεικνύουν την Ελλάδα στο πιο σημαντικό κομμάτι της διεθνούς σκακιέρας.

Το διακύβευμα είναι τεράστιο. Είναι η ηγεμονία στην Ευρώπη. Το παρελθόν των πολιτικών ελίτ, οι ρίζες της ηγεμονίας του Εργατικού Κόμματος και η συνταγή της νίκης του Μάρκου Κορωναίου ξεδιπλώνονται σε μια ελληνική κοινωνία, που μοιάζει περισσότερο από ποτέ με πυριτιδαποθήκη.

Τον σκοτεινό Νοέμβρη του 2018, η Ελλάδα είναι μια χώρα που φλερτάρει επικίνδυνα με την εκτροπή και ο λαός πρέπει να αποφασίσει: ο Μάρκος Κορωναίος είναι η αυγή μιας νέας βάρβαρης εποχής ή ένας διάττοντας αστέρας, πριν την μεγάλη ανατροπή;

θυμηθείτε τα προηγούμενα μέρη εδώ:

Κεφάλαιο 10ο

Ελένη Κορωναίου

Βερολίνο

Η Ελένη Κορωναίου Φον Μάννε δεν ήταν μια απλή γυναίκα. Μόλις τριανταδύο ετών και το όνομα της προκαλούσε τρόμο. Η Γερμανική αστική τάξη την είχε αγκαλιάσει με θέρμη, ειδικά μετά τον μυστήριο θάνατο του συζύγου της, Χάινριχ Φον Μάννε, του γνωστού επιχειρηματία των κινητήρων ΜΑΝΝE. Είχαν γνωριστεί στο Πανεπιστήμιο της Ευρώπης, στο Βερολίνο, όταν και οι δύο ήταν φοιτητές. Τον είχε μαγέψει με τα γαλάζια της μάτια, τα ξανθά φουντωτά μαλλιά της, τα σαρκώδη χείλη της, την σιλουέτα της και ιδιαίτερα το πονηρό βλέμμα της. Μόλις τελείωσαν το πανεπιστήμιο, παντρεύτηκαν.

Ο θάνατος του ήταν μια πολύπλοκη υπόθεση, στα όρια του εγκλήματος, βγαλμένη από μυθιστόρημα της Αγκάθα Κρίστι. Είχε πεθάνει από ανακοπή καρδιάς ένα βράδυ στο γραφείο του, καθώς έπινε το αγαπημένο του ποτό, το ποτήρι και του μπουκάλι του οποίου μάλιστα δεν βρέθηκαν ποτέ. Την αστυνομία είχε καλέσει η ίδια η Ελένη Κορωναίου, μόλις τον βρήκε νεκρό δύο ώρες μετά, σύμφωνα με την δική της εξιστόρηση. Η υπόθεση δεν ερευνήθηκε πολύ. Δεν έψαξαν το ποτό, το ποτήρι, ούτε φυσικά δακτυλικά αποτυπώματα. Ακολουθήθηκε μια ακραία τυπικότητα και κανένας δεν σκέφτηκε το σενάριο της δολοφονίας. Ο μεγάλος Φον Μάννε είχε πεθάνει από ανακοπή καρδιάς και αυτό αρκούσε. Ένα χρόνο μετά, στην ανάγνωση της διαθήκης του, άπαντες ήρθαν σε έκπληξη όταν άκουσαν από τους δικηγόρους του ότι όλη η περιουσία της οικογένειας Μάννε περνούσε στα χέρια της Ελένης Κορωναίου, σύμφωνα με απόφαση του ίδιου του αποθανόντος.

Η μικρή κόρη του παντοπώλη από την Νεάπολη Θεσσαλονίκης ήταν πλέον η πιο πλούσια γυναίκα της Γερμανίας. Αμέσως πούλησε τις μετοχές της ΜΑΝΝE, ιδρύοντας την επενδυτική εταιρεία Circular, ενώ στην συνέχεια άφησε να διαρρεύσουν στοιχεία και μελέτες περί περιβαλλοντικής καταστροφής στα περιβάλλοντα των εργοστασίων της ΜΑΝΝE στο Βερολίνο, σε γνώση της εταιρείας, οδηγώντας τον μηχανολογικό κολοσσό σε οριακή πτώχευση. Έξι μήνες μετά την πώληση των μετοχών της, αγόρασε ξανά την εταιρεία του αποθανόντος συζύγου της σχεδόν στο ¼ της πραγματικής της αξίας. Το όνομα της λοιπόν προκαλούσε κάτι παραπάνω από τρόμο. Ήταν πανίσχυρη.

Η επαφή με τον Παντελή Γρίβα έγινε μέσω της CIP. Εκεί καταστρώθηκε το μεγάλο σχέδιο της ανακατάληψης της εξουσίας στην μικρή Ελλάδα. Ένα Αυγουστιάτικο απόγευμα του 2016, έγινε το προξενιό της Λοξάνδρας Σπήλιου και του Μάρκου Κορωναίου, του νεαρού τότε αφανή βουλευτή του διαλυμένου Φιλελεύθερου Κόμματος. Ο γάμος έγινε ένα μήνα μετά και μέχρι τον Δεκέμβρη ο Μάρκος είχε γίνει Πρόεδρος του Φιλελεύθερου Κόμματος. Τόσο απλά. Σαν να σιάζεις έναν πίνακα. Τόσο εύκολα. Τόσο άνετα.

Ο μεν Γρίβας, όπως φυσικά και η αστική τάξη της Ελλάδας, επιθυμούσαν την εκδίκηση για την εξαφάνιση της ηγεσίας τους, της οικογένειας Σπήλιου από το «όπλο του Εργατικού Κόμματος», την Επαναστατική Αντίδραση, ενώ η Ελένη Κορωναίου ήθελε να τηρήσει την συμφωνία της με τον Γερμανό Καγκελάριο Σμέτερ για τον έλεγχο της ελληνικής κυβέρνησης. Ποιο άλλο, καλύτερο πρόσωπο, μπορούσε να το αναλάβει αυτό, από τον ελαφρόμυαλο αδερφό-εραστή της.

Οι δραστηριότητες της Circular για την Κορωναίου ήταν άμεσα συνδεδεμένες με τις σχέσεις της με την γερμανική κυβέρνηση. Δεν ήταν φυσικά μόνο ο φαύλος κύκλος των χρεών της CIP, της Νικολάου, των ελληνικών τραπεζών και της Deutsche Bank. Η Circular δραστηριοποιούνταν σε πολλαπλά επίπεδα, σε δημόσια έργα, σε χρηματιστηριακές επενδύσεις, σε δραστηριότητες αξιολόγησης ομολόγων και πολλά άλλα, που απαιτούσαν μια καλή και μεστή συνεννόηση με την ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Ο κατάλογος των επαφών του συζύγου της, σε αυτόν τον τομέα, φάνηκε κάτι παραπάνω από χρήσιμος. Η υποστήριξη του Όλαφ Σμέτερ και των Χριστιανοδημοκρατών για την Καγκελαρία αποδείχθηκε ολόσωστη επιλογή, που μάλιστα επιβραβεύτηκε αναλόγως. 

 Ο θάνατος του Γερμανού καγκελαρίου Όλαφ Σμέτερ δεν άλλαξε πολλά. Η Αν Κάουφεν ήταν μυημένη στις διαδικασίες τους και εφόσον πλέον η κυβέρνηση της Ελλάδας άνηκε στο Φιλελεύθερο Κόμμα και τον Μάρκο Κορωναίο όλα έβαιναν καλώς. Η πώληση των αεροδρομίων σε γερμανικές εταιρείες, το ξεκίνημα της «απελευθέρωσης» των αστικών συγκοινωνιών μέσω της μεταφοράς του ΟΑΣΘ, του ΟΑΣΑ, του ΗΣΑΠ και της Αττικό Μετρό, με την εξαίρεση του ΜΕΤΡΟ Θεσσαλονίκης, στο ΤΑΙΠΕΔ, από τον πρώτο μήνα της διακυβέρνησης Κορωναίου, αποτελούσαν τα πρώτα δείγματα γραφής της νέας κυβέρνησης.

Με λίγα λόγια η Ελένη Κορωναίου ήταν η εγγύηση της πραγμάτωσης ενός μεγάλου σχεδίου για την Ελλάδα, που είχε αποτύχει να εφαρμοστεί το 2005, και που είχε οδηγήσει στο ξεκλήρισμα της οικογένειας Σπήλιου.

Χάρης Ανδρέου

Βιοτεχνικό Επιμελητήριο Θεσσαλονίκης, 19 Οκτωβρίου 2018

Το Εργατικό Κόμμα είχε διοργανώσει μια συνέντευξη τύπου του Γενικού Γραμματέα του κόμματος, Χάρη Ανδρέου, στο Βιοτεχνικό Επιμελητήριο σχετικά με την επίσκεψη του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην Θεσσαλονίκη για συνάντηση με τους παραγωγικούς φορείς της πόλης. Είχε ήδη συναντηθεί με την διοίκηση του Βιοτεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος, ενώ πριν είχε πραγματοποιήσει μια βόλτα στην αγορά της πόλης μιλώντας με πολίτες και καταστηματάρχες με ιδιαίτερα θετικά αποτελέσματα. Η συνέντευξη τύπου ήταν προγραμματισμένη για τις 14:00. Όλοι οι δημοσιογράφοι είχαν συγκεντρωθεί έξω από την αίθουσα και γύρω στις 14:30 έφτασε ο Χάρης Ανδρέου χαιρετώντας ευδιάθετος τους συγκεντρωμένους μαζί με τον εκπρόσωπο τύπου του κόμματος.

Μπήκε στην Αίθουσα και έκατσε στο υπερυψωμένο πάτωμα, δίπλα στον πρόεδρο του Βιοτεχνικού Επιμελητηρίου. Οι δημοσιογράφοι έκατσαν στις θέσεις τους και ο εκπρόσωπος τύπου ψιθύρισε στον Ανδρέου: «Πόσες ερωτήσεις θα δεχτείς;». Τον κοίταξε και σήκωσε τα χαρτιά που είχε μπροστά του, καλύπτοντας το στόμα του για να μην διαβάσει κανείς τα χείλη του. «Όχι πολλές… συγκεκριμένους δημοσιογράφους με γνωστές ερωτήσεις…», είπε και ο εκπρόσωπος τύπου κούνησε το κεφάλι του αρχίζοντας στην συνέχεια τη συνέντευξη τύπου.

«Καλησπέρα σε όλες και σε όλους… καλώς ορίσατε στην συνέντευξη τύπου του Γενικού Γραμματέα του Εργατικού Κόμματος, κυρίου Χάρη Ανδρέου, σχετικά με την επίσκεψη του στην Θεσσαλονίκη. Πρώτα από όλα ο πρόεδρος θα ήθελε να κάνει μερικές δηλώσεις…». Ο Ανδρέου άνοιξε το μικρόφωνο του.

«Καλησπέρα σε όλες και όλους. Είμαι ευτυχής που βρίσκομαι στην Θεσσαλονίκη, σε μια πόλη με ιδιαίτερα μεγάλες προοπτικές, γεμάτη από ανθρώπους του μόχθου και της εργασίας, στην πόλη των δημοκρατικών αγώνων και των διεκδικήσεων. Σήμερα συναντήθηκα με παραγωγικούς φορείς, με εργαζομένους, μικροεπιχειρηματίες, με την μεσαία τάξη, την τάξη που προσδοκά στην ανοδική κοινωνική κινητικότητα. Είναι εμφανές ότι λίγους μήνες μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από το Φιλελεύθερο Κόμμα και τον κύριο Κορωναίο, έχει ήδη επιστρέψει η ανασφάλεια, η αβεβαιότητα και ο θυμός. Οι προσδοκίες της κοινωνίας, που δημιούργησαν οι υποσχέσεις του κυρίου Κορωναίου, φαίνονται να μην ικανοποιούνται, όπως ακριβώς είχαμε προβλέψει. Κανένας φόρος δεν μειώθηκε στις μεσαίες τάξεις, αλλά αντιθέτως είδαμε μεγάλες φοροαπαλλαγές στο μεγάλο κεφάλαιο. Στην διάκριση που επιστρέφει, στην διάκριση κεφαλαίου εργασίας, εμείς συντασσόμαστε με τον κόσμο της εργασίας, του μόχθου και της ηθικής. Αυτό είναι το μήνυμα μας σήμερα. Ένα νέο Εργατικό Κόμμα, για μια νέα Ελλάδα…».

Τα στελέχη του κόμματος που βρίσκονταν μέσα στην αίθουσα χειροκρότησαν και ο εκπρόσωπος τύπου έδωσε τον λόγο στον πρώτο δημοσιογράφο από την εφημερίδα Η ΦΟΡΑ. «Κύριε Ανδρέου… σας καλωσορίζουμε στην Θεσσαλονίκη. Η εφημερίδα μας έχει προχωρήσει σε κάποιες αποκαλύψεις σχετικά με τις δραστηριότητες του πρωθυπουργού στην Γερμανία. Το κόμμα σας έχει ζητήσει εξηγήσεις από το Μέγαρο Μαξίμου, χωρίς κανένα σχόλιο από την κυβέρνηση. Προτίθεστε να δράσετε διαφορετικά; Ποιες θα είναι οι επόμενες κινήσεις σας;».

«Σας ευχαριστώ για την ερώτηση. Έχετε δίκιο. Η κυβέρνηση έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων της το σκάνδαλο, που εσείς με θάρρος αποκαλύψατε. Ζητήσαμε εξηγήσεις, αλλά μάλλον θα ήταν πιο εύκολο να ζητήσουμε να τετραγωνιστεί ο κύκλος. Φυσικά και δεν θα το αφήσουμε έτσι. Θα εξαντλήσουμε τα περιθώρια που μας δίνει ο νόμος και ο Κανονισμός της Βουλής και θα ζητήσουμε απαντήσεις! Απαντήσεις επιτέλους!», απάντησε και έκλεισε το μικρόφωνο.

«Ευχαριστούμε πολύ…», είπε ο εκπρόσωπος τύπου. «Η κυρία από το ethess.gr…».

«Ναι… με ακούτε; Σας ευχαριστώ. Κύριε Πρόεδρε… ο πρωθυπουργός στα εγκαίνια της Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης ανακοίνωσε το πρόγραμμα ΘΕΣΣ+ΝΙΚΗ σύμφωνα με το οποίο μέχρι το τέλος της θητείας του η Θεσσαλονίκη θα αποτελέσει οικονομικό κόμβο ολόκληρης της Ανατολικής Μεσογείου. Μίλησε για τα Τεχνολογικά Πάρκα, την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου και τις επενδύσεις στις υποδομές. Σε αυτό το σχέδιο, εσείς απαντήσατε με ένα πρόγραμμα παροχών και ίσης φορολόγησης. Βρισκόμαστε τρεις με τέσσερις μήνες μετά τις εκλογές, σε τι πιστεύετε οφείλεται το γεγονός ότι οι δημοσκοπήσεις αποτιμούν την εμφάνιση του πρωθυπουργού καλύτερη σε σχέση με την δική σας, αφού όπως λέτε το πρόγραμμα σας είναι κοινωνικά δίκαιο και φιλικό στον κόσμο της εργασίας;».

«Πρώτα από όλα δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε ακόμα στην περίοδο της δημοσκοπικής χάριτος. Δεύτερον, οφείλω να ομολογήσω ότι οι πολίτες δεν έχουν δει ακόμα τις μεγάλες αλλαγές που κάνουμε καθημερινά στο κόμμα μας. Το Εργατικό Κόμμα δεν είναι το ίδιο κόμμα, επιστρέφει στις ρίζες του και σύντομα θα δείτε το πραγματικό πρόσωπο του κόμματος των εργατών…».

Πάνος Μαυρογορδάτος

Λεωφόρος Βασιλίσσης Αμαλίας

Η πορεία συνέχισε προς το Σύνταγμα για να τερματίσει εκεί. Τα ΜΑΤ είχαν αρχίσει να απομακρύνονται για κάποιον περίεργο λόγο. Ήδη από την συμβολή της Λεωφόρου Αμαλίας με την Οδό Φιλελλήνων, η παρουσία τους άρχισε να αραιώνει. Το Σωματείο Εργαζομένων έκανε την καθορισμένη του απογευματινή κινητοποίηση, συνεχίζοντας την διαμαρτυρία ενάντια στις προθέσεις της εταιρείας ΝΑΥΠΗΓΙΚΗ ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΕ και της Μαρίας Νικολάου, στέλνοντας ένα σαφές μήνυμα και προς την κυβέρνηση, καλώντας σε συμμετοχή στην πορεία την ΓΣΕΕ, την ΑΔΕΔΥ, το ΠΑΜΕ, και την Συνδικαλιστική παράτα-ξη του Εργατικού Κόμματος. Η συγκέντρωση ήταν αρκετά μεγάλη. Aν είχε καταφέρει κάτι το Σωμα-τείο, αυτό ήταν να κοινωνικοποιήσει το ζήτημα με τέτοιο τρόπο ώστε πλέον όλοι να νιώθουν ότι τους αφορά. Γιατί ακριβώς όλοι γνώριζαν ότι οι εργαζόμενοι στην ΝΑΥΠΗΓΙΚΗ ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΕ ήταν μόνο η αρχή του οδοστρωτήρα της νέας εργατικής νομοθεσίας, που η κυβέρνηση κατά παραγγελία του ΣΕΒ είχε ήδη ψηφίσει.

Οι εργαζόμενοι της ΝΑΥΠΗΓΙΚΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΑΕ ήταν φίλοι του λαού, ο γείτονας όλων μας και τα ζητήματα τους ήταν ζητήματα όλων μας.

Αυτός ο κοινός τόπος, η δημόσια σφαίρα, θύμιζε σε πολλούς την μεγάλη ευρωπαϊκή σύγκρουση της πορτογαλικής προεδρίας του χειμερινού εξαμήνου του 2010, ανάμεσα στην Γαλλία του Ντομινίκ Ντε Σαντιγιόν και στην Γερμανία του Όλαφ Σμέτερ. Οι διαμέτρου αντίθετες απόψεις των δύο ηγετών για το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης προκάλεσαν τεράστιες διαδηλώσεις στις Βρυξέλλες, στο Παρίσι, στην Ρώμη και στην Λισαβόνα. Ήταν τέτοια η αντίδραση των ευρωπαϊκών λαών, που, ιδιαίτερα μετά την έναρξη των διαδικασιών συγκρότησης ενός μεγάλου ευρωπαϊκού εργατικού συνδικάτου, που θα διαπραγματευόταν συλλογικά τις συμβάσεις εργασίας με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ο Γάλλος πρόεδρος Ντομινίκ Ντε Σαντιγιόν μαζί με την πρωθυπουργό της Πορτογαλίας, Γαμπριέλα Περέθ, μίλησαν για πρώτη φορά για έναν «ευρωπαϊκό λαό», χρησιμοποιώντας σε κοινή δήλωση, την ιστορική φράση «είναι θέλημα του ευρωπαϊκού λαού».

Ο Πάνος Μαυρογορδάτος κοιτώντας για μια στιγμή δεξιά και αριστερά του, γρήγορα παρατήρησε, όπως βρισκόταν στο πρώτο μπλοκ της πορείας, ότι πλέον δεν υπήρχε κανένας αστυνομικός των ΜΑΤ σε καμία πλευρά της πορείας και η μόνη περιφρούρηση που υπήρχε ήταν αυτή των φοιτητικών συλλόγων. Πέρασαν το Υπουργείο Τουρισμού φωνάζοντας συνθήματα εναντίον της κυβέρνησης, ενώ οι άδειοι δρόμοι έμοιαζαν με έρημο τοπίο. Η κυκλοφορία είχε διακοπεί, αλλά ο κόμπος στο στομάχι του μαρτυρούσε ότι πιο σκοτεινό τους περίμενε στην Πλατεία Συντάγματος.

«Παράγουμε εμείς, καρπώνεστε εσείς, ήρθε η ώρα της ανατροπής».

Μόλις τελείωσε το σύνθημα και το κεντρικό μπλοκ είχε ετοιμαστεί για το επόμενο, ο Πρόεδρος του Σωματείου διέκρινε στο βάθος μια καμπούρικη αντρική μορφή με μαύρα μαλλιά και με λευκά λερωμένα σκισμένα κουρέλια για ρούχα με κόκκινες κηλίδες. Παραπατούσε, σέρνοντας το δεξί του πόδι στην άσφαλτο και κρατώντας με το χέρι του τα πλευρά του. Το πρόσωπο του ήταν πρησμένο και σταγόνες αίματος έσταζαν από το πιγούνι του. 

«Δισ. ευρώ για τους πλουτοκράτες, φτώχεια κι ανεργία για τους εργάτες», φώναζαν οι σύντροφοι του αλλά η δική του προσοχή είχε σταθεί σε εκείνον τον άνθρωπο, που ιδρωμένος, ταλαιπωρημένος με το στόμα ανοιχτό χωρίς τα χείλη του να διακρίνονται από την μουσούδα του έμοιαζε πραγματικά με ερείπιο. Όσο τον κοιτούσε, και ακριβώς την στιγμή που τελείωσε το σύνθημα, η σακατεμένη μορφή κατέρρευσε στον δρόμο, και εκείνος πριν προλάβει να βγάλει μια κραυγή είδε εκατοντάδες μέλη της φασιστικής Εθνικής Αφύπνισης να συγκεντρώνονται στο Σύνταγμα. 

«Δεν μπορεί. Έλα τώρα», είπε ένας από τους εργάτες στην πίσω σειρά.

«Κανένας δεν μας είχε ενημερώσει. Δεν μας είχαν πει τίποτα…», φώναξε κάποιος άλλος.

«Τι κάνουμε τώρα;», κραύγασε εναγωνίως ένας ακόμα από το πλήθος.

Η περιφρούρηση των φοιτητών κοίταξε προς το μπλοκ των φοιτητικών συλλόγων, που σπάζοντας στα δύο πέρασε τα μπροστινά μπλοκ και βρέθηκε στην κεφαλή της πορείας. Ο Πάνος Μαυρογορδάτος είχε κολλήσει να κοιτάζει τον σύμβολο της Εθνικής Αφύπνισης, τον δικέφαλο βυζαντινό Αετό, τις μαύρες μορφές, με τις κουκούλες, τα κράνη και τα ρόπαλα των δολοφόνων που φώναζαν «κομμούνια εδώ θα γίνει ο τάφος σας!». Ήθελαν αίμα και ο δρόμος για αυτούς ήταν καθαρός. Τα ΜΑΤ είχαν φροντίσει για το σφαγείο. Οι δημοσιογράφοι είχαν φροντίσει επίσης. Δεν ήταν κανένας τους εκεί, ούτε για προστασία, ούτε για κάλυψη των γεγονότων, αφήνοντας τους φασίστες ελεύθερους να ανοίξουν τα κεφάλια των διαδηλωτών. 

«Πίσω πίσω!», φώναξε ο Πάνος σε ένα πρωτοφανές ξέσπασμα. «Γιατί πίσω; Δεν θα τους παραδώ-σουμε τον δρόμο! Μας ανήκει!», του απάντησε ένας διαδηλωτής του ΠΑΜΕ.

«Δεν έχουμε τα μέσα να τους αντιμετωπίσουμε. Νομίζεις ότι οι φοιτητές φτάνουν για μια τέτοια σύγκρουση; Θέλουν αίμα!», φώναξε ο Μαυρογορδάτος και τότε, σαν πολεμική ιαχή οι φασίστες, με μια ομοβροντία «ΕΛΛΑΣ Ή ΤΕΦΡΑ», όρμησαν προς τους φοιτητές και τα εργατικά σωματεία. 

«Θα μας σκοτώσουν!», φώναξε ο Μαυρογορδάτος και προσπάθησε να πείσει τους συντρόφους του να απομακρυνθούν. Οι φοιτητές τούς έδειξαν να κάνουν πίσω γρήγορα, ενώ οι φασίστες έφταναν τρέχοντας και ουρλιάζοντας. Οι σπουδαστές της ΑΣΟΕΕ, που ήταν πρώτοι στο μπλοκ των φοιτητικών συλλόγων σήκωσαν τα καδρόνια με τις κόκκινες σημαίες και προσπάθησαν να προστατέψουν τους διαδηλωτές, χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα. Έτρεχαν προς πάσα κατεύθυνση προσπαθώντας να βρουν διέξοδο και ξαφνικά ο δρόμος γέμισε με δακρυγόνα. Μηχανάκια της αστυνομίας, σαν να ξεφύτρωσαν από το έδαφος, εμφανίστηκαν να τρέχουν σαν σίφουνες προς το σημείο της σύγκρουσης. Κάμερες φάνηκαν να κάνουν ρεπορτάζ στα πεζοδρόμια, ενώ τα ΜΑΤ, σαν να συνεργάζονταν με τους φασίστες, χτυπούσαν ανελέητα τους φοιτητές και τους διαδηλωτές πετώντας χειροβομβίδες κρότου λάμψης., χωρίς να νοιάζονται για τις ηλικίες και τα προβλήματα υγείας που ήδη είχαν μερικοί από τους γηραιότερους διαδηλωτές, ενώ οι δημοσιογράφοι μετέδιδαν τρομοκρατημένοι τις συγκρούσεις φοιτητών και αστυνομίας, περιγράφοντας χαρακτηριστικά τις «προσπάθειες της αστυνομίας να επιβάλλει την τάξη, προσάγοντας τους κουκουλοφόρους και τα μπάχαλα».

Ένα από τα μέλη της Εθνικής Αφύπνισης είχε επιτεθεί και είχε χτυπήσει τον Μαυρογορδάτο στο κεφάλι, αφήνοντας τον λιπόθυμο στο έδαφος. Μόλις τον βρήκαν οι σύντροφοι του, πανικοβλημένοι που δεν μπορούσαν να βρουν τρόπο διαφυγής από τα επεισόδια κοντά στην Πλατεία Συντάγματος, τον έσυραν προς το πεζοδρόμιο, προστατεύοντας τον την ίδια στιγμή από τις κάμερες των δημοσιογράφων. Κάλεσαν επειγόντως ένα ασθενοφόρο. Άργησε να έρθει. Όταν εν τέλει ήρθε, πήρε τον φίλο και συνάδελφο τους και τον μετέφερε στο Νοσοκομείο «Ευαγγελισμός». Η κατάσταση της υγείας του ήταν σοβαρή, αλλά δεν διέτρεχε κίνδυνο. Είχε αποφύγει τον θάνατο, παρά τρίχα. Αυτό όμως ήταν στοχευμένο. Δεν ξέφυγε κατά τύχη τον θάνατο. Στο νοσοκομείο τους είπαν ότι αυτός που τον χτύπησε ήξερε τι έκανε και πως βαρούσε. Το είχε ξανακάνει. Είχε εκπαιδευτεί για αυτό. Δεν είχε σκοπό να τον σκοτώσει. Ήταν μια προειδοποίηση.

Μιχάλης Αντωνιάδης

Κατάληψη Equitas

Βρισκόταν στην είσοδο της Κατάληψης και δίσταζε να μπει μέσα. Δεν είχε μιλήσει μαζί τους, δεν είχε προειδοποιήσει για την επίσκεψη του, δεν γνώριζαν καν ότι στεκόταν στον απέναντι δρόμο. Ίσως ήταν μια καλή ιδέα να κάνει ένα βήμα προς την είσοδο, γιατί γινόταν στόχος. Μπορεί να τον περνούσαν για ασφαλίτη. Ήταν σίγουρος ότι η Ζάρια βρισκόταν εκεί. Για αυτήν είχε έρθει εξάλλου. Το προηγούμενο βράδυ δεν είχε κλείσει μάτι. Δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Εκείνο το κορίτσι γνώριζε τόσα πολλά, τόσες λεπτομέρειες, πρόσωπα, φωνές. Πράγματα καυτά, που θα έδιναν μια γερή κλωτσιά στην κυβέρνηση. Ήταν κόμπος στον λαιμό να μην της μιλάει, να μην της κάνει ερωτήσεις, να μην ακούσει την ιστορία της με κάθε λεπτομέρεια.

Πέρασε τον δρόμο απέναντι και άνοιξε την καγκελόπορτα του κτηρίου της κατάληψης. Ανέβηκε τα σκαλιά του νεοκλασσικού και χτύπησε την πόρτα. Μόλις άνοιξε, μία κοπέλα από την ελευθεριακή κατάληψη τον κοίταξε παράξενα. «Τι θες εσύ εδώ;», του είπε πολύ απότομα. «Πρέπει να της μιλήσω… επειγόντως…», είπε ο Αντωνιάδης και η κοπέλα τον οδήγησε στον επάνω όροφο, στο δωμάτιο της Ζάρια. Άνοιξε την ξύλινη πόρτα. Έτριξε τρομάζοντας την Ζάρια. «Μην φοβάσαι…», της ψιθύρισε και περπάτησε αργά με ελαφρά βήματα στο δωμάτιο. Έκατσε στην καρέκλα και συνέχισε: «ήρθα να μιλήσουμε…».

Η Ζάρια κοίταξε πίσω του, έξω από την πόρτα. Έψαχνε την Ελένη. «Η Ελένη δεν μπόρεσε να έρθει…».

Φάνηκε να ησύχασε. Άπλωσε τα πόδια της και χαλάρωσε τους ώμους της. Τον κοίταξε στα μάτια ταλαιπωρημένα απορώντας «πότε θα φύγω; Πότε θα πάω πίσω στους γονείς μου;». Δεν ήξερε τι να της πει και έμεινε να την κοιτάει. Την φρόντιζαν καλά στην κατάληψη και αν μη τι άλλο την προστάτευαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. «Θα ήθελα να σου κάνω κάποιες ερωτήσεις ακόμα…». Ακούστηκε πολύ αμήχανος.

Η Ζάρια δεν απάντησε, απλώς τον πλησίασε και έψαξε με τα μάτια της το μαγνητοφωνάκι. «Α…». Ο Μιχάλης γέλασε. «Εγώ δεν χρησιμοποιώ μαγνητοφωνάκι… θα μου επιτρέψεις να κρατάω σημειώσεις». Εκείνη χαμογέλασε. Ήταν η πρώτη φορά που την έβλεπε να χαμογελάει και ήταν πραγματικά εξωτικά πανέμορφη. Πρώτη φορά την πρόσεξε τόσο καλά. Είχε γαλαζοπράσινα μάτια. Μακριά μαύρα μαλλιά και κατάλευκο δέρμα.

«Θα ήθελα να μου πεις λίγα περισσότερα πράγματα για το δίκτυο… ποιους είδες εκεί; Τι άκουσες;».

Στην αρχή δίστασε αλλά γρήγορα βρήκε το θάρρος.

«Δεν… Είναι δύσκολο. Εγώ είχα κλειστά μάτια… μας τα άνοιξαν αρκετά μετά, όταν είχε έρθει η σειρά μου για… να χορέψω. Εκείνος ο γερασμένος άντρας έκανε πράγματα τρομακτικά. Με ξάπλωσε κάτω και έβαλε το… μέσα μου. Πονούσα. Ήταν η πρώτη μου φορά. Με είχαν απαγάγει από τους γονείς μου. Δεν το περίμενα. Πόνεσα. Τσίριξα. Του άρεσε περισσότερο…». Άρχισε να κλαίει. «Λιποθύμησα και τότε φαντάζομαι ήρθε εκείνος ο τρομακτικός κύριος με τα μωβ μάτια και με πήρε, όπως έκανε με όλες».

Ο Μιχάλης σημείωσε. «Μωβ μάτια…».

«Ξύπνησα λίγο πριν με κοιμίσει. Είδα τι έκανε στις άλλες και προσποιήθηκα ότι κοιμόμουνα. Δεν με ακούμπησε. ‘Δεν μπορώ να της κάνω κάτι… κοιμάται…’. Για λίγο χάρηκα. Έπρεπε να συγκρατηθώ όμως. ‘Προχώρα στην επόμενη… δεν έχουμε χρόνο…’. Το έκαναν σε όλες. Κάποιες δεν ξύπνησαν. Τις χαστούκιζαν και γελούσαν, που δεν ανταποκρίνονταν. Τις κακοποίησαν τόσο άσχημα που πέθαναν. Τρίβονταν πάνω στα νεκρά κορμιά τους, όπως τις στοίβαζαν πάνω σε… ξύλα. Δεν θα τις ξαναβλέπαμε… Λίγο πριν έρθουν σε μένα, ακούστηκε ένας θόρυβος. ‘Ήρθε το αφεντικό…’. Όλοι τους ψιθύριζαν διάφορα. ‘Ποιος τον ακούει τώρα τον Γρίβα’, ‘Δεν σου είπα να μην λες ονόματα!’, είχε φωνάξει ένας. ‘Και ποιος θα με ακούσει;’». 

Σταμάτησε λίγο προσπαθώντας να ηρεμίσει. Το διάλλειμα αυτό, είναι η αλήθεια, το χρειαζόταν και ο Μιχάλης. Δεν χωρούσε το μυαλό του όσα άκουγε.

«Έφυγαν όλοι… Τότε άκουσα γέλια από ένα μεγάλο φωτεινό δωμάτιο και σηκώθηκα όρθια. Κοίταξα μέσα από την πόρτα και τους είδα όλους. Τα πρόσωπα τους στο φως. Είδα αυτόν που με πόνεσε. Γελούσε. Παίρνανε κάτι χαπάκια μέσα από ένα μπολ και τα κατάπιναν με ποτά. Έφυγα χωρίς να με δουν. Μπήκα σε ένα άλλο δωμάτιο και πήδηξα από το μπαλκόνι».

Την κοίταξε μέσα στα μάτια. Ήθελε να την φιλήσει. Να κλάψει στον ώμο της. Να την αγκαλιάσει, αλλά συγκρατήθηκε. «Είσαι διατεθειμένη αυτά να τα πεις δημόσια;».

Απόρησε με το βλέμμα της. «Με το όνομα σου. Θέλουμε να τους βάλουμε φυλακή Ζάρια, ώστε καμία άλλη κοπέλα να μην περάσει αυτό που πέρασες…».

Το σκέφτηκε. «Πως θα γίνει αυτό;».

«Θα έρθω σε λίγες μέρες μαζί με την Ελένη και θα σε βιντεοσκοπήσουμε. Έπειτα θα το ανεβάσουμε στο site με παραποιημένη φωνή και με την ελπίδα να επέμβει εισαγγελέας για να ερευνήσει την υπόθεση. Μπορούμε να κρύψουμε το πρόσωπο σου, επίσης…». 

Δέχτηκε και ο Μιχάλης την ρώτησε αν μπορούσε να την αγκαλιάσει. Ένιωθε αυτήν την ανάγκη. Αφού την αγκάλιασε σφικτά κατέβηκε κάτω και είδε τα μέλη της κατάληψης να κοροϊδεύουν το δελτίο ειδήσεων που έβλεπαν στο Channel 6. Η παρουσιάστρια περιέγραφε πόσο σπουδαία είναι η σύζυγος του πρωθυπουργού και πόσο γουστόζα είναι. Έπειτα στο επόμενο θέμα, οι αναλυτές σχολίαζαν την επίσκεψη του Κορωναίου στην Γερμανία αναφέροντας ότι ξεχώρισε βαθύτατα ως παρουσία στον χώρο, δίνοντας και στην Ελλάδα μια αίσθηση αυτοπεποίθησης. ‘Είναι σωτήρια η παρουσία του για την εικόνα μας’, ακούστηκε να λέει ένας και όσοι κάθονταν γύρω από την τηλεόραση γέλασαν. 

«Εγώ τον Νέλλο λυπάμαι. Δεν βλέπει ότι χάνει τον χρόνο του;», σχολίασε ένα από τα μέλη της κατάληψης και όλοι συμφώνησαν πίνοντας τις μπύρες τους.

Δεν έπρεπε να γελάνε. Κάθε λέξη που χρησιμοποιούνταν από τα δελτία ήταν καλά μελετημένη ώστε να έχει ένα συγκεκριμένο ψυχολογικό αντίκτυπο στους πολίτες. Να δημιουργεί συγκεκριμένα συναισθήματα, να ρίχνει άμυνες, να δημιουργεί ταυτίσεις. Δεν ήταν αστείο. Καθόλου αστείο.

Παντελής Γρίβας

Εκάλη

Ο Παντελής Γρίβας άναψε το τσιγάρο του. Η καύτρα ήταν το μοναδικό πράγμα που διακρινόταν πύρινο στο σκοτάδι. Τα παράθυρα ήταν κλειστά και η ατμόσφαιρα του δωματίου του μύριζε λατέξ. Η Μαριάννα Παπαδοπούλου, βουλευτής του Εναλλακτικού Συνασπισμού, σηκώθηκε και κάλυψε τα γυμνά στήθη της με το σεντόνι. Άναψε το φως του κομοδίνου, που βρισκόταν στην πλευρά της και απαλά πήρε το τσιγάρο από τα ακροδάχτυλα του Γρίβα και το ακούμπησε τα χείλη της. Πήρε μια γερή τζούρα, κλείνοντας τα ξεβαμμένα μάτια της, και άφησε το καπνό να φύγει απαλά και αβίαστα, σαν σύννεφο μέσα στο στόμα της. «Ήμουν καλή σήμερα;», είπε στον Γρίβα.

«Καλύτερη από ποτέ», απάντησε και πήρε πίσω το τσιγάρο του.

Εκείνη χαμογέλασε και βούλιαξε στο πάπλωμα κυλώντας πάνω στα μαξιλάρια. «Γιατί άνοιξες το φως;», ρώτησε ο Γρίβας και άφησε το τσιγάρο στο τασάκι, πάνω στο κομοδίνο του.

«Χωρίς κάποιον συγκεκριμένο λόγο», είπε και του γύρισε την πλάτη.

«Μμμ μην με προκαλείς!», της είπε και πήγε να την αγκαλιάσει, γυμνός όπως ήταν και ακουμπώντας τα γεννητικά του όργανα στο δέρμα της. Η Μαριάννα σηκώθηκε ξανά όρθια αποφεύγοντας τον. Την κοίταξε παραξενευμένος. «Τι έγινε τώρα…».

«Τι σχεδιάζετε με τον Κορωναίο; Γιατί είμαι στην απέξω;».

«Έλα ρε μωρό μου… μην το κάνεις αυτό…», είπε και σηκώθηκε κι αυτός.

«Ε πως! Συνεχώς σε κάτι τέτοια δεν με υπολογίζεις…».

«Αφού είσαι σε διαφορετικό κόμμα!», της απάντησε χαμογελώντας και έπιασε πάλι το τσιγάρο του.

«Από πότε έχουν σημασία αυτά; Και αν μη τι άλλο, εσύ ήθελες να είμαι εκεί! Και μου είχες υποσχεθεί ότι θα πάρω μεταγραφή όταν έρθει η ώρα!», του είπε και κόντεψε να τον πνίξει. Έβηξε βγάζοντας τον καπνό από το στόμα του και στην συνέχεια φώναξε: «Όχι! Όχι ακόμα!». Η Μαριάννα τρόμαξε. «Όταν έρθει η ώρα… εντάξει;», συνέχισε και της χάιδεψε τα μαλλιά.

Εκείνη φάνηκε να ησυχάζει για λίγο. «Θέλω να μάθω όμως…».

«Τι θέλεις να μάθεις;». Έσβησε το τσιγάρο.

«Τι σχεδιάζετε; Ο Κορωναίος είναι ένας πολύ εγωιστής και προβληματικός άνθρωπος. Δεν θα αφήσει σε καμία περίπτωση τον Ανδρέου να ανακάμψει, δεν θα επιτρέψει να διαρραγεί η εικόνα του ούτε στο ελάχιστο. Τον φοβάται και λίγο, έτσι δεν είναι; Η επίσκεψη του στην Θεσσαλονίκη ήταν πολύ πετυχημένη. Τι σκέφτεται;».

«Φοβάται και την σκιά του ο βλαμμένος. Εσένα, όμως, σε ενδιαφέρει να μην ανακάμψει το Εργατικό Κόμμα, ώστε να μην σας φάει ψήφους;».

«Αυτό είναι άλλο θέμα. Εξάλλου έχω εσένα…». Χάιδεψε το γυμνό στήθος του. «Αγάπη μου…».

Ο Γρίβας ήξερε καλά τον Εναλλακτικό Συνασπισμό. Εκείνος τον είχε δημιουργήσει εξάλλου. Ο Εναλλακτικός Συνασπισμός γεννήθηκε ως διάσπαση του Εργατικού Κόμματος από στελέχη και βουλευτές που διαφωνούσαν με την φορολογική πολιτική της κυβέρνησης Ορφανού. Επικεφαλής του κόμματος ήταν ο ογδοντάχρονος εσωκομματικός αντίπαλος της διαρχίας Μιχαηλίδη-Παπαδάκη, Στέφανος Στεφάνου, εκπρόσωπος μια πιο κεντρώας τάσης εντός των Εργατικών. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν το κομμάτι των Εργατικών που ταυτιζόταν με την Γερμανική Προοπτική και με την Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία του Τρίτου Δρόμου. Με άλλα λόγια, ο Εναλλακτικός Συνασπισμός ήταν ο εκπρόσωπος του ελληνικού σοσιαλφιλελευθερισμού. Η δημιουργία του συνέπεσε χρονικά με την ανάληψη της προεδρίας του Φιλελεύθερου Κόμματος από τον Μάρκο Κορωναίο και με την επανασύσταση του ΣΕΒ. Ο Στεφάνου είχε πάντα φιλικές σχέσεις με τον Γρίβα. Ήδη από το 2005, με εντολή του Παντελή Γρίβα, ασκούσε δριμεία κριτική στον Μιχαηλίδη για τις φήμες που τον ήθελαν να έχει σχέσεις με την Επαναστατική Αντίδραση, ύστερα από την δολοφονία της οικογένειας Σπήλιου, ενώ τον Αύγουστο του 2005 αμφισβήτησε ανοιχτά την πολιτική ηγεσία του κόμματος. Η κατάρρευση της κυβέρνησης, η ακύρωση της ΔΕΘ και η προκήρυξη των εκλογών της 23ης Οκτωβρίου, όμως, τον πέταξαν στο περιθώριο, απομονώνοντας τον πολιτικά. 

Η ίδρυση του Ινστιτούτου Κοινωνικής Προόδου, μιας παρακμιακής σοσιαλφιλελεύθερης δεξαμενής σκέψης, θα τον διατηρούσε για λίγο στο προσκήνιο φέρνοντας κοντά την φιλελεύθερη τάση του Φιλελεύθερου Κόμματος με τους ελάχιστους εναπομείναντες σοσιαλφιλελεύθερους του Εργατικού Κόμματος. Η επιστροφή του στην πολιτική σκηνή έγινε τον Δεκέμβριο του 2008, όταν ο Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Μιχαηλίδη και Υπουργός Εξωτερικών, Κωνσταντίνος Παπαδάκης πραγματοποίησε ομιλία στο Ινστιτούτο με κύριο στόχο να αποκτήσει μια επαφή με το φιλελεύθερο ακροατήριο, που είχε απομακρυνθεί από το Φιλελεύθερο Κόμμα λόγω της κρίσης του το 2007. Εξάλλου, ο Παπαδάκης θα αναλάμβανε την πρωθυπουργία ένα μήνα μετά, ύστερα από τον θάνατο του Λαυρέντη Μιχαηλίδη. Έτσι, ο Στέφανος Στεφάνου επέστρεψε στο Εργατικό Κόμμα και μαζί με αυτόν ο Παντελής Γρίβας άπλωσε και πάλι τα πλοκάμια του στην κυβέρνηση συλλαμβάνοντας την αρχική ιδέα για την επιστροφή του παλαιού καθεστώτος στην εξουσία. Ο Στεφάνου ανέλαβε μάλιστα και Υφυπουργός στον τελευταίο ανασχηματισμό της κυβέρνησης του Παπαδάκη, λίγο πριν την παραίτηση του πρωθυπουργού για λόγους υγείας το 2016, διαλύοντας τελικά το Ινστιτούτο. Δεν συμμετείχε στην πρώτη κυβέρνηση της Ορφανού, αλλά αυτό είχε μηδαμινή σημασία, αφού ο ΣΕΒ είχε αναδιοργανωθεί, ο Κορωναίος όδευε προς επικεφαλής του Φιλελεύθερου Κόμματος, ο Λάμπρος Τσακίρης θα γινόταν Πρόεδρος της Δημοκρατίας και σοσιαλφιλελευθερισμός επέστρεψε για να φέρει την ολέθρια διάσπαση του από το Εργατικό Κόμμα.

Ο Γρίβας γέλασε και επανέλαβε με σιγουριά, θέλοντας να το ακούσει και ο ίδιος. «Δεν θα ανακάμψει σε καμία περίπτωση το Εργατικό Κόμμα. Δεν θα το αφήσουμε…».

«Τι σημαίνει αυτό;», επέμεινε η Μαριάννα και Γρίβας δυσανασχέτησε. 

«Ας πούμε!», φώναξε διακόπτοντάς την. «Ας πούμε ότι το λάθος των προηγούμενων χρόνων δεν θα επαναληφθεί σε καμία περίπτωση. Δεν δώσουμε στον λαό αυτήν την επιλογή. Και πέρα από αυτό, εσύ τι συμφέρον έχεις;».

«Ε πως δεν έχω…», απάντησε η Παπαδοπούλου.

«Και ξαναλέω!», την διέκοψε ο Γρίβας. «Εσένα σε νοιάζει οι Εργατικοί να μείνουν εκεί που είναι. Αυτό τουλάχιστον στο εγγυώμαι».

«Δεν με νοιάζει μόνο αυτό!».

Την κοίταξε με περιέργεια περιμένοντας να συνεχίσει την σκέψη της.

«Εμένα με νοιάζει να βρεθώ στην ομάδα που θα κερδίσει. Να έχω θέση ισχύος στην ομάδα που θα κερδίσει».

Δεν της απάντησε. Απλά χαμογέλασε και άναψε ακόμα ένα τσιγάρο.