Η παρεξηγημένη Βουλγαρία…

Υπάρχουν κάποιες χώρες στα Βαλκάνια, τις οποίες στην Ελλάδα τις έχουμε στο νου, μουντές, άσχημες και άχρωμες. Η Βουλγαρία ανήκει σε αυτές. Έχουμε σαν εικόνα της μόνο τα χιονοδρομικά της, άκρως τουριστικά, άσχημα, μονοδιάστατα, χωρίς χαρακτήρα, δίχως αισθητική.

Αν και γείτονα χώρα, την επισκεπτόμαστε για την φθηνή της βενζίνη, τα καζίνο και τα αφορολόγητα τσιγάρα και δεν φτάνουμε καν στην καρδιά της. 

Δεν γνωρίζουμε τις ομορφιές της, ούτε την κουλτούρα της, την σνομπάρουμε και αδιαφορούμε να την μάθουμε ίσως γιατί είναι μερικές ώρες μακριά από το κέντρο της Θεσσαλονίκης.

Πέρασα στην Σόφια τέσσερις ημέρες και ήταν αρκετές για να με πείσουν να επιστρέψω. Επέλεξα να ταξιδέψω με ΚΤΕΛ, η διαδρομή μου διήρκησε πέντε ώρες, ξυστά από τα χωριά που βρίσκονται πλάι στα σύνορα. Από το παράθυρο του λεωφορείου έριχνες κλεφτές ματιές για το πώς είναι η ζωή εκεί, μέρη απόμακρα και άγνωστα, μία άλλη Ελλάδα.

Έπειτα, καταπράσινα τοπία με άγρια ομορφιά, μόλις είχαν ντυθεί στα λευκά. Δεν μπορούσες να πάρεις τα μάτια σου από το τζάμι και όσο ο ήλιος βυθιζόταν στα βουνά τόσο πιο μαγικά έμοιαζαν όλα γύρω, με τα χρώματα να αλλάζουν και να δημιουργούν αντανακλάσεις στο χιόνι.

Φτάσαμε στα σύνορα και από εκεί μας έμεναν περίπου 2.5 ώρες για τον τελικό μας προορισμό.

Διασχίσαμε διάφορα Βουλγαρικά χωριά που παρατηρούσες τρομερές ομοιότητες με τα δικά μας που είχαμε αφήσει πίσω όσο συνεχίζαμε το ταξίδι μας.

Μικρά χαμηλά σπίτια, ρημαγμένοι δρόμοι, λες και η ανάπτυξη δεν έφτασε ποτέ σ’ αυτά τα μέρη.

Μπαίνοντας στην Σόφια έβλεπες τις εργατικές συνοικίες, ψηλές και άχαρες πολυκατοικίες, χωρίς μπαλκόνια, σε γήινα χρώματα, σαν να’ναι έτοιμες να καταρρεύσουν, σαν η Σοβιετική Ένωση να μην τις εγκατέλειψε ποτέ.

Πλησιάζοντας στο κέντρο, ιστορικά κτίρια με σπουδαία αρχιτεκτονική, αναλλοίωτα στον χρόνο, πλακόστρωτοι δρόμοι και αμέτρητα πάρκα ξεπρόβαλλαν σε όλη την διαδρομή. Μία παρεξηγημένη Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, στους πρόποδες του επιβλητικού όρους Vitosha, που “ζει” κάτω από την σκιά της ταραχώδους ιστορίας του 20ου αιώνα όμως αναπτύσσεται και κρατά τον χαρακτήρα της.

Ένα μεγάλο κομμάτι του κέντρου της πόλης είναι πεζοδρομημένο. Στα ιστορικά της κτίρια στεγάζονται οι Αρχές του τόπου και της χώρας.

Χρυσές επιγραφές, αγάλματα και μεγάλα ρολόγια δημιουργούν ένα εμβληματικό σκηνικό αρχιτεκτονικής, γι αυτό και στην Σόφια περπατάς πάντοτε με το κεφάλι ψηλά για να κάνεις συγκρίσεις με τις νεοκλασικές και φθηνές πολυκατοικίες και τους πλούσιους και σπουδαίους ιστορικούς θησαυρούς.

Οι κεντρικοί δρόμοι συνδέονται με όλα τα σημαντικά μνημεία, όπως εκείνο του NDK, ή αλλιώς «Εθνικό Παλάτι Πολιτισμού» το οποίο γύρο του έχει ένα μεγάλο πάρκο με σιντριβάνια. Το Εθνικό Πολιτιστικό Κέντρο της Σόφιας είναι τοπόσημο για την αρχιτεκτονική και τις εκδηλώσεις του και όπως μάθαμε γύρω του ντόπιοι και φοιτητές απολαμβάνουν τον καφέ τους υπαίθρια στις πρώτες υψηλές θερμοκρασίες.

Συγκλονιστικός επίσης, ο Καθεδρικός ναός του Alexander Nevsky,  ένα τεράστιο κτίσμα χωρητικότητας 10.000 ατόμων και ένα από τα σπουδαιότερα κτίρια της Βουλγαρίας, από τους μεγαλύτερους καθεδρικούς ναούς της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, οι γαλάζιοι τρούλοι με τις χρυσές λεπτομέρειες, αλλά και η πολυδιάστατη αρχιτεκτονική του σου κόβουν την ανάσα. Ακριβώς απέναντι, απολαύσαμε μία από τις καλύτερες καρμπονάρες που έχω δοκιμάσει ποτέ!

Στο πίσω μέρος του ναού το ιστορικό κέντρο με τα πανεπιστήμια της οδοντιατρικής και της παλιάς ιατρικής, κτίρια άξιου αναφοράς νεοκλασικά και μπαρόκ με ένα στιλ σκανδιναβικό και συνάμα βικτωριανό. Τουριστικό, θεαματικό και μοναδικό. Φτάσαμε στο Εθνικό Θέατρο Ιβάν Βάζοφ, ένα προσεγμένο και καλοδιατηρημένο τουριστικό αξιοθέατο, όπου εντός του διεξάγονται όλο τον χρόνο πολιτισμικές εκδηλώσεις. Σε χρώμα του μπορντό με πολυτελή παράθυρα και εντυπωσιακή στέγη, στεκόταν αναλλοίωτο στον χρόνο σα να σε προσκαλούσε να το παρατηρήσεις με τις ώρες. Σε κάθε γωνία του ιστορικού κέντρου της πόλης, το μάτι σου συναντούσε σπουδαία κτίρια, από μπροστά τους περνούσε το τραμ και σε ξυπνούσε από το σύντομο ταξίδι που έκανες στον χρόνο.

Η Σόφια, στο κέντρο της μετρά χιλιάδες καταπράσινα πάρκα, τα οποία τα πετύχαμε χιονισμένα, όμως την άνοιξη είναι καταπράσινα, περιποιημένα και αγκαλιάζουν πολίτες και φοιτητές που περνάνε εκεί τα απογεύματα τους κάτω από τις σκιές των ολάνθιστων δέντρων, όπως ακριβώς συμβαίνει σε όλες τις ευρωπαϊκές πόλεις εκτός της Ελλάδας που δυστυχώς δεν έχουμε καθόλου αυτή την νοοτροπία.

Ξεχωρίζω επίσης την Λεωφόρο Vitosha, η μεγαλύτερη εμπορική οδό της, με χιλιάδες μοναδικές μπουτίκ και stock second hand, bistro και εστιατόρια. Αν περιπλανηθείς στο κέντρο της, θα βρεις μικρά προσεγμένα μαγαζιά με διαφορετικό χαρακτήρα το καθένα, τρομερά κοκτέιλ και πολύ καλό φαγητό, ενώ αυτό που μου έκανε εντύπωση, είναι οι μπουτίκ τους, προσεγμένες με ιδαίτερα ρούχα σε προσιτές τιμές.

Το βράδυ ο χαρακτήρας της αλλάζει. Κλασικά μπαρ, karaoke club, pub, φοιτητικά πάρτι, τα εστιατόρια κλείνουν στις 22:00 και έπειτα ξεκινά η νυχτερινή ζωή, σαν η πόλη να έχει δύο ταυτότητες και να μην κοιμάται. Στη Σόφια έχεις επιλογές να περάσεις το βράδυ και ακόμη, έχεις επιλογή να ακούσεις ελληνική μουσική! Ακόμη, υπάρχουν ελληνικά στέκια όπου μαζεύονται Έλληνες κυρίως φοιτητές που φτάνουν τους 10.000 στην πόλη, ενώ δεν αποκλείεται σε ορισμένα μέρη να μπορείς να συνεννοηθείς στα ελληνικά.

Η Σόφια είναι πολυπολιτισμική, πράσινη και εξελισσόμενη, αρκετά φθηνή για τις επιλογές που προσφέρει και πολύ παρεξηγημένη. Ένα μικρό διαμάντι στην Ευρώπη που ζει φωλιασμένη στους πρόποδες του βουνού Βίτοσα, ένα συναρπαστικό μείγμα ιστορίας, πολιτισμού και φυσικής ομορφιάς.

Από τους υπέροχους καθεδρικούς της ναούς μέχρι τη ζωντανή καλλιτεχνική της σκηνή, την αρχαία ιστορία, και τις γαστρονομικές απολαύσεις της.

Τελικά οι θησαυροί βρίσκονται στα Βαλκάνια και δεν ξέρω γιατί τους σνομπάρουμε τόσο ενώ είναι δίπλα μας.