5 ξεναγοί προτείνουν τις πιο καλοκαιρινές διαδρομές στη Θεσσαλονίκη

Θεσσαλονίκη, καλοκαίρι 2018 μ.Χ. Σε μια πόλη με αιώνες Ιστορίας, οι αφορμές για να την ανακαλύψεις και να φτάσεις πιο βαθιά στα μυστικά της δεν τελειώνουν ποτέ.

Διαβάστε σχετικά: Ο άνθρωπος που ξέρει τη Θεσσαλονίκη σαν την παλάμη του χεριού του

Σε αυτό το «κυνήγι» πίσω στον χρόνο, πέντε νέες ξεναγοί χαράζουν τις δικές τους διαδρομές στο θερινό άστυ και μας καλούν να ακολουθήσουμε τα μονοπάτια που προτείνουν με το χάδι του ήλιου, υπό το φως του φεγγαριού.

Από τον Πύργο Τριγωνίου στην παραλία

Μαρία Μαυροκωστίδου

Με το δροσερό αεράκι της Άνω Πόλης για σύμμαχο και έμπνευση το πανοραμικό κάδρο της Θεσσαλονίκης ξεκινάμε με το πρώτο μνημείο της διαδρομής, τον Πύργο Τριγωνίου.

Ο πύργος είναι επισκέψιμος πλέον για το κοινό παρέχοντας αρκετές πληροφορίες για την οχυρωματική του λειτουργία μέσα στους αιώνες και μια υπέροχη θέα 360ο από τις επάλξεις. Μνημείο της οθωμανικής περιόδου που μέσα από τους μικρούς περίκλειστους και προστατευμένους χώρους, τις πολεμίστρες και τις καταχύστρες μας βάζει στο κλίμα της άλλοτε άγρυπνης και αμυνόμενης πόλης.

Συνεχίζουμε την διαδρομή μας κατηφορίζοντας τα σκαλάκια μέχρι το σημείο που το ανατολικό τμήμα των βυζαντινών τειχών ορθώνεται μεγαλοπρεπές μπροστά μας. Ακριβώς απέναντι μας περιμένουν οι Κήποι του Πασά. Το πάρκο διαμορφώθηκε το 1904 και σήμερα αποτελεί έναν γοητευτικό χώρο πρασίνου, κατάφυτο από πεύκα, με σήμα κατατεθέν τα ασυνήθιστα γλυπτά μορφώματα ενός παλιού σιντριβανιού που το κοσμούν. Ο χώρος είναι ιδανικός για μια μικρή ανάπαυλα ή πικνίκ πριν συνεχίσουμε.

Περνάμε απέναντι, κάτω από τα τείχη, και τρυπώνουμε σε μια από τις μικρές πύλες αναζητώντας το επόμενο μνημείο, την βυζαντινή εκκλησία του Αγ. Νικολάου Ορφανού. Διασχίζοντας τον αυλόγυρο ο χρόνος σταματά. Ένας κατάφυτος κήπος, κίονες που μαρτυρούν την παλιά είσοδο του βυζαντινού μοναστηριού, το μικρό αρχονταρίκι και στο κέντρο ο ναός των αρχών του 14ου αι., μάρτυρας μιας σπουδαίας εποχής για την πόλη. Το εσωτερικό του μνημείου προσφέρει ένα σχεδόν ακέραια διατηρημένο σύνολο ύστερης βυζαντινής ζωγραφικής, ένα ανοιχτό βιβλίο έτοιμο να ικανοποιήσει και τον πιο απαιτητικό λάτρη εικονογραφημένων αφηγήσεων.

Βγαίνουμε από την ήσυχη Άνω Πόλη και ακολουθώντας το δρόμο κατά μήκος των τειχών. Κατηφορίζουμε προς τη θάλασσα με επόμενο προορισμό το Αρχαιολογικό Μουσείο.

Η δωρεάν υπαίθρια έκθεση που φιλοξενείται στους κήπους του ενδείκνυται για έναν σύντομο περίπατο. «Βρισκόμαστε» ξαφνικά στη μέση ενός αρχαίου νεκροταφείου. Επιτύμβιες στήλες και σαρκοφάγοι αφηγούνται τις ιστορίες και τις ταυτότητες των ανθρώπων που έζησαν εντός των τειχών της αρχαίας πόλης. Λίγο παρακάτω μια κατοικία ανοίγει τις πόρτες της και μας καλωσορίζει στα μυστικά του καθημερινού ιδιωτικού βίου κατά την ρωμαϊκή εποχή. Αγρός, οικία, κήπος, τόπος…

Ο περίπατος εντός και εκτός των ανατολικών τειχών της πόλης ολοκληρώνεται με θέα την θάλασσα. Η παραλία της Θεσσαλονίκης μας καλεί σε νέες διαδρομές…

*Η Μαρία Μαυροκωστίδου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε Αρχαιολογία, Ιστορία της Τέχνης και Μουσειολογία. Έχει εργαστεί στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα για τον πολιτισμό και εργάζεται από το 2015 ως ξεναγός.

Βουτιά στο πράσινο!

Παναγιώτα Τριανταφυλλοπούλου

Ανεξαρτήτως καιρού και εποχών η γοητεία της Παραλίας στην πόλη παραμένει αναλλοίωτη. Παλιά και νέα προκυμαία, πέντε σχεδόν χιλιόμετρα περιπατητικής ή ποδηλατικής διαδρομής περιμένουν Θεσσαλονικείς και επισκέπτες να τα διανύσουν. Γιατί; Γιατί η παραλία είναι το δώρο της φύσης στο άστυ, είναι το άνοιγμα στον χώρο και τον ορίζοντα, η επαφή του νου με το ταξίδι και το υγρό στοιχείο.

Έτσι λοιπόν η περιήγησή μας ξεκινά από τον Κήπο του Νερού στη Νέα Παραλία (στο ύψος περίπου του Μεγάρου Μουσικής) όπου υπάρχει αναψυκτήριο και ένα υπέροχος υπαίθριος χώρος με τρεχούμενα νερά, νούφαρα και καλαμιές. Κινούμαστε προς το κέντρο, περνώντας ανάμεσα από τα παρτέρια του Κήπου της Μνήμης, ενός χώρου που ευωδιάζει θυμάρι και δενδρολίβανο, αφιερωμένου στο πρόσφατο παρελθόν της πόλης, όταν τα κύματα του Θερμαϊκού έφταναν μέχρι τις αυλές των αρχοντικών της Λεωφόρου των Εξοχών. Κοντοστεκόμαστε και ρίχνουμε αβίαστα μια ματιά δεξιά μας, στην καλοδιατηρημένη έπαυλη του 1898, άλλοτε εξοχική κατοικία του Αχμέτ Καπαντζή που σήμερα φιλοξενεί το αρχείο του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τραπέζας.

Συνεχίζουμε την περιήγηση περνώντας για λίγο την ξύλινη περίφραξη του Κήπου των Ρόδων, μιας παιδικής χαράς – και όχι μόνο – γεμάτης τριανταφυλλιές και λεύκες. Στον Κήπο του Ήχου που ακολουθεί ανακαλύπτουμε τα σχετικά παιχνίδια και ξεκουραζόμαστε στα παγκάκια κάτω από τις σκιερές πέργκολες με την αναρριχητική βλάστηση. Πριν τον Κήπο των Γλυπτών, ενός δημόσιου χώρου που συνομιλεί με την μοντέρνα τέχνη, κάνουμε μια μικρή παράκαμψη δεξιά και κατευθυνόμαστε στην αλλοτινή Έπαυλη Μοδιάνο, κτίσμα του 1906, που σήμερα φιλοξενεί το Λαογραφικό και Εθνολογικό Μουσείο Μακεδονίας – Θράκης. Με πολύ οικονομικό εισιτήριο μπορείτε να επισκεφτείτε τις δύο μόνιμες εκθέσεις του μουσείου που αφορούν την παραδοσιακή ενδυμασία και την τεχνολογία της υδροκίνησης στην Βόρεια Ελλάδα.

Επιστρέφουμε στη Νέα Παραλία και διασχίζουμε τον Κήπο της Μεσογείου, έναν καταπράσινο χώρο με ελιές, πεύκα και κουκουναριές. Ολοκληρώνουμε την περιήγησή μας στον Κήπο των Εποχών, έναν υπέροχο μικρό βιότοπο – λιβάδι με τυπικά ελληνική και ενδημική βλάστηση. Για την καλύτερη «πλοήγησή» σας μπορείτε να εγκαταστήσετε στο κινητό σας μία από τις εφαρμογές αναγνώρισης φυτών και δέντρων, και βγάζοντας φωτογραφίες να ανατρέξετε στην μεγάλη αρχειοθήκη χλωρίδας που φιλοξενούν.

Από αυτό το σημείο και έπειτα επιλέγετε εσείς πώς θα συνεχίσετε τον περίπατό σας. Ένα καλοκαιρινό απόγευμα μπορείτε να βρείτε καταφύγιο στο θερινό σινεμά Ναταλί ή να κινηθείτε αντίστροφα με κατεύθυνση προς Μέγαρο Μουσικής για μια βραδινή παράσταση. Τις πρωινές ώρες μπορείτε να συνεχίσετε με τα πόδια ή με ποδήλατο προς το Λιμάνι και τα Μουσεία Κινηματογράφου ή Φωτογραφίας. Τέλος μπορείτε πάντα να ανηφορίσετε προς το πανέμορφο κτίριο του Παλιού Αρχαιολογικού Μουσείου ή Γενί Τζαμί που πάντα φιλοξενεί μια ενδιαφέρουσα περιοδική έκθεση.

*Η Παναγιώτα Τριανταφυλλοπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε Ιστορία & Αρχαιολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και Ιστορία του Βιβλίου & Ψηφιοποίηση Πολιτιστικής Κληρονομιάς στο Πανεπιστήμιο του Leiden στην Ολλανδία. Μιλά αγγλικά, γαλλικά και λίγα ρωσικά. Ζει στη Θεσσαλονίκη και εργάζεται ως ξεναγός από το 2014.

Μια άλλη ματιά στο κέντρο

Εύη Πατσιά

Το κέντρο της πόλης, όσες φορές και να το περπατήσει κανείς, μπορεί πάντα να σε κάνει να δεις  την πόλη από μία διαφορετική οπτική γωνία αλλά και να σε μεταφέρει σε άλλες εποχές.

Η βόλτα ξεκινάει από το ναό του Τιμίου Προδρόμου με τις κατακόμβες του, απέναντι ακριβώς από το ναό της  Αγίας Σοφίας και σε χαμηλότερο επίπεδο από το σημερινό δρόμο. Ενώ βρισκόμαστε σε ένα τόσο κεντρικό  σημείο της πόλης, μπορούμε να απολαύσουμε αυτή τη μικρή όαση πρασίνου με το παλαιοχριστιανικό βαπτιστήριο και με θέα  τον τρούλο της Αγίας Σοφίας.

Ανεβαίνοντας στην πλατεία Αγίας Σοφίας και κοιτώντας γύρω μας θα δούμε εξαιρετικά αρχοντικά του μεσοπολέμου. Το «στοιχειωμένο» Κόκκινο Σπίτι, την οικία Τερκενλή αλλά και την οικία Νεδέλκου. Διαφορετικά αρχιτεκτονικά στυλ εναλλάσσονται μπροστά μας όπως εκλεκτικισμός, όψιμος νεοκλασικισμός και art deco.

Στρίβοντας από την Καρόλου Ντηλ περνάμε μέσα από την πλατεία Άθωνoς για να διασχίσουμε τις βασικές αγορές της πόλης που βρίσκονται εκατέρωθεν της πλατείας Αριστοτέλους. Αφού διασχίσουμε και το Καπάνι θα περάσουμε μέσα από την αγορά Μοδιάνο. Λέγεται μάλιστα ότι στα εγκαίνια αυτής της πολυτελούς κλειστής αγοράς τροφίμων προσέφεραν ακόμα και χαβιάρι!

Περνώντας από το Γιαχουντί Χαμάμ στα Λουλουδάδικα, θα στρίψουμε δεξιά στη Βενιζέλου και ανεβαίνοντας λίγο πιο ψηλά θα φτάσουμε στην οδό Συγγρού. Εκεί, στο λεγόμενο Φραγκομαχαλά βρίσκεται το αρχοντικό μιας από τις πιο πλούσιες οικογένειες που ζούσαν στη Θεσσαλονίκη από τον 19ο αιώνα, της οικογένειας Αλλατίνι. Ακριβώς μπροστά από το αρχοντικό της οικογένειας είναι χτισμένη η τράπεζα της οικογένειας Αλλατίνι, η τράπεζα Θεσσαλονίκης, ή αλλιώς Στοά Μαλακοπή. Κοιτάζοντας ψηλά στο ρολόι  της Πρόσοψης θα δούμε ότι είναι σταματημένο στις  11.07. Από την ημέρα του σεισμού του 1978 είναι σα να πάγωσε ο χρόνος με αποτέλεσμα το ρολόι να αποτελεί μέχρι και σήμερα ένα ζωντανό μνημείο  της πόλης.

Κατεβαίνοντας λίγο πιο χαμηλά στην οδό Αγίου μηνά και Εδέσσης μεταφερόμαστε πίσω στο χρόνο και έχουμε μια μοναδική ευκαιρία να φανταστούμε πώς ήταν η πόλη πριν από την καταστροφική φωτιά  του 1917, καθώς κάποια από τα κτίρια εκεί έμειναν ανέγγιχτα από την πυρκαγιά που άλλαξε την πόλη για πάντα. Χάνια, εμπορικές στοές είναι τα χαρακτηριστικά κτίρια αυτής της περιοχής που ήταν εξαιρετικά πολύβουη λόγω της γειτνίασης της με το λιμάνι. Βγαίνοντας στην Τσιμισκή περνάμε μέσα από τα Λαδάδικα και την οδό Κατούνη για να φτάσουμε στην παραλία που ποτέ δεν πρέπει να λείπει από μια βόλτα στη Θεσσαλονίκη!

*Η Εύη Πατσιά γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Αποφοίτησε από το Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΑΠΘ και τελείωσε τη Σχολή Ξεναγών. Έχει εργαστεί στο χώρο της εκπαίδευσης και δουλεύει ως ξεναγός από το 2011.

Βόλτα στην Άνω Πόλη

Ελένη Μαουσίδου – Βοζίκα

Η Άνω Πόλη με τα παραδοσιακά σπίτια με τις όμορφες και πολύχρωμες αυλές τους και τα στενά πλακόστρωτα δρομάκια της είναι το μοναδικό μέρος της πόλης που διατηρεί το άρωμα της παλιάς Θεσσαλονίκης. Σε μόλις λίγα λεπτά απόσταση από το κέντρο ο επισκέπτης έχει την ευκαιρία να κάνει ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο… Η Άνω Πόλη βρίσκεται τόσο κοντά, μα συνάμα τόσο μακριά από τη σύγχρονη Θεσσαλονίκη.

Η διαδρομή μας ξεκινά από το Επταπύργιο, το πιο ψηλό σημείο στην ακρόπολη της Θεσσαλονίκης. Το βυζαντινό φρούριο που επόπτευε την άμυνα της πόλης και το οποίο έμεινε γνωστό στην ιστορία με την τελευταία χρήση του ως φυλακή, την κακόφημη φυλακή του Γεντί Κουλέ. Μία βόλτα στο εσωτερικό του αρκεί για να συνειδητοποιήσει κανείς την βαριά ιστορία του χώρου, που αποτέλεσε και έμπνευση για πολλά ρεμπέτικα τραγούδια.

Κατηφορίζοντας τα δρομάκια της ακρόπολης, περνάμε από την Πύλη της Άννας Παλαιολογίνας και βγαίνουμε στη “βεράντα” δίπλα στον Πύργο Τριγωνίου από όπου απολαμβάνουμε την υπέροχη θέα της πόλης, του Θερμαϊκού κόλπου και του Ολύμπου ακριβώς απέναντι από τη Θεσσαλονίκη. Συνεχίζουμε προς τη Μονή Βλατάδων, όπου μας περιμένει μια όμορφη αυλή με πολύχρωμα και θορυβώδη παγώνια που δίνουν ζωντάνια στο μοναδικό βυζαντινό μοναστήρι της πόλης που είναι ακόμη σε λειτουργία. Το καθολικό του μοναστηριού έχει τοιχογραφίες του 14ου αιώνα και ένα όμορφο, πρόσφατα συντηρημένο, τέμπλο.

Κατευθυνόμαστε προς τα δυτικά και κατηφορίζουμε προς τη μικρή πλατεία Τσιτσάνη, που περιστοιχίζεται από σπίτια διαφορετικής αρχιτεκτονικής: ένα τούρκικο αρχοντικό, ένα παραδοσιακό μακεδονικό σπίτι με σαχνισί και κάποια προσφυγόσπιτα που χτίστηκαν μετά την ανταλλαγή πληθυσμών του ’22: όλη η ιστορία της πόλης σε μια πλατεία. Συνεχίζουμε τη διαδρομή μας προς τα κάτω και φτάνουμε στον Όσιο Δαυίδ, ένα μικρό εκκλησάκι που «κρύβεται» στα στενά της Άνω Πόλης, ταπεινό εκ πρώτης όψεως, αλλά με ένα μοναδικό ψηφιδωτό του 5ου αι. στο εσωτερικό του.

Προς τα δυτικά θα συναντήσουμε τον Τουρμπέ του Μουσά Μπαμπά, ένα πρόσφατα συντηρημένο οθωμανικό μνημείο, έναν από τους ελάχιστους οθωμανικούς τάφους που έχουν απομείνει στην πόλη. Περπατώντας στην οδό Θεοφίλου προς τα ανατολικά, έναν δρόμο με όμορφα διατηρητέα οθωμανικά κτίρια, φτάνουμε στην πλατεία Κουλέ Καφέ όπου μας περιμένει το μοναδικό βυζαντινό λουτρό, ένα από τα μνημεία Unesco της πόλης, το οποίο, παρόλο που απειλήθηκε από τις πολυκατοικίες γύρω του, κατάφερε να επιβιώσει μετά από τόσους αιώνες.

Περπατώντας προς τα ανατολικά φτάνουμε στον Άγιο Νικόλαο Ορφανό και την όμορφη γειτονιά του και ανηφορίζοντας την οδό Ηροδότου, τον μοναδικό δρόμο στην πόλη με βυζαντινή χάραξη, φτάνουμε στο Ίγγλις, μία από τις πιο παλιές παραδοσιακές ταβέρνες της περιοχής, ώστε να ευφρανθούν και οι υπόλοιπες αισθήσεις, μιας και το μάτι θα έχει ήδη γεμίσει με όμορφες εικόνες από μια Θεσσαλονίκη που μας είναι εντελώς άγνωστη.

*Η Ελένη Μαουσίδου – Βοζίκα γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε Αρχαιολογία στα Ιωάννινα. Έκανε μεταπτυχιακό Κλασικής Αρχαιολογίας στην Κρήτη. Έχει δουλέψει ως αρχαιολόγος σε πολλές ανασκαφές στην Ελλάδα και εργάζεται ως ξεναγός από το 2015.

Στα άγνωστα δυτικά

Βιβή Ασλανίδου

Η διαδρομή που προτείνω είναι στα δυτικά, μια περιοχή λίγο άγνωστη σε σχέση με το υπόλοιπο κέντρο και το τουριστικό κομμάτι της πόλης. Ξεκινάμε από την Παναγία Φανερωμένη, όπου υπήρχε ένας περίφημος και πολύ πλούσιος τεκές, ο τεκές των Μεβλεβήδων του 17ου αιώνα, στη θέση του οποίου τώρα πια υπάρχει ένα σχολείο. Ξέρουμε ότι βρισκόταν σε καίριο σημείο, με ωραία θέα προς την πόλη.

Λίγο παρακάτω, μπορεί να δει κάνεις ένα από τα παλαιοτέρα καφενεία της περιοχής, το καφενείο του Καφαντάρη που σχετίζεται με το κακόφημο παρελθόν της Μπάρας που ωστόσο σήμερα, λειτουργεί ως ένα κοινό συνοικιακό καφενείο. Κατά μήκος της οδού Ειρήνης, είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να δει κανείς ένα καλά διατηρημένο κομμάτι του δυτικού τείχους.

Επόμενη στάση, ο ναός των 12 Αποστόλων, ένα καλά κρυμμένο μνημείο πίσω από τις ψηλές πολυκατοικίες της ομώνυμης περιοχής. Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες εκκλησίες στη Θεσσαλονίκη γιατί διασώζει ψηφιδωτά, που θεωρούνται από τα κορυφαία δείγματα της τέχνης της παλαιολόγειας περιόδου. Ο ναός των 12 Αποστόλων, κατασκευάστηκε στις αρχές του 14ου αιώνα ως το καθολικό μοναστηριού. Από το υπόλοιπο μοναστήρι διασώζεται μόνο ένας πυλώνας και μια κινστέρνα που σήμερα είναι αγίασμα. Ξέρουμε ότι υπήρξε πολυτελές κτίσμα, καθώς είχε ανεγερθεί με χρήματα ενός Πατριάρχη.

Μερικά μέτρα μετά, συναντάμε το Πασά Χαμάμ, που ιδρύθηκε γύρω στο 1520 με 1530 μ.Χ. από τον Τζεζεριζάντε Κοζά Κασίμ Πασά. Κτίστηκε αρχικά ως μονό λουτρό, αλλά στη συνέχεια έγινε διπλό, πράγμα σύνηθες στο μουσουλμανικό κόσμο να υπάρχουν ξεχωριστά τμήματα για άνδρες και γυναίκες. Μετά τον σεισμό του ’78 παραμένει κλειστό και σήμερα αποτελεί χώρο συντήρησης ευρημάτων του Μετρό. Δεν είναι επισκέψιμο, αλλά είναι γνωστό στους παλαιοτέρους Θεσσαλονικείς ως Λουτρό Φοίνιξ.

Στην εξέλιξη της διαδρομής μας, περνάμε στο παλιό Ξενοδοχείο Βιέννη. Είναι ένα κτίριο με αρκετό ενδιαφέρον, εκλεκτικιστικό. Χτίστηκε μεταξύ 1925 – 1931 από τον Καμπανέλλο. Στη θέση του υπήρχε παλιότερα διάσημος ναός της Αγίας Κυριακής, ο οποίος μετατράπηκε αργότερα σε τζαμί, το Μπούρμαλι Τζαμί. Ονομάστηκε έτσι λόγω του ελικοειδούς σχήματος του μιναρέ του. Το «Βιέννη» λειτούργησε ως ξενοδοχείο ως τη δεκαετία του ’70 και σε αυτό μάλιστα φιλοξενήθηκαν σπουδαίες προσωπικότητες της τέχνης, όπως ο Τσιτσάνης και ο Βαμβακάρης.  

Επόμενη στάση: Τοπ Χανέ. Το νοτιότερο φρούριο της πόλης, είναι αλλιώς γνωστό ως Φρούριο του Βαρδαρίου. Υπήρχε ήδη στο σημείο αντίστοιχο βυζαντινό φρούριο, αλλά το Τοπ Χανέ χτίστηκε από τον Σουλειμάν τον Μεγαλοπρεπή τον 16ο αιώνα. Μάλιστα, λένε ότι πατάει ένα κομμάτι του στο Τσερέμπουλο, που ήταν το τεχνητό λιμάνι που έφτιαξε ο Μέγας Κωνσταντίνος.  

Λίγο πιο πέρα, η Οικία Πετρίδη, ένα από τα λίγα δείγματα εκλεκτικισμού στο δυτικό τμήμα της πόλης. Χτίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα και χρησιμοποιήθηκε ως βουλγαρικό προξενείο. Το 1912 αγοράστηκε από την οικογένεια Πετρίδη, στην οποία το κτίσμα χρωστά το όνομά του.  Είναι δείγμα εκλεκτικισμού, αρτ νουβό με πολλά καμπύλα τμήματα και ανάγλυφες διακοσμήσεις. Στη δικτατορία του Μεταξά, ζητήθηκε από τον ίδιο να κατεδαφιστούν οι λεοντοκεφαλές που υπάρχουν έξω από το σπίτι, καθώς τα θεώρησε ως βουλγαρικά σύμβολα. Ευτυχώς, κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ. Σήμερα η Οικία είναι εκθεσιακός χώρος.

*Η Βιβή Ασλανίδου γεννήθηκε σε ένα μικρό χωριό και ήρθε στη Θεσσαλονίκη το 2001. Έχει σπουδάσει Αρχαιολογία και εργάζεται ως ξεναγός τα τελευταία οκτώ χρόνια.

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: