Ένας χρόνος χωρίς τον Γιάννη Μπουτάρη
Ένα αφιέρωμα μνήμης σε έναν σπουδαίο άνθρωπο που θα μας λείπει πάντα
Συμπληρώνεται σήμερα ένας χρόνος από την απώλεια του Γιάννη Μπουτάρη, μιας εμβληματικής προσωπικότητας της Θεσσαλονίκης που στιγμάτισε με την παρουσία και τη δράση του πολλές δεκαετίες. Στη διάρκεια αυτού του χρόνου διαπιστώσαμε δεκάδες φορές το δυσαναπλήρωτο κενό, επικαλεστήκαμε το όνομα του και αναρωτηθήκαμε πως θα αντιδρούσε εκείνος σε μια σειρά από ζητήματα της πόλης…
Η parallaxi τιμά τη μνήμη του με ένα αφιέρωμα στα κείμενα που φιλοξενήσαμε ως αποχαιρετισμό.
Ο Μπουτάρης όπως έγραψε πέρσι ο Αντώνης Γαλανόπουλος στην parallaxi ήταν το πρόσωπο που συμπύκνωσε την ανάγκη και τη θέληση της πόλης για αλλαγή σε μια εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία. Ειδικά, το 2010 εκπροσώπησε τη ρήξη με ένα σκοταδιστικό και συντηρητικό σύστημα που έλεγχε τη Θεσσαλονίκη. Διεύρυνε τους ορίζοντες της πόλης, ώθησε τη Θεσσαλονίκη να αναμετρηθεί τόσο με τα φαντάσματα του παρελθόντος όσο και με τις προκλήσεις του μέλλοντος. Επιχείρησε να σπάσει την αντίληψη της “συμπρωτεύουσας” και να δούμε τη Θεσσαλονίκη ως μια σημαντική πόλη των Βαλκανίων και ως μια μικρή αλλά δυναμική ευρωπαϊκή πόλη.
Μια προσωπικότητα bigger than life όπως έγραψε την ημέρα του θανάτου του στην parallaxi ο Γιώργος Τούλας.
Ο άνθρωπος όμως είχε ένα τεράστιο μεγαλείο ψυχής. Ήταν bigger than life. Νοιώθω ευλογημένος που τον γνώρισα, τον συναναστράφηκα και είχα την τύχη να μοιραστώ λίγη από τη μεγάλη του καρδιά.
Αυτός ο απίθανος τύπος, που όχι μόνο φωτογραφιζόταν με τα τατουάζ και το φανελάκι, αλλά έλεγε διάφορα εξωφρενικά για τον «κοινό νου» (λ.χ. δημιουργία αποτεφρωτηρίου ή εβραϊκού σχολείου), που είχε έρθει σε έντονη ρήξη με τον Άνθιμο, και μάλιστα προεκλογικά («όσο ζω δεν θα γίνει δήμαρχος», λέγεται ότι είχε πει ο δεύτερος») κατάφερε να εκλεγεί σε μια πόλη βαθιά συντηρητική, με τη Μητρόπολη να λύνει και να δένει; Πώς, λέγοντας και κάνοντας πολλά ενοχλητικά, δυσάρεστα και αδιανόητα για τον «παροιμιώδη μέσο ανθρωπάκο» (από συναντήσεις με τον δήμαρχο των Σκοπίων ή την τρομερή ομιλία για τους Εβραίους της πόλης που εξοντώθηκαν, όπου εστιάστηκε στις ευθύνες των Θεσσαλονικιών) μπόρεσε να εκλεγεί και ξαναεκλεγεί και να αφήσει έντονο το στίγμα του; Στην πόλη του Άνθιμου, του Παπαγεωργόπουλου και του Ψωμιάδη; Σημειωτέον, συνέχισε και μετά το τέλος της θητείας του να είναι ενεργός πολίτης, να παίρνει θέση με τόλμη σε μεγάλα θέματα, κι ας μην ήταν δημοφιλής. Έτσι, τάχθηκε δραστήρια υπέρ της Συμφωνίας των Πρεσπών ή ενάντια στην απόσπαση των αρχαίων της πρωτοβυζαντινής Θεσσαλονίκης από τον σταθμό Βενιζέλου του μετρό, έγραψε ο Στρατής Μπουρνάζος.
Η συνέχεια, με τον επιδραστικό και κοσμοπολίτη δήμαρχο, είναι γνωστή σε όλους. Ο Γιάννης Μπουτάρης αριστοτεχνικά, βάζει την Θεσσαλονίκη στον χάρτη, τιμά την ιστορία της και της δίνει προοπτική, έγραψε η Ελεάνα Μακρίδου.
Ο Μπουτάρης άφησε με το έργο του θετικό αποτύπωμα στα πολύπαθα Βαλκάνια, ανοίγοντας νέες σελίδες φιλίας και συνεργασίας με τους γείτονες, σε μια πόλη που υπέφερε επί δεκαετίες -και ως ένα βαθμό συνεχίζει να υποφέρει -από ένα φοβικό σύμπλεγμα, το οποίο αξιοποιούσαν εργαλειακά εθνολαϊκιστές πολιτικοί αλιεύοντας φθηνές ψήφους. Δεν υπέκυψε στον εθνολαϊκισμό, αλλά του αντιστάθηκε σθεναρά, προκρίνοντας τον δρόμο της υπέρβασης των προκαταλήψεων, της φιλίας και της συνεργασίας. Τέτοιοι άνθρωποι λείπουν απ’ τα Βαλκάνια, στα οποία δυστυχώς παρατηρείται υπερπαραγωγή εθνολαϊκιστών. Όπως έλεγε και ο ίδιος: «Το έζησα, το χόρτασα, έγραψε ο Γιώργος Στάμκος.
Αν ζούσε, θα είχε πληροφορηθεί ότι το δικαστήριο καταδίκασε τελεσίδικα τους ψευτονταήδες που τον ξυλοφόρτωσαν άνανδρα το 2018 γράφει η Μαρία Μαρικάκη.
Ο κυρ-Γιάννης μάς έδειξε ένα μυστικό τούνελ απ’ όπου θα βγαίναμε έξω. Δε σε χρειαζόμασταν εσένα! Ο Δημήτρης Νούλης για τον κυρ-Γιάννη του Νυμφαίου.
Ο δαιμόνιος αυτός Βλάχος είναι ένας κατά βάθος μοναχικός και απρόβλεπτος άνθρωπος, αυθόρμητος, βαθειά πολιτικοποιημένος χωρίς απωθητική κομματική ξύλινη γλώσσα, ανεξίθρησκος και ελεύθερος από δογματικές αντιλήψεις και αγκυλώσεις, ανεξάρτητος από κομματικές δεσμεύσεις και ερασιτέχνης της πολιτικής με την πιο βαθιά έννοια του όρου, είχε γράψει η Ελένη Χοντολίδου.
«Τη διασκέδασα τη ζωή μου. Δεν είμαι δογματικός. Θα πάω και σε χαμαιτυπεία θα πάω και σε φράκα. Και το διασκεδάζω παντού. Είχα την ατυχία να χάσω τη γυναίκα μου, ο δεύτερος γάμος δεν κάθισε καλά. Σε αυτή την ηλικία η θηλυκή παρουσία, πέρα από το σεξ, που κλείνει ο κύκλος, όταν μένεις μόνος δεν είναι ωραία. Είμαι μοναχικός τύπος. Πολλούς φίλους δεν έχω. Γνωστούς πολλούς». Ένα αφιέρωμα στις ατάκες της ζωής του.
