BEST OF Parallaxi: Τα 22 κείμενα που διαβάσατε περισσότερο το 2022

Κεντρική εικόνα: Petrito ZeZus

Μία ακόμη χρονιά, αρκετά σκοτεινή και περίεργη φτάνει στο τέλος της και ήρθε η ώρα να ρίξουμε μια ματιά στα είκοσι πιο διαβασμένα κείμενα της Parallaxi για το 2022.

Aνθρωποι που ξεχώρισαν, απόψεις για το ”σήμερα”, ιστορικές περιηγήσεις, στέκια αιώνων, ρεπορτάζ και πολλά άλλα συνθέτουν το μωσαϊκό των πιο δημοφιλών posts.

2023 ελπίζουμε να είσαι λίγο πιο αισιόδοξο!

Ξεκινούμε λοιπόν την ανάγνωση από το τέλος προς την αρχή.

#22 Η θρυλική πλαζ της Αγίας Τριάδας και η ιστορία της 

Ένας τόπος ονείρου πλάι στη Θεσσαλονίκη. Εκεί που στα στενάκια του χωριού μπορούσες να βρεις παραδοσιακά σπίτια ψαράδων, τα λεγόμενα προσφυγικά.  Εκεί υπήρξε η πλαζ της Αγίας Τριάδας. Μάθε την ιστορία της, εδώ!

#21 Τι συμβαίνει στον Πολύγυρο;

Οι  πολύ ισχυρές καταιγίδες που έπληξαν τον Πολύγυρο, έφεραν για μία ακόμη φορά στην επιφάνεια πολύ σοβαρά προβλήματα, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα, την αστοχία των πολυδιαφημισμένων έργων της Διοίκησης Ζωγράφου. Το έργο της αντιπλημμυρικής κατ΄ ευφημισμόν προστασίας (δίκτυο ομβρίων), με προϋπολογισμό περίπου 1.000.000€, το οποίο παραλήφθηκε οριστικά με απόφαση του Δ.Σ. το Φλεβάρη και το ημιτελές έργο του δικτύου αποχέτευσης και του βιολογικού καθαρισμού με προϋπολογισμό που έφτανε τα 26.900.994,08€, και έπρεπε να έχει ολοκληρωθεί από το 2017, αποδεικνύονται ανεπαρκή, κακοσχεδιασμένα, με πολύ σοβαρές τεχνικές αστοχίες, και σε αρκετές περιπτώσεις επικίνδυνα.

*Το ρεπορτάζ εδώ.

#20 Συριόπουλος: Η Θεσσαλονίκη κρατιέται από 5 ανθρώπους, αλλιώς θα πνιγόταν στο έλεος της υγρασίας της

Θεσσαλονικιός στις ρίζες και Αθηναίος στην καρδιά, τιμημένος με το βραβείο Δημήτρης Χόρν, άνετος, ανήσυχος, ταλαντούχος, ο Μιχάλης Συριόπουλος μετρά μία σπουδαία υποκριτική πορεία στα σανίδια, στις οθόνες και στο εργαστήρι του, λείπει πολύ από την θεατρική σκηνή της πόλης. Όταν οι προβολείς, οι κάμερες και τα βιβλία κλείνουν θα τον βρείτε να κάνει βόλτα σε κάποιο εμπορικό κατάστημα, όπως λέει τις λατρεύει τις βόλτες διότι κατά την διάρκεια αυτών, αδειάζει το μυαλό του. Αγαπά την δοκιμή νέων γεύσεων και μαγειρεύει. Χαίρεται σαν μικρό παιδί όταν σκαλίζει τα φυτά του.

*Η συνέντευξη εδώ.

#19 Η ξεχασμένη Στοά Σαούλ ρημάζει…

Κάτω από τις πολυκατοικίες, πλάι σε πολύβουους δρόμους, δίπλα σε εμπορικά καταστήματα και σε άλλα που κρέμασαν την ταμπέλα “κλείνουμε”, συναντάς καθημερινά κρυφές στοές, με την αίγλη του αρχιτεκτονικού παρελθόντος της Θεσσαλονίκης να διασώζεται μετά βίας. Σοβάδες πέφτουν στο δάπεδο δημιουργώντας σκόνη ιστορίας ενός τόπου που παρακμάζει μέρα με την μέρα. Μεταξύ Βενιζέλου και Ίωνος Δραγούμη, στέκεται ερημωμένη, παγωμένη στον χρόνο και φθαρμένη η Στοά Σαούλ. Ένα εμπορικό ορόσημο για το ιστορικό κέντρο που κράτησε την κίνηση του για πολλά χρόνια σήμερα βρίσκεται στην απόλυτη παρακμή. Πριν από 10 χρόνια ακριβώς η Parallaximag είχει δημοσιευσει άρθρο για την ιστορία της με φωτογραφίες που δείχνουν την πρότερη κατάστασή της.

*Το ρεπορτάζ εδώ.

#18 Γκρίζες μέρες, νύχτες σκοτεινές. Απόγνωση.

Βρέθηκα χθες το πρωί στο ΑΠΘ. Την ώρα που ο χτυπημένος από τα ΜΑΤ φοιτητής, ένα παιδί είκοσι χρόνων που διαδήλωνε έδειχνε τις πληγές του. Σε όλο το μήκος του campus έτρεχαν πάνω κάτω διμοιρίες των ΜΑΤ που προστάτευαν την Πανεπιστημιακή Αστυνομία.  Νέα παιδιά και κείνα, που υποθέτω στο τέλος της μέρας αναρωτιούνται τι είναι αυτά τα καραγκιοζιλίκια που τους βάζουν και κάνουν. Ποιος είναι στο τέλος τέλος ο ρόλος τους. Σε μια πόλη γεμάτη παραβατικότητα, βία, ακραία περιστατικά, χάος και ανομία παντού εκείνοι να περνούν τις μέρες και τις νύχτες τους σε κλούβες περιμετρικά του ιδρύματος.  Μου θύμισε αυτή η δυστοπική εικόνα άλλες εποχές, άλλα καθεστώτα. Μου θύμισε Χιλή του Πινοσέτ. Μου θύμισε ταινίες για εποχές που θέλουμε να ξεχάσουμε ότι υπήρξαν. *Τα γεγονότα μιας νύχτας που σημάδεψε φέτος την πόλη εδώ.

#17 Εδώ σηκώσαμε τα μάτια ψηλά στη Θεσσαλονίκη

Αν σηκώσετε ψηλά το κεφάλι στην οδό Τάσκου Παπαγεωργίου στη Θεσσαλονίκη, θα δείτε μία εξαιρετική παρέμβαση να βρίσκεται σε λειτουργία. Έχουμε ζήσει πρωτόγνωρες καταστάσεις με τις συνθήκες που μας έχει επιβάλλει η πανδημία και ο Βασίλης Αλεξάνδρου ορμώμενος από όλα αυτά δημιούργησε την συγκεκριμένη εικαστική παρέμβαση στο κέντρο της πόλης. Πιο συγκεκριμένα στην πρόσοψη μιας οικοδομής, στον πάνω-πάνω όροφο εμφανίζονται εναλλάξ οι λέξεις Safer (=ασφαλείς) και Suffer (=υποφέρω), καθημερινά μόνο τις ώρες μεταξύ 21:00 – 5:00, δηλαδή το χρονικό διάστημα που αναγκαστήκαμε να μείνουμε στα σπίτια μας εν μέσω lockdown.

*Το installation εδώ.

#16 Η περιοχή της Θεσσαλονίκης που είναι γνωστή για τους λάθος λόγους 

Διαβατά – μία αρκετά υποβαθμισμένη και αποκομμένη περιοχή από το κέντρο της Θεσσαλονίκης – άγνωστη σε πολλούς από εμάς. Ίσως να είναι και αυτός ο λόγος που το μόνο που σου έρχεται στο μυαλό ακούγοντας το όνομα του οικισμού να είναι οι φυλακές που βρίσκονται στη περιοχή και οι παραβατικές συμπεριφορές που συχνά βλέπουμε σε τίτλους ειδήσεων. Λίγοι είναι εκείνοι που γνωρίζουν την ιστορία των Διαβατών, τα προβλήματα, καθώς και τους ρυθμούς ζωής της περιοχής. Ελάχιστοι -πέραν των κατοίκων- ξέρουν πως το εμπορικό κέντρο των Διαβατών καταρρέει σιγά σιγά και ενώ υπάρχει ένα μαγαζί γεμάτο, απέναντι του βρίσκονται τρία εγκαταλελειμμένα.

*Το ρεπορτάζ εδώ.

#15 Σκοτώνοντας έναν τόπο

Υπάρχουν τόποι που δένεσαι μαζί τους για πάντα. Που τους κουβαλάς εντός σου. Για όσα σημαίνουν για σένα και για κείνους που αγαπάς.  Η παραλία αυτή, η παραλία της Τρανής Αμμούδας στον Όρμο Παναγιάς, είναι για μένα ένας τέτοιος τόπος. Είναι το μέρος που μεγάλωσαν τα παιδιά μου τα καλοκαίρια. Η θάλασσα του είναι η ”θάλασσα τους” όπως τη λένε ακόμα.  Στον τόπο αυτό βρεθήκαμε στις αρχές της δεκαετίας του ενενήντα ως νέοι γονείς και αγοράσαμε ένα μικρό σπίτι μέσα στο χωριό που φιλοξένησε τα καλοκαιρινά μας όνειρα.

*Η άποψη εδώ

#14 Η ξεχασμένη γέφυρα

H αμερικανική εταιρεία Τhe Νear Εast Foundation Company, εκτός από αποξηραντικά και αποστραγγιστικά έργα, κατασκεύασε το 1933 σιδηροδρομικές και οδικές γέφυρες, μεταξύ των οποίων και αυτή της Χαλκηδόνας στον ποταμό Αξιό (η κοίτη του οποίου εγκιβωτίσθηκε λόγω πλημμυρών και εκτράπηκε δυτικότερα). Κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1941, Άγγλοι σαμποτέρ κατέστρεψαν τη γέφυρα. Οι Γερμανοί την αναστήλωσαν και ήταν οι ίδιοι που την ανατίναξαν το 1944 κατά την αποχώρησή τους.

*Η συνέχεια εδώ.

#13 Ακτή Λαγόμανδρα: Αποκλεισμένη από στεριά και θάλασσα…

Στην Ακτή Λαγόμανδρα, μία από τις ελάχιστες που είχαν παραμείνει σχετικά ελεύθερες στη Χαλκιδική, η κατάσταση αλλάζει με γρήγορο ρυθμό και επεκτατική διάθεση. Η Λαγόμανδρα σχηματίζεται από δύο κολπίσκους που τους χωρίζει ένα μικρό βραχώδες ακρωτήριο: έναν αμμουδερό, ήπιο και απάνεμο, ιδανικό για οικογένειες με μικρά παιδιά και έναν μεγαλύτερο, με πιο άγρια ομορφιά, περισσότερο εκτεθειμένο στο νοτιά. Παράλληλα με τις ακτές, στο μεγαλύτερο μήκος τους, υπάρχει μια κατάφυτη με πεύκα λωρίδα γης.

*Το ρεπορτάζ εδώ.

#12 Σταματήστε τις υπερβολές για τη νέα σιδηροδρομική σύνδεση Αθήνας-Θεσσαλονίκης

Τους τελευταίους 5 μήνες επισκεπτόμουν την Αθήνα αρκετά συχνά για προσωπικούς λόγους, προτιμώ το τρένο και το αεροπλάνο. Έφυγα από την Θεσσαλονίκη την περασμένη Τετάρτη, με τα παλιά δρομολόγια και τα παλιά οχήματα, έκλεισα θέση στο βαγόνι 3. Πίσω από το κάθισμα μου είχε πρίζα, σωτήριο.  Το δρομολόγιο ξεκίνησε στις 18:15 και στην Αθήνα έφτασα 22:25, 4 ώρες και 10 λεπτά ακριβώς, με αμέτρητες στάσεις, αλλά ευρύχωρες θέσεις. Το ταξίδι ομολογουμένως κουραστικό, το σήμα κοβόταν διαρκώς, και τονίζω την συγκεκριμένη κατάσταση διότι έχω επιβιβαστεί σε τρένα στην Γερμανία τα οποία εντός τους έχουν μέχρι και Wifi. Και φυσικά είναι ταχύτητα ακριβώς όπως τα μετρό που στην πόλη μας ακόμη δεν υπάρχει. Χτες επέστρεψα με το νέο τρένο “Ασημένιο Βέλος” το οποίο και υμνήσαν όλοι των Μέσων. “Τρένο αστραπή, εξαιρετικά σύγχρονο”, “σε λιγότερο από 4 ώρες το δρομολόγιο Αθήνα-Θεσσαλονίκη”. Aυτούς τους τίτλους συγκράτησα την περασμένη εβδομάδα και ήρθα εδώ για να τους διαψεύσω.

*Εδώ όλη η αλήθεια για το Νέο Βέλος

#11 Η ερωτική Θεσσαλονίκη

Στο τέλος της δεκαετίας του ογδόντα αντίκρυσα με τα μάτια μου ένα σκηνικό που μου θύμισε το Salo του Παζολίνι. Στο πάρτι έναρξης του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης που γινόταν τότε μέσα στη ΔΕΘ είδα κάτι ανατριχιαστικό. Ήταν λίγο πριν το χάραμα, όλοι οι μπουφέδες με τα γουρουνόπουλα που είχαν πορτοκάλια στο στόμα και έχασκαν λεηλατημένα πάνω στους πάγκους, παντού πεταμένα πιάτα, μαχαιροπήρουνα και ποτήρια, αλκοόλ χυμένο στα πατώματα και ένα ασανσέρ σταματημένο ανάμεσα στο ισόγειο και τον πρώτο όροφο του περιπτέρου. Κάποιοι περίμεναν να υπομονετικά από έξω να ανοίξει η πόρτα και όταν άνοιξε μετά από πολλή ώρα βγήκαν γνωστά πρόσωπα του κινηματογραφικού χώρου και μια νεαρή κοπέλα σε κατάσταση αλλοφροσύνης που έτρεξε προς την έξοδο του περιπτέρου. Οι άνδρες της παρέας βγήκαν γελώντας μουρμουρίζοντας ευφρόσυνα και μεις βλέπαμε τη μελωδία της παρακμής να διαδραματίζεται μπροστά μας.

*Η συνέχεια εδώ.

#10 Ο, τι έμεινε από το εργοστάσιο σαλτσοποιίας του Λαγκαδά

Το εργοστάσιο σαλτσοποιίας που βρισκόταν στον Λαγκαδά και έκλεισε το 1997.  Hταν το πρώτο εργοστάσιο κονσερβοποιίας της Ελλάδας και βοήθησε την τοπική οικονομία για 40 ολόκληρα χρόνια. Μια επίσκεψη στο χώρο, φέρνει θλίψη για όλα όσα έμειναν εκεί μέχρι σήμερα. Ερημιά, εγκατάλειψη, λεηλασία για ένα εργοστάσιο που κάποτε έδινε δουλειά σε τριακόσιες περίπου οικογένειες. Ξηλωμένες σκεπές, κουτάκια με λογότυπα που προδίδουν μία καλύτερη, παλιά, εποχή. Κούτες που θυμίζουν τα ένδοξα χρόνια, πεταμένα γυάλινα μπουκάλια σάλτσας.

*Η συνέχεια εδώ.

#9 Πόσο κοστίζει τελικά να ζεις στη Θεσσαλονίκη;

Μένεις μόνος, συγκατοικείς, έχεις την οικογένεια σου, είσαι στο ίδιο σπίτι με τους γονείς σου. Ο βραχνάς το πώς θα τα βγάλεις οικονομικά πέρα και αυτό τον μήνα, έχει επιστρέψει το τελευταίο διάστημα στο προσκήνιο. Νέα παιδιά που μπαίνουν σε δεύτερες σκέψεις για το αν πρέπει να επιχειρήσουν το δικό τους ξεκίνημα ή να παραμείνουν στην ασφάλεια του σπιτιού τους και να συνεχίσουν να ζουν με τους γονείς τους. Η καθημερινότητα μοιάζει με μαραθώνιο και πλέον αναρωτιέσαι εάν είσαι σε θέση να αντέξεις.Ενοίκιο, κοινόχρηστα, ηλεκτρικό ρεύμα, φυσικό αέριο, πετρέλαιο, ύδρευση, βενζίνη, σουπερμάρκετ, λογαριασμοί είναι πια λέξεις που μας δημιουργούν μια θηλιά γύρω από τον λαιμό, η οποία όσο περνάει ο καιρός μας σφίγγει ολοένα και πιο πολύ. Όσο και να μην το θέλουμε, όλοι μας μετράμε τα μηνιαία έξοδα γιατί αλλιώς “δεν βγαίνει”. Όμως πόσο κοστίζει στην πραγματικότητα η ζωή στη Θεσσαλονίκη; Πόσα χρήματα ξοδεύει κατά προσέγγιση κάποιος που μένει στην πόλη;

*Η συνέχεια εδώ.

#8 Θεσσαλονίκη: Ημερολόγιο παρακμής

Όταν μια Σαββατιάτικη οικογενειακή βόλτα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης σε αναγκάζει να νιώθεις πολίτης Β’ Κατηγορίας και ότι ζεις από τύχη, τότε σίγουρα κάτι έχει πάει στραβά. Τα τελευταία δύο χρόνια δεν προτιμούμε το κέντρο της πόλης, ειδικά τα Σαββατοκύριακα, στα πλαίσια της αποφυγής συνωστισμού. Το Σάββατο 12/02, γύρω στις 19:00, αποφασίσαμε να κάνουμε μια βόλτα μαζί με τις 6 και 4 ετών κόρες μας. Ακολουθήσαμε μια κλασική “τουριστική” διαδρομή, Λευκός Πύργος – Αγίας Σοφίας – Πλατεία Αριστοτέλους, με στόχο διπλό: να κρατήσουμε το ενδιαφέρον των παιδιών και την ανάγκη τους για εξερεύνηση και παιχνίδι, αλλά ταυτόχρονα και να μεριμνήσουμε για την ασφάλειά τους, επιλέγοντας πεζόδρομους και πλατείες.

*Η συνέχεια εδώ.

#7 Τα Μπατώ Μους στη Θεσσαλονίκη!

Έφτασαν άλλα πέντε υπερσύγχρονα Bateaux mouches για κρουαζιέρες στο Θερμαϊκό! Ζούμε μεγάλες στιγμές στη Θεσσαλονίκη σήμερα Πρωτοχρονιά του 2.063 μ.Χ! Και αυτό γιατί μετά την τεράστια επιτυχία που είχαμε από την κατασκευή του «Χωριού του Άη Βασίλη» στο Χορτιάτη, σειρά έχουν τα δεκάδες γαλλικά Bateaux mouches που πλέουν στο Θερμαϊκό κόλπο!

*Διαβάστε εδώ.

#6 Ποιος είναι αυτός ο Λεξ;

Ποιος είναι, ρε παιδιά ο Λεξ; Πρώτη φορά ακούω τ’ όνομα του. Τώρα, θα μου πείτε «και ποιος νομίζεις πως είσαι εσύ;». Και χίλια δίκια θα ‘χετε. Ο Λεξ είναι ένας ντελικανής Σαλονικιός, καλλιτέχνης, που μ’ ένα κάλεσμα του σε μια συναυλία του στην Αθήνα, εξεσήκωσε 25.000 κόσμο, που πλημμύρισε το στάδιο και τον αποθέωσε. Από πού κι ως πού να τον είχα ακουστά εγώ, που μήτε τα παιδόγγονα μου δε μπορώ να ξεσηκώσω για να μου κλουθούνε;

*Η συνέχεια εδώ, για τον καλλιτέχνη που ξεχώρισε φέτος.

#5 Ανακύκλωση: Που πάνε τα παλιά ρούχα από τους μωβ κάδους;

Όλοι έχουμε δει ή και χρησιμοποιήσει τους μεγάλους μωβ κάδους που υπάρχουν σε κεντρικά σημεία της πόλης, για τη συλλογή παλιών ρούχων και παπουτσιών. Η πλειοψηφία ίσως να έχει την εντύπωση ότι αυτή η ανακύκλωση των παλιών ρούχων γίνεται για κοινωνικό σκοπό, αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Εξάλλου στη χώρα μας ακόμη, η ιδέα και τα προτάγματα της κυκλικής οικονομίας και της ανακύκλωσης, αντιμετωπίζονται από την πλειοψηφία, ως γραφικά, ουτοπικά κι ανέφικτα, όμως στον ιδιωτικό τομέα, η κυκλική οικονομία ήδη προσφέρει ευκαιρίες ανάπτυξης επιχειρησιακών σχεδίων, που μπορεί να διαθέτουν και κοινωνικό πρόσημο, όπως το project των μωβ κάδων, που συλλέγουν τα “αποφόρια” της πόλης.

*Το ρεπορτάζ  εδώ.

#4 Θέρμη: Το νέο Ελντοράντο της Θεσσαλονίκης 

Η Θέρμη γνωρίζει για ακόμη μια φορά στη μακρά ιστορία της μια νέα οικιστική ροή, η οποία αύτη τη φορά δημιουργεί μια πολυτελή επέκταση του οικισμού. H περιοχή χαρακτηρίζεται από δρόμους ήπιας κυκλοφορίας στο κέντρο, μια ωραία αναπλασμένη πλατεία, δική της αγορά και πλήθος καταστημάτων. Tην περασμένη δεκαετία αποτέλεσε πόλο έλξης και σήμερα εξελίσσεται στον πιο αναπτυσσόμενο οικισμό της πόλης. Η πρώτη εγκατάσταση στην περιοχή χρονολογείται την προϊστορική εποχή, ενώ στην περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας η περιοχή αποτελούσε ένα μεγάλο και πλούσιο αγρόκτημα. Αργότερα μετατράπηκε σε ένα μικρό χωριό για την εγκατάσταση προσφύγων και σήμερα επιδιώκει, μετά από χρόνια, να γίνει ένας οικισμός-δορυφόρος για την πόλη της Θεσσαλονίκης.

*Η έρευνα εδώ.

#3 Για το δολοφονημένο παιδί στη Χαριλάου

Ένα παιδί 19 χρονών, δολοφονείται εν ψυχρώ στη μέση του δρόμου. Δεν έχω ελπίδα για μια κοινωνία που ανέχεται τέτοια εγκλήματα. Για τα παιδιά που μεγαλώνουν με τη βία πανταχού παρούσα. Με «ρεαλιστικά» video games, που δίνουν ρόλους φονιάδων και καταστροφέων, σε συνθήκες εικονικής πραγματικότητας. Με την «δικαιολογημένη» βία του «οργισμένου πολίτη». Με ομάδες και παράγοντες που δημιουργούν στρατούς έτοιμους να σπάσουν, να κάψουν, να μαχαιρώσουν τους «αντιπάλους». Με οπαδικά ραδιόφωνα και εφημερίδες που δίνουν βήμα σε κάθε βλαμμένο να βγάζει στην φόρα την σκατένια ψυχή του, υποδαυλίζοντας πάθη. Με ποινές χάδι για την ομάδα με τον ισχυρό παράγοντα που πέφτει στα μαλακά «γιατί έχει από πίσω του κόσμο»

*Η συνέχεια εδώ. 

#2 Πήγα διακοπές στην Αλόννησο και το μετάνιωσα

Στην αναμονή στο λιμάνι για την αναχώρηση κάναμε απολογισμό των φετινών μας διακοπών. Η Αλόννησος είναι το πρώτο μέρος που έχω επισκεφθεί που δεν θα ξαναπατήσω ποτέ το πόδι μου.  Θα πω πρώτα τα θετικά: κοντινές αποστάσεις και ωραίο φαγητό, ωραία νερά στα ανοιχτά της θάλασσας και όμορφη χώρα. Δυστυχώς τα αρνητικά είναι περισσότερα. Πανάκριβα καταλύματα, παρατημένα, από μία άλλη εποχή! Ίσως αν γινόταν φιλότιμη προσπάθεια να μπορούσαν να τα αναβαθμίσουν.  Οι τιμές για τη διαμονή συγκεντρώνονταν σε δύο άκρα, είτε πολύ καλά και πανάκριβα είτε σχετικά οικονομικά, όμως άθλια!  Το νησί είναι ωραίο αν έρθει κάποιος με σκάφος και αγκυροβολεί λίγο πιο εκεί και βουτάει γιατί να νερά του είναι πεντακάθαρα και ήρεμα, όπως επίσης έχει και ωραία τοπία (αν είσαι drone είναι μαγικά, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ). Οι παραλίες είναι αφιλόξενες, άγριες, πετρώδεις και κάποιες στενές και άσχημες! Φυσικά υπάρχουν εξαιρέσεις αλλά εκεί είναι που συγκεντρώνεται ο περισσότερος κόσμος με αποτέλεσμα να μην χαλαρώνεις ποτέ. Στις πετρώδεις παραλίες θα χρειαστεί κάποιος τα ειδικά παπουτσάκια για τη θάλασσα και ίσως καταφέρει να κάνει ένα καλό μπάνιο… πιο μέσα!

*Η συνέχεια εδώ.

#1 Χαλκιδική: Τα θρυλικά καλοκαιρινά στέκια που άφησαν ιστορία

Η Χαλκιδική, σαν κάθε top καλοκαιρινός προορισμός -κάποτε πολύ πιο international-, που σέβεται τον εαυτό του, δεν απέκτησε τη φήμη της μόνο χάρη στις μαγευτικές παραλίες και τα πολυτελή θέρετρα και αξιοθέατά της. Εδώ, κάποτε η νυχτερινή ζωή είχε άποψη, vibes, χρώμα και αυθεντικότητα. Τα στέκια της θρυλικά.  Η διασκέδαση ξεκινούσε από νωρίς το απόγευμα και τελείωνε την ώρα που ο ήλιος έβαφε πορτοκαλί και μπλε τον ορίζοντα, ακόμα και με μια πρωινή βουτιά!Φυσικά κι έχει σαν τη Χαλκιδική! Για εμάς, όμως, που κρατάει κλειδωμένες τις αναμνήσεις μας, εικόνες, ήχους κι εμπειρίες μιας ολόκληρης ζωής… δεν έχει!

*Η συνέχεια εδώ.