Σκοτεινός Νοέμβρης, Πολιτική φαντασία μιας εκτροπής XX

Λέξεις: Φώτης Κυζάκης

Στο αποκορύφωμα της σύγκρουσης για το μέλλον της ευρωπαϊκής ενοποίησης, στην Ελλάδα συντελείται μια μεγάλη πολιτική αλλαγή. Ο Μάρκος Κορωναίος είναι ο πολιτικός που καταφέρνει να φέρει το Φιλελεύθερο Κόμμα ξανά στην εξουσία έπειτα από δεκατρία χρόνια πολιτικής κυριαρχίας του Εργατικού Κόμματος.

Η πραγματική δύναμη του όμως πηγάζει από τις δυνάμεις του παρακράτους. Την στιγμή που μια κοινωνική εξέγερση ξεσπά στην Αθήνα, με αφορμή σκάνδαλα σεξουαλικής παρενόχλησης και σωματεμπορίας, οι ευρωπαϊκές εξελίξεις αναδεικνύουν την Ελλάδα στο πιο σημαντικό κομμάτι της διεθνούς σκακιέρας. Το διακύβευμα είναι τεράστιο. Είναι η ηγεμονία στην Ευρώπη.

Το παρελθόν των πολιτικών ελίτ, οι ρίζες της ηγεμονίας του Εργατικού Κόμματος και η συνταγή της νίκης του Μάρκου Κορωναίου ξεδιπλώνονται σε μια ελληνική κοινωνία, που μοιάζει περισσότερο από ποτέ με πυριτιδαποθήκη.

Τον σκοτεινό Νοέμβρη του 2018, η Ελλάδα είναι μια χώρα που φλερτάρει επικίνδυνα με την εκτροπή και ο λαός πρέπει να αποφασίσει: ο Μάρκος Κορωναίος είναι η αυγή μιας νέας βάρβαρης εποχής ή ένας διάττοντας αστέρας, πριν την μεγάλη ανατροπή;

θυμηθείτε εδώ τα προηγούμενα μέρη:

Κεφάλαιο 20ο

13 Νοεμβρίου 2018

Χάρης Ανδρέου

Γραφεία Εργατικού Κόμματος

«Πρώτο το Εργατικό Κόμμα με 43%, έναντι 32% του Φιλελεύθερου Κόμματος. Εξαφάνιση του Εναλλακτικού Συνασπισμού, ελαφριά άνοδος του ΚΚΕ και σταθερότητα για την Εθνική Αφύπνιση, η οποία οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι παραμένει άφωνη στις εξελίξεις…», είπε ο εκλογολόγος του Εργατικού Κόμματος αφήνοντας τον Χάρη Ανδρέου σύξυλο με τα αποτελέσματα της μυστικής δημοσκόπησης.

«Μια στιγμή! Περίμενε… είναι σίγουρα σωστή η έρευνα;». Ήταν δύσπιστος. Και πολύ λογικό. Μέσα σε δέκα μέρες όλο το πολιτικό τοπίο είχε ανατραπεί. Το Φιλελεύθερο Κόμμα είχε χάσει σχεδόν το 40% της δύναμης του, ενώ το Εργατικό Κόμμα συγκέντρωνε όλη την αντι-κυβερνητική ψήφο.

«Πρόεδρε είναι όσο πιο έγκυρο γίνεται… το Εργατικό Κόμμα κυριαρχεί στην δεξαμενή ψηφοφόρων που αντιδρούν στην κυβέρνηση και που στηρίζουν τις κινητοποιήσεις… τα ΜΜΕ έχουν χάσει την εμπιστοσύνη του 80% του ελληνικού λαού και ο Μάρκος Κορωναίος είναι ένας από τους πιο αντιδημοφιλής πρωθυπουργούς… Και όλα αυτά μέσα σε λίγες μέρες. Είναι εντυπωσιακό; Ναι! Δεν έχει συμβεί ποτέ ξανά…».

Σηκώθηκε όρθιος και κοίταξε έξω από το παράθυρο του, τον κόσμο που είχε συγκεντρωθεί στα γραφεία για να βοηθήσει στην οργάνωση των δράσεων της ημέρας. Είχαν συνεχώς νέες εγγραφές μελών, ενώ εξεταζόταν σοβαρά η διεύρυνση του κόμματος μέσα από ένα νέο εκλογικό σχήμα με το όνομα «Εργατικό Κόμμα-Λαϊκή Συμμαχία». «Θέλεις να μου πεις δηλαδή ότι είμαστε πρώτοι;».

«Είμαστε πρώτοι! Επιτέλους! Τώρα είναι η ώρα να ζητήσεις εκλογές, τώρα που έχουμε τον λαό με το μέρος μας…», είπε η Μαργαρίτα Ορφανού εκνευρισμένη που ο Ανδρέου δεν ενθουσιαζόταν με την εντυπωσιακή άνοδο των ποσοστών του κόμματος. «Πως γίνεται να μην ενθουσιάζεσαι όταν βλέπεις ότι επρόκειτο να γίνεις ο επόμενος πρωθυπουργός;».

Αναστέναξε και έπειτα έκανε νόημα στον εκλογολόγο να κάτσει στην καρέκλα του. «Εχθές το βράδυ βρέθηκε το σώμα της Ζάρια. Δεν ειδοποιήθηκε η αστυνομία. Το σώμα το έχει η ΦυλΙΑ και η νέα Πολιτική Επιτροπή της 6ης Νοέμβρη…».

«Τι; 6η Νοέμβρη; Τι είναι όλα αυτά;».

«Είναι η νέα επιτροπή, που θα συντονίζει τις κινητοποιήσεις. Ιδρύθηκε εχθές και απευθείας μας ενημέρωσαν. Το όνομα προέρχεται από την μέρα που δημοσιεύθηκε το άρθρο της Ελένης Παππά. Έδρα έχει την Κατάληψη του Δημαρχείου Αθηνών… Έχουν το σώμα της, το οποίο αποδεικνύει ότι υπάρχει έγκλημα… Ζήτησαν μέρος της Επιτροπής να οριστεί από εμάς… Αυτά ξέρω…».

«Πες μου ότι θα το στηρίξεις αυτό;», είπε η Μαργαρίτα και ακούστηκε πολύ αρνητική.

«Έτσι λέω… έτσι σκέφτομαι… είναι μια ευκαιρία… για την Αριστερά, για τον κόσμο που εκπροσωπούμε…».

Η Μαργαρίτσα σηκώθηκε όρθια αναστενάζοντας και αυτή. «Αντιλαμβάνεσαι τι σημαίνει αυτό έτσι; Δημοσκόπηση, 6η Νοέμβρη. Ο Κορωναίος θα τα χάσει. Θα τρελαθεί. Δεν ξέρεις πως μπορεί να αντιδράσει. Μην ξεχνάς είναι ακόμα πρωθυπουργός…».

Ο Ανδρέου καταλάβαινε τι εννοούσε. Ο Μάρκος Κορωναίος ήταν απρόβλεπτος. Είχε γύρω του ανθρώπους που ήταν επικίνδυνοι. Δεν είχε πολιτική σκέψη και στην πραγματικότητα ακολουθούσε εντολές όντας αμήχανος και πανικόβλητος. Η Σπήλιου, ο Γρίβας, η Νικολάου και η αδερφή του ήταν αυτοί που τον έλεγχαν σαν μαριονέτα και τόσο ο Ανδρέου όσο και η Ορφανού γνώριζαν καλύτερα από κάθε άλλον ότι αυτοί οι τέσσερις ήταν διατεθειμένοι να φτάσουν στα άκρα. Δεν συμβιβάζονταν. Είχαν κυριευθεί από λύσσα. Από την λύσσα της εξουσίας και της εκδίκησης. Από ζωώδη συναισθήματα επιβίωσης. Δεν θα έχαναν την εξουσία. Με οποιοδήποτε κόστος.

«Και τι θες να κάνουμε; Να χάσουμε το ραντεβού με την Ιστορία; Τώρα που ο λαός μας είναι πιο έτοιμος από ποτέ; Σχεδόν το σύνολο των πολιτών της Αθήνας στηρίζουν το νέο αυτό κίνημα; Θες να μείνουμε απ’ έξω;».

Ο εκλογολόγος του κόμματος κοίταξε το κινητό του. «Συγγνώμη που σας διακόπτω, αλλά… μάλλον μας ξεπερνούν οι εξελίξεις…», είπε και άνοιξε την τηλεόραση, γυρνώντας τα κανάλια στην ΕΡΤ. «Έφοδος διαδηλωτών στο Ραδιομέγαρο», έγραφε η λεζάντα και η δημοσιογράφος των μεσημεριανών ειδήσεων έδειχνε τρομαγμένη. Από το παρασκήνιο ακουγόταν πολύς θόρυβος και οι κάμερες μετέδιδαν την έφοδο των διαδηλωτών, που κρατούσαν ροζ σημαίες με τα γράμματα Ο6Ν γραμμένα με μαύρο σπρέι, στο κτήριο του Ραδιομεγάρου. Ξαφνικά η σύνδεση κόπηκε και το δελτίο πήγε σε διαφημίσεις. Ο Ανδρέου είχε παγώσει. Το ίδιο και η Μαργαρίτα Ορφανού. Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και πριν προλάβουν να αρθρώσουν λέξη το δελτίο επανήλθε.

Στην οθόνη στεκόταν η Φιλιώ Μεγαπάνου συγκινημένη και την ίδια στιγμή στεναχωρημένη. «Πολίτες της Αθήνας…», διάβασε από το κείμενο που είχε μπροστά της.

«Το όνομα μου είναι Φιλιώ Μεγαπάνου και είμαι πρόεδρος της Οργάνωσης ΦυλΙΑ, για την οποία τόσα ακούτε στις τηλεοράσεις. Σας μιλώ ως εκπρόσωπος της Πολιτικής Επιτροπής της 6ης Νοέμβρη για να σας ανακοινώσω ότι το Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ και η δημόσια συχνότητα της είναι πλέον υπό την διαχείριση του λαού και της νεολαίας. Η ενημέρωση πλέον θα γίνεται από τον λαό, για τον λαό με αντικειμενικότητα και πλήρη διαφάνεια. Η ΕΡΤ, άλλοτε το γραφείο τύπου της εκάστοτε κυβέρνησης, πλέον γίνεται όργανο αγώνα ενάντια στην πιο αυταρχική, δολοφονική και παράνομη κυβέρνηση, που γνώρισε ο τόπος. Στο κάλεσμα του λαού για Δημοκρατία, Δικαιοσύνη, Διαφάνεια και Λαϊκή Κυριαρχία η νεολαία απαντάει θετικά. Πλέον ο πόλεμος είναι ανοιχτός. Ο αγώνας μας είναι ιερός και θα συνεχίσει μέχρι την παραίτηση της παράνομης και αντιλαϊκής κυβέρνησης του Μάρκου Κορωναίου και του Παντελή Γρίβα. Έχουμε το σώμα της άτυχης Ζάρια Λόροβα, της κοπέλας που βιάστηκε και σκοτώθηκε από τη διεστραμμένη ολιγαρχία της Ελλάδας. Ξέρουμε ότι η Γενική Γραμματεία Τύπου θα κόψει την συχνότητα… η ΕΡΤ θα εκπέμπει όμως στο διαδίκτυο και για αυτόν τον σκοπό έχουμε μαζί μας το σύνολο των εργαζομένων της. Οι φοιτητικοί σύλλογοι και τα εργατικά σωματεία δεν είναι ταραξίες. Δεν είμαστε μειοψηφία. Είμαστε η νέα γενιά, που εκδικείται για την υποβάθμιση των ονείρων της, που αγωνίζεται και διεκδικεί ένα καλύτερο μέλλον. Είμαστε το 99%, που σήκωσε κεφάλι…», είπε και η φωνή της έσπασε. Οι συγκεντρωμένοι μέσα και έξω από το Ραδιομέγαρο χειροκρότησαν και όλοι περίμεναν την αντίδραση των κομμάτων και συγκεκριμένα την αντίδραση του Εργατικού Κόμματος.

Μίμης Ράλλης

Δικαστήρια Ευελπίδων

Ο Ράλλης δεν ήταν ο εαυτός του. Το εκρηκτικό του ταπεραμέντο, τα φανταχτερά ρούχα του, η εκκεντρική του εμφάνιση είχαν δώσει την θέση τους στο σκοτεινό πρόσωπο της φυλακής. Ήταν ελαφρώς αξύριστος, μόλις τριών ημερών, και μύριζε ιδρώτα και απλυσιά, τα μαλλιά του ήταν ανακατωμένα και το μουστάκι του έμοιαζε με άναρχη και αγκαθωτή βούρτσα. Οι αστυνομικοί, έχοντας καλυμμένα τα πρόσωπα τους μοιάζοντας με δήμιους, τον οδήγησαν στον Ανακριτή για να απολογηθεί σχετικά με τις κατηγορίες περί εκβιασμού, από την μία, και διεύθυνσης εγκληματικής οργάνωσης, από την άλλη. Ένας από τους αυτούς άνοιξε την πόρτα και τον τράβηξε μέσα. 

«Στον φέραμε…», είπε και τον παράτησε σαν σακούλα σκουπιδιών πάνω στην καρέκλα, απέναντι από τον Ανακριτή.

«Λίγο πιο ήρεμα!», σχολίασε ο Ανακριτής και τους έκανε νόημα να αποχωρήσουν. «Καλησπέρα σας κύριε Ράλλη…».

Δεν απάντησε. «Καλησπέρα σας κύριε Ράλλη…», επανέλαβε ο Ανακριτής και σήκωσε το βλέμμα από τα χαρτιά του.

Μούγκρισε. «Μπορώ και εγώ να μουγκρίσω… απλά δεν κατηγορούμε εγώ για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης…».

«Είμαι μέσα στα κάγκελα, ενώ άλλοι καταλαμβάνουν παράνομα την ΕΡΤ… Εκείνοι είναι οι εγκληματίες, όχι εγώ!».

«Ναι αλλά εσάς σας βαραίνουν πολύ βαριές κατηγορίες. Βλέπω εδώ: εκβιασμός, εγκληματική οργάνωση, δίκτυο βιασμών και σωματεμπορίας… Από που θα θέλατε να ξεκινήσουμε;». Τον κοίταξε κατάματα σαν να ήθελε πραγματικά να ακούσει την άποψη του.

Σήκωσε τους ώμους και κοίταξε τον τοίχο.

«Λοιπόν… Ποια είναι η σχέση σας με την υπόθεση;».

«Πρώτα από όλα δεν θα πω τίποτα χωρίς δικηγόρο…».

«Κύριε Ράλλη αρνηθήκατε το δικαίωμα σας να έχετε δικηγόρο… Διώξατε μάλιστα και αυτόν που το δικαστήριο όρισε για εσάς…».

«Αυτό δεν το έκανα ποτέ!», είπε και χτύπησε το χέρι του στο τραπέζι.

«Κι όμως… ορίστε η γραπτή σας δήλωση… αυτή δεν είναι η υπογραφή σας;», είπε ο Ανακριτής και έσυρε την εκτυπωμένη δήλωση του προς το μέρος του. Ο Ράλλης την σήκωσε με μανία τσαλακώνοντας την. Διάβασε πολύ γρήγορα και άρχισε να φωνάζει. «Εγώ… εγώ ποτέ μου δεν το υπέγραψα αυτό! ΠΟΤΕ!», φώναξε.

«Κύριε Ράλλη έχετε χάσει την επαφή με το περιβάλλον, μου φαίνεται… Νομίζω ότι θα χρειαστούμε την βοήθεια ενός γιατρού…».

«Αυτός φταίει! Αυτός είναι από πίσω! Εγώ απλά έδωσα το χάρισμα της μαμάς μου…». Άρχισε να κλαίει πάνω στο χαρτί. «Του φάνηκε χρήσιμο για την δουλειά του, αύξανε τα χρήματα, μείωνε τα έξοδα… αυτά έλεγε… εγώ ποτέ δεν ήθελα να το κάνω αυτό… εκείνος το ήθελε για να έχει στο χέρι του τους πολιτικούς…».

«Σε ποιον αναφέρεστε κύριε Ράλλη;».

Έμεινε σιωπηλός. Έκατσε πάλι στην καρέκλα του και πήρε βαθιές και ασταθής ανάσες. Αναστέναξε και κοίταξε τον Ανακριτή κατάματα, μορφάζοντας από αηδία και εκνευρισμό για την κατάσταση στην οποία είχε βρεθεί. Έξυσε την μύτη του και στην συνέχεια σήκωσε το κεφάλι του ψηλά και από τον ουρανίσκο του ακούστηκε ένα γρέζι. Ακαριαία έφτυσε τον Ανακριτή στο πρόσωπο γελώντας. «Ξέρω ότι είσαι δικός του! Χαχα!», είπε και τότε οι αστυνομικοί μπήκαν μέσα και τον έβγαλαν από το δωμάτιο με την βία. Ο Ανακριτής σκούπισε το πρόσωπο του και χτύπησε νευριασμένος το χέρι του στο τραπέζι. «Ποιος δικός του… τι μαλακίες είναι αυτές…». Μπορούσε να καταλάβει ότι αναφερόταν στον Παντελή Γρίβα. Ήθελε όμως να το ακούσει, να το ομολογήσει κατά την διαδικασία της Ανάκρισης ώστε να κινηθεί η νομική διαδικασία. Από την άλλη βέβαια, δεν ήξερε και αν ήθελε να μπλέξει με τον Γρίβα, καθώς οι τελευταίοι δικαστές που βρέθηκαν αντιμέτωποι μαζί του κάνουν τώρα παρέα στα ψάρια του Πειραιά.

Μάνα μου Ελλάς

Ραδιομέγαρο ΕΡΤ

Στο Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ επικρατούσε ένα μεγάλο γλέντι. Οι πολίτες της Αθήνας γιόρταζαν μια τεράστια νίκη, είχαν μόλις διώξει την αστυνομία, που προσπάθησε να επανακαταλάβει τα γραφεία της ΕΡΤ. Οι δυνάμεις των ΜΑΤ δεν μπόρεσαν καν να μπουν στο προαύλιο. Οι συγκεντρωμένοι είχαν φτιάξει μια ανθρώπινη αλυσίδα, τόσο δυνατή και τόσο μεγάλη, που δεν είχαν καμία άλλη επιλογή από το να φύγουν. 

«Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα!», φώναζαν τραγουδώντας οι πολίτες και χόρευαν καθώς η φωνή του Γιώργου Νταλάρα ερμήνευε το επικό τραγούδι του Σταύρου Ξαρχάκου με τους αθάνατους στίχους του Νίκου Γκάτσου. 

«Μα τώρα που ξυπνήσανε τα φίδια, εσείς κοιτάς τα αρχαία σου στολίδια!».

Η Φιλιώ μαζί με την Πολιτική Επιτροπή κοιτούσε από το μπαλκόνι τον ατέλειωτο χορό νίκης. 

«Και δεν δακρύζεις ποτέ σου Μάνα μου Ελλάς, που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς!». 

Στον ρυθμό αυτού του αιώνιου ρεμπέτικου η νέα Οργάνωση της 6ης Νοέμβρη ήταν έτοιμη να αλλάξει τα πάντα. Ήδη τα διεθνή πρακτορεία ειδήσεων μιλούσαν για την εξέγερση που μενόταν στην Ελλάδα, για τις κινητοποιήσεις των πολιτών και τις βίαιες συγκρούσεις με την κυβέρνηση. Η Ελλάδα είχε απομονωθεί από τις Ευρωπαϊκές χώρες, εκτός από την Γερμανία, που στήριζε την κυβέρνηση Κορωναίου δημοσίως χωρίς ντροπή, σε αντίθεση με την Γαλλία του Σοσιαλιστικού Κόμματος που εξ αρχής είχε δηλώσει την υποστήριξη της στα κινήματα, στις κινητοποιήσεις και το Εργατικό Κόμμα, που ζητούσαν εξηγήσεις από την κυβέρνηση της χώρας για τα οικονομικά σκάνδαλα, τις καταγγελίες σεξουαλικής παρενόχλησης και κακοποίησης, και το παρακράτος, που σχετιζόταν με το Φιλελεύθερο Κόμμα. 

Η εξέγερση ήταν καθαρά ένας πόλεμος δια αντιπροσώπων ανάμεσα στην Γαλλία και την Γερμανία με λάφυρο την κυριαρχία στην Ευρώπη. Η δημιουργία της Ο6Ν ήρθε ακριβώς και έδεσε με όλες τις πολιτικές συγκρούσεις στον ευρωπαϊκό χώρο, όπως εκφράζονταν στις ελληνικές διαιρετικές τομές, δημιουργώντας ένα εκρηχτικό κλίμα στο κέντρο της Αθήνας, το οποίο γινόταν τοξικό από την αλαζονεία της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού, αλλά και από την αποκάλυψη του παρακράτους εξουσίας.

Δύο μαύρα αυτοκίνητα σταμάτησαν στην είσοδο του Ραδιομεγάρου. Τρεις σωματοφύλακες βγήκαν από τις μπροστινές θέσεις και ένας από αυτούς άνοιξε την πίσω πόρτα του δεύτερου αυτοκινήτου. Ο Χάρης Ανδρέου έφτασε στο Ραδιομέγαρο. 

«Μα τότε που στην μοίρα μου μιλούσα, είχες ντυθεί τα αρχαία σου τα νούσα, και στο παζάρι με πήρες γύφτισσα μαϊμού. Ελλάδα Ελλάδα μάνα του καημού!». 

Ο Ανδρέου μπήκε στον προαύλιο χώρο και καταχειροκροτήθηκε. Έβγαλε το σακάκι του και το κρέμασε στον ώμο του, ενώ το πλήθος άνοιξε έναν δρόμο προς την είσοδο του κτηρίου. «Και στις αρένες του κόσμου, Μάνα μου Ελλάς…». Και τότε ένα σύνθημα, παλιό, γνωστό, απελευθερωτικό άρχισε σιγά σιγά, σιγανά να ηχεί, να ταρακουνάει το Ραδιομέγαρο. 

«Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες!», φώναζαν οι συγκεντρωμένοι σηκώνοντας την αριστερή γροθιά τους. Ο Χάρης Ανδρέου ανέβηκε στον όροφο των γραφείων της ΕΡΤ, εκεί που στεγαζόταν πλέον η Πολιτική Επιτροπή και έγινε δεκτός με χειροκροτήματα και ζητωκραυγές. Μόλις είδε την Φιλιώ την αγκάλιασε και την φίλησε στο μέτωπο, σαν κόρη του, χαιρετίζοντας τα μέλη της Πολιτικής Επιτροπής.

«Πρόεδρε θα ήθελα να σου γνωρίσω κάποιον…», είπε η Φιλιώ Μεγαπάνου και σύστησε τον Ανδρέου τον Μιχάλη Αντωνιάδη. «Είναι ο δημοσιογράφος, στο έργο του οποίου οφείλεται σε μεγάλο βαθμό η εξέγερση μας…».

«Εγώ δεν έκανα τίποτα. Η Ελένη… η Ελένη Παππά το έκανε. Και φυσικά οι συντρόφισσες της ΦυλΙΑ».

«Έχω διαβάσει τα άρθρα σου για την Γερμανία! Συγχαρητήρια! Οφείλω να παραδεχτώ ότι έχεις πολλά κότσια…», είπε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

«Μεγάλη μου τιμή Πρόεδρε».

Χαμογέλασε και έπειτα κατηύθυνε το βλέμμα του στην Φιλιώ. «Πες μου συντρόφισσα… τι συμβαίνει εδώ; Πως πάνε τα πράγματα;».

«Πρόεδρε η Οργάνωση είναι καινούργια. Μετρά λίγες ώρες ζωής, αλλά βλέπεις τι αποτελέσματα έχει, πόσο κόσμο κινητοποιεί. Δεν υπάρχει συγκεκριμένη δομή. Υπάρχει μόνο η Πολιτική Επιτροπή, στην οποία όλοι είναι ίσοι. Μόλις παραιτηθεί η κυβέρνηση, η Ο6Ν θα διαλυθεί, και θα στηρίξει τα ψηφοδέλτια του Εργατικού Κόμματος…».

«Θα το θέλαμε πολύ. Για την ακρίβεια θα ήθελα να στελεχώσετε την επόμενη Λαϊκή κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση νέων ανθρώπων».

Η Φιλιώ χαμογέλασε. «Όπως επιθυμείτε…».

«Οι δημοσκοπήσεις μας δείχνουν μπροστά με μεγάλη αποδοχή του κόσμου! Δεν μένει πολύ ακόμα… η κατάληψη του Ραδιομεγάρου θεωρώ θα τον πιέσει πολύ… Είναι θέμα ημερών δηλαδή να παραιτηθεί…».

«Δεν θα το έλεγα κύριε…», είπε ο Μιχάλης. «Ο Μάρκος Κορωναίος δεν θα παραιτηθεί τόσο εύκολα. Έχει βαθιές ρίζες στο κράτος, έχει πολύ βρώμικο παρελθόν και δεν θα ρισκάρει όλα αυτά να έρθουν στην φόρα τόσο εύκολα. Τα ΜΜΕ δεν αναφέρουν τίποτα ούτε για την Γερμανία, ούτε για τα Σπάτα… Ξέρει ότι αν χάσει την κυβέρνηση θα πάει φυλακή, για αυτό και θα κάνει τα πάντα για να μην πέσει…».

«Τι εννοείς;», είπε ο Ανδρέου και έκατσε στην πιο κοντινή καρέκλα που βρήκε.

«Εννοώ ότι είναι ακραίος… δεν θέλει να φύγει από το Μέγαρο Μαξίμου, γιατί όσο είναι εκεί, θάβει τις βρωμοδουλειές του… Αν πάψει να είναι πρωθυπουργός, θα σημάνει το τέλος του. Και δεν το θέλει αυτό, για αυτό και θα φτάσει στα άκρα… δεν είναι σαν τους άλλους πρωθυπουργούς… δεν έχει ηθική…».

Παντελής Γρίβας

Εκάλη

Τον είχαν ενημερώσει ότι ο Ράλλης είχε αφήσει υπόνοιες στον Ανακριτή ότι ο ίδιος εμπλεκόταν στην σύλληψη του. Έπαιζε επικίνδυνα πάνω σε τεντωμένο σκοινί, σε μια περίοδο ισορροπίας τρόμου στην ελληνική κοινωνία, που τα πάντα πλέον φαίνονταν να κινούνται σε μια κατεύθυνση εκτροπής. Ο πρωθυπουργός δεν θα άντεχε πολύ ακόμα. Η κατάληψη του Ραδιομεγάρου ήταν η έμπρακτη απόδειξη ότι είχε χαθεί ο έλεγχος, είχε χαθεί η έστω φαινομενική και τυπική επαφή με την κοινωνία. Η αστυνομία δεν έλεγχε πλέον το κέντρο και τις γειτονιές της Αθήνας. Ωστόσο η στρατηγική της εξέγερσης ήταν απλή και την είχαν αναλύσει στην τελευταία συνάντηση τους με τον πρωθυπουργό και τον Δράκογλου. Πρώτα από όλα γνώριζαν πολύ καλά ποιες γειτονιές του χάρτη της Αθήνας ελέγχονταν από την Ο6Ν. Επρόκειτο κυρίως για το τρίγωνο της Λεωφόρου Κηφισού, Λεωφόρου Πειραιώς, Πεδίο του Άρεως και Πλατεία Μπουρναζίου, μαζί με την περιοχή του Ψυρρή. Επίσης υπό τον έλεγχο της νέας αυτής οργάνωσης θεωρούνταν και η περιοχή του Ζωγράφου και η Καισαριανή. Η ΕΡΤ όμως άλλαζε πολλά. Δεν υπήρχε εξήγηση, πως κατάφεραν, μέρα μεσημέρι, να περάσουν από τις ισχυρές δυνάμεις της αστυνομίας στην Λεωφόρο Μεσογείων. Για να το κάνουν αυτό έπρεπε από την Ζωγράφου να περάσουν μέσα από την σκληρά ελεγχόμενη περιοχή της αστυνομίας, γύρω από το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και την ΕΥΠ. Κι όμως δεν το έκαναν αυτό. Τους αιφνιδίασαν καταφέρνοντας στην συνέχεια να αμυνθούν της προσπάθειας της αστυνομίας για ανακατάληψη της ΕΡΤ.

Κοίταξε τον χάρτη στον τοίχο του. Δεν μπορούσε να καταλάβει πως τους την είχαν φέρει έτσι. Προσπάθησε να κρατήσει την ψυχραιμία του, χωρίς αποτέλεσμα. Πέταξε το ποτήρι του στον τοίχο πάνω στον χάρτη φωνάζοντας. «Πως στο διάολο γίνεται αυτό! ΠΩΣ!».

Έκατσε πάλι στην καρέκλα του, αλλά αμέσως σηκώθηκε ξανά και πήρε τον μαρκαδόρο του, για να ζωγραφίσει πάνω στον βρεγμένο χάρτη την περιοχή που δεν έπρεπε με τίποτα να χάσει τον έλεγχο η αστυνομία. Ξεκίνησε από την Βασιλίσσης Αμαλίας και συνέχισε ως τον Ναό του Ολυμπίου Διός. Έπειτα, μέσω της Λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας ως την Πλατεία Μαβίλη, ένα από τα πιο σημαντικά μέρη σύγκρουσης με του διαδηλωτές, το λεγόμενο «Ανατολικό Μέτωπο», και στην συνέχεια στην Κατεχάκη και την Κανελλοπούλου. Τέλος συνέχισε προς την Κηφισίας και σταμάτησε την γραμμή στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας, ενώνοντας την με την Βασιλίσσης Αμαλίας μέσω της Χαριλάου Τρικούπη. Αυτό ήταν το κράτος: Βουλή των Ελλήνων, Μέγαρο Μαξίμου, Προεδρικό Μέγαρο, Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη,  ΕΥΠ, ΓΑΔΑ και Εθνική Τράπεζα. Δεν έπρεπε να χαθεί αυτή η περιοχή.

Χτυπούσε το κινητό του. Ήταν η Νικολάου.

«Ναι…», είπε κοιτώντας τον χάρτη του.

«Παντελή, μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει τι συμβαίνει; Ο Μάρκος δεν απαντά στα τηλέφωνα…».

«Άφησε τον Μαρία. Δεν είναι εύκολο να το διαχειριστεί… Πως να το κάνει, οι μπάσταρδοι ελέγχουν την Αθήνα από το Μοσχάτο μέχρι το Αιγάλεω και μετά μέχρι το Γαλάτσι. Δεν ξέρω πως στο διάολο συνέβη αυτό. Δεν έχουν καν τα υλικοτεχνικά μέσα. Και τώρα κατέλαβαν και την ΕΡΤ που είναι στην άλλη άκρη! Σίγουρα από την Ζωγράφου συντονίστηκε η υπόθεση, αλλά και πάλι. Δεν γίνεται να πέρασαν την Μεσογείων! Δεν γίνεται!».

«Εμείς τι θα κάνουμε; Ο Σύνδεσμος τι να κάνει;».

Δυσκολευόταν να απαντήσει. «Μείνετε στην Εκάλη. Αποφύγετε το κέντρο. Προσωπικά θεωρώ ότι είναι υπόθεση λίγων ημερών να τους τελειώσουμε. Μην τους δίνετε βήμα».

Κάτι ήθελε να του πει, αλλά έμοιαζε να δίσταζε. «Παντελή… αξίζει όλο αυτό να γίνει για την οικογένεια Σπήλιου; Αξίζει τέτοιος διχασμός για την Λοξάντρα;».

«Ναι. Αξίζει. Την έχω σαν κόρη. Δεν είναι μόνο αυτή. Το ζήτημα είναι η εξουσία. Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο. Αυτό τον τόπο τον κυβερνάμε εμείς Μαρία!».

Ξεφύσησε. «Μεγάλο ερώτημα…».

«Ακριβώς επειδή είναι μεγάλο ερώτημα δεν πρέπει να χάσουμε. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να χαθεί πάλι ο έλεγχος. Πρέπει να έχουμε το πάνω χέρι σε κάθε περίπτωση».

«Καλώς. Θα το μεταφέρω στον Σύνδεσμο και ας ελπίσουμε να τελειώσει σύντομα αυτή η υπόθεση».

«Θα τελειώσει. Εφόσον μας στηρίζει και η Γερμανία, θα τελειώσει…».

Έκλεισαν το τηλέφωνο και επέστρεψε στον χάρτη. Άναψε ένα τσιγάρο και κοίταξε τις γραμμές που είχε σχεδιάσει. Τότε του ήρθε η φώτιση. Άρπαξε ξανά τον μαρκαδόρο με το κόκκινο χρώμα, για την Ο6Ν, και κύκλωσε την Μονή Καισαριανής και τον Υμηττό. «Εκεί είναι! Οι καριόληδες! Εκεί είναι!».

Ο Υμηττός. Κάπου εκεί είχαν κρησφύγετα και γιάφκες, και για αυτό έπρεπε η αστυνομία να επέμβει γρήγορα. Πως όμως θα γινόταν αυτό; Για να φτάσουν στον Υμηττό, έπρεπε να περάσουν έξω από την Πολυτεχνειούπολη και κανείς δεν μπορούσε να εγγυηθεί ότι ένα ακόμα μέτωπο σε κοντινή απόσταση από την Πλατεία Μαβίλη θα συνέφερε. Μάλλον είχε έρθει η ώρα να αξιοποιηθούν κι άλλα μέσα.