Σκοτεινός Νοέμβρης, Πολιτική φαντασία μιας εκτροπής XXI

Λέξεις: Φώτης Κυζάκης

Στο αποκορύφωμα της σύγκρουσης για το μέλλον της ευρωπαϊκής ενοποίησης, στην Ελλάδα συντελείται μια μεγάλη πολιτική αλλαγή. Ο Μάρκος Κορωναίος είναι ο πολιτικός που καταφέρνει να φέρει το Φιλελεύθερο Κόμμα ξανά στην εξουσία έπειτα από δεκατρία χρόνια πολιτικής κυριαρχίας του Εργατικού Κόμματος.

Η πραγματική δύναμη του όμως πηγάζει από τις δυνάμεις του παρακράτους. Την στιγμή που μια κοινωνική εξέγερση ξεσπά στην Αθήνα, με αφορμή σκάνδαλα σεξουαλικής παρενόχλησης και σωματεμπορίας, οι ευρωπαϊκές εξελίξεις αναδεικνύουν την Ελλάδα στο πιο σημαντικό κομμάτι της διεθνούς σκακιέρας. Το διακύβευμα είναι τεράστιο. Είναι η ηγεμονία στην Ευρώπη.

Το παρελθόν των πολιτικών ελίτ, οι ρίζες της ηγεμονίας του Εργατικού Κόμματος και η συνταγή της νίκης του Μάρκου Κορωναίου ξεδιπλώνονται σε μια ελληνική κοινωνία, που μοιάζει περισσότερο από ποτέ με πυριτιδαποθήκη.

Τον σκοτεινό Νοέμβρη του 2018, η Ελλάδα είναι μια χώρα που φλερτάρει επικίνδυνα με την εκτροπή και ο λαός πρέπει να αποφασίσει: ο Μάρκος Κορωναίος είναι η αυγή μιας νέας βάρβαρης εποχής ή ένας διάττοντας αστέρας, πριν την μεγάλη ανατροπή;

θυμηθείτε εδώ τα προηγούμενα μέρη:

Κεφάλαιο 21ο

14 Νοεμβρίου 2018

Μάρκος Κορωναίος

Μέγαρο Μαξίμου

Η απόφαση είχε ήδη παρθεί. Η σκληρή, «κόκκινη», περιοχή που ελεγχόταν από την αστυνομία είχε αποκλειστεί από τα ξημερώματα με κλούβες. Η περιοχή ανάμεσα στην Ζωγράφου και στου Ψυρρή έμοιαζε με απόρθητο και επικίνδυνο φρούριο για τους διαδηλωτές. Η κυβέρνηση είχε εκδώσει Κοινή Υπουργική Απόφαση των Υπουργείων Εσωτερικών και Προστασίας του Πολίτη, σύμφωνα με την οποία η πρωτεύουσα έμπαινε σε καθεστώς πολιορκίας επιτρέποντας την χρήση πυρών από την αστυνομία. Αυτή η απόφαση εξαγρίωσε τους πολίτες, με αποτέλεσμα από το πρωί η Λεωφόρος Αλεξάνδρας, από την Χαριλάου Τρικούπη και μετά, να έχει μετατραπεί σε ναρκοπέδιο. Ταυτόχρονα, μονάδες της Αστυνομίας από την Πελοπόννησο συνέρρεαν στο κέντρο της Αθήνας για στήριξη των εκεί επιχειρήσεων. Το ΥΠΠΟ ανέφερε ξεκάθαρα ότι το κύριο μέτωπο ήταν η Αθήνα, καθώς η Θεσσαλονίκη δεν αποτελούσε κίνδυνο.

«Απλά μια επιχείρηση στο ΑΠΘ και η Θεσσαλονίκη έχει καθαρίσει…», είχε διαβεβαιώσει ο Δράκογλου τον πρωθυπουργό. «Μόνο η ΣΘΕ είναι. Λίγα χημικά και τέλος».

Εντωμεταξύ το Εργατικό Κόμμα σε μια απόλυτα αυστηρή και επιθετική ανακοίνωση του κατηγόρησε τον πρωθυπουργό για «εκτροπή» και «εγωπάθεια, που μόνο ζημιωμένο έχει την χώρα». Ταυτόχρονα ο Χάρης Ανδρέου ανακοίνωσε την πρόθεση του κόμματος να μην συμμετέχει στις συνεδριάσεις της Βουλής ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την ΚΥΑ και κάλεσε την κυβέρνηση να παραιτηθεί για να κατευναστεί η ένταση, και να κηρύξει εκλογές ώστε ο «κυρίαρχος λαός να αποφασίσει εκ νέου το μέλλον του».

Το Υπουργικό Συμβούλιο είχε ως μοναδικό θέμα συζήτησης την επικύρωση της ΚΥΑ, κάτι που εξόργησε αρκετούς εσωκομματικά αντίπαλους υπουργούς του Κορωναίου. «Συγγνώμη… Μάρκο είσαι σοβαρός; Μας ζητάς να επικυρώσουμε μια απόφαση, ήδη ειλημμένη μέσω ΚΥΑ, η οποία θα επιτρέπει στην αστυνομία να πυροβολεί πολίτες;».

«Δεν σας ζητώ αυτό», είπε ο Κορωναίος σε έντονο ύφος. «Σας ζητώ να επικυρώσετε ένα νέο σχέδιο για να κερδηθεί η μάχη της Αθήνας…».

«Ποια μάχη Μάρκο; Ποια μάχη; Που για να φτάσουμε στο Μέγαρο Μαξίμου έπρεπε να περάσουμε από ένα φρούριο στην Λεωφόρο Αμαλίας; Τι άλλο θέλουμε για να καταλάβουμε ότι δεν μας θέλει άλλο ο λαός; Τι άλλο πρέπει να γίνει για να καταλάβουμε ότι πρέπει να κηρύξουμε εκλογές;».

Ο Θανάσης Κωνσταντίνου, ο Υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, άνθρωπος του Προέδρου της Δημοκρατίας και κύριος εσωκομματικός αντίπαλος του Μάρκου Κορωναίου, εισηγούνταν ουσιαστικά την αποδοχή της ήττας της κυβέρνησης.

«Συγγνώμη Θανάση… εισηγείσαι να αποδεχτούμε την ήττα μας;», ρώτησε σαρκαστικά η νέα Υπουργός Εσωτερικών Μαριάννα Παπαδοπούλου.

«Με νεκρούς πολίτες; Με την Αθήνα να έχει χωριστεί σε στρατόπεδα; Με την χώρα να είναι κοντά σε έναν εμφύλιο;», απάντησε σε έντονο τόνο. «Ναι! Για όνομα του Θεού, ναι!».

Ο πρωθυπουργός χτύπησε το χέρι του στο τραπέζι. «Δεν θα αποδεχτούμε καμία ήττα…».

Ο Κωνσταντίνου αντέδρασε.

«Μα…».

«Άσε με να ολοκληρώσω… μιλάω ως πρωθυπουργός!», συνέχισε ο Κορωναίος.

Σταμάτησε να φωνάζει.

«Αυτήν την στιγμή, το Εργατικό Κόμμα, με μια μεγάλη άνοδο είναι πρώτο στις δημοσκοπήσεις… Το σκάνδαλο Ρούσου έχει χαθεί πλέον. Μόνο τα κανάλια μιλάνε για αυτό… αλλά πλέον κανείς δεν βλέπει τηλεόραση. Η Ο6Ν είναι υποκινούμενη από το Εργατικό Κόμμα… Όλα γίνονται από το Εργατικό Κόμμα. Και για αυτό πρέπει να τους διαλύσουμε. Για αυτό δεν πρέπει να χάσουμε τον πόλεμο, με οποιοδήποτε κόστος…».

«Με οποιοδήποτε κόστος;».

«Ναι! Με οποιοδήποτε κόστος!», φώναξε ο πρωθυπουργός.

«Έχεις χάσει το μυαλό σου! Θα πάρεις στις πλάτες του κόμματος νεκρούς πολίτες;!».

«Δεν είναι πολίτες! Είναι ταραξίες, αναρχικοί, κομμουνιστές, άπλυτοι. Είμαστε ο νόμος και η τάξη και αυτοί είναι μιάσματα!».

Εντυπωσιάστηκε.

«Κύριε πρωθυπουργέ υποβάλλω την παραίτηση μου. Εγώ δεν μπορώ να συνεχίσω σε μια κυβέρνηση που δεν μπορεί να καταλάβει ότι ήρθε η ώρα της να παραιτηθεί».

Χτύπησε το χέρι του στο τραπέζι πιο δυνατά από ότι πριν. Ανάσαινε δυνατά.

«Η παραίτηση και οι εκλογές δεν είναι στο πρόγραμμα. Θυσίασα πάρα πολλά για να βρεθώ εδώ και δεν θα επιτρέψω σε κανέναν να μπει εμπόδιο. Κανέναν!».

Όλοι θεωρούσαν ότι ο Κορωναίος είχε χάσει τα μυαλά του, αλλά δεν μπορούσαν να αντιδράσουν. Πίσω από τον πρωθυπουργό βρισκόταν η σκιά του Παντελή Γρίβα, μια σκιά που τους κάλυπτε όλους και τους εγκλώβιζε στην απόλυτη παράνοια. Δεν μπορούσαν να του φέρουν αντίρρηση. Και πνίγονταν. Πνίγονταν από τις δυνητικές απειλές του Γρίβα για την ζωή τους. Πνίγονταν βλέποντας την Ελλάδα και την κυβέρνηση όμηρους μιας παρανοϊκής αλαζονείας και μιας καταστροφικής εμμονής.

Γιώργος Μουζούρης

Τμήμα Πολιτικών Επιστημών, ΑΠΘ

Ο Γιώργος Μουζούρης στάθηκε πίσω από το βήμα της Αίθουσας Α στο ισόγειο της Σχολής Νομικών και Οικονομικών Επιστημών. Χαμογέλασε στους φοιτητές και τις φοιτήτριες του, έβγαλε το σακά-κι του χαλάρωσε την γραβάτα του και έπιασε τον μαρκαδόρο πίνακα. Ανέβασε την επιφάνεια για τις προβολές και έγραψε πάνω στον πίνακα την φράση ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ.

«Δεδομένων των εξελίξεων των τελευταίων ημερών, στο σημερινό μάθημα αναπλήρωσης, θα ήθελα να μιλήσουμε για την έννοια του Φασισμού. Είμαι σίγουρος ότι έχετε ακούσει πολλά σε αυτό το Τμήμα για τον φασισμό, όπως επίσης είμαι απολύτως σίγουρος ότι έχετε κάνει και την προσωπική σας έρευνα για το συγκεκριμένο φαινόμενο. Τι είναι όμως πραγματικά ο φασισμός; Θα μπορούσε να πει κάποιος ή κάποια;».

Ένα χέρι σηκώθηκε.

«Παρακαλώ…».

«Η ακροδεξιά είναι φασιστική».

«Ναι…». Πριν προλάβει να συνεχίσει πετάχτηκε ένας άλλος φοιτητής.

«Και στην αριστερά όμως υπάρχουν φασιστικές πρακτικές».

Ο συγκεκριμένος φοιτητής ήταν μέλος της νεολαίας του Φιλελεύθερου Κόμματος και σκληρά αντικομουνιστής. Σε μια θυελλώδη συνέλευση του Φοιτητικού Συλλόγου μάλιστα είχε πει με θράσος ότι αν ζούσαμε στον Εμφύλιο, οι κομμουνιστές συμφοιτητές του θα πήγαιναν από το χέρι του. Προέκυψε σοβαρό ζήτημα και λίγο έλειψε από το να τον διαγράψουν από μέλος του Συλλόγου. Ο Μουζούρης δεν τον συμπαθούσε καθόλου, αλλά δεν ήταν σωστό να εκφράσει την αντιπάθεια του.

«Ναι, αλλά ας δούμε τα πράγματα λίγο πιο ξεκάθαρα. Ο Μάρκ Μαζάουερ αναφέρει στην ‘Σκοτεινή Ήπειρο’ ότι ο φασισμός είναι ένα νέο πολιτικό φαινόμενο του 20ου αιώνα, που παρόλα αυτά εφάρμοσε στην Ευρώπη αυτά που οι Ευρωπαίοι έκαναν στις αποικίες. Το ζήτημα της νεωτερικότητας του φασισμού τονίζει και ο Ζιγκμουντ Μπάουμαν. Ο Μπάουμαν τόνισε ότι ποτέ προηγουμένως δεν είχε κατασκευαστεί μια βιομηχανική δομή εξόντωσης ανθρώπων. Ο φασισμός χρησιμοποίησε τα πιο μοντέρνα μέσα για ένα σκοπό που θεωρήθηκε ότι ανήκε στις πιο σκοτεινές σελίδες της ιστορίας. Το αφήγημα της προόδου καταστράφηκε, κάηκε στα στρατόπεδα του Άουσβιτς, καθώς η υλική και πνευματική πρόοδος ενός ανεπτυγμένου λαού, του γερμανικού, χρησιμοποιήθηκε ενάντια σε άλλους, επίσης ανεπτυγμένους. Αυτοί όμως που είχαν επίγνωση των εγκληματικών πρακτικών της Ευρώπης στις αποικίες δεν βρέθηκαν σε καμία περίπτωση προ εκπλήξεως.

Αφενός, ο φασισμός έχει σοβαρές σχέσεις με την δεξιά, καθώς μοιράζεται κάποιες κοινές αξίες με τους συντηρητικούς και στηρίζει τα ίδια οικονομικά και κοινωνικά συμφέροντα με αυτούς. Επίσης ο φασισμός όσες φορές έφτασε στο σημείο να πάρει την εξουσία, το κατάφερε χάρη στην στήριξη των συντηρητικών και φιλελεύθερων δυνάμεων.

Αφετέρου, υπάρχουν περιπτώσεις μετατόπισης από την αριστερά στο φασισμό και ανάποδα. Υπάρχουν άτομα που έλκονται από το φασισμό για ιδεολογικούς λόγους, ένας παράγοντας όμως που δεν αποτελεί καθοριστική παράμετρο για να δεχτούμε τον ισχυρισμό περί φασιστικής Αριστεράς.

Ο αιώνας των άκρων λοιπόν, ο 20ος αιώνας αποτελεί την ιστορική συνέχεια ενός αιώνα αποικιοκρατίας, γενοκτονιών, τεχνολογικής εξέλιξης των μεθόδων βασανισμού, τρομακτικής μεταφοράς, αρπαγής και συσσώρευσης πλούτου με μεθόδους ανάλογες με αυτές του φασισμού. Τα παραδείγματα είναι άπειρα. Ο καπιταλισμός, ο οποίος γεννάται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της ελεύθερης άμισθης εργασίας και παραγωγής αξίας, είναι εγγενές ποιοτικό γνώρισμα του φασισμού. Δεν υπάρχει φασισμός εκτός καπιταλισμού, δεν υπάρχει φασισμός σε μη καπιταλιστικές χώρες ή περιόδους καθώς αν ο καπιταλισμός είναι η οργανωμένη εκμετάλλευση, ο φασισμός είναι το μέσο οργάνωσης αυτής της εκμετάλλευσης όταν δεν υπάρχει νομιμοποίηση. Όπως είχε πει, ήδη από το 1939, ο Μαξ Χορκχάιμερ, όποιος δεν θέλει να μιλήσει για τον καπιταλισμό δεν πρέπει να μιλάει και για τον φασισμό. Με βάση τον κοινωνικό δαρβινισμό όποιος δεν είναι αποδοτικός και εκμεταλλεύσιμος δεν έχει λόγο ύπαρξης. Στον φιλελευθερισμό αρένα αναγορεύεται η αγορά, ενώ στον φασισμό ο πόλεμος. Ο φιλελευθερισμός αναφέρεται σε ανταγωνισμό ατόμων. Ο φασισμός αναφέρεται σε ανταγωνισμό ομάδων, που είναι φυλές ή έθνη, στην βάση του φίλου και του εχθρού και στην πολιτική σκέψη του Καρλ Σμιτ.

Θυμάστε τι λέγαμε στα εισαγωγικά μαθήματα; Θυμάστε την νομιμοποίηση; Λοιπόν, τα φασιστικά συστήματα κυριαρχούν έχοντας νομιμοποίηση. Σε ένα βαθμό αυτό είναι αληθές, αλλά ανάμεσα στη νομιμοποίηση και την επιβολή, καθοριστική είναι η τελευταία. Το 19ο αιώνα οι άνθρωποι είχαν πιο χαμηλά στάνταρ, δέχονταν εύκολα τη βία. Βέβαια τα κριτήρια κάθε εποχής καθορίζονται από πολιτικές επιλογές, αφού οι λαοί δεν δέχονται ευχαρίστως και αδιαμαρτύρητα αυτά που υφίστανται. Ο Μπάρι-γκτον Μουρ, ο ιστορικός- κοινωνιολόγος, που έγραψε τις ‘Κοινωνικές ρίζες της δημοκρατίας και της δικτατορίας’ αναφέρει ότι πάντα οι κυρίαρχοι αναπτύσσουν ιδεολογίες και θεωρίες σύμφωνα με τις οποίες ο κυριαρχούμενος τα δέχεται επειδή του αρέσει. Σκεφτείτε τον ρόλο των ΜΜΕ και της θέσης τους στην μεταφορά και αναπαραγωγή του μηνύματος στην σύγχρονη μαζική κοινωνία.

Πριν πάμε στον Πάξτον και στην ανατομία του φασισμού, ας κάνουμε μια επανάληψη και αν θέλετε μπορούμε να κάνουμε ένα διάλλειμα. Η αποικιοκρατία συνδέεται στενά με τον φασισμό, καθώς έχουν την ίδια λογική. Ένας αποικιοκράτης, ισχυρός και κυρίαρχος, απέναντι σε έναν υπανάπτυκτο σκλάβο. Υπάρχουν λαοί που γεννήθηκαν να είναι κυρίαρχοι και άλλοι που γεννήθηκαν να είναι σκλάβοι, στα πλαίσια φυσικά μιας δαρβινιστικής κοινωνίας της επιβίωσης του καλύτερου και ισχυρότερου.

Ο Ρόμπερτ Πάξτον, ένας φιλελεύθερος ιστορικός, μας προσφέρει μια πραγματικά πρώτης τάξεως ανάλυση του φασιστικού φαινομένου. Για τον Πάξτον, ο φασισμός δεν είναι ιδεολογία, αλλά ένα σώμα συνθημάτων που μετατρέπεται σε πράξεις, μια πολιτική πρακτική που στηρίζεται σε πολιτικά πάθη, συναισθήματα. Ο φασισμός έχει συνθήματα, δεν έχει ιδέες. Εξαπλώνεται σε πληθυσμούς οι οποίοι έχουν υποστεί ταπεινώσεις και έχουν θυματοποιηθεί. Αισθάνονται ότι κάποιος τους χτυπάει , χωρίς να μπορούν να δουν καθαρά ποιος είναι αυτός. Ποιος είναι αυτός που τους στέρησε το μέλλον τους; Την κοινωνική τους άνοδο; Ποιος είναι ο εχθρός, ο θύτης; Αυτός ο ταπεινωμένος πληθυσμός αναζητά αποδιοπομπαίο τράγο και μπαίνει στη λογική του κανιβαλισμού.

Ο φασισμός είναι επίσης κίνημα και μάλιστα μαζικό. Ο Πάξτον υποστηρίζει ότι κινήματα αναπτύσσονται μόνο σε χώρες που έχει αναπτυχθεί προηγουμένως η δημοκρατία, όπου έχουν εισβάλλει οι μάζες στο προσκήνιο. Ουσιαστικά η δημοκρατία είναι προϋπόθεση του φασισμού. Στο μεσοπόλεμο υπήρχαν πολύ ισχυρά κινήματα, η πολιτική κινητοποίηση των οποίων μπορεί να είναι αντιδραστική και όχι μόνο προοδευτική. Οι εξαθλιωμένοι λαοί πείθονται ότι για όλα τους τα προβλήματα δεν ευθύνεται το σύστημα ή η κυρίαρχη τάξη, αλλά κάποιο τμήμα του λαού, που καθορίζεται είτε φυλετικά είτε πολιτικά, και το οποίο πρέπει να καταστραφεί μέσα από επιβολή και την υπακοή. Δέχονται και αρέσκονται στην επιβολή γιατί ακριβώς αυτή είναι η λύτρωση από τον θύτη!

Βασικός λόγος ενίσχυσης του φασισμού από την άρχουσα τάξη είναι ο φόβος για την αριστερά. Όταν δεν υπάρχει ισχυρό αριστερό κίνημα, συνήθως δε συγκροτείται και ως αντίπαλο δέος ένα φασιστικό κίνημα. Προφανώς, η δημιουργία ενός κινήματος είναι δύσκολο εγχείρημα, ακριβό και ανεξέλεγκτο, για αυτό και ο φασισμός αποτελεί έσχατη λύση για τους καπιταλιστές. Μάλιστα ο Πάξτον θεωρεί ότι είναι θέμα πολιτικής επιλογής ανάμεσα σε παραχωρήσεις σε αριστερά, εργατικό κίνημα, μειονότητες κτλπ ή σε πολιτική πυγμής και εκτροπής. Η τελευταία συχνά βρίσκει τη λύση του φασισμού.

Οι ελίτ, δηλαδή, επιστρατεύουν και κατασκευάζουν την φασιστική λύση. Παίρνουν έναν λαό εξαθλιωμένο από τις δικές τους επιλογές και τον πείθουν ότι οι αντιδραστικοί είναι αυτοί που φταίνε για την εξαθλίωση του. Φτιάχνουν μια νέα αντίδραση, απλοϊκή, ζωώδη, βίαιη και αιμοβόρα που θα οδηγήσει στην κάθαρση του λαού και στην αποδοχή μιας επιβολής ενός ακόμα πιο ακραίου καθεστώτος. Και εδώ έρχεται εκ νέου το ζήτημα της εθελοδουλείας…».

Κοίταξε τους φοιτητές στα μάτια. Τα μάτια πάντα τα λένε όλα. «Έχουμε ερωτήσεις;».

«Κύριε…». Η φωνή της φοιτήτριας ακουγόταν τρομαγμένη.

«Παρακαλώ».

«Θεωρείτε ότι η σύγχρονη Ελλάδα έχει κάποια σχέση με αυτό;».

Ο Μουζούρης χαμογέλασε.

«Έτσι θέλω να σκέφτεστε. Να βλέπετε την θεωρία και την ιστορία στην πραγματικότητα. Για να σκεφτούμε. Η κυβέρνηση προσπαθεί να δημιουργήσει ένα καθεστώς συσσώρευσης και αρπαγής πλούτου προς τους λίγους και ισχυρούς. Έχει σχέσεις με ακροδεξιές οργανώσεις. Διαλύει απεργίες και καταστέλλει συγκεντρώσεις διαδηλωτών, πολλές φορές υπό τις διαταγές των ελίτ. Οι ελίτ μόλις είδαν ότι οι συμβιβασμοί της προηγούμενης κυβέρνησης δεν ανταποκρίνονταν στα σχέδια τους έστησαν την αρένα και πότισαν την κοινωνία κανιβαλισμό και ψέμα, με αποτέλεσμα μια νέα κυβέρνηση. Τώρα που ο λαός αντιδρά και αντιδρά έντονα, βλέπουμε να φτιάχνεται μια άλλη αντίδραση, θα έλεγα εξαιρετικά επικίνδυνη, πολύ συντηρητική, που δυστυχώς έχει έρεισμα σε ένα μέρος του λαού. Σε ένα εθελόδουλο μέρος του λαού. Αν κάτι από όλα αυτά με τρομάζει, σαν μιλάω ειλικρινά αυτό είναι που με κάνει να τρέμω. Το άγνωστο ταβάνι της εθελοδουλείας».

Χάρης Ανδρέου

Γραφεία Εργατικού Κόμματος

Ο Ανδρέου σήκωσε το τηλέφωνο και απάντησε κουμπωμένος. Ο Κυριάκος Μάνου, ο διευθυντής του γραφείου του, τον ειδοποίησε ότι καλούσε το Ελιζέ. Ο Πρόεδρος της Γαλλίας, Ντομινίκ Ντε Σαντιγιόν επιδίωκε να μιλήσει με τον Χάρη Ανδρέου, έπειτα από προτροπή της Ορφανού. Το ζήτημα της Ελλάδας είχε πλέον γίνει η καυτή πατάτα της Ευρώπης και η Γαλλία δεν θα μπορούσε να επιτρέψει τα πράγματα να ξεφύγουν. Δεν θα μπορούσε να μην λάβει θέση. Ο Σαντιγιόν είχε θυσιάσει πολλά για τη Ευρώπη. Ήξερε ότι έπρεπε να ανεξαρτητοποιηθούν από τις ΗΠΑ, χωρίς όμως να πέσουν στα χέρια των Ρώσων, όπως επεδίωκε η Γερμανία με τα συμφέροντα της στο ρωσικό φυσικό αέριο. Αυτός ο αγώνας ήταν ιερός και δεν ήταν μόνο των Γάλλων. Ο Σαντιγιόν θεωρούσε πραγματικά ότι αυτό ήταν το πεπρωμένο των Ευρωπαίων, ένα πεπρωμένο που ήταν συνδεδεμένο με το δικό του μέλλον να γίνει ο πρώτος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης.

«Κύριε Πρόεδρε…».

«Χάρη…», είπε ο Ντομινίκ Ντε Σαντιγιόν στα αγγλικά.

«Πρόεδρε, τα πράγματα δεν πάνε καλά».

Περίμενε τον Ανδρέου να συνεχίσει.

«Η κυβέρνηση έχει χάσει τον έλεγχο…».

«Και τι ακριβώς σε αγχώνει;», τον διέκοψε ο Σαντιγιόν.

«Με φοβίζει. Δεν είναι απλοί πολιτικοί. Δεν κάνουν απλά πολιτική. Δεν θα χάσουν τον έλεγχο. Δεν… Δεν μπορούν να δεχτούν ότι θα χάσουν τον έλεγχο ξανά…».

Μια σκεπτική σιωπή κυριάρχησε στο ακουστικό, καθώς ο Γάλλος Πρόεδρος προσπαθούσε να διαλέξει προσεκτικά τις λέξεις του. Προσπάθησε να το παίξει χαλαρός, αλλά η πραγματικότητα τον ξεπερνούσε.

«Η Κάουφεν δεν σηκώνει το τηλέφωνο. Οι γαλλογερμανικές σχέσεις είναι στο χειρότερο σημείο στην ιστορία τους. Ούτε στον πόλεμο είχαμε βρεθεί σε αυτό το σημείο. Η καγκελάριος είναι πολύ διαφορετική από τον Όλαφ Σμέτερ. Πραγματικά νιώθω ότι πλέον μιλάμε για το τέλος της Ευρωπαϊκής Συναίνεσης και για την αρχή μιας πολύ σκοτεινής εποχής, όπου η Γερμανία θέλει την ολοκληρωτική επικράτηση».

«Θεωρείς ότι πίσω από τον Κορωναίο είναι η Γερμανία;».

«Δεν υπάρχει αμφιβολία. Αυτό το σχεδιάζουν εδώ και καιρό. Κάναμε πολλά λάθη στο ελληνικό ζήτημα. Δεν έπρεπε να επιτρέψουμε την αλλαγή κυβέρνησης. Πιστέψαμε στην δημοκρατία. Πιστέψαμε πολύ περισσότερο σε αυτήν σε σχέση με τους αντιπάλους μας…».

«Πρόεδρε, θεωρείς ότι θα φτάσουμε στην εκτροπή;».

«Βρισκόμαστε ήδη σε φάση εκτροπής».

«Θα το τραβήξουν τόσο πολύ;».

«Ο Κορωναίος και η αδερφή του παίρνουν διαταγές από την Γερμανίδα καγκελάριο, η οποία θέλει να λήξει το θέμα».

«Και τι να κάνουμε;».

«Πρέπει να τους ρίξετε!».

«Χρειαζόμαστε βοήθεια. Διεθνή στήριξη και ανάδειξη του θέματος!».

«Κάνουμε ότι μπορούμε. Το ζήτημα είναι ευρωπαϊκό, απλά η Ελλάδα είναι η αρένα!».

Ο Ανδρέου δεν πείστηκε από τα λόγια του Σαντιγιόν. Θεωρούσε ότι μπορούσαν να γίνουν πολύ περισσότερα. Φοβόταν ότι η Γαλλία θα έκαιγε την Ελλάδα προκειμένου να μην χάσει τα Βαλκάνια, που ακόμα είχαν φιλογαλλικές κυβερνήσεις.

«Πρέπει να τους ρίξετε!», επανέλαβε ο Σαντιγιόν.

«Δεν ξέρω κατά πόσο είναι εύκολο αυτό χωρίς ακραίες εντάσεις…».

Ο Πρόεδρος της Γαλλίας δεν μίλησε. Σκεφτόταν περισσότερο ένα εναλλακτικό σχέδιο, που του είχαν προτείνει οι σύμβουλοι του και που δεν θα περιλάμβανε την Ελλάδα. Έπρεπε η Ελλάδα να πάψει να είναι η χώρα που θα επηρέαζε την ευρωπαϊκή πολιτική των Βαλκανίων. Αν δεν μπορούσαν να σώσουν την Ελλάδα, τουλάχιστον έπρεπε να σώσουν τις άλλες χώρες που καθορίζονταν από αυτήν. Τα ελληνικά τραπεζικά υποκαταστήματα και οι ελληνικές επιχειρήσεις και βιομηχανίες στην Ρουμανία και την Βουλγαρία έπρεπε να κλείσουν, ενώ το ιταλολιβικό σύστημα ενέργειας θα μπορούσε να αντικαταστήσει τις εξαγωγές ρεύματος στην ΠΓΔΜ και στην Αλβανία. Ο Ντομινίκ Ντε Σαντιγιόν έπρεπε να καταλάβει ότι ήταν μάταιο να παλεύει. Η Ελλάδα πλέον ήταν χαμένη υπόθεση και ήταν ζήτημα επιβίωσης να εξαφανιστεί από τον ευρωπαϊκό χάρτη ισχύος.

«Θα κάνω μερικά τηλέφωνα και θα προσπαθήσω να αναδείξω το θέμα. Εσείς πιέστε περισσότερο για εκλογές. Θα μιλήσουμε ξανά…», είπε και έκλεισε το τηλέφωνο στον Ανδρέου.