Σκοτεινός Νοέμβρης, Πολιτική φαντασία μιας εκτροπής XXII

Λέξεις: Φώτης Κυζάκης

Στο αποκορύφωμα της σύγκρουσης για το μέλλον της ευρωπαϊκής ενοποίησης, στην Ελλάδα συντελείται μια μεγάλη πολιτική αλλαγή. Ο Μάρκος Κορωναίος είναι ο πολιτικός που καταφέρνει να φέρει το Φιλελεύθερο Κόμμα ξανά στην εξουσία έπειτα από δεκατρία χρόνια πολιτικής κυριαρχίας του Εργατικού Κόμματος.

Η πραγματική δύναμη του όμως πηγάζει από τις δυνάμεις του παρακράτους. Την στιγμή που μια κοινωνική εξέγερση ξεσπά στην Αθήνα, με αφορμή σκάνδαλα σεξουαλικής παρενόχλησης και σωματεμπορίας, οι ευρωπαϊκές εξελίξεις αναδεικνύουν την Ελλάδα στο πιο σημαντικό κομμάτι της διεθνούς σκακιέρας. Το διακύβευμα είναι τεράστιο. Είναι η ηγεμονία στην Ευρώπη.

Το παρελθόν των πολιτικών ελίτ, οι ρίζες της ηγεμονίας του Εργατικού Κόμματος και η συνταγή της νίκης του Μάρκου Κορωναίου ξεδιπλώνονται σε μια ελληνική κοινωνία, που μοιάζει περισσότερο από ποτέ με πυριτιδαποθήκη.

Τον σκοτεινό Νοέμβρη του 2018, η Ελλάδα είναι μια χώρα που φλερτάρει επικίνδυνα με την εκτροπή και ο λαός πρέπει να αποφασίσει: ο Μάρκος Κορωναίος είναι η αυγή μιας νέας βάρβαρης εποχής ή ένας διάττοντας αστέρας, πριν την μεγάλη ανατροπή;

θυμηθείτε εδώ τα προηγούμενα μέρη:

Κεφάλαιο 22ο

15 Νοεμβρίου 2018

Μιχάλης Αντωνιάδης

Ραδιομέγαρο ΕΡΤ

Ο Μιχάλης Αντωνιάδης παρακολουθούσε από την αίθουσα σύνταξης της «Ανοιχτής ΕΡΤ». Στο στούντιο βρίσκονταν οι παλιοί τεχνικοί και νέοι και νέες φοιτητές και φοιτήτριες που είχαν αναλάβει την ενημέρωση των πολιτών από την δημόσια τηλεόραση. Ήδη από το πρωί, οι υπηρεσίες που μετρούσαν την τηλεθέαση έδιναν την ακροαματικότητα της ΕΡΤ στο 35-37%, ποσοστά πρωτοφανή για τα συνήθη μεγέθη της δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης. Όλοι ήταν ενθουσιασμένοι και απορημένοι για την στάση της κυβέρνησης, που μετά την προσπάθεια επανακατάληψης του Ραδιομεγάρου φαινόταν να έχει αφήσει αυτό το μέτωπο. «Συγκρούσεις με τις δυνάμεις της κυβέρνησης έχουμε αυτήν την ώρα στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας και στην Πλατεία Μαβίλη… θα συνδεθούμε με τους ανταποκριτές μας εκεί…».

Είχε εντυπωσιαστεί από το πόσο γρήγορα είχαν αντικατασταθεί οι λειτουργίες της ΕΡΤ από παιδιά και νέους της Ο6Ν, πάντα με την τεχνοκρατική υποστήριξη του Εργατικού Κόμματος. «Συνδεθείτε με Λεωφόρο Αλεξάνδρας…».

Ο αρχισυντάκτης είχε μεγάλη εμπειρία, καθώς είχε υπηρετήσει αυτήν την θέση ήδη σχεδόν δέκα χρόνια, μέχρι που άλλαξε η κυβέρνηση και τον έδιωξαν. Ήξερε τι έκανε και οι γνώσεις του ήταν υπερπολύτιμες για την νέα συλλογική διοίκηση της ΕΡΤ. Η Ο6Ν έδωσε την διοίκηση της ΕΡΤ στους τεχνικούς, οι οποίοι συνθέτοντας μια Γενική Συνέλευση έπαιρναν αποφάσεις για το πρόγραμμα της ημέρας. Κανένας δεν αγχωνόταν για τίποτα, καθώς όλοι θεωρούσαν αυτήν την κατάσταση προσωρινή. Η παραίτηση της κυβέρνησης θα έληγε την εξέγερση και φυσικά την κατάληψη του Ραδιομεγάρου.

Ο Μιχάλης κοίταξε το κινητό του. Όλα τα sites και τα ιδιωτικά κανάλια του ΣΕΒ και του Γρίβα κατηγορούσαν το Εργατικό Κόμμα ως υποκινητή της εξέγερσης και μάλιστα σχολίαζαν την Ανοιχτή ΕΡΤ ως ένα «βρώμικο και πολιτικά κατευθυνόμενο μέσο», αφού τα ίδια πρόσωπα που απόλυσε η κυβέρνηση με το που ανέλαβε, ξαναβρέθηκαν στην διοίκηση της με την κατάληψη. 

Το Εργατικό Κόμμα απαντούσε σε όλους τους τόνους ότι «αυτό ουδεμία σχέση είχε με την πραγματικότητα και πως ως κόμμα δεν είχαν καμία σχέση με την διοίκηση της ΕΡΤ. Τα άτομα τα οποία απολύθηκαν κατά παράνομο τρόπο από την καθεστωτική κυβέρνηση Κορωναίου απλώς επέστρεψαν στην ΕΡΤ, η οποία πλέον διοικείται από το προσωπικό της».

Γέλασε. Κανένας πλέον δεν έδινε σημασία στα κανάλια της διαφθοράς και αυτό φαινόταν στα νούμερα όσο τίποτα άλλο. Μέσα σε μια βδομάδα, όλοι οι ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί είχαν καταποντιστεί σε επίπεδο τηλεθέασης, ενώ η ΕΡΤ σε μία μέρα είχε μπει στα σπίτια όλων των πολιτών. Κανένας δεν έβγαινε έξω, ειδικά στο κέντρο της Αθήνας. Όλοι έμεναν μέσα και έβλεπαν τους φοιτητές των αθηναϊκών πανεπιστημίων να δίνουν έναν τεράστιο αγώνα ενάντια σε μια οπλισμένη και παρανοϊκή κυβέρνηση.

Το δελτίο πέρασε στους ανταποκριτές. 

«Καλησπέρα συνάδελφοι… εδώ στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας επικρατεί χάος… Η αστυνομία είναι με το δάκτυλο στην σκανδάλη, ενώ οι οργανωμένοι φοιτητές και εργαζόμενοι προσπαθούν να τους απωθήσουν και ταυτόχρονα να σπάσουν το τείχος κοντά την ΓΑΔΑ χρησιμοποιώντας πέτρες και αυτοσχέδιες βόμβες μολότοφ»

«Το ίδιο σκηνικό επικρατεί και εδώ! Στην Πλατεία Μαβίλη, οι συνάδελφοι μας, οι συμπολίτες μας προσπαθούν να συνεχίσουν την πορεία τους με κατεύθυνση την Λεωφόρο Μεσογείων, ενώ τα ΜΑΤ προετοιμάζονται να εφαρμόσουν την κυβερνητική εντολή!», φώναξε ο ανταποκριτής από το Ανατολικό Μέτωπο.

«Θα γίνει χαμός. Οι αστυνομικοί τα έχουν χάσει. Δεν ακούν εντολές. Τους βλέπεις είναι χαμένοι. Κοίτα τα πρόσωπα τους…», είπε ο αρχισυντάκτης στον Μιχάλη. Τα πρόσωπα τους φαίνονταν σκοτεινά, θυμωμένα και λυσσασμένα. Φώναζαν με μανία και έτρεχαν από εδώ και από εκεί σαν δυσλειτουργικά τηλεκατευθυνόμενα. 

«Τα βλέπω. Αυτό δεν είναι επικίνδυνο;».

«Επικίνδυνο λέει; Ακραία επικίνδυνο… Είναι θερμοκέφαλοι και οπλισμένοι. Δεν θα αργήσει η στιγμή, που αν οι δικοί μας τους πιέσουν παραπάνω, θα πυροβολήσουν…».

Ο Μιχάλης κοίταξε την κάμερα που έδειχνε από μια απόσταση και από ψηλά την Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Το πλήθος γινόταν όλο και μεγαλύτερο. Σχηματιζόταν σε φάλαγγα. Πιανόντουσαν χέρι χέρι και βάδιζαν χτυπώντας τα πόδια τους προς τις κλούβες, στην γωνία της Λεωφόρου με την Χαριλάου Τρικούπη. 

«Συμπολίτες μας. Μην ακολουθήσετε την εντολή της κυβέρνησης. Ελάτε μαζί μας για μια Ελλάδα της δικαιοσύνης και της διαφάνειας…», φώναζαν από τις ντουντούκες οι φοιτητές. «Ελάτε να τραγουδήσουμε μαζί τον Εθνικό Ύμνο…».

Για μια στιγμή επικράτησε ησυχία. 

«Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή…». 

Ήταν απίστευτο. Το μεγάλο πλήθος που είχε κατακλύσει την Λεωφόρο Αλεξάνδρας, μπροστά από το μαύρο τείχος της Αστυνομίας, τραγουδούσε σαν θεϊκή χορωδία, σαν χορωδία της ζωής. 

«Είναι απίστευτο…», είπε ο νεαρός που κρατούσε το μικρόφωνο της ΕΡΤ, χωρίς να τον νοιάξει ότι ήταν ζωντανά στον αέρα. 

«Σε γνωρίζω από την όψη, που με βιά μετράει την γη…». Ξεκίνησαν να τραγουδούν και εκείνοι.

«Βλέπεις Μιχάλη… αυτό είναι που λέμε, φωνή λαού, οργή θεού… είναι μαγευτικό…».

«Πράγματι…». Δεν είχε λόγια. Προσπάθησε να πει κάτι. 

«Χαίρε ω χαίρε ελευθεριά…». Χειροκρότησαν όλοι. Και τότε προσπάθησε ο φοιτητής με την ντουντούκα προσπάθησε να μιλήσει και πάλι, αλλά τον διέκοψε ένας περίεργος θόρυβος. Κρότοι και ξαφνικά τσιρίδες και φωνές. 

«Τι έγινε;», φώναξε ο αρχισυντάκτης.

«Τι κάνουν ρε μαλάκα! Τι κάνουν οι μπάσταρδοι;!», φώναξε ο νεαρός και εκείνη την στιγμή ακούστηκαν τα τύμπανα του θανάτου. Ακούστηκαν πυροβολισμοί. Το πλήθος διαλύθηκε και μέσα από το τείχος έβγαιναν ο ένας πίσω από τον άλλον αστυνομικοί που κρατούσαν ψηλά τα όπλα τους και πυροβολούσαν. Άλλοι στον αέρα, άλλοι πάνω στο πλήθος. Έτρεχαν από παντού και προς πάσα κατεύθυνση, ενώ οι μονάδες της αστυνομίας περπατούσαν στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας, χωρίς να σταματάνε να πυροβολούν, σαν ο δρόμος να είχε μετατραπεί σε ένα τεράστιο απόσπασμα με εκείνους εκτελεστές. 

«Φύγετε από εκεί! Γρήγορα!», φώναξε η κοπέλα στο στούντιο.

«Δεν μπορώ να το πιστέψω», είπε ο αρχισυντάκτης. «Το είπα, αλλά…».

Κοίταξε στην οθόνη που είχε μπροστά του ένα από τα κανάλια της διαφθοράς. Δεν έλεγαν τίποτα για τα γεγονότα. Έδειχναν όμως τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Δημήτρη Καραφύλλου να μιλάει στην κάμερα. 

«Δυνάμωσε το που να πάρει!», φώναξε ο αρχισυντάκτης.

Ο Καραφύλλου στεκόταν λίγο αμήχανος. Προσπαθούσε όμως να δείχνει δυναμικός και σίγουρος.

«Ελληνίδες και Έλληνες. Οι εξελίξεις των τελευταίων ωρών επιτάσσουν τον πρωθυπουργό να λάβει πιο αυστηρά μέτρα στο κέντρο της Αθήνας. Πρώτα από όλα από αύριο εφαρμόζεται απαγόρευση κυκλοφορίας καθόλη την μέρα. Η αναγκαία κυκλοφορία για λόγους εργασίας θα γίνεται με ειδική φόρμα από την πλατφόρμα του TAXIS net. Ταυτόχρονα, η τηλεργασία γίνεται υποχρεωτική. Δεύτερον, το Κοινοβούλιο θα παραμείνει κλειστό για δέκα ημέρες, με εξαίρεση τις διοικητικές του υπηρεσίες, καθώς οι διαρκείς εγκληματικές ενέργειες των συμμοριών που ταλαιπωρούν την πρωτεύουσα, έχουν ως επίκεντρο την περιοχή πέριξ του κτηρίου της Βουλής και της Πλατείας Συντάγματος, και οι λειτουργίες της Βουλής αναστέλλονται έως ότου εξομαλυνθεί η κατάσταση. Τρίτον, αποφασίζεται η άμεση διακοπή της συχνότητας της ΕΡΤ, λόγω της παράνομης κατάληψης της από συμμορίτες. Αυτό σημαίνει ότι από τα ξημερώματα η ΕΡΤ θα δείχνει μαύρο στους τηλεοπτικούς σας δέκτες. Στόχος της κυβέρνησης είναι η ασφάλεια και η ευημερία του ελληνικού λαού. Και για αυτόν τον σκοπό, δεν υπάρχουν ιερές αγελάδες, δεν υπάρχουν περιθώρια ανοχής και δισταγμών. Η Δημοκρατία, το νόμιμο κράτος αντεπιτίθεται, στο όνομα του λαού και για το συμφέρον του…». 

«Αλήτες!», φώναξε μια κυρία, εργαζόμενη χρόνια στην ΕΡΤ, που είχε απολυθεί το καλοκαίρι και ξαναπροσλήφθηκε από την Ο6Ν. «Η Κυβέρνηση κλείνει την δημόσια ραδιοτηλεόραση, την τηλεόραση του λαού…», είπε η φοιτήτρια στο στούντιο με δάκρυα στα μάτια, καθώς δεν ήξερε για τι να πρωτοκλάψει. Για τους νεκρούς, που πληροφορούνταν ότι είχαν γεμίσει την Αλεξάνδρας; Για την ΕΡΤ, που με αγώνα είχαν καταλάβει; Για τι να πρωτοκλάψει; «Πάρτε τηλέφωνο την Μεγαπάνου και τον Ανδρέου! Γρήγορα!», φώναξε ο αρχισυντάκτης, ενώ δημοσιογράφοι φώναζαν για νεκρούς στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Δεν μπορούσε να τους ακούσεις όλους. «Τα πτώματα είναι πολλά… έχει γεμίσει ο δρόμος!», του φώναξε ένας με σπασμένη φωνή.

Ο Μιχάλης είχε μουδιάσει. 

«Τι συμβαίνει…», ξεστόμισε, χωρίς να μπορεί να πιστέψει ότι η κυβέρνηση την ίδια στιγμή που αναμενόμενα έκλεινε την ΕΡΤ, είχε σκοτώσει διαδηλωτές ψυχρά, χωρίς κανέναν πλέον ηθικό φραγμό. 

«Τι να συμβεί Μιχάλη… καταστροφή… το τράβηξαν στα άκρα…», είπε ο αρχισυντάκτης και έκατσε στην καρέκλα, ενώ η φοιτήτρια στο στούντιο δεν μπορούσε άλλο να συγκρατήσει τα δάκρυα της. Μια κοπέλα από την Ο6Ν μπήκε στην αίθουσα σύνταξης. «Μόλις μίλησα με την Μεγαπάνου… βγήκε κάλεσμα για συγκέντρωση στο Ραδιομέγαρο και μου έδωσε αυτό το μήνυμα…». Προσπάθησε να διαβάσει το χαρτί. 

«Η κυβέρνηση απ…».

Η φωνή της έσπασε.

«Αποφάσισε να στρέψει τα όπλα της ενάντια στον λαό, να σπάσει τον δημοκρατικό της όρκο. Πλέον δεν μιλάμε απλά για μια εξέγερση, αλλά για έναν πόλεμο. Για μια νέα Εθνική Αντίσταση, ενάντια σε έναν νέο φασισμό. Στην μνήμη των νεκρών της σημερινής βραδιάς, κηρύσσουμε την μάχη για την δημοκρατική Ελλάδα…».

Σε λιγότερο από μισή ώρα, ο χώρος εμπρός του Ραδιομεγάρου γέμισε διαδηλωτές. Διαδηλωτές στεναχωρημένους, λυπημένους, προπαντώς όμως οργισμένους. Ήταν μια ιδιαίτερη οργή. Μια συγκίνηση που γέννησε μια νέα συνείδηση. Τουλάχιστον μέχρι εκείνο το βράδυ της 14ης Νοεμβρίου, υπήρχαν πολλές φωνές που θεωρούσαν σημαντική την συνεννόηση με την κυβέρνηση, με στόχο την ειρηνική λύση. Τέτοιες φωνές, εκείνο το βράδυ εξαφανίστηκαν, εξαϋλώθηκαν μπροστά στις ιαχές των ονομάτων των είκοσι, μέχρι εκείνη την στιγμή, νεκρών.

«Μάριος, Μιχάλης, Βάσω, Ελένη, Κατερίνα, Παύλος, Αντώνης, Χρήστος, Έλενα, Μάρκος, Γιάννης, Κωνσταντίνος, Ματθαίος, Ουρανία, Αχμέτ, Γιασμίν, Αγγελική, Φατμά, Ελίζα, Χάρης», ακούστηκε από τα μικρόφωνα και τότε ξέσπασε το αντάρτικο «Ήρωες». Οι θλιμμένες και συνάμα αγωνιστικές τρομπέτες, τα τύμπανα, το σταθερό τέμπο και η ανατριχιαστική φωνή της Μαρίας Δημητριάδη ένωσε το πλήθος σε μια φωνή. 

«Ήρωες, από τα βουνά. Ήρωες με δώδεκα ζωές. Κάστρα του Ολύμπου και του Παρνασσού φαντάσματα, Ήρωες μες τα χαλάσματα…».

«Ήρωες!», φώναζαν έξω από το Ραδιομέγαρο, ενώ από την μία άκρη της Μεσογείου φαίνονταν οι κλούβες των ΜΑΤ να πλησιάζουν τον χώρο. Κλείδωσαν τις σιδερένιες πόρτες και οι πιο νεαροί, κρατώντας μολότοφ, οι πιο μεγάλοι κρατώντας πέτρες ετοιμάστηκαν για την σύγκρουση με τις δυνάμεις της αστυνομίας. Δεν θα διαρκούσε πολύ. Ήταν τόσο πυκνή η αντεπίθεση της Ο6Ν που οι άντρες των ΜΑΤ, φοβούμενοι για απώλειες σε δικές τους ζωές, αποχώρησαν, χωρίς να πυροβολήσουν. Ήξεραν ότι αν υπήρχαν κι άλλοι νεκροί από την πλευρά των διαδηλωτών, οι σιδερόπορτες θα άνοιγαν και τότε θα χυνόταν πολύ αίμα.

Μάρκος Κορωναίος

Ψυχικό

Η Λοξάντρα έλειπε και η αδερφή του είχε μόλις φτάσει από Γερμανία. Την χρειαζόταν όσο τίποτα άλλο. Να τον στηρίξει, να του δώσει συμβουλές, να τον καθοδηγήσει και να του ενισχύσει την αυτοπεποίθηση και την σιγουριά. Περίμενε στην είσοδο καθώς η μαύρη αλεξίσφαιρη Mercedes της έφτασε συνοδευόμενη από δύο περιπολικά και τρείς μηχανές της αστυνομίας. Η γειτονιά που έμενε ο Μάρκος Κορωναίος είχε αποκλειστεί, τις τελευταίες μέρες, για λόγους ασφαλείας με αποτέλεσμα κανένα αυτοκίνητο να μην μπορούσε να εισέλθει στο οικοδομικό τετράγωνο γύρω από το σπίτι. 

Η μαύρη Mercedes σταμάτησε στην είσοδο της αυλής. Ένας φουσκωτός άντρας βγήκε από την μπροστινή θέση, έλεγξε τον δρόμο και άνοιξε την πόρτα ακριβώς πίσω από την θέση του συνοδηγού. Η Ελένη Κορωναίου κατέβηκε από το πολυτελές τζιπ. Φορούσε μια κοντή μαύρη φούστα με ζιβάγκο, μαύρες μπότες και ένα χρυσό περιδέραιο. Τα μεγάλα μάτια της ήταν έντονα βαμμένα με μαύρες σκιές και τα χείλη της ήταν φλογερά κόκκινα. Αγκάλιασε τον αδερφό της και τον φίλησε σταυρωτά. «Η Λοξάντρα που είναι;».

«Είχε μια δουλειά εκτός σπιτιού…».

«Μμμ…», του χαμογέλασε και του έκλεισε το μάτι. Ο Κορωναίος της χαμογέλασε μορφάζοντας και την συνόδευσε μέσα στο σπίτι. Το τζάκι στο μεγάλο κεντρικό σαλόνι της μονοκατοικίας του έβγαζε υπερβολική ζέστη. Η μονοκατοικία ήταν άδεια, η ασφάλεια βρισκόταν περιμετρικά του οικοπέδου και είχαν όλο το σπίτι δικό τους σαν έφηβοι. Χωρίς δεύτερη σκέψη η Ελένη έριξε τον αδερφό της στον γωνιακό μαύρο καναπέ, ανεβάζοντας την φούστα της και αρχίζοντας να τον φιλάει. Ο Μάρκος προσπάθησε να αντισταθεί στις κινήσεις της αδερφής του. «Ελένη!».

«Τι έπαθες;», είπε και τον κοίταξε θυμωμένη.

«Θέλω να συζητήσουμε κάτι;».

Δεν απάντησε. Η απορία της εκφράστηκε με τις κινήσεις των φρυδιών και των χεριών της. «Κάτσε λίγο…». Την σήκωσε από πάνω του και ίσιαξε το καβάλο του. Είχε ανάψει και αυτός. Σηκώθηκε όρθιος και περπάτησε μέσα στο σαλόνι καταλήγοντας στο τζάκι. 

«Η κατάσταση έχει ξεφύγει. Έχουν καταλάβει το Δημαρχείο. Έχουν καταλάβει την ΕΡΤ. Ελέγχουν το κέντρο της Αθήνας. Ο λαός τους στηρίζει. Εμείς; Εμείς έχουμε μόνο τους αρμούς της εξουσίας. Δεν έχουμε πλέον την συγκατάθεση… Σήμερα σκοτώθηκαν είκοσι φοιτητές… Τους σκοτώσαμε για να στείλουμε ένα μήνυμα… και πάνω που το σχέδιο εφαρμοζόταν τέλεια, αποτύχαμε να επανακαταλάβουμε την ΕΡΤ…».

«Ο Παντελής τι λέει για όλα αυτά;».

«Διαφωνεί με αυτήν την προσέγγιση. Θεωρεί ότι πρέπει να εμπλακεί ο στρατός. Το ίδιο πιστεύει και ο Σύνδεσμος. Η Νικολάου μου είπε ότι αν συνεχίσει αυτή η κατάσταση, να μην μπορούν να ελέγξουν τους εργαζομένους τους, θα κλείσουν τις εταιρείες, θα χάσουν εκατομμύρια και τότε… τελείωσα Ελένη».

«Είσαι ο Μάρκος Κορωναίος! Δεν σε τελειώνουν έτσι εύκολα! Πρέπει να σπάσεις τις απεργίες, να σπάσεις την εξέγερση… Η Εθνική Αφύπνιση; Τι μπορούμε να κάνουμε με αυτούς;».

«Τίποτα. Αριθμητικά είναι ελάχιστοι, σε σχέση με τους χιλιάδες που κατεβαίνουν κάθε μέρα στους δρόμους. Το κακό είναι ότι πλησιάζει 17 Νοέμβρη, τότε θα σεληνιαστούν και φυσικά ο Ανδρέου θα συμμετέχει και θα ενισχύσει την εξέγερση. Μήπως λοιπόν να παραιτηθούμε; Και να φύγουμε από την χώρα την ίδια νύχτα;».

Το πρόσωπο της έλαμψε σαν να της είπε την πιο κακή ιδέα του κόσμου. Σηκώθηκε όρθια. 

«Τι είναι αυτά που λες;! Μετά από τόσους κόπους, τόσα χρόνια προσπάθειας!; Κινητοποιήσαμε έναν ολόκληρο μηχανισμό για να βρεθούμε στην εξουσία. Δεν μπορείς έτσι απλά να φύγεις. Αν είναι δυνατόν. Είσαι το κράτος! Κατέστρεψε τους όλους να τελειώνουμε…».

«Από το κόμμα μου λένε να κηρύξω εκλογές για το καλό της παράταξης…».

«Βρε χέσε την παράταξη. Και αυτοί μια σφαίρα στο κεφάλι χρειάζονται. Δεν υπάρχει παράταξη. Υπάρχουμε μόνο εμείς! Εμείς και οι συνεργάτες μας. Το κράτος μας ανήκει και δεν θα αφήσουμε κανέναν να μας το πάρει. Οπότε σκότωσε τους όλους. ΌΛΟΥΣ!».

Τον τρόμαζε όταν μιλούσε έτσι. Δεν ήθελε να τους σκοτώσει όλους, αλλά ταυτόχρονα καταλάβαινε ότι αν έχανε την θέση εξουσίας που είχε, όλα θα άλλαζαν. Θα τον κυνηγούσαν οι πάντες. Ο Γρίβας, ο ΣΕΒ, ο Ανδρέου, ο λαός ο ίδιος. Η μεγαλύτερη απειλή όμως ήταν η Λοξάντρα Σπήλιου, η πιο ισχυρή γυναίκα της Ελλάδας, το θείο βρέφος της ολιγαρχίας, που διψούσε για το αίμα του Εργατικού Κόμματος. 

Αν αποτύγχανε; Θα κατέληγε στην φυλακή; Μπορεί. Μπορεί όμως και στο χώμα. Ο πρωθυπουργικός θώκος ήταν η μόνη εγγύηση της επιβίωσης του και δεν έπρεπε να την χάσει. «Ο Ράλλης… τι θα κάνουμε με αυτόν;».

«Αυτός θα μπει φυλακή. Αύριο θα βγει η απόφαση και εκεί θα τον περιμένει μια έκπληξη…», είπε και χαμογέλασε.

Μίμης Ράλλης

Κορυδαλλός

Νωρίς το πρωί με την κοινωνία μουδιασμένη από τα τραγικά γεγονότα της προηγούμενης νύχτας, ο ανακριτής αποφάσισε την προφυλάκιση του Μίμη Ράλλη με την κατηγορία της διεύθυνσης εγκληματικής οργάνωσης με άμεση ισχύ. Αμέσως η αστυνομία- πριν ακόμα βγει η απόφαση- είχε προσεγγίσει το σπίτι του στην Εκάλη, όπου βρισκόταν σε κατ’ οίκον περιορισμό. Μόλις τους είδε να σταματούν μπροστά στην είσοδο της βίλας του, άνοιξε την πόρτα φορώντας ένα ροζ σακάκι, με μπλε πουκάμισο και κόκκινο παντελόνι, με ένα μικρό ηλιοτρόπιο κρεμασμένο στην τσέπη του σακακιού. Πήρε μια βαθιά ανάσα και άπλωσε τα χέρια του για να του φορέσουν τις χειροπέδες. Κάμερες και δημοσιογράφοι εμφανίστηκαν ξαφνικά από παντού, αλλά εκείνος ήταν απτόητος. Κανείς δεν τον προστάτεψε, κανείς δεν τον κάλυψε. Τι λόγο είχε να τους προστατεύσει εκείνος;

Τον μετέφεραν στις φυλακές Κορυδαλλού. Έπειτα από τα διαδικαστικά στην είσοδο, περπάτησε ως τον χώρο που θα του έβγαζαν φωτογραφίες. Στάθηκε και ο φωτογράφος έκανε την δουλειά του τυφλώνοντας τον με το φλας της κάμερας. Τον συνόδευσαν σιωπηλά ως τον διάδρομο, αλλά δεν ακολούθησαν την συνήθη οδό. Πριν κατευθυνθούν προς τα κελιά έστριψαν δεξιά και μπήκαν σε ένα σχεδόν άδειο γραφείο με σκούρους τοίχους και μικρά ψηλά παράθυρα. Τον έβαλαν να κάτσει στην καρέκλα. «Φαντάζομαι έχεις κάτι να πεις…», είπε ένας από τους αστυνομικούς που τον συνόδευσαν στην φυλακή.

«Ναι… έχω πολλά…».

«Σε ακούμε…».

«Εκείνος τα κάνει όλα. Ο Γρίβας! Όλα! Όλα!», φώναξε και γέλασε σαν χαζοχαρούμενος. «Τα κορίτσια. Τους βιασμούς. Τα όργια. Όλα! Εκείνος είναι το αφεντικό. Εκείνος παίρνει τα κέρδη. Και έρχονται πολλοί. Υπουργοί. Βουλευτές. Επιχειρηματίες. Όλοι γαμάνε Μολδαβές μαθήτριες για να ξεδώσουν! Όλοι! Και ο πρωθυπουργός τα ξέρει όλα. Είχε έρθει μια φορά στα Σπάτα…». Κάποιος του ακούμπησε κάτι κρύο στο κεφάλι, στον δεξιό πίσω λοβό. Ήξερε την αίσθηση. Αυτή την μεταλλική παγωμάρα.

«Τι είν…», πήγε να πει αλλά δεν πρόλαβε. Τα μυαλά του χύθηκαν στο πάτωμα, σχηματίζοντας μια λίμνη αίματος έπειτα από έναν πραγματικά βαρύ, διαχυτικό και σκληρό κρότο, που τρόμαξε ακόμα και τον αστυνόμο τον ίδιο. «Επιτέλους… τελειώσαμε και με αυτόν…». Σηκώθηκε από την θέση του και τίναξε τις παλάμες του σαν να είχαν πάνω χώμα.

«Ενημέρωσε το αφεντικό και καθάρισε λίγο», είπε και βγήκε από την πίσω πόρτα του μικρού γραφείου, αφήνοντας τον συνάδελφο του μόνο με το πτώμα του Ράλλη και την λίμνη αίματος γύρω από το κεφάλι του. Τα μάτια του ήταν ακόμα ανοιχτά, σαν να κοιτούσε νεκρός το κόκκινο πάτωμα, που με τα βίας όμως ξεχώριζε από το σακατεμένο κρανίο του. Μπορεί και να δάκρυζε. Ήξερε ότι από πριν ότι για αυτόν το παιχνίδι είχε τελειώσει.

Γιώργος Μουζούρης

Τμήμα Πολιτικών Επιστημών, ΑΠΘ

Στην αίθουσα επικρατούμε πανικός και χάος. Οι φοιτητές στέκονταν όρθιοι περιμένοντας τον Γιώργο Μουζούρη να τους ανακοινώσει περί τίνος πρόκειται η δεύτερη διάλεξη, που ανακοινώθηκε ξαφνικά στο elearning το προηγούμενο βράδυ. 

«Αύριο στις 12 το πρωί στην Αίθουσα Α. Εξαιρετικά επείγον. Παρακαλώ ενημερώστε όσους συναδέλφους μπορείτε!». 

Αυτό ήταν το μήνυμα του. Όλοι υποψιάζονταν ότι θα αφορούσε τα επεισόδια στις πανεπιστημιουπόλεις των μεγάλων πόλεων και κυρίως στην πρωτεύουσα. Ο Μουζούρης αναστέναξε. Φαινόταν πολύ αναστατωμένος. Στάθηκε μπροστά από την έδρα χτυπώντας νευρικά το πόδι του στο πάτωμα. 

«Συνάδελφοι!», φώναξε.

Οι φοιτητές σταμάτησαν να μιλάνε, ενώ ένας μόνο αναφώνησε δυνατά: «Κύριε καθηγητά, συμβαίνουν απίστευτα πράγματα. Τι ήταν τόσο σημαντικό που μας φέρατε εδώ;».

Του έκανε νόημα με την παλάμη του να σταματήσει.

«Έχετε δίκιο. Η κατάσταση είναι απίστευτη και απαράδεκτη. Τις τελευταίες μέρες ακούγεται ότι το Υπουργείο Παιδείας θα κάνει εκκαθαρίσεις στο πανεπιστήμιο. Για αυτό σας κάλεσα σήμερα, μια μέρα μετά το μάθημα αναπλήρωσης, πάλι εδώ. Φυσικά, και το δικό μου όνομα βρίσκεται μέσα στις λίστες των υπό απόλυση καθηγητών και δεδομένου ότι βρίσκομαι ακόμη ελεύθερος, θα ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μαζί σας, που σίγουρα δεν θα μπορώ να τις εκφράσω σε λίγες μέρες, μπορεί και ώρες».

Οι φοιτητές έκατσαν ήσυχα στις θέσεις τους.

«Βλέπετε, η δημοκρατία είναι ένα ευαίσθητο σύστημα, που στηρίζεται σε μια εγγύηση νομιμότητας και δικαίου για τον πολίτη. Αυτές τις μέρες ο πολίτης βρίσκεται απολύτως ανυπεράσπιστος απέναντι στην εξουσία, στην βία του κράτους και των ιδιοκτητών του. Και αν δούμε το ζήτημα καθαρά ηθικά, όταν το πολιτικό παιχνίδι γίνεται τόσο τοξικό, η σιωπή δεν είναι χρυσός, αλλά λίβανος και σμύρνα. Θα μιλήσω χωρίς περιστροφές. Η σιωπή μπορεί να ερμηνευθεί σαν αποδοχή ή συναίνεση. Σύμφωνα με το ρωμαϊκό δίκαιο ‘ο σιωπών δοκεί συναινείν’. Δεν έχω λοιπόν το δικαίωμα να σιωπήσω, αφού σωπαίνοντας θα εμφανιζόμουν ως αποδεχόμενος ή ανεχόμενος τα όσα γίνονται. Υπάρχουν στη ζωή, την ατομική και την κοινωνική, στιγμές που πρέπει κανείς να πει το μεγάλο «ναι» ή το μεγάλο «όχι». Πρέπει να ξέρετε λοιπόν ότι τα «μεγάλα ναι» και τα «μεγάλα όχι» είναι οι μεγαλύτερες αποφάσεις που θα λάβετε στην κοινωνική σας ζωή. Και είναι αποφάσεις προστασίας του εαυτού σας. Δεν έχει να κάνει με την προστασία από την σύλληψη, αλλά από τον εξευτελισμό. Έχει να κάνει με την αξιοπρέπεια σας. 

Να σταθείτε λοιπόν στο ύψος των περιστάσεων, ιδιαίτερα τις πιο σκοτεινές ώρες για την δημοκρατία. Σε ότι με αφορά, θα ήθελα να δηλώσω και πάλι το εξής. Το μάθημα της Πολιτικής Κοινωνιολογίας για εμένα ήταν, είναι και θα είναι το βασικότερο της πολιτικής επιστήμης. Και αυτό γιατί μελετά την ρίζα των πολιτικών προβληματισμών, την κοινωνία και τις κοινωνικές σχέσεις σε όλες τις προεκτάσεις και τις εκφάνσεις τους. Ένα μάθημα τόσο απελευθερωτικό λοιπόν, δεν μπορεί παρά να γίνεται υπό καθεστώς ελευθερίας. Αν λοιπόν η σημερινή μας συνάντηση είναι η τελευταία μας, θα ήθελα να σας παρακαλέσω από το συγκεκριμένο μάθημα να κρατήσετε την ουσία του: δεν υπάρχει αυτόφωτη εξουσία, ισχύς ή δύναμη. Τίποτα δεν είναι αυτόφωτο, εκ φύσεως ή αμετάκλητο. Η κοινωνία παράγει την εξουσία, η κοινωνία παράγει τα πάντα, για αυτό και η δημοκρατία και η λαϊκή κυριαρχία είναι πάντα ο ορισμός της δημοκρατίας. Να είστε ενεργοί, υπεύθυνοι και συνειδητοί πολίτες. Η αχρειότητα δεν ταιριάζει στους δημοκράτες. Να μην φοβάστε την ευθύνη. Η ευθύνη είναι για τους δημοκράτες και ποτέ, ποτέ να μην ξεχνάτε ότι «όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται, ζυγόν δουλείας ας έχωσι θέλει αρετήν και τόλμην η Ελευθερία».

Το αμφιθέατρο σείστηκε από τα χειροκροτήματα και ο Γιώργος Μουζούρης χαιρέτησε τους φοιτητές του σηκώνοντας την αριστερή του γροθιά.