BEST OF Parallaxi: Τα 23 κείμενα που διαβάσατε περισσότερο το 2023

Μία ακόμη χρονιά, αλλαγών, θλιβερών γεγονότων και λαμπερών προσώπων, φτάνει στο τέλος της και ήρθε η ώρα να ρίξουμε μια ματιά στα 23 πιο διαβασμένα κείμενα της Parallaxi για το 2023.

Aνθρωποι που ξεχώρισαν, απόψεις για το ”σήμερα”, ιστορικές περιηγήσεις, στέκια αιώνων, ρεπορτάζ και πολλά άλλα συνθέτουν το μωσαϊκό των πιο δημοφιλών posts.

2024 ελπίζουμε να είσαι λίγο πιο αισιόδοξο!

Ξεκινούμε λοιπόν την ανάγνωση από το τέλος προς την αρχή.

Ξεχωρίσαμε μερικά από τα ρεπορτάζ μας, για τον λόγω του ότι αφορούν τραγικά γεγονότα που σημάδεψαν την χρονιά.

Στην μνήμη των 57 θυμάτων.

Η αυτοψία της Parallaxi στα Τέμπη, 2 ώρες μετά το τραγικό δυστύχημα, οι άνθρωποι του μεταναστευτικού, μας μίλησαν την ημέρα του ναυαγίου της Πύλου, ρεπορτάζ γύρω από την έξαρση της βίας των νέων, μαρτυρίες από ανθρώπους που ζήσανε γύρω από τις φωτιές όλο το καλοκαίρι, πλημμυροπαθείς που μας άνοιξαν τα σπίτια τους. Μία χρονιά γεμάτη ένταση και οργή.

#23 Βίλα Μπιάνκα: Εγκαταλελειμμένη στη φθορά του χρόνου – Έχει να συντηρηθεί από το 1997

Η τελευταία φορά που εφαρμόστηκε ένα ολοκληρωμένο κτιριολογικό πρόγραμμα αποκατάστασης ή δημιουργίας κτιρίων σε όλη τη Θεσσαλονίκη ήταν το 1997, με αφορμή την Πολιτιστική Πρωτεύουσα. Τότε ένα τεράστιο ποσό χρημάτων ξοδεύτηκε, πολλά σύμφωνα με τους προϋπολογισμούς και πολλά με σκανδαλώδεις υπερβάσεις αλλάζοντας σημαντικά τις πολιτιστικές υποδομές της πόλης. 35 χρόνια μετά τα περισσότερα από αυτά τα κτίρια παραμένουν ασυντήρητα, αρκετά κλειστά και πάντως όλα χρήζουν άμεσης συντήρησης. Ξεκινάμε σήμερα μια σειρά από έρευνες για τα ορφανά της Πολιτιστικής.

*Διαβάστε το ρεπορτάζ εδώ.

#22 Αυτά είναι τα σημεία που οι Θεσσαλονικείς δίνουν τα πιο ωραία ραντεβού τους

Από το «Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα» μέχρι το «Ξενυχτάς μέχρι να ‘ρθει πρωί Σαλονίκη οδό Τσιμισκή» και από εκεί στο «Πάμε τσάρκα πέρα στο Μπαξέ Τσιφλίκι» και στο «Απ’ το Ντεπό ξεκίνησα για το Καραμπουρνάκι», η Θεσσαλονίκη είχε πάντα σημεία αναφοράς για εκείνους που ήθελαν να περιηγηθούν στα πολυσύχναστα μέρη της. Παρέες που βγαίνουν για ποτά , πρώτα ραντεβού ανθρώπων που θέλουν να ερωτευτούν, φίλοι ή γνωστοί. Άγνωστοι ή εφήμεροι εραστές. Όλοι τους κάπου συναντιούνται στη Θεσσαλονίκη. Ποια είναι όμως εκείνα τα μέρη που, σταθερά και διαχρονικά, οι θεσσαλονικείς δίνουν τα ραντεβού τους στο κέντρο της πόλης; Άλλωστε, η Θεσσαλονίκη όχι μόνο άλλαξε στο πέρασμα των χρόνων, αλλά δημιούργησε και νέα σημεία αναφοράς που γρήγορα αγκαλιάστηκαν και έγιναν μέρος της ζωής, αλλά και της εξόδου μας

*Διαβάστε το ρεπορτάζ εδώ.

#21 ΑΣΤΕΓΟΙ: Οι «αόρατοι» άνθρωποι στους δρόμους της Θεσσαλονίκης

Τις νύχτες του χειμώνα, στα παγωμένα πεζοδρόμια, σε αυτοσχέδια κρεβάτια από χαρτόνια και παλέτες. Με κουβέρτες που δεν είναι ποτέ αρκετές. Τα χέρια τους “περικυκλώνουν” τα γόνατα τους, το σώμα τους είναι λυγισμένο, βρίσκουν μία στάση για να ζεσταθούν, δίπλα τους ότι μαζεύουν από τους κάδους. Μία φωτογραφία από την οικογένεια τους, ένα δεύτερο ζευγάρι παπούτσια, ένα σκισμένο μπουφάν. Η περιουσία τους.  Ο Δεκέμβρης έχει μπει για τα καλά, το κρύο μουδιάζει τα δάχτυλα και ο κόσμος κάνει βόλτες στο στολισμένο κέντρο της Θεσσαλονίκης, ενώ δίπλα του κοιμούνται άστεγοι άνθρωποι, που συνεχώς πληθαίνουν. Τους συναντάς στα πιο κεντρικά σημεία της πόλης, δίπλα από αστυνομικά τμήματα, έξω από εκκλησίες, σε πυλωτές από πολυκατοικίες, στις εισόδους μεγάλων κτιρίων αλλά και σε γειτονιές, δυτικά και ανατολικά. Όπου νιώθουν ασφάλεια.

*To ρεπορτάζ εδώ.

#20 Κάτι νύχτες που γράφεται Ιστορία

Εχθές ήταν μία ημέρα ιστορική για την Θεσσαλονίκη. Γύρω στις 6 ξεκινήσαμε από την πλατεία Ναυαρίνου προς την Αριστοτέλους, ήταν από αυτές τις ημέρες που η πόλη σου φαίνεται ωραία, που έχεις σκοπό να φωνάξεις, “εσείς φεύγετε, εμάς εδώ κρίνεται το μέλλον μας.” Στα καφέ στην Σβώλου οι παρέες δίνανε ραντεβού στη μεγάλη πλατεία. Ξαφνικά στον δρόμο γίναμε πολλοί, έβλεπες όλες τις γενιές, να δημιουργούν μία τεράστια θάλασσα με σύνθημα “υπερασπίσου το νερό” στην Πλατεία Αριστοτέλους. Τέτοιο κόσμο εμείς οι νεότεροι, δεν ξανάδαμε, τέτοια μαζικότητα, τέτοια κινητοποίηση. Τον τελευταίο μήνα η πόλη βράζει από οργή, οι καναπέδες στα σπίτια μένουν άδειοι, στους δρόμους, στα καφενεία, στα bar, ακούγεται ένα ηχηρό “Ως εδώ”. Εχθές ήμασταν όλοι εκεί για να διαδηλώσουμε μέσω της τέχνης κατά της οποιασδήποτε ιδέας για την ιδιωτικοποίηση του νερού.

*Όλα όσα έγιναν εκείνη την ιστορική νύχτα εδώ.

#19 Γυναίκες Ρομά που κυνήγησαν τα όνειρά τους και έκαναν το ανέφικτο, εφικτό

Είναι γνωστό πως οι συνθήκες αναγκάζουν πολλές τσιγγάνες στην σχολική εγκατάλειψη, στον πρόωρο γάμο και την γκετοποίηση χωρίς εναλλακτικές επιλογές. Η εστίαση στην εκπαίδευση, τα σχολεία δεύτερης ευκαιρίας και τα προγράμματα γραμματισμού έρχονται να ενδυναμώσουν και να αλλάξουν την ζωή τους. Τα φωτεινά παραδείγματα των τελευταίων χρόνων αποδεικνύουν πως δεν είναι οι Ρομά που δεν θέλουν, είναι οι συνθήκες που τους εμποδίζουν να πάρουν την ζωή στα χέρια τους και να πορευτούν με επιτυχία σε ένα διαφορετικό από το προδιαγεγραμμένο μέλλον.

*Διαβάστε το ρεπορτάζ εδώ.

#18 Οι άνθρωποι που ανέβηκαν στην Μακρινίτσα Πηλίου και έσωσαν δεκάδες εγκλωβισμένου

Μία σπουδαία πρωτοβουλία πήρε την περασμένη εβδομάδα η εθελοντική ομάδα Πορταριάς, «Προμηθέας» 14 νέα παιδιά ανέβηκαν στην Μακρινίτσα που «χτυπήθηκε» από την κακοκαιρία και κατάφεραν να απεγκλωβίσουν 24 ανθρώπους που βρίσκονταν εκεί και για δυο μέρες δεν είχαν τα απαραίτητα όπως ρεύμα και νερό. Ανάμεσα τους μικρά παιδιά, μια έγκυος γυναίκα και μια τραυματισμένη ηλικιωμένη κάτοικος της Μακρινίτσας.

*Το ρεπορτάζ εδώ

#17 Αποστολή-Μεταμόρφωση: Ήταν κάποτε ένα χωριό, είναι σήμερα συντρίμμια

Το να περπατάς σε ένα νεκρό χωριό και να φωτογραφίζεις το θάνατο δεν είναι εύκολο. Όσο και αν φωτογραφικά αυτό που βλέπεις σου εξάπτει το βλέμμα η αποτύπωση του πληγώνει, σοκάρει, οργίζει, ακόμα και το φωτογράφο. Η Μεταμόρφωση (παλιότερα Κουρτίκι) βρίσκεται στο κέντρο της περιφερειακής ενότητας Καρδίτσας σε απόσταση 7 χλμ. ΒΔ. του Παλαμά και 26 χλμ. ΒΑ. της Καρδίτσας. Αποτελεί οικισμό και τοπική κοινότητα του δήμου Παλαμά και είναι κτισμένη στις δυτικές όχθες του ποταμού Καλέντζη, στο χαμηλότερο σημείο του Θεσσαλικού Κάμπου.Οι μόνιμοι κάτοικοι του χωριού, σύμφωνα με την απογραφή του 2011, είναι 407. Η συντριπτική πλειοψηφία τους ασχολούνται με τη γεωργία, κυρίως με την καλλιέργεια βαμβακιού, και λιγότερο με την κτηνοτροφία.

*Η αυτοψία εδώ.

#16 Θεσσαλονίκη: Άνθρωποι τρίτης ηλικίας αναζητούν συγκατοίκηση – “Είναι δύσκολη η μοναξιά…”

Τα ακριβά ενοίκια και η μοναξιά οδήγησαν μία ομάδα ανθρώπων της τρίτης ηλικίας στη αναζήτηση φθηνότερης στέγης που με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσαν να μοιραστούν μεταξύ τους, είτε ως συγκάτοικοι, είτε ως γείτονες. Η συλλογικότητα «νέοι της Τρίτης Ηλικίας» στην Θεσσαλονίκη, έφτιαξε την ομάδα «Συγκατοίκηση φίλων 60+ και 60-» στο facebook και στοχεύουν να γνωρίσουν ανθρώπους κοντά στην ηλικία τους που ενδεχομένως, έχουν τις ίδιες ανάγκες με αυτούς για συντροφιά, συζήτηση, συγκατοίκηση και κατανόηση. «Εμείς δεν θέλουμε να μείνουμε κάπου δωρεάν αλλά να δίνουμε ένα ενοίκιο που να είναι λογικό» αναφέρει η Ρίτσα Τζούτζου στην Parallaxi,  ενώ εξηγεί τι ακριβώς είναι η ομάδα.

*Το ρεπορτάζ εδώ.

#15 Αγαπητέ Στέλιο… 

Ένα γράμμα στο νέο Δήμαρχο της πόλης. “Αφού σου ευχηθώ για την νίκη σου και για μια καλή θητεία στον πολύπαθο δήμο της Θεσσαλονίκης θα ήθελα σήμερα το πρωί να σου εκφράσω μερικές πρώτες σκέψεις δημόσια: Η νίκη της παράταξης σου στο δήμο είναι αποτέλεσμα μιας σειράς παραγόντων. Της απόλυτης αποτυχίας του νυν δημάρχου, σε μια από τις χειρότερες δημαρχιακές θητείες που ζήσαμε εδώ και δεκαετίες που οδήγησαν την πόλη έτη φωτός πίσω, της απόφασης πολλών ανθρώπων από άλλες συν-υποψήφιες δημοτικές παρατάξεις να σου δώσουν μια ευκαιρία να αποκαταστήσεις, στο βαθμό που είναι εφικτό τη χαμένη αξιοπρέπεια και την κανονικότητα μιας λαβωμένης βαριά πόλης και φυσικά της δικής σου και της ομάδας σου προσωπικής προσπάθειας να πείσετε ότι μπορείτε να το κάνετε.”

*Το γράμμα εδώ.

#14 Ο θάνατος του ελληνικού καλοκαιριού

Επιστροφή στην πόλη και στο πληκτρολόγιο. 31 Ιουλίου έκλεισα τον υπολογιστή μου και είπα πως δεν θέλω να ενημερωθώ για τίποτε τις επόμενες δύο εβδομάδες. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να κάνω μία γερή αποτοξίνωση από την καθημερινή τριβή μου με την επικαιρότητα. Παρατηρούσα πως όλοι οι οι φίλοι μου οι οποίοι δεν έχουν επαφή με το επάγγελμα μου δεν ήταν ενημερωμένοι για βασικές ειδήσεις της ημέρας, της εβδομάδας, του μήνα, όμως ήταν ευτυχισμένοι με την επιλεκτική τους άγνοια, οπότε είπα κι εγώ να ακολουθήσω αυτόν τον δρόμο για να αποβάλλω το σφίξιμο και το άγχος της δουλειάς. Τελευταία είδηση στην τελευταία βάρδια, οι φωτιές σε Ρόδο και Βόλο, με αυτό το μυαλό έκλεισα τον υπολογιστή μου και είπα τέλος.

*Το άρθρο γνώμης εδώ. 

#13 Πήγαμε στα στέκια των Αράβων της Θεσσαλονίκης 

Το αρχικό πλάνο ήταν το εξής: Με οικογενειακό φίλο θα πηγαίναμε σε επιχείρηση Κινέζου συνεργάτη του, για να ζητήσουμε να έρθει μαζί μας ο υπάλληλος από το Μπαγκλαντές με τον οποίο είχαν αναπτύξει φιλική σχέση, να μας βοηθήσει στην συνεννόηση και μετάφραση με τους Πακιστανούς ιδιοκτήτες ταχυφαγείων. Σε αυτή την σχεδόν αστεία προσέγγιση (που τελικά δεν ακολουθήσαμε), ήρθε η συναίσθηση για τις αλλαγές στην πληθυσμιακή ποικιλομορφία της πόλης μας. Άνοιγμα στην ζωή ή φόβοι και απειλή; Ξεκάθαρα θέμα ατομικής και κατ’ επέκταση συλλογικής συνειδητότητας η οπτική…

*Το θέμα εδώ.

#12 Τούμπα: Στη γειτονιά με τις τελευταίες μονοκατοικίες

Η γειτονιά που είναι σπίτι μας απ’ άκρη σ’ακρη. Στην Τούμπα έχουν μεγαλώσει 3 γενιές της οικογένειας μου. Οι γονείς μου έμεναν λίγο πιο κάτω από το γήπεδο του ΠΑΟΚ, ζούσανε σε μονοκατοικίες με αυλές τις δεκαετίες του 60-80, εμείς μεγαλώσαμε στα πάρκα και στις αλάνες της, στο σπίτι της γιαγιάς στην Αγία Βαρβάρα, προσφυγομάνα, κοσμοπολίτισα και ιστορική, 4.000 χρόνια τώρα. Η Τούμπα γράφει ακόμη σελίδες ομορφιάς, στην ιστορία της πόλης.

*Το βιωματικό ρεπορτάζ εδώ.

#11 Ρωτήσαμε δευτεροετείς φοιτητές τι (δεν) τους αρέσει στη Θεσσαλονίκη

Γιατί δευτεροετείς; Γιατί σκεφτήκαμε ότι είναι παιδιά που ήρθαν από την επαρχία και έχουν ζήσει ήδη μια χρονιά φοιτητικής ζωής στην πόλη, πήραν την πρώτη… κρυάδα, είδαν τα καλά και τα άσχημα της και μπορούν να αποτελέσουν κριτήριο για εκείνους και εκείνες που έχουν ήδη ξεκινήσει ή πρόκειται να ξεκινήσουν την ακαδημαϊκή τους σταδιοδρομία στη Θεσσαλονίκη. Τους ρωτήσαμε λοιπόν να μας πουν την εμπειρία τους από την καθημερινότητα τους στην πόλη, αυτά που τους αρέσουν, αλλά και όσα τους στεναχωρούν στη Θεσσαλονίκη.

*Διαβάστε εδώ.

#10 Γιώργος Καπουτζίδης: Τελικά αυτό που ήθελα πιο πολύ ήταν να είμαι ευτυχισμένος στην προσωπική μου ζωή

Το ραντεβού μας ήταν ένα απόγευμα Παρασκευής, στο ξενοδοχείο του, λίγο πριν την πρόβα της παράστασης “Όποιος θέλει να χωρίσει, να σηκώσει το χέρι του” στην μεγάλη σκηνή της Μονής Λαζαριστών που για το επόμενο διάστημα θα είναι ο χώρος που θα φιλοξενεί την παραγωγή του Κρατικού Θεάτρου, μετά την περσινή τεράστια επιτυχία του. Ο Γιώργος Καπουτζίδης, επέστρεψε στην πόλη για να “ενορχηστρώσει” την παράσταση στη νέα της μορφή, αφού πέρα από τη νέα σκηνή φέτος, υπάρχουν και δύο σημαντικές προσθήκες ηθοποιών, αυτή της Νατάσας Δαλιάκα και αυτή του Νίκου Τσολερίδη που ανανέωσαν το έργο. Με αφορμή την διαμονή του αυτή, συναντηθήκαμε για να μιλήσουμε για όσα κάνει, όσα πιστεύει και όσα είναι.

*Διαβάστε την συνέντευξη εδώ.

#9 Μια χώρα σε υβριδική παρακμή 

Τετάρτη πρωί. Ο δημοσιογράφος μεταδίδει ότι η φωτιά στον Έβρο (καίει για πέμπτη μέρα) πέρασε τα σύνορα ενός νομού και καίει τον επόμενο. Ελπίζουμε σε ένα θαύμα (μια δυνατή βροχή ίσως) για να μην κάψει σαν ντόμινο και τους 52 νομούς. Μα θα περάσει και στα νησιά; Δεν θα χρειαστεί. Τα νησιά θα καούν αλλιώς. Εκεί δεν θα έχουμε μέσα να στείλουμε και πλοία να απομακρύνουν τους κατοίκους.

*Το άρθρο γνώμης εδώ.

#8 Η σπουδαία κυρία που έσωσε τα αρχαία του Ναβαρίνου στη Θεσσαλονίκη

Η Φωτεινή Ζαφειροπούλου είναι Αρχαιολόγος, υπεύθυνη για τις αρχαιότητες προϊστορικής και κλασικής εποχής στην περιοχή του Αιγαίου και κυρίως στους νομούς Κυκλάδων και Σάμου. Φοίτησε στη Φιλοσοφική της Αθήνας και στην ελληνογαλλική σχολή Saint Joseph. Από το 1960 ως το 1995 υπηρέτησε στην Αρχαιολογική Υπηρεσία. Το μεγαλύτερο διάστημα της υπηρεσιακής και επιστημονικής της απασχόλησης αφιερώθηκε στην περιφέρεια Κυκλάδων-Σάμου (μικρότερα διαστήματα υπηρέτησε στη Βόρειο Ελλάδα-Θεσσαλονίκη και στην Κεντρική Ελλάδα – Δελφοί, Αιτωλοακαρνανία). Η Φωτεινή Ζαφειροπούλου είναι Αρχαιολόγος, υπεύθυνη για τις αρχαιότητες προϊστορικής και κλασικής εποχής στην περιοχή του Αιγαίου και κυρίως στους νομούς Κυκλάδων και Σάμου. Φοίτησε στη Φιλοσοφική της Αθήνας και στην ελληνογαλλική σχολή Saint Joseph. Από το 1960 ως το 1995 υπηρέτησε στην Αρχαιολογική Υπηρεσία. Το μεγαλύτερο διάστημα της υπηρεσιακής και επιστημονικής της απασχόλησης αφιερώθηκε στην περιφέρεια Κυκλάδων-Σάμου (μικρότερα διαστήματα υπηρέτησε στη Βόρειο Ελλάδα-Θεσσαλονίκη και στην Κεντρική Ελλάδα – Δελφοί, Αιτωλοακαρνανία).

*Η συνέντευξη εδώ.

#7 Οι διακοπές στην αλβανική ριβιέρα ήταν η απόλυτη τάση του καλοκαιριού

Σ’ έναν από τους hot προορισμούς μετατράπηκε (και) φέτος το καλοκαίρι η Αλβανική ριβιέρα. Άγιοι Σαράντα, Εξαμίλι, Αυλώνας κυριάρχησαν στις αναζητήσεις πολλών νέων για τις φετινές διακοπές τους. Αυτό επιβεβαιώνεται και από τα δεκάδες βίντεο που αναρτήθηκαν στα social media που έδειχναν ενθουσιασμένους ταξιδιώτες με την φυσική ομορφιά της Αλβανίας. Η Αλβανία είναι ένας κοντινός προορισμός, που μπορείς να επισκεφθείς ακόμα και με το αυτοκίνητο σου, περιλαμβάνει μικρές αποστάσεις και προσφέρει απίστευτη σχέση ποιότητας – τιμής.

*Διαβάστε το θέμα εδώ.

#6  Άστεγοι, τοξικομανείς, τρωκτικά – Παραδομένος στη μοίρα του ο Πύργος της Ευτυχία

Οδός Βασιλίσσης Όλγας, αριθμός 110. Μια μητέρα απλώνει τα ρούχα, πιο δίπλα τα παιδάκια της παίζουν. Στο χώρο βλέπεις τραπέζια και καρέκλες. Σημάδια ζωής, στιγμές καθημερινότητας. Πόσο φυσιολογικό όμως μπορεί να θεωρηθεί όλο το παραπάνω σκηνικό όταν εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια σου σε ένα ιστορικό κτίριο «φάντασμα» της Θεσσαλονίκης; Σε ένα χώρο «διαμάντι» βγαλμένο από παραμύθι που τα τελευταία χρόνια όμως θυμίζει σκηνικό ταινίας τρόμου.

*Το ρεπορτάζ εδώ.

#5 Η απόκοσμη ερημιά της άλλοτε ένδοξης Αλυσίδας.

Είναι πραγματικά θλιβερή η κατάσταση των σημαντικότερων βιομηχανικών κτιρίων της ένδοξης κληρονομιάς της Θεσσαλονίκης. Ρημάζουν χωρίς ξεκάθαρο σχέδιο αξιοποίησης τους και μόνο ελάχιστες εξαιρέσεις (Φιξ, Κεραμοποιία Αλλατίνη) διαφαίνεται φως. Στα ανατολικά της πόλης δεσπόζει επί της Παπαναστασίου το παλιό βιομηχανικό συγκρότημα παραγωγής παπουτσιών Αλυσίδα, στο οποίο εργάστηκαν για πολλές δεκαετίες εκατοντάδες εργαζόμενοι της πόλης παράγοντας τα ελληνικά σταράκια και όχι μόνο.

*Το ρεπορτάζ εδώ.

#4 Ο Εύοσμος, το δυτικό Ελντοράντο της πόλης

Ο Εύοσμος, άλλοτε Νέος Κουκλουτζάς, αποτέλεσε για χρόνια μια νέα πατρίδα ποντίων και μικρασιατών, καθώς και πολιτικών προσφύγων και ομογενών από την Σοβιετική Ένωση και τη Βόρεια Ήπειρο. Σήμερα είναι μια έκταση με μεγάλα περιθώρια οικιστικής ανάπτυξης που αυξάνει σταθερά το μόνιμο πληθυσμό της, ο οποίος διπλασιάστηκε τα τελευταία 20 χρόνια αγγίζοντας τους 80.000 κατοίκους, καθιστώντας την περιοχή το κέντρο του δεύτερου μεγαλύτερου δήμου στη Βόρεια Ελλάδα.

*Το ρεπορτάζ εδώ

#3 Ο Άλεξ δημιούργησε το πρώτο γαστρονομικό airbnb στην Θεσσαλονίκη!

Στον πιο φημισμένο και ιστορικό πεζόδρομο της πόλης, πλάι στα καλαθάδικα, ανάμεσα στα aesthetic καταστήματα, απέναντι από την αγορά Βλάλη, που τραβά τα αρώματα της σε όλη την γειτονιά, δίπλα στα ταβερνεία, ο Άλεξ δημιούργησε έναν μοναδικό minimal χώρο κουζίνας για να υμνήσει το φαγητό. Στο Kitchen Suites μπορεί μία παρέα να ζήσει την απόλυτη γαστρονομική εμπειρία, ανακαλύπτοντας τον απόλυτο ορισμό ενός γεύματος με τα αγαπημένα του πρόσωπα.

*Το θέμα εδώ

#2 Το τέλος της τηλεοπτικής ειδησεογραφίας-Η ντροπή μιας χώρας 

Η τηλεόραση στη Ελλάδα την τελευταία δεκαπενταετία απέδειξε περίτρανα το τί ακριβώς θεωρεί δημοσιογραφία. Αυτό που ζούμε σήμερα είναι τα απόνερα. Είναι ο επικήδειος αυτού που ονομάζεται πλέον μέσα σε εισαγωγικά ”τηλεοπτική δημοσιογραφία”. Είναι θλιβερό, ίσως το απόλυτο βράδυ επαλήθευσης αυτού που υπηρετεί πια η τηλεόραση, το αποψινό. Καίγεται ο Έβρος, η πύλη της χώρας από άκρου σε άκρο. Καίγονται άλλες δεκάδες περιοχές σε όλη τη χώρα. Η χώρα περνά το χειρότερο καλοκαίρι των πυρκαγιών. Στο χάρτη του συστήματος Copernicus η Ελλάδα είναι πρώτη σε καμένα εδάφη ανά έκταση στην Ευρώπη.

*Το άρθρο γνώμης εδώ.

#1 Καημένη μου Νικήτη…

Νικήτη, παλιό χωριό, Αύγουστος 2023 Από τη δεκαετία του 1960 μέχρι σήμερα περνώ τα καλοκαίρια μου (και όχι μόνο) στη Νικήτη. Τόπος καταγωγής της μητέρας, τόπος παραθέρισης, τόπος συγγενών, φίλων αγαπημένων και γνωστών, τόπος κατοικίας όχι μόνιμης, αλλά με δυνατότητες και προοπτική για μόνιμη. Παρακολουθώ τις αλλαγές στο χωριό εδώ και πολλές δεκαετίες και ήδη από τις αρχές του 1990 ξεκίνησα να ασχολούμαι μ’ αυτές ως κοινωνική ανθρωπολόγος, αρχικά με τη διδακτορική μου διατριβή. Τότε είχαν αρχίσει να κτίζονται και τα πρώτα συγκροτήματα, τα οποία αποκαλούσα τρενάκια, γιατί τα σπίτια -γνωστά και ως μεζονέτες- ήταν κολλημένα το ένα με το άλλο, με μια μικρούτσικη αυλή το καθένα μπροστά του και το κοινόχρηστο γκαζόν στη μέση.

*Διαβάστε το άρθρο εδώ.