Σκοτεινός Νοέμβρης, Πολιτική φαντασία μιας εκτροπής XXV

Λέξεις: Φώτης Κυζάκης

Στο αποκορύφωμα της σύγκρουσης για το μέλλον της ευρωπαϊκής ενοποίησης, στην Ελλάδα συντελείται μια μεγάλη πολιτική αλλαγή. Ο Μάρκος Κορωναίος είναι ο πολιτικός που καταφέρνει να φέρει το Φιλελεύθερο Κόμμα ξανά στην εξουσία έπειτα από δεκατρία χρόνια πολιτικής κυριαρχίας του Εργατικού Κόμματος.

Η πραγματική δύναμη του όμως πηγάζει από τις δυνάμεις του παρακράτους. Την στιγμή που μια κοινωνική εξέγερση ξεσπά στην Αθήνα, με αφορμή σκάνδαλα σεξουαλικής παρενόχλησης και σωματεμπορίας, οι ευρωπαϊκές εξελίξεις αναδεικνύουν την Ελλάδα στο πιο σημαντικό κομμάτι της διεθνούς σκακιέρας. Το διακύβευμα είναι τεράστιο. Είναι η ηγεμονία στην Ευρώπη.

Το παρελθόν των πολιτικών ελίτ, οι ρίζες της ηγεμονίας του Εργατικού Κόμματος και η συνταγή της νίκης του Μάρκου Κορωναίου ξεδιπλώνονται σε μια ελληνική κοινωνία, που μοιάζει περισσότερο από ποτέ με πυριτιδαποθήκη.

Τον σκοτεινό Νοέμβρη του 2018, η Ελλάδα είναι μια χώρα που φλερτάρει επικίνδυνα με την εκτροπή και ο λαός πρέπει να αποφασίσει: ο Μάρκος Κορωναίος είναι η αυγή μιας νέας βάρβαρης εποχής ή ένας διάττοντας αστέρας, πριν την μεγάλη ανατροπή;

θυμηθείτε εδώ τα προηγούμενα μέρη:

Κεφάλαιο 24ο

17 Νοεμβρίου 2018

Τα Πολυτεχνεία της Γενιάς μας

Πλατεία Συντάγματος

Ήταν ανεπανάληπτο. Με το ΚΚΕ πλέον ανοιχτά στο πλευρό των κινητοποιήσεων, έπειτα από το μακελειό της 14ης Νοεμβρίου, η επέτειος της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου είχε ντυθεί με άλλα ρούχα. Ενέπνεε μια άλλη ενέργεια. Η πρωτεύουσα γιόρταζε τα 45 χρόνια από το «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» όπως ποτέ άλλοτε. Εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες είχαν συγκεντρωθεί στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο για να δώσουν νομιμοποίηση στο Νέο Πολυτεχνείο, στους αγώνες του σήμερα, στην Εξέγερση που είχε τρομοκρατήσει το πλέγμα εξουσίας, στους νεκρούς και στους μάρτυρες του πιο ηθικού αγώνα, του αγώνα για τις ανάγκες ενός ολόκληρου λαού. Ενώ οι κινητοποιήσεις είχαν ξεκινήσει με έναν καθαρά υλιστικό χαρακτήρα, πολύ γρήγορα, ειδικά έπειτα από τις αποκαλύψεις του τύπου και της ΦυλΙΑ, η διαμαρτυρία είχε λάβει πρόσημο καθαρά πολιτικό. Το αίτημα ήταν ένα και μοναδικό: Λαϊκή Κυριαρχία. Το χάσμα δικαιοσύνης και εξουσίας, η έλλειψη διαφάνειας και πραγματικής δημοκρατίας είχαν κινητοποιήσει πλέον όλη την πρωτεύουσα, που οι πολίτες με αφετηρία ένα λουλούδι στο μνημείο της Εξέγερσης είχαν καταλήξει στην Πλατεία Ομόνοιας να τραγουδά και να χορεύει για την Ελευθερία, την Δημοκρατία, την Λαϊκή Κυριαρχία. Όλοι στήριζαν τους αγώνες της νεολαίας, αγώνες δίκαιους και καθολικούς, για μια Ελλάδα στο μέτρο των ονείρων τους. Πρώτη φορά που η κυβέρνηση δεν κατέθεσε στεφάνι. Πρώτη φορά που κανένας εκπρόσωπος της κυβερνητικής παράταξης δεν έδωσε το παρόν. Και αυτό δεν πείραζε κανέναν. Οι κυβερνώντες είχαν βάψει τα χέρια τους με αίμα, όπως ακριβώς οι Συνταγματάρχες. Δεν ήταν ευπρόσδεκτοι στις Ελεύθερες Γειτονιές του κέντρου της Αθήνας. Δεν θα γινόταν πορεία. Δεν μπορούσε να γίνει πορεία με τόσο κόσμο. Αντιθέτως είχε προγραμματιστεί μια μεγάλη συγκέντρωση στην Πλατεία Συντάγματος, ακριβώς μπροστά στο μαύρο τείχος της αστυνομίας, μαζί με το ΚΚΕ. Κεντρικός ομιλητής θα ήταν ο Πρόεδρος του Εργατικού Κόμματος, Χάρης Ανδρέου. Το Εργατικό Κόμμα είχε αγκαλιάσει την εξέγερση. Την θεωρούσε πλέον μια ιστορική αναγκαιότητα. Ήταν το ραντεβού του λαού με την ιστορία. Οι συγκεντρωμένοι κρατούσαν ελληνικές σημαίες, κόκκινες σημαίες του Εργατικού Κόμματος, ροζ σημαίες της Ο6Ν και τραγουδούσαν.

«Πότε θα κάνει, πότε θα κάνει ξαστεριά…». Μια φωνή. Ένας λαός. Μια περίεργη αίσθηση θεϊκής δύναμης. Οι κρητικές λύρες έσχιζαν τον ουρανό μέσα από τα ηχεία και ο λαός ενωνόταν, σήκωνε τις γροθιές του σπάζοντας το τείχος του φόβου της κυβέρνησης.

«Ε πότε θα φλεβαρίσει, πότε θα φλεβαρίσει να πάρω το, να πάρω το ντουφέκι μου!».

Χτυπούσαν παλαμάκια.

«Πότε θα φλεβαρίσει, να πάρω το ντουφέκι μου, την όμορφη πατρόνα, να κατεβώ, να κατεβώ στον Ομαλό…».

Η Φιλιώ Μεγαπάνου ανέβηκε στην εξέδρα συγκινημένη. Στάθηκε μπροστά από το πόντιουμ που έγραφε με μεγάλα κόκκινα γράμματα ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ. Ακούμπησε τα μικρόφωνα.

«Συντρόφισσες και σύντροφοι!», είπε και αμέσως χιλιάδες πολίτες χειροκρότησαν και ζητωκραύγασαν.

«Συγχωρέστε με…», είπε και έκλαψε από την χαρά και την συγκίνηση της. Πραγματικά δεν μπορούσε να δει το τέλος της λαοθάλασσας. Δεν μπορούσε να δει τίποτα άλλο πέρα από σημαίες και χαρούμενα πρόσωπα.

«Συντρόφισσες και σύντροφοι σήμερα… κορυφώνουμε τον αγώνα μας, για Ελευθερία, Δικαιοσύνη και Λαϊκή Κυριαρχία. Σήμερα δίνουμε το τελειωτικό χτύπημα στο καθεστώς του Μάρκου Κορωναίου, του Παντελή Γρίβα και του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων… Ο πόλεμος τελείωσε! Νικήσαμε σύντροφοι, νικήσαμε συντρόφισσες!».

Χειροκροτήματα.

«Εμπρός λαέ μην σκύβεις το κεφάλι, ο μόνος δρόμος είναι αντίσταση και πάλη!», απάντησε το λαϊκό τσουνάμι.

«Καλώ στο βήμα, τον Πρόεδρο του Εργατικού Κόμματος, κύριο Χάρη Ανδρέου!», είπε και τότε ο Χάρης Ανδρέου ανέβηκε στην εξέδρα, αγκάλιασε την Φιλιώ και χαιρέτησε τους πολίτες.

«Λαέ της Αθήνας, Ελεύθερε Λαέ της Ελλάδας!», ξεκίνησε και το πλήθος παραλήρησε σε χειροκροτήματα και ζητωκραυγές.

«Ελληνικέ Λαέ, σήμερα γράφουμε ιστορία! Σήμερα, ο λαός ενώνεται ξανά με την πατρίδα, σήμερα αποκαθίσταται η ιερή θέση του ελληνικού λαού στην διακυβέρνηση της χώρας! Χρόνια τώρα, ακόμα και τις εποχές που το Εργατικό Κόμμα ήταν κυρίαρχο στο πολιτικό σκηνικό, ισχυρά μπλοκ της ολιγαρχίας κατάφερναν και υπονόμευαν την δημοκρατία. Χρόνια τώρα, μεγάλες οικογένειες, μεγάλα οικονομικά και πολιτικά τζάκια, με βαθιές ρίζες στον δωσιλογισμό της κατοχής και της Χούντας, αρπάζουν από τον λαό αυτό που δικαιωματικά του ανήκει.

Την εξουσία. Μαύρες Συμμαχίες ανάμεσα σε φίδια, έχουν καταλάβει την χώρα, την λεηλατούν, λυμαίνονται τις παραγωγικές της δυνατότητες, τις δυνατότητες του κυρίαρχου λαού για πραγματική και δίκαιη ανάπτυξη, όραμα, προκοπή και εθνική υπερηφάνεια. Είναι ένα περίπλοκο σύστημα, ένα πλέγμα εξουσίας, τις πολιτικές προεκτάσεις του οποίου είδαμε το τελευταίο εξάμηνο. Γιατί φίλες και φίλοι, λαέ της Αθήνας, το Φιλελεύθερο Κόμμα δεν είναι τίποτα άλλο από τον πολιτικό βραχίονα της μεγαλύτερης εγκληματικής οργάνωσης της σύγχρονης ιστορίας. Είναι το κόμμα των αυταρχικών αποφάσεων, των μαύρων τειχών, των κακοποιήσεων, της διαστροφής, της διαφθοράς. Είναι το κόμμα της αντιλαϊκής κινητοποίησης, το κόμμα της πιο παρασιτικής διαδικασίας συσσώρευσης κεφαλαίου και αξίας, μέσα από το αίμα του λαού μας!».

«Εμπρός λαέ μην τους φοβηθείς! Ήρθε η ώρα της ανατροπής!», φώναξαν οι χιλιάδες λαού που είχαν συγκεντρωθεί στην Πλατεία Συντάγματος.

«Πράγματι, ήρθε η ώρα της ανατροπής. Γιατί σήμερα ανατρέπεται το κοινωνικό, το οικονομικό και πολιτικό σύστημα, που για χρόνια σάπιζε την Ελλάδα και την οδήγησε τελικά στην κατάντια και στα χέρια του Μάρκου Κορωναίου…».

«Ουυυυυυ!».

«Σήμερα, 17 Νοέμβρη, σαρανταπέντε χρόνια από την Εξέγερση εμπνεόμαστε που κάθε χρόνο, βρισκόμαστε εδώ φωνάζοντας τα ίδια συνθήματα, έχοντας τον ίδιο πόθο στην καρδιά μας για Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία. Αυτά είναι τα βασικά αιτήματα των Νέων Πολυτεχνείων. Η Ελλάδα χρειάζεται αλλαγή παραγωγικού μοντέλου, νέες καλύτερες δουλειές, μισθούς που να ανταποκρίνονται στην αξία που παράγει ο εργαζόμενος και φυσικά έναν νέο εργασιακό νόμο, που θα σέβεται την ζωή του εργάτη, την ζωή του ελεύθερου επαγγελματία, του υπαλλήλου. Την ίδια στιγμή, η ελληνική κοινωνία χρειάζεται ένα νέο σύστημα παιδείας, δημόσιο, δημοκρατικό, καθολικό. Ένα σύστημα παιδείας που θα δίνει τα εφόδια τους μαθητές και τους φοιτητές για να μπουν σε μια δίκαιη αγορά εργασίας, η οποία δεν θα αφήνει κανέναν εκτός. Και αυτό είναι δέσμευση, κανένας νέος εκτός πανεπιστημίων, κανένας νέος πελάτης στα κολλέγια του ΣΕΒ, με την βούλα της ελληνικής πολιτείας, κανένας νέος επιστήμονας άνεργος!».

Χειροκροτήματα.

«Όμως, λαέ της Ελλάδας, τίποτα από αυτά δεν μπορεί να γίνει χωρίς πολιτική και κοινωνική ελευθερία. Η κοινωνική και πολιτική απελευθέρωση είναι το βασικό μας σύμβολο. Η Ελληνική κοινωνία πρέπει να έρθει, πρώτα από όλα, σε σύγκρουση με τον ίδιο της τον εαυτό. Το Εργατικό Κόμμα, όπως και η μαζική και λαϊκή Οργάνωση της 6ης Νοέμβρη, δεσμευόμαστε για μια νέα Ελλάδα. Μια Ελλάδα των ανθρώπων, μια Ελλάδα που θα λειτουργεί για τους ανθρώπους. Μια Ελλάδα μη πατριαρχική, χωρίς στερεότυπα. Μια Ελλάδα που θα μετράει το ποιόν του χαρακτήρα σου και όχι το χρώμα, τον σεξουαλικό προσανατολισμό ή την κοινωνική σου τάξη. Πολλοί λένε ότι όλα αυτά είναι ουτοπία. Ότι είναι πολύ ρομαντικά για να γίνουν πραγματικότητα. Τους απαντάμε ότι κάνουν λάθος. Η Ελλάδα της Δημοκρατίας, της Κοινωνικής Ελευθερίας και της Οικονομίας των Ανθρώπων είναι μια απτή πραγματικότητα, μια δυνατότητα που το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να αποφασίσουμε να την αδράξουμε. Σήμερα υπογράφουμε συμβόλαιο, δίνουμε όρκο ιερό! Να χτίσουμε αυτήν την Ελλάδα!

Το χρωστάμε στην ιστορία, το χρωστάμε στους απογόνους μας, το χρωστάμε στους κόπους και τα όνειρα μας!». Μόλις ο Ανδρέου κατέβηκε από το βήμα, έγινε αντιληπτή μια περίεργη κινητικότητα από την άλλη πλευρά του τείχους. Οι φοιτητές που είχαν αναλάβει την περιφρούρηση της συγκέντρωσης, έχοντας ταυτόχρονα χάσει τον έλεγχο, ειδοποιούσαν το πρώτο μπλοκ, μέσω ασυρμάτων, ότι τα ΜΑΤ μαζεύονταν στο τείχος. Συνέστησαν ετοιμότητα για σύγκρουση. Γρήγορα ειδοποιήθηκε ο Χάρης Ανδρέου, αλλά πριν προλάβει να αντιδράσει ο ουρανός γέμισε από γραμμές δακρυγόνων και χημικών. Οι σωματοφύλακες του προσπάθησαν να τον προστατέψουν, να τον φυγαδεύσουν μέσα από το πλήθος, ακριβώς την στιγμή που άνοιξε το τείχος από τις κλούβες και που οι άντρες αποκατάστασης της τάξης διέσχισαν την πλατεία διαλύοντας την συγκέντρωση με αργούς ρυθμούς. Οι συγκεντρωμένοι απάντησαν με ρίψεις αντικειμένων, πετρών και αργότερα, όσο τα ΜΑΤ έμπαιναν πιο βαθιά στην περιοχή της Ο6Ν με μολότοφ.

Φτάνοντας την Πλατεία Ομόνοιας σταμάτησαν. Η Ο6Ν είχε ετοιμαστεί για σύγκρουση και οι φοιτητές είχαν σχηματίσει μια ανθρώπινη αλυσίδα, κρατώντας ασπίδες, σίδερα, πέτρες, μολότοφ, πυρσούς και καδρόνια. Τα ΜΑΤ σταμάτησαν αναμένοντας εντολές. «Προχωράτε κανονικά στην εφαρμογή του σχεδίου», ακούστηκε από τους ασύρματους και τότε ξεκίνησε πάλι η ρίψη χημικών. Οι φοιτητές φόρεσαν τις ειδικές αντισφυξιογόνες μάσκες και έτρεξαν προς τους αστυνομικούς κρατώντας ψηλά τα καδρόνια του, ενώ ταυτόχρονα πετούσαν πέτρες και διάφορα αντικείμενα κατά πάνω τους. Και οι δύο πλευρές ήταν λυσσασμένες. Οι φοιτητές προσπαθούσαν να προστατέψουν όλες τις οδούς που οδηγούσαν στο Δημαρχείο Αθηνών, στην δεύτερη έδρα της Ο6Ν.

«Δεν πρέπει να περάσουν την Ομόνοια σύντροφοι!», φώναξε η Φιλιώ από τον ασύρματο, πίσω στο Δημαρχείο.

«Μήπως θα ήταν καλή ιδέα να φύγουμε, Φιλιώ;», είπε ο Μιχάλης.

«Τι εννοείς; Να αφήσουμε την έδρα της Οργάνωσης; Να αφήσουμε τον αγώνα; Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση!», του είπε εμφανώς θυμωμένη. Η φωνή της φανέρωνε την κούραση των ημερών, το άγχος και την πίεση για την ξαφνική και βίαιη επίθεση των ΜΑΤ. Ήταν πράγματι πάρα πολύ κοντά στο Δημαρχείο, πάρα πολύ κοντά για να τελειώσουν αυτό που στα βιβλία της ιστορίας θα γραφόταν ως Ελληνική Άνοιξη.

«Υποχωρούν σύντροφοι! Υποχωρούν!», ακούστηκε η φωνή του Πάνου Μαυρογορδάτου από τον ασύρματο.

Έσφιξε τα φρύδια της και έπιασε καλύτερα τον ασύρματο. «Τι; Πως;».

«Δεν ξέρω! Μάλλον… μάλλον τους νικήσαμε!». Από την άλλη πλευρά, ακούγονταν ζητωκραυγές. Η Φιλιώ κοίταξε τον Μιχάλη και τον αγκάλιασε. Κοιτάχτηκαν στα μάτια, χαμογελαστοί και ευτυχισμένοι για την πιο σπουδαία νίκη που είχαν πετύχει. Φαινόταν ότι η Μάχη της Αθήνας είχε τελειώσει και ο λαός, η Ο6Ν και το Εργατικό Κόμμα είχαν κερδίσει. «ΝΙΚΗΣΑΜΕ!».

«Κέντρο! Κέντρο!», φώναξε κάποιος από τον δεύτερο ασύρματο, στην Πλατεία Συντάγματος, διακόπτοντας τους.

«Εδώ είμαστε!», φώναξε η Φιλιώ, φεύγοντας από την αγκαλιά του Μιχάλη.

«Κάτι… κάτι συνέβη στο Κοινοβούλιο!», φώναξε και ξαφνικά η σύνδεση του ασυρμάτου διεκόπη.

Ιάκωβος Νέλλος

Στούντιο Τηλεοπτικού Σταθμού Channel 6

Η Ναταλί Δάντη ήταν έτοιμη να βγει στον αέρα. Είχε μόλις μιλήσει με τον σύζυγο της και τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά. Δεν γνώριζε πολλά πράγματα καθώς ο πρωθυπουργός είχε συγκεντρώσει όλες τις εξουσίες σε έναν κλειστό κύκλο συνεργατών του για την αντιμετώπιση της κρίσης, αυτό που ήξερε όμως ήταν ότι η κυβέρνηση έχανε τον πόλεμο. Χρειαζότανε μόνο ένα θαύμα για να καταφέρει ο Κορωναίος να βγει από πάνω. Ο Γιώργος Κίμογλου έκατσε δίπλα της. «Έχουμε κανένα νέο από τον Ηλία;».

«Τίποτα. ο Κορωναίος κρατά κλειστά τα χαρτιά του… Δεν πρόκειται να κερδίσει…».

«Και εμείς τι θα κάνουμε;».

«Τι εννοείς;».

«Θα μας κυνηγήσουν… Θα μας πάνε φυλακή! Το καταλαβαίνεις;». Ο Κίμογλου ακουγόταν πραγματικά ανήσυχος. Η Ναταλί χτύπησε ρυθμικά διαδοχικά τα δάκτυλα της στο γραφείο της.

«Τι να σου πω… μπορεί τα πράγματα να αλλάξουν…». Ακούστηκε ύποπτη.

«Κάτι ξέρεις. Πες μου! ΠΕΣ ΜΟΥ! Έχω να κοιμηθώ πόσες μέρες!». Η φωνή του ήχησε σε ολόκληρο το στούντιο κάνοντας τους πάντες να γυρίσουν και να τους κοιτάξουν.

«Χαμήλωσε τον τόνο της φωνής σου… και ηρέμισε…», ψιθύρισε η Ναταλί και ήπιε μια γουλιά νερό από το ποτήρι της. «Που είναι ο Θάνος;».

«Δεν θα έρθει σήμερα… φοβάται να βγει από το σπίτι του…».

Δεν ρώτησε αν θα βγει τηλεφωνικά. Δεν το σκέφτηκε. Εκείνη την στιγμή το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να τελειώσει όλο αυτό με τον οποιοδήποτε τρόπο. Σε δέκα λεπτά θα έβγαιναν στον αέρα σε μια έκτακτη εκπομπή με απευθείας συνδέσεις από το κέντρο της Αθήνας. Οι δημοσιογράφοι βρίσκονταν εντός των τειχών της περιοχής που ελεγχόταν από την κυβέρνηση, εντός δηλαδή της περιοχής των κρίσιμων κυβερνητικών κτηρίων. Είχε διαταχθεί η εκκένωση της Βουλής και σύμφωνα με πληροφορίες ελάχιστοι είχαν μείνει στο κτήριο ως έκτακτο προσωπικό.

Η Ναταλί τίναξε τα μαλλιά της, πήρε μια βαθιά ανάσα και κοίταξε την κάμερα και έπειτα τον εαυτό της στην τηλεόραση. Χαμογέλασε προσπαθώντας να δείξει ήρεμη, περιμένοντας να ακούσει τον αρχισυντάκτη της στο ακουστικό. Μια φωνή, τσιριχτή και τρομαγμένη, της τράβηξε την προσοχή. Μία από τις δημοσιογράφους του αστυνομικού ρεπορτάζ έτρεξε μέσα στο στούντιο και στάθηκε στο κέντρο, λίγο πίσω από τις κάμερες και φώναξε.

«Βρήκανε τον Νέλλο νεκρό! Τον σκοτώσανε! Τον βρήκανε κρεμασμένο στον Πειραιά!».

Όλοι την κοιτούσαν απαθείς. «Δεν ακούσατε; Βρήκανε τον συνάδελφο μας δολοφονημένο! Δεν θα πείτε κάτι;».

Κανείς δεν μίλησε. Όλοι κοιτούσανε την αίθουσα αρχισυνταξίας και τον αρχισυντάκτη. «Ζωή… έλα λίγο στο γραφείο μου…», ακούστηκε η φωνή του από τα ηχεία, αλλά η Ζωή δεν τον άκουσε. Έτρεξε προς την Ναταλί.

«Κυρία Δάντη, δεν γίνεται να μην πείτε τίποτα. Κύριε Κίμογλου. Είναι τραγικό!». Η φωνή της έσπασε και άρχισε να κλαίει. Την πλησίασαν δύο άντρες από την ασφάλεια του στούντιο, την αγκάλιασαν και την μετέφεραν έξω, και έπειτα δεξιά του διαδρόμου προς το γραφείο του αρχισυντάκτη.

«Ναταλί ξεκινάμε σε ένα λεπτό…», ακούστηκε η ψυχρή φωνή του στο ακουστικό της, που όμως έμοιαζε να σπάει στο τέλος.

«Ναι… ναι…», είπε και ρουθούνισε. Ήξερε πολύ καλά τι συνέβαινε. Ο Ηλίας Τούσης, ο σύζυγος της και Υπουργός Ενέργειας και Περιβάλλοντος, της το είχε πει πριν μερικές μέρες. Ο Νέλλος είχε κάνει μεγάλη ζημιά. Εκείνος ήταν η σπίθα που άναψε την φωτιά, που οδήγησε στην κατάληψη της ΕΡΤ, και η κυβέρνηση δεν θα το άφηνε αυτό. Τα πράγματα ήταν διαφορετικά αυτήν την φορά και δεν χωρούσαν λάθη. Η ίδια όμως δεν περίμενε ότι θα έφταναν τόσο μακριά. Ρουθούνισε δεύτερη φορά. Ο floor manager της έκανε νόημα με τα δάκτυλα του ότι σε τρία δευτερόλεπτα ήταν στον αέρα.

«Καλησπέρα σας κυρίες και κύριοι… Καλώς ήρθατε στο Έκτακτο Δελτίο του Channel 6. Συνεχίζονται οι συγκρούσεις στην Αθήνα. Αυτήν την ώρα, η παράνομη συγκέντρωση στο Πολυτεχνείο έχει δώσει την θέση της σε επεισόδια ανάμεσα στις δυνάμεις της τάξης και της ασφάλειας και στους κουκουλοφόρους. Το κέντρο καίγεται, όπως φαίνεται με την ανοχή της αντιπολίτευσης. Ας δούμε μερικές εικόνες και επιστρέφουμε…».

Ξεφύσησε καθώς η οθόνη μπροστά της έδειχνε τις κινητοποιήσεις των φοιτητών μεταβαίνοντας έπειτα με κινηματογραφικό τρόπο στις οδομαχίες με τα ΜΑΤ. Κοίταξε ψηλά τα φώτα. «Όλα καλά Ναταλί;», ακούστηκε κατά κάποιον τρόπο απειλητικά η φωνή του αρχισυντάκτη.

«Ναι. Όλα καλά…», απάντησε και ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο της.

Ζήτω η Εξέγερση

Βουλή των Ελλήνων

Η νεαρή Πηνελόπη Καρρά, εργαζόμενη στις διοικητικές υπηρεσίες της Βουλής, κατέβηκε τα σκαλιά της εισόδου της Βουλής, από την πλευρά της Βασιλίσσης Σοφίας. Ήταν αρκετά χαρούμενη, που επιτέλους τελείωσε από το μπάχαλο του Κοινοβουλίου, που επιτέλους θα έφευγε από την εμπόλεμη ζώνη του κέντρου με προορισμό το ζεστό σπίτι της στο Αιγάλεω, όπου θα την περίμενε ο αγαπημένος άντρας της και το μικρό παιδί της. Ήταν αρκετά ριψοκίνδυνο που πήγε να δουλέψει στις 17 Νοέμβρη και μέρα Σάββατο, είχε όμως αφήσει κάποιες εκκρεμότητες που σε καμία περίπτωση δεν έπρεπε να μετατεθούν για την επόμενη εβδομάδα. Η προϊσταμένη της, τοπικό στέλεχος του Φιλελεύθερου Κόμματος, ήταν μια πραγματική σκύλα. Βύσμα του Κόμματος, που διορίστηκε επικεφαλής του προσωπικού της Βουλής με μοναδικό ανώτερο της τον Πρόεδρο του Κοινοβουλίου, σχεδόν παράνομα, καθώς με νόμο που πέρασε η προηγούμενη κυβέρνηση, η συγκεκριμένη θέση δίνεται μέσω διαγωνισμού και ανοιχτής συμμετοχής. Η απόφαση θα έβγαινε από μια διακομματική επιτροπή. Σε αντίθεση με όλα αυτά, ο νέος Πρόεδρος της Βουλής, απλώς διόρισε στην θέση αυτήν μια υποψήφια βουλευτή, αποτυχημένη πολιτευτή.

Ήταν λοιπόν αρκετά ευτυχισμένη, που απλώς έφευγε από αυτό το τοξικό περιβάλλον έχοντας τελειώσει την δουλειά της. Κοίταξε το ρολόι της. Οι στάσεις του ΜΕΤΡΟ ήταν κλειστές, η αστική συγκοινωνία – εκτός Πλατείας Συντάγματος – μέσω των λεωφορείων όμως λειτουργούσε κανονικά. Υπό κανονικές συνθήκες βράδυ Σαββάτου δύσκολα θα έβρισκε άδειο αστικό, αλλά δεδομένου του ναρκοπεδίου, που είχε μετατραπεί το κέντρο ήλπιζε ότι η κατάσταση στον ΟΑΣΑ θα ήταν καλύτερη.

Κατέβηκε τα σκαλιά φτάνοντας στην είσοδο. Άκουσε φωνές.

«Φύγετε από εκεί!», φώναξε ένας. «Ρε μαλάκα φύγε!».

Ήταν αντρικές ενήλικες φωνές. Κοίταξε προς την κατεύθυνση από όπου έρχονταν οι φωνές. Όντως δύο εύσωμοι άντρες κουκουλωμένοι, με καλυμμένα τα χαρακτηριστικά τους έτρεχαν μακριά από το κτήριο, προς τον Εθνικό Κήπο. Σκέφτηκε να φωνάξει την αστυνομία. «Εεε!», φώναξε προς το φυλάκιο, αλλά παρατήρησε ότι δεν ήταν κανένας εκεί. Κοίταξε πάλι την πορεία που ακολούθησαν οι φυγάδες. Έκανε δυο βήματα και προσπάθησε να φωνάξει πάλι. Ξαφνικά μια έκρηξη την διέκοψε. Και αμέσως μετά και μια δεύτερη. Η πίσω πλευρά της Βουλής που έβλεπε την Λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας κατέρρευσε και θραύσματα και πέτρες πετάχτηκαν προς τον δρόμο και την είσοδο του κτηρίου. Τσίριξε, προσπάθησε να καλύψει το πρόσωπο της, χωρίς όμως επιτυχία. Το κτήριο ήταν παλιό και σχετικά κακοσυντηρημένο. Οι καπνοί την κύκλωσαν. Την τύφλωσαν τόσο που δεν είδε τον ογκόλιθο που κατέρρεε προς το μέρος της.

Η αστυνομία έφτασε στο σημείο δεκαπέντε λεπτά μετά την έκρηξη. Το κτήριο της Βουλής περιέργως και σκανδαλωδώς εκείνο το βράδυ δεν φυλασσόταν. Ο απολογισμός ήταν τραγικός. Δέκα νεκροί και ζημιές τεράστιας αξίας. Το κτήριο είχε καταστραφεί ολοσχερώς από την πίσω πλευρά, και η Βασιλίσσης Σοφίας είχε κλείσει. Στο σημείο έφτασε ο Μάρκος Κορωναίος μαζί με τον Κλεομένη Δράκογλου. Μόλις έφτασε ο πρωθυπουργός οι κάμερες στήθηκαν μπροστά του για να αποθανατίσουν το δάκρυ της Δημοκρατίας. Προφανώς και είχε πειράξει τα μάτια του με σταγόνες όσο βρισκόταν στο αυτοκίνητο, για να δείχνει κλαμένος. «Σήμερα χτυπήθηκε η Δημοκρατία… χτυπήθηκε το έθνος…», είπε με τρεμάμενη φωνή. «Τίποτα δεν θα μείνει αναπάντητο. Οι ένοχοι θα πληρώσουν…».

Αυτό ήταν το μήνυμα του. Αμέσως μετά την απευθείας μετάδοση από τα Μέσα Ενημέρωσης, όλα τα γραφεία τύπου έλαβαν μια επιστολή με φαξ. «ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ». Η γνωστή από το παρελθόν Επαναστατική Αντίδραση, της οποίας τα μέλη βέβαια είχαν σκοτωθεί στην τελευταία της επίθεση, αναλάμβαναν την ευθύνη της έκρηξης, ξαφνιάζοντας τους πάντες.

«Ας είναι αυτή η αρχή της επανάστασης. Ζήτω η Εξέγερση!».

«Ανοησίες, γραμμένες από το χέρι του ίδιου του κυρίου Κορωναίου…», ήταν το κοινό ανακοινωθέν του Εργατικού Κόμματος και της Ο6Ν, την ώρα βέβαια που ακόμα δεν είχαν σταματήσει οι συγκρούσεις ιδιαίτερα στην Πλατεία Μαβίλη. Το υλικό από τις κάμερες της Βουλής δόθηκε στην δημοσιότητα και όλοι οι δημοσιογράφοι με λίγες εξαιρέσεις μιλούσαν ξεκάθαρα για τρομοκράτες μέλη της Ο6Ν. Δύο ώρες μετά την έκρηξη τα ρεπορτάζ μαϊμού των τηλεοράσεων και των sites ανέφεραν ότι «οι δράστες αποτελούν ιδρυτικά μέλη της Ο6Ν και στελέχη της Νεολαίας του Εργατικού Κόμματος».

Η Φιλιώ ήθελε απαντήσεις. «Υπάρχει περίπτωση να έχουμε εμπλοκή;!».

«Καμία! Απολύτως καμία!», της ορκίστηκε ο υπεύθυνος κινητοποίησης της Ο6Ν.

Έγειρε πίσω την καρέκλα της και ξεφύσησε. «Ελπίζω να πειστεί ο Ανδρέου… δεν πρέπει να χάσουμε την στήριξη του Κόμματος…».

Όλοι συμφωνούσαν σε αυτό. Το Εργατικό Κόμμα μπορεί να ήταν ο ηττημένος των εκλογών, είχε όμως μαζικές τοπικές οργανώσεις σε κάθε περιφέρεια σε όλες τις ομάδες ηλικιών με αποτέλεσμα η λεγόμενη «Επανάσταση των Φοιτητών της 6ης Νοέμβρη» να μπορεί να έχει μια μεγάλη απήχηση στην ελληνική κοινωνία και σίγουρα μια νομιμοποίηση και μια συνταγματική έκφραση. «Εγώ είμαι σίγουρος ότι το έκανε ο Κορωναίος… τον έχω ικανό… έβαλε βόμβα στην Βουλή για να μας κατηγορήσει! Είναι κοντά στο τέλος και το βλέπει…».

«Τι θα κάνουμε τώρα;», είπε η Φιλιώ αγχωμένη.

«Υπομονή… πολύ υπομονή…».