Σκοτεινός Νοέμβρης, Πολιτική φαντασία μιας εκτροπής XXVI

Λέξεις: Φώτης Κυζάκης

Στο αποκορύφωμα της σύγκρουσης για το μέλλον της ευρωπαϊκής ενοποίησης, στην Ελλάδα συντελείται μια μεγάλη πολιτική αλλαγή. Ο Μάρκος Κορωναίος είναι ο πολιτικός που καταφέρνει να φέρει το Φιλελεύθερο Κόμμα ξανά στην εξουσία έπειτα από δεκατρία χρόνια πολιτικής κυριαρχίας του Εργατικού Κόμματος.

Η πραγματική δύναμη του όμως πηγάζει από τις δυνάμεις του παρακράτους. Την στιγμή που μια κοινωνική εξέγερση ξεσπά στην Αθήνα, με αφορμή σκάνδαλα σεξουαλικής παρενόχλησης και σωματεμπορίας, οι ευρωπαϊκές εξελίξεις αναδεικνύουν την Ελλάδα στο πιο σημαντικό κομμάτι της διεθνούς σκακιέρας. Το διακύβευμα είναι τεράστιο. Είναι η ηγεμονία στην Ευρώπη.

Το παρελθόν των πολιτικών ελίτ, οι ρίζες της ηγεμονίας του Εργατικού Κόμματος και η συνταγή της νίκης του Μάρκου Κορωναίου ξεδιπλώνονται σε μια ελληνική κοινωνία, που μοιάζει περισσότερο από ποτέ με πυριτιδαποθήκη.

Τον σκοτεινό Νοέμβρη του 2018, η Ελλάδα είναι μια χώρα που φλερτάρει επικίνδυνα με την εκτροπή και ο λαός πρέπει να αποφασίσει: ο Μάρκος Κορωναίος είναι η αυγή μιας νέας βάρβαρης εποχής ή ένας διάττοντας αστέρας, πριν την μεγάλη ανατροπή;

θυμηθείτε εδώ τα προηγούμενα μέρη:

Κεφάλαιο 25ο

18 Νοεμβρίου 2018

Κωνσταντίνος Λιγούδης

Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής

Είχε μόλις ανακοινωθεί. Ο βομβιστής της Βουλής λεγόταν Κωνσταντίνος Λιγούδης. Ήταν μέλος της Νεολαίας του Εργατικού Κόμματος και μέλος της Ο6Ν. Τα κανάλια με έκτακτα δελτία, γύρω στις τέσσερις και μισή τα ξημερώματα της 18ης Νοέμβρη διέκοψαν τα νυχτερινά τους προγράμματα και έκαναν γνωστή την σύλληψη του. Βασικό ενοχοποιητικό στοιχείο ήταν το γενετικό υλικό του που βρέθηκε στα συντρίμμια, που αμέσως εικάστηκε ότι προερχόταν από τον εκρηχτικό μηχανισμό. Η σύλληψη του έγινε με όλους τους δυνατούς διατυμπανισμούς. Φώτα, σειρήνες, κάμερες. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα, που τα σοκαρισμένα και εξαντλημένα μέλη της Ο6Ν δεν πρόλαβαν να φτάσουν στους Θρακομακεδόνες για να τον υπερασπιστούν. Ο Λιγούδης βρισκόταν στην ΓΑΔΑ, εντός της περιοχής που έλεγχε η κυβέρνηση.

Η Ο6Ν σε ανακοίνωση της κατηγορούσε την αστυνομία για σκευωρία. 

«Ο Λιγούδης δεν έφυγε ποτέ από τους Θρακομακεδόνες. Έχει υπογράψει την διακήρυξη, αλλά δεν βρέθηκε ποτέ στις πορείες. Καλούμε την αστυνομία να απελευθερώσει άμεσα τον συμπολίτη μας. Καλούμε την κυβέρνηση των στημένων επιθέσεων να παραιτηθεί και να προκηρύξει εκλογές. Ο λόγος ανήκει στον λαό».

Στο ίδιο μήκος κύματος βρισκόταν και η δήλωση του Χάρη Ανδρέου. 

«Ο κύριος Κορωναίος έχει ξεφύγει. Οι βιαιοπραγίες των τελευταίων ημερών, οι νεκροί πολίτες και ο κοινωνικός πόλεμος που έχει ξεσπάσει στο κέντρο της Αθήνας είναι εξελίξεις που ποτέ δεν μπορούσαμε να φανταστούμε. Η κυβέρνηση πρέπει να φύγει, για το καλό του τόπου, για το καλό της πατρίδας μας!».

Του έβγαλαν την μαύρη σακούλα από το κεφάλι και χωρίς καν να το καταλάβει η γροθιά του Δράκογλου βρέθηκε στο πρόσωπο του. Τον χτύπησε τόσο δυνατά που ο αυχένας του ήχησε σαν κόκκαλο που σπάει. Δεν έχασε τις αισθήσεις του, αλλά οριακά είχε επαφή με το περιβάλλον. Δεν μπορούσε να δει τόσο καθαρά και το αριστερό του τύμπανο βούιζε σε έναν μονότονο και ψηλό ήχο. Το μοναδικό που θυμόταν ήταν όταν δύο μαυροντυμμένοι άντρες με κρυμμένα τα χαρακτηριστικά τους έσπασαν την πόρτα του πατρικού του στους Θρακομακεδόνες και αφού σάπισαν στο ξύλο αυτόν και τους γονείς του, του φόρεσαν την μαύρη σακούλα. Δεν μπορούσε να καταλάβει ούτε να θυμηθεί πόσα βήματα έκανε, πόσα δωμάτια πέρασε, πόσους διαδρόμους περπάτησε για να βρεθεί στο σκοτεινό δωμάτιο με το σκαμπό και το τραπέζι. Πραγματικά ένιωθε λες και περιπλανιόταν στο απέραντο χάος και το βούισμα στο κεφάλι του δεν βοηθούσε καθόλου.

Έφτυσε αίμα και σάλια πάνω στο τραπέζι και μούγκρισε.

Ο Δράκογλου σκούπισε το χέρι του σε μια πετσέτα και την άφησε δίπλα του αριστοτεχνικά και αριστοκρατικά. 

«Λοιπόν θα ομολογήσεις;».

«Τι;», είπε στριφνά και τα υπόλοιπα ακούστηκαν σαν μουγκριτά.

Ο Δράκογλου τον σφαλιάρισε. 

«Μίλα πιο καθαρά ρε καθίκι!».

Ο Λιγούδης ούρλιαξε. Κατάπιε το σάλιο του, έβηξε και στην συνέχεια προσπάθησε να μιλήσει.

«Τι θέλετε; Δεν έχω κάνει κάτι!».

«Ανατίναξες το κοινοβούλιο!».

«Τι; Εγώ δεν έφυγα από τους γονείς μου». Έβηξε πάλι και ανάσανε βαριά, βήχοντας ξανά στο τέλος.

Ο Υπουργός χαμογέλασε. Σημείωσε κάτι στο χαρτί που είχε μπροστά του και συνέχισε.

«Ποιοι είναι οι συνεργοί σου;».

«Μόλις τώρα σου είπα ρε μπάσταρδε ότι…».

Ο Δράκογλου τον χτύπησε με μπουνιά άλλη μια φορά και ο Λιγούδης έχασε τις αισθήσεις του. Ο Υπουργός τίναξε το χέρι του, σκούπισε τα αίματα και φώναξε μέσα τον γιατρό. 

«Μην αργείς! Έχω κι άλλες ερωτήσεις να του κάνω!».

«Μάλιστα… μάλιστα…», είπε ο γιατρός και έπεσε στο πάτωμα δίπλα στον Λιγούδη ανοίγοντας το πλαστικό βαλιτσάκι πρώτων βοηθειών. Ο Δράκογλου μάζεψε τα χαρτιά από το πάτωμα και ξεκούμπωσε ένα κουμπί από το πουκάμισο του φυσώντας μέσα στο στήθος του.

«Τι ζέστη είναι αυτή ρε μαλάκα. Άντε τελείωνε και εσύ, δεν έχουμε πολύ χρόνο!».

Ο γιατρός κούνησε το κεφάλι και τον σήκωσε όρθιο αφήνοντας τον και πάλι στην καρέκλα. Ο Δράκογλου έκανε νόημα στον αστυνομικό που βιντεοσκοπούσε την ανάκριση, να αρχίσει πάλι την μαγνητοσκόπηση της σαδομαζοχιστικής φαντασίωσης του.

«Λοιπόν, ποιοι ήταν οι συνεργοί σου;».

Δεν απάντησε. Ένα συναίσθημα ντροπής τον κατέκλυσε. Δεν θυμόταν πολλά, αλλά δεν ήταν δυνατόν να μην μπορούσε να θυμηθεί μια επίθεση με εκρηκτικά στο Κοινοβούλιο. Δεν θα μπορούσε ποτέ άλλωστε να το κάνει αυτό στον ιερό αγώνα που είχαν ξεκινήσει και που πραγματικά έφτανε στην μεγάλη νίκη. Ξέσπασε σε κλάματα. 

«Δεν μπορεί να το έκανα αυτό! Δεν θα το έκανα ποτέ! ΠΟΤΕ!!».

«Είσαι εχθρός της δημοκρατίας! Λέγε από ποιον πήρες εντολές! Από τον Χάρη Ανδρέου;!», φώναξε ο Δράκογλου.

Τότε ο Λιγούδης θυμήθηκε την πρώτη συμβουλή που έδιναν πάντα οι συναγωνιστές του. Πάντα να ζητάς δικηγόρο.

«Θέλω…». Προσπάθησε να ανασάνει. «Θέλω δικηγόρο!».

Ο Υπουργός έσφιξε την γροθιά του. Σηκώθηκε όρθιος, έριξε την καρέκλα του και με μιας την σήκωσε και την έριξε πάνω στον Λιγούδη, που έπεσε κάτω κλαίγοντας. Έπιασε την καρέκλα και την πέταξε ξανά. Και ξανά. Και ξανά. Και ξανά. Μέχρι που σταμάτησε να κλαίει, να μιλάει, να μουγκρίζει. Ο αστυνομικός που τραβούσε βίντεο είχε παγώσει. Αφού ο Δράκογλου σταμάτησε λαχανιασμένος άνοιξε την πόρτα και έφυγε φωνάζοντας έναν γιατρό να περιποιηθεί «το σκουπίδι».

Το πρόσωπο του είχε πρηστεί. Αδυνατούσε να νιώσει το οτιδήποτε στο σώμα του, στα χέρια και στα πόδια του. Οι χειροπέδες ήταν απλά ένα δεσμό. Δεν τον πονούσαν, απλά τις καταλάβαινε. Μπορούσε ακόμα να σκεφτεί. Δεν ήταν δυνατόν να πρόδωσε τον αγώνα τους. Είχε μεγαλώσει στους Θρακομακεδόνες και από μικρός είχε δεθεί με τις καταλήψεις και τους κοινωνικούς αγώνες. Ήταν για αυτόν μια δεύτερη οικογένεια, οπότε ήταν αδύνατο να έκανε μια τέτοια χαζομάρα που θα έθετε σε κίνδυνο όλο το κίνημα. Και αν το έκανε όμως; Και αν οι ελάχιστες αναμνήσεις που είχε δεν ήταν αναμνήσεις αλλά όνειρο; Όνειρο μετά την επίθεση και την καταστροφή του Κοινοβουλίου; Δεν μπορούσε να διανοηθεί τον εαυτό του ικανό για κάτι τέτοιο, βαθιά μέσα του όμως, δεν το απέκλειε. Δεν απέκλειε το ενδεχόμενο να πιάσει ένα όπλο και να σκοτώσει, δεν απέκλειε το ενδεχόμενο να βάλει την βόμβα και να πατήσει το κουμπί. Όλα ήταν ακραία υπερβολικά για να ήταν ψέματα. Μήπως τελικά είναι βομβιστής; Μήπως τελικά, δεν είναι ένα απλό παιδί από τους Θρακομακεδόνες, που ονειρεύεται έναν άλλο κόσμο; Μήπως αγαπά το χάος; 

Μετά από μισή ώρα συνήλθε. Τρόμαξε από το κλείσιμο της πόρτας πίσω του. 

«Ας τα πάρουμε από την αρχή, τι λες; Απλά…». Ο Δράκογλου κοίταξε το ρολόι του. «Δεν έχω πολύ χρόνο οπότε αυτή είναι η τελευταία σου ευκαιρία. Πραγματικά, η τελευταία σου ευκαιρία».

Σκεφτόταν, ενώ ο Δράκογλου συνέχισε τον μονόλογο του.

«Εσύ το έκανες. Υπάρχει γενετικό σου υλικό στα συντρίμμια. Μην έχεις καμία αμφιβολία για αυτό. Καταδίκασες τους φίλους σου σε μια μεγάλη ήττα και φυσικά μας έδειξες το αληθινό πρόσωπο του αγώνα σας. Λοιπόν, για να τελειώνουμε, σας έδωσε εντολή ο Χάρης Ανδρέου για την τρομοκρατική επίθεση;».

Δεν απάντησε πάλι. Αδυνατούσε να σκεφτεί το οτιδήποτε προσπαθώντας να καταλάβει τι είχε μόλις ακούσει. Ένιωθε ντροπή. Χωρίς να μπορεί να καταλάβει γιατί, ένιωθε μοιρολατρικά βαθιά μέσα του μια μετάνοια. Είχε την σφραγίδα του ενόχου στο μέτωπο του. Το είχε κάνει. Τα γεγονότα βάρυναν την συνείδηση του. Δεν ήθελε να το πιστέψει αλλά ήταν αλήθεια. Για να το λένε και να επιμένουν ήταν αλήθεια. Εκείνος είχε βάλει την βόμβα στο κοινοβούλιο, ύστερα από εντολή του Χάρη Ανδρέου. Μπορεί να μην το θυμόταν, αλλά δεν μπορούσε να είναι και διαφορετικά. Ποιος θα μπορούσε να το κάνει άλλωστε; 

Ομολόγησε και ξέσπασε σε κλάματα. Ο Δράκογλου σηκώθηκε από την καρέκλα και έκλεισε την κάμερα, διατάζοντας στην συνέχεια τον αστυνομικό να τερματίσει την καταγραφή. Ο Λιγούδης κοίταξε τον Υπουργό. Τα μάτια του έμοιαζαν να είχαν πάρει μια κόκκινη απόχρωση, ψεύτικη κατά πάσα πιθανότητα. Παραίσθηση από τους πονοκεφάλους. Ο Κλεομένης Δράκογλου ξεκούμπωσε το πουκάμισο του και σήκωσε τα μανίκια. Έπιασε την καρέκλα και γέλασε σιγανά. Έπειτα τον σάπισε στο ξύλο μέχρι που δεν κουνιόταν, μέχρι που το αίμα κάλυψε τα χαρακτηριστικά του προσώπου του και τα πλευρά δεν ήταν τίποτα άλλο από ένας λεκές στο πάτωμα. Στο τέλος πήρε το όπλο και τον πυροβόλησε στον κρόταφο.

«Αυτοκτόνησε μετά την ομολογία…», είπε στο αστυνομικό σκουπίζοντας τα χέρια του στην πετσέτα. Ο νεαρός οριακά έτρεμε και κρατούσε τα δάκρυα και το ξέσπασμα του σαν σκοινί έτοιμο να διαλυθεί. Ο Δράκογλου έφυγε από το δωμάτιο ανακρίσεων και ο γιατρός δεν πίστευε στα μάτι του όταν αντίκρυσε το πτώμα του Λιγούδη.

Η δημοκρατία στο απόσπασμα και η Ελλάδα στον γύψο

Μέγαρο Μαξίμου, Ξημερώματα 18ης Νοεμβρίου

Ο Μάρκος Κορωναίος χαμήλωσε τον ήχο της τηλεόρασης και κοίταξε τον Παντελή Γρίβα, που καθόταν ακριβώς στην άλλη άκρη του τραπεζιού, στο πρωθυπουργικό γραφείο. Ο Γρίβας κοίταξε την Παπαδοπούλου, ενώ η Νικολάου χτυπούσε τα δάκτυλα της ρυθμικά στο γραφείο. Η Ελένη Κορωναίου κοιτούσε έξω από το παράθυρο περιμένοντας ένα τηλεφώνημα. Ένα τηλεφώνημα, που θα σήμανε την επιτυχή εφαρμογή του σχεδίου και την αρχή του τέλους του Εργατικού Κόμματος, ότι δηλαδή είχε υποσχεθεί στην Λοξάντρα Σπήλιου στον γάμο με τον αδερφό της.

Ο Λοξάντρα παρέμενε ήσυχη. Ανέμενε το τέλος και φυσικά την εκπλήρωση του σκοπού της ζωής της. Το μαύρο τηλέφωνο του γραφείου του Κορωναίου χτύπησε και εκείνος σηκώθηκε, τρέμοντας οριακά, περπατώντας προς το γραφείο του τρελαμένος από το άγχος του. «Ναι…», είπε με σπασμένη φωνή.

«Πρόεδρε…». Ήταν ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Κλεομένης Δράκογλου. Είχε ανακρίνει προσωπικά τον Κωνσταντίνο Λιγούδη. Ο Κορωναίος δεν απάντησε. Περίμενε.

«Πρόεδρε… Ομολόγησε. Δεν αποτελεί πλέον απειλή. Τον πιέσαμε λίγο παραπάνω, αλλά ομολόγησε ότι ακριβώς θέλαμε. Η τρομοκρατική επίθεση στην Βουλή έγινε καθ’ υπόδειξη του Χάρη Ανδρέου…».

Ο πρωθυπουργός έκλεισε το τηλέφωνο και ξέσπασε σε κλάματα καταρρέοντας στα γόνατα του. Ο Γρίβας σηκώθηκε χαμογελώντας και έσκυψε στο πλάι του. 

«Σήκω πρόεδρε! Έχεις να κάνεις ένα διάγγελμα… έχεις να μιλήσεις στον λαό. Να πεις ότι ‘η δημοκρατία νίκησε’».

Σηκώθηκε όρθιος και χτύπησε το χέρι του στο τραπέζι. 

«Ναι!!», φώναξε και κλότσησε το γραφείο με όλη του την δύναμη. Ήθελε να τον δουν και να τον ακούσουν να πανηγυρίζει. Ήθελε να τους κάνει υπερήφανους. 

«Το σχέδιο προχωράει φίλε μου… όπως τα ψάρια… μια τραβάς… μια χαλαρώνεις… μέχρι το ψάρι να κουραστεί, να μπερδευτεί…», συνέχισε ο Γρίβας.

Τον αγκάλιασε. Η Ελένη Κορωναίου αγκάλιασε την Λοξάντρα Σπήλιου, η οποία προσπάθησε να κρατήσει τα δάκρυα της. Είχε εκδικηθεί για τους συγγενείς της. Είχε πάρει πίσω το αίμα της. Η αδερφή του πρωθυπουργού σκούπισε τα δάκρυα της φίλης της. 

«Σου είχα υποσχεθεί ότι θα δεις τους Εργατικούς στην φυλακή… μέχρι το πρωί…». Συγκινήθηκε και η ίδια. «Ο Ανδρέου, η Ορφανού… όλοι τους πίσω από τα κάγκελα…». Αγκαλιάστηκαν σφικτά, φιλώντας η μία την άλλη στο μάγουλο.

Η Νικολάου σηκώθηκε από την θέση της και έδωσε το χέρι της στην Υπουργό Εσωτερικών συγχαίροντας την για επιτυχή εφαρμογή του σχεδίου. Έπιασε τον Γρίβα από τον ώμο και χαμογέλασε στον ιδρωμένο Μάρκο Κορωναίο. 

«Κύριε πρωθυπουργέ… συγχαρητήρια. Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν αμφέβαλλα ποτέ για την δυνατότητα σας να χτυπήσετε τους εχθρούς μας. Το Εργατικό Κόμμα μας τυράννησε αρκετά χρόνια. Τυράννησε την Λοξάνδρα μας. Τυράννησε τον χώρο μας. Θα έχετε την αιώνια στήριξη του ΣΕΒ και φυσικά, όπως μπορείτε να φανταστείτε ήρθε η ώρα να ανανεώσουμε την συμφωνία μας».

Ο Κορωναίος χαμογέλασε πιο πλατιά από ότι πριν. Έσφιξε το χέρι της. Της έκανε χειροφίλημα. 

«Αγαπητή μου πρόεδρε… πάντα στις υπηρεσίες σας…», είπε και γέλασαν όλοι μαζί. 

«Αυτή είναι η αρχή μιας νέας εποχής!», είπε ο Γρίβας και τους κοίταξε όλους κατάματα. «Η τελευταία φάση του σχεδίου έχει αρχίσει και το πρωί, ο ήλιος θα είναι πιο φωτεινός φίλοι μου…».

Η δημοκρατία νίκησε;

Γραφεία Εργατικού Κόμματος

Είχε μόλις ανακοινωθεί στις ειδήσεις. Ο Κωνσταντίνος Λιγούδης είχε ομολογήσει το έγκλημα του. Είχε ομολογήσει ότι όλα έγιναν ύστερα από εντολή του Χάρη Ανδρέου. Έπειτα αιφνιδίασε τους αστυνομικούς και αυτοκτόνησε. Αυτή ήταν η είδηση, κανένας όμως δεν γνώριζε την πραγματικότητα. Η Μαργαρίτα Ορφανού είχε μόλις φτάσει στα γραφεία του Εργατικού Κόμματος και αντίκρυσε τον Χάρη Ανδρέου σε κατάσταση παραληρήματος. 

«Τι εννοείς την σκοτώσανε; Τι εννοείς την σκοτώσανε! Δεν μπορεί!», φώναξε και χωρίς να περάσει ούτε δευτερόλεπτο πέταξε την συσκευή του σταθερού τηλεφώνου στον τοίχο θρυμματίζοντας την. 

«Τι συνέβη!;», φώναξε η Ορφανού.

«Είναι νεκρή…», μουρμούρισε και κοίταξε την οθόνη της τηλεόρασης του. Σκοτώσανε την Μεγαπάνου. Το μεγάλο λαϊκό κίνημα ύστερα από την έκρηξη στην Βουλή είχε διασπαστεί και οι λίγοι ριζοσπάστες είχαν συγκεντρωθεί στο Σύνταγμα όντας έτοιμοι να συγκρουστούν με την αστυνομία. Δεν βρήκαν καμία αντίσταση. Διέσπασαν το τείχος μπροστά από το Κοινοβούλιο και έτρεξαν προς τον Άγνωστο Στρατιώτη φωνάζοντας και τραγουδώντας. Οι ερπύστριες και ο σιδερένιος, παγερός ήχος τους σταμάτησαν. Όλοι, αποσβολωμένοι γύριζαν τα βλέμματα τους δεξιά προς την Λεωφόρο Αμαλίας και τότε αντίκρυσαν εφτά τεθωρακισμένα να κατευθύνονται προς το μέρος τους. 

«Τώρα βλέπουμε την επανάκτηση του κέντρου. Ο στρατός πέρασε την Σταδίου, ενώ το Δημαρχείο και η ΕΡΤ βρίσκονται και πάλι στον έλεγχο της αστυνομίας και του νόμιμου κράτους. Σε λίγη ώρα αναμένουμε το διάγγελμα του πρωθυπουργού…».

«Το βλέπεις; Χάσαμε Μαργαρίτα. Ο Κορωναίος έβγαλε τον στρατό στους δρόμους και υποχώρησε την αστυνομία. Εκεί που νομίζαμε ότι είχαμε κερδίσει, πέσαμε στις αυταπάτες μας. Ο στρατός μπήκε στο Δημαρχείο και στην ΕΡΤ σε ελάχιστα λεπτά, σαν έκανε βόλτα… Μόλις έγινε η έκρηξη στην Βουλή, ο λαός πήγε σπίτι του… Φοβήθηκε. Δεν φοβήθηκε όταν η αστυνομία άρχισε να πυροβολεί. Φοβήθηκε όμως όταν…». Χτύπησε το χέρι του στο τραπέζι. «Φοβήθηκε όταν ο μπάσταρδος έκανε την Βουλή λαμπάδα για να μας κατηγορήσει!».

«Οι αποκαλύψεις συνεχίζονται κυρίες και κύριοι… Μετά την ομολογία και την αυτοκτονία Λιγούδη, εκδόθηκε ένταλμα σύλληψης για τους Ανδρέου, Μεγαπάνου, Ορφανού, Τριανταφύλλου, Μαυρογορδάτο και πολλά ακόμα στελέχη της παράνομης πλέον Ο6Ν και του Εργατικού Κόμματος. Η επικεφαλής της Ο6Ν σύμφωνα με πληροφορίες μας αρνούμενη να παραδοθεί, κρεμάστηκε στο Δημαρχείο, λίγη ώρα πριν φτάσει ο στρατός και η αστυνομία, ενώ ο πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων της ΝΑΥΠΗΓΙΚΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ, Πάνος Μαυρογορδάτος μεταφέρεται ήδη στην Γενική Αστυνομική Διεύθυνση. Ο γνωστός δημοσιογράφος Μιχάλης Αντωνιάδης αγνοείται και ο εκδότης Μάκης Τριανταφύλλου παραδόθηκε στις αρχές, προσμένοντας σε ελαφρότερη ποινή…», είπε η Ναταλί Δάντη κοιτώντας τον φακό της κάμερας.

«Πως… πως φτάσαμε εδώ Χάρη;», ρώτησε η Μαργαρίτα και κατέρρευσε στον καναπέ του γραφείου του. Ο Ανδρέου άνοιξε το ουίσκι του και έβαλε στο ποτήρι μια πραγματικά γερή δόση. Την κατέβασε σαν νερό, χωρίς να τον νοιάξει αν τα σωθικά και ο λάρυγγας του πάρουν φωτιά. Ξεφύσησε. 

«Πρέπει να φύγουμε Μαργαρίτα. Πρέπει να φύγουμε από την χώρα. Δεν μπορώ να πάω φυλακή. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι χάσαμε…».

Μέγαρο Μαξίμου

Ο Γρίβας γέλασε και έκλεισε το τηλέφωνο. Τελείωσε το ουίσκι του και σηκώθηκε όρθιος. 

«Τους έπιασαν στην Ραφήνα. Ο Ανδρέου και η Ορφανού ήθελαν να φύγουν ακτοπλοϊκά με προορισμό την Αλικαρνασσό…». 

Γέλασε πάλι. Το ίδιο και οι υπόλοιποι. Η Σπήλιου, η Κορωναίου, η Παπαδοπούλου, ο Δράκογλου. Ο πρωθυπουργός δεν γέλασε. Συνέχισε να διαβάζει το κείμενο του διαγγέλματος του κοιτώντας ταυτόχρονα το γραφείο και την κάμερα του επικοινωνιακού επιτελείου του Μεγάρου Μαξίμου. Ήταν ο νικητής. Σε ελάχιστες ώρες η Αθήνα είχε επανακαταληφθεί από τις δυνάμεις της αστυνομίας και του στρατού, τα στελέχη του Εργατικού Κόμματος και της Ο6Ν είχαν συλληφθεί, οι πολίτες επέστρεψαν τρομαγμένοι στα σπίτια τους και τώρα όλη η Ελλάδα ανέμενε το διάγγελμα του, που θα κήρυττε την νίκη της κυβέρνησης, εν τέλει, απέναντι στην ίδια την κοινωνία.

Η επιβολή στρατιωτικού νόμου ήταν υπερβολή; Μπορεί. Κατά πάσα πιθανότητα ήταν μια ακραία αντίδραση σε μια μάχη που είχε ήδη κερδηθεί. Υπήρχε όμως η στήριξη της Γερμανίας και των Ευρωπαϊκών Τραπεζών. Υπήρχε μια νέα συμφωνία, μια νέα συνεννόηση δούναι και λαβείν. Ακόμα και η σοσιαλιστική Γαλλία, πιεσμένη από την καγκελάριο Κάουφεν, είχε υποχωρήσει, βλέποντας ταυτόχρονα τις εξελίξεις των τελευταίων ωρών και την ήττα των εξεγερμένων. Σύσσωμο το ευρωπαϊκό πολιτικό κατεστημένο, οι διοικήσεις των ευρωπαϊκών κρατών και η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία σε χρόνο ρεκόρ υποστήριξαν την κυβέρνηση, μετά την βομβιστική επίθεση στο Κοινοβούλιο. Η ίδια η Γερμανίδα Καγκελάριος μάλιστα κάλεσε την ελληνική κυβέρνηση «να λάβει όσα μέτρα είναι απαραίτητα για την εξομάλυνση των συγκρούσεων, που υπονομεύουν την θέση της Ελλάδας και της Ένωσης στις αγορές».

Αγορές. Τα Νοεμβριανά, όπως αναφέρονταν πλέον, είχαν στοιχίσει στην χώρα αρκετά. Το διάστημα που η κυβέρνηση έχανε διαρκώς σημαίνουσες θέσεις, οι διεθνείς οργανισμοί προειδοποιούσαν τους επενδυτές για τον κίνδυνο της Ελλάδας. Για αυτούς η ελληνική οικονομία ήταν μια φούσκα, που θα έσκαγε σε περίπτωση νίκης των εξεγερμένων. Κάθε μέρα εκατομμύρια ευρώ έφευγαν από τις ελληνικές τράπεζες και η αξιοπιστία της ελληνικής οικονομίας συνεχώς κατέρρεε. Το χρηματιστήριο, το βράδυ πριν την βομβιστική επίθεση στο Κοινοβούλιο είχε φτάσει σε ιστορικό χαμηλό, πτώση που ανατράπηκε αμέσως μετά την σύλληψη του «δράστη». Από την εκείνη την στιγμή και για τις λιγοστές ώρες που την χώριζαν από το διάγγελμα του Κορωναίου, τα διεθνή ιδρύματα αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας αναβάθμισαν την χώρα, ενώ τα διεθνή πρακτορεία ειδήσεων προεξοφλούσαν το θρίαμβο της κυβέρνηση σε διάστημα ωρών. Δεν έπεσαν καθόλου έξω. Ξαφνικά, η ελληνική οικονομία από εκεί που είχε πέσει στα τάρταρα, με λίγες μόνο δηλώσεις των ευρωπαϊκών και διεθνών τραπεζικών και πολιτικών παραγόντων βρέθηκε στην κορυφή των επενδυτικών προορισμών. 

«Μετά την νίκη της κυβέρνησης, η ελληνική οικονομία θα αποτελέσει έναν ευτυχές προορισμό για επενδύσεις και επιχειρηματικές δραστηριότητες, αφού υψηλόβαθμα στελέχη της κυβέρνησης διαβεβαίωσαν για αλλαγή πολιτικής, για μηδενική φορολογία, για ριζοσπαστική μείωση του κόστους εργασίας, για χαλάρωμα των φιλεργατικών συμβάσεων και για διάλυση των συνδικάτων», έγραφε ο Economist.

Μόνο αυτό έφτανε για να πάρει η κυβέρνηση τα πάνω της. Όλα όσα μετέδιδε ο Economist αποτελούσαν και στόχους του ΣΕΒ. Πέρα φυσικά από την εκδίκηση για τον χαμό της οικογένειας Σπήλιου, ο κύριος στόχος των επιχειρηματιών ήταν να αποκατασταθεί το σύστημα εξουσίας που διερράγη το 2005 με την νίκη του Εργατικού Κόμματος, να προωθεί μια νέα ατζέντα διαρκούς μεταφοράς πλούτου από τα κάτω προς τα πάνω. Για αυτό είχαν δουλέψει σκληρά από την ανάληψη της ηγεσίας του Φιλελεύθερου Κόμματος από τον Μάρκο Κορωναίο. Η διαρκής προπαγανδιστική λειτουργία των Μέσων, οι ρίζες του παρακράτους στην αστυνομία και στην πυροσβεστική, η εκστρατεία κοινωνικής αλλαγής, πρώτα από όλα στην πρόσωπο με πρόσωπο περίσταση, κατάφεραν να αλλάξουν, να χειραγωγήσουν την κοινωνία με τέτοιο τρόπο ώστε εθελοδούλως ο λαός να παραχωρήσει την εξουσία, ακούγοντας απλά την δέσμευση για «καλύτερες δουλειές». 

Κοίταξε τον καναπέ του γραφείου του, στο Μέγαρο Μαξίμου. Όλοι γελούσαν κρατώντας τα κρυστάλλινα ποτήρια σαμπάνιας τους, κάνοντας προπόσεις και σχεδιάζοντας τα επόμενα βήματα τους. 

«Ποιος νίκησε τελικά;», θα μπορούσε να αναρωτηθεί. 

«Ο Ανδρέου θα οδηγηθεί στην φυλακή, οι φοιτητές θα αδρανοποιηθούν, η Βουλή είναι κλειστή… ουσιαστικά έχω την απόλυτη εξουσία…». Αυτές τις σκέψεις έκανε προσποιούμενος ότι διαβάζει την ομιλία του. Στην πραγματικότητα εκείνος ήταν ένα όργανο. Δεν είχε απόλυτη εξουσία. Η απόλυτη εξουσία βρισκόταν μπροστά του.

Ένας μεγάλος εφοπλιστής, που μονοπωλεί τα Μέσα Ενημέρωσης, η εκπρόσωπος των μεγάλων βιομήχανων της χώρας, ένα πολύ σημαντικό μέλος της γερμανικής ελίτ και το θείο βρέφος της ελληνικής ολιγαρχίας, η τελευταία απόγονος της οικογένειας Σπήλιου. Αυτοί ήταν η εξουσία. Εκείνος απλώς έπαιζε με βουλευτές, υπουργούς και κοινοβούλια. Εκείνος απλώς έδινε ένα συνταγματικό και νομιμοποιητικό προσωπείο στους νόμιμους ιδιοκτήτες της χώρας.

Επίλογος

Πάρνηθα

Ο Μιχάλης Αντωνιάδης περπατούσε μέσα στο δάσος, βλέποντας την ανατολή του ηλίου να λούζει την Αθήνα. Κατευθυνόταν με κρυμμένα τα χαρακτηριστικά του προς το τελευταίο κρησφύγετο της Ο6Ν, στον Υμηττό. από όπου με άκρα μυστικότητα και εκμεταλλευόμενοι τις τελευταίες επαφές και δίκτυα τους θα δραπέτευαν για την Ρωσία. Έπρεπε να κλείσει το κινητό του, για να μην εντοπιστεί το σήμα του. Είχε πολύ κρύο και τα δάκτυλα του λύγιζαν πλέον πολύ αργά. Κοίταξε δεξιά και αριστερά, για να επιβεβαιωθεί ότι κανένας δεν τους παρακολουθούσε και λίγο πριν απενεργοποιήσει το κινητό του είδε μια τελευταία ειδοποίηση. «Το διάγγελμα του πρωθυπουργού…».

Μπήκε σε δίλλημα. Να το πατούσε ή να έκλεινε το τηλέφωνο και να το εξαφάνιζε. Η αγωνία και ο θυμός μέσα του κυριάρχησαν. Πάτησε την ειδοποίηση και ευθύς άνοιξε ένα παράθυρο στην εφαρμογή περιήγησης. Το διάγγελμα είχε μόλις ξεκινήσει. Δυνάμωσε τον ήχο. Ο Μάρκος Κορωναίος φορώντας ένα μπλε σακάκι με ένα λευκό πουκάμισο και μια μπλε σκούρη γραβάτα εμφανίστηκε καθισμένος στο γραφείο του.

«Συμπολίτες μου,

Σήμερα τελείωσε μια μεγάλη πρόκληση για την δημοκρατία. Σήμερα κέρδισε η νομιμότητα, το νόμιμο κράτος και πρωτίστως ο ελληνικός λαός. Σήμερα αποδείχθηκε περίτρανα ότι όλοι οι φόβοι μας είχαν τελικά μια λογική βάση. Το Εργατικό Κόμμα και η ηγεσία του όχι μόνο είχαν επαφές με την ολιγαρχία, όχι μόνο επί παραπάνω από μια δεκαετία είχαν χτίσει ένα πολύπλοκο παρακράτος εντός της ελληνικής κοινωνίας, αλλά όμως φάνηκε, είχαν αναπτύξει και ένα εναλλακτικό σχέδιο σε περίπτωση που το Φιλελεύθερο Κόμμα έφερνε ξανά την νομιμότητα και την διαφάνεια, σε περίπτωση που μια νέα κυβέρνηση τους καλούσε να λογοδοτήσουν. Όλα έχουν μια συγκεκριμένη σειρά.

Η αποκάλυψη του σκανδάλου Ρούσσου ήταν απλός η σπίθα που άναψε την φλόγα της διαφθοράς του Εργατικού Κόμματος. Τα δίκτυα του εντός μιας μικρής μειοψηφίας των φοιτητών, εντός των εγκληματικών οργανώσεων και των αναρχικών στοιχείων ξεκίνησαν μια κοινωνική σύγκρουση που μόνο ηττημένο είχε την πατρίδα. Με ψεύτικα διλήμματα και επιχειρήματα θολά, το Εργατικό Κόμμα μέσω του τρομοκρατικού βραχίονα του, της Οργάνωσης της 6ης Νοεμβρίου με βαθιές ρίζες στην γνωστή σε όλους Επαναστατική Αντίδραση, δίχασε την κοινωνία μας προσπαθώντας να απονομιμοποιήσει το κράτος και την κυβέρνηση, να κλονίσει την σχέση εμπιστοσύνης που έχουμε χτίσει τους τελευταίους μήνες. Το Συμβόλαιο που υπογράψαμε το βράδυ των εκλογών της 13ης Μαΐου, το Συμβόλαιο Ασφάλειας και Ανάπτυξης, όπως μετουσιώθηκε στο πρόγραμμα μας, φυσικά και δεν παύει να ισχύει. 

Η σημερινή ημέρα, παρά την νίκη της δημοκρατίας, είναι όμως μια μαύρη μέρα. Οι υλικές ζημιές στο Κοινοβούλιο είναι τεράστιες. Δεν χτυπήθηκε μόνο το κτήριο. Χτυπήθηκαν οι θεσμοί και το κύρος του κράτους. Η Ασφάλεια και η Ανάπτυξη δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν πιαστούν όλοι οι ένοχοι και αν δεν σταματήσουν οι ελάχιστες πλέον συγκρούσεις. Όπως ήδη γνωρίζετε η κυβέρνηση έδωσε εντολή στον στρατό να αναλάβει δράση ώστε να ανακτηθούν περιοχές, που η νομιμότητα είχε καταπατηθεί. Το Συμβόλαιο δεν μπορεί όμως να συνεχίσει να ισχύει αν δεν λάβουμε πιο δραστικά μέτρα. Η αποτυχία αποτροπής της βομβιστικής επίθεσης στο Κοινοβούλιο είναι ένα λάθος το οποίο το αναλαμβάνω προσωπικά, για αυτό και σήμερα σας ανακοινώνω τα εξής.

Με προεδρικό διάταγμα με άμεση ισχύ από σήμερα και για δεκαπέντε μέρες, σύμφωνα με το Άρθρο 48 του συντάγματος, η χώρα κηρύσσεται σε κατάσταση πολιορκίας και αναστέλλεται η ισχύς του συνόλου των διατάξεων των άρθρων 5 παράγραφος 4, άρθρων 6, 8, 9, 11, 12 παράγραφοι 1 έως και 4, άρθρων 14, 19, 22 παράγραφος 3, το άρθρο 23, 96 παράγραφος 4 και το άρθρο 97. Ταυτοχρόνως εκδίδεται καταστατική συντακτική πράξη σύμφωνα με την οποία ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας παραιτείται των αρμοδιοτήτων του, οι οποίες πλέον θα ασκούνται από το Υπουργικό Συμβούλιο για χρονικό διάστημα επίσης δεκαπέντε ημερών. Σε αυτό το διάστημα η κυβέρνηση θα επεξεργαστεί ένα νέο συνταγματικό πλέγμα, το οποίο θα ντύσει το Συμβόλαιο Ασφάλειας και Ανάπτυξης…».

Ο Μιχάλης έσφιξε το κινητό του και φώναξε. Τσίριξε τρέμοντας ολόκληρος. Πέταξε την συσκευή του στην πλάγια και έπεσε στα γόνατα ξεσπώντας σε κλάμματα. Έπιασε το υγρό χώμα, χτυπώντας τα χέρια του, λερώνοντας τα ρούχα του. Είχαν χάσει στην πραγματικότητα. Η φωνή του πρωθυπουργού ακουγόταν ακόμα μέσα στο δάσος από το ηχείο του κινητού του. Ακουγόταν σαν να μιλούσε το βουνό, να ψιθύρισε η Αθήνα με μια φωνή ήρεμη και ψύχραιμη, που ανακοίνωνε όμως την εκτροπή.

«Συμπολίτες μου,

Τα νέα μέτρα έχουν ως στόχο την προφύλαξη των αξιών και των αρχών της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Η κοινωνική ειρήνη είναι το τελευταίο στάδιο των παρεμβάσεων που επρόκειτο να γίνουν στην πολιτεία. Στόχος μας, αγαπητέ αναγνώστη, είναι να αισθάνεσαι ασφάλεια στο σπίτι σου, στον καναπέ σου, τώρα που διαβάζεις αυτό το βιβλίο, μέσα στα σκεπάσματα και τα διπλότριπλα παπλώματα του κρεβατιού σου, παλεύοντας να ζεσταθείς, να επιβιώσεις τις κρύες νύχτες του χειμώνα, ελπίζοντας πως αύριο θα είναι μια ημέρα καλύτερη, πιο θετική, πιο φωτεινή από την σημερινή. Να αισθάνεσαι ασφάλεια μπροστά στην τηλεόραση αγαπητέ αναγνώστη, την ώρα που ενημερώνεσαι για τις πρωτοβουλίες που λαμβάνουμε έχοντας προτεραιότητα το συμφέρον σου, την ώρα που βλέπεις το αγαπημένο σου σίριαλ, ή το αγαπημένο σου τηλεοπτικό παιχνίδι. Ησύχασε στον καναπέ σου. Δεν θέλουμε να σε απασχολεί τίποτα άλλο. Είσαι στο πλευρό μας έτσι κι αλλιώς. Η τύχη σου είναι στα χέρια μας. Η αυριανή ημέρα θα είναι καλύτερη. Στο εγγυόμαστε εμείς αυτό…».

Τ Ε Λ Ο Σ