ΑΠΘ: Πως να μην λειτουργήσει μια βιβλιοθήκη και ένα πανεπιστήμιο
Οι συγκρούσεις στο ΑΠΘ γίνονται με αφορμή την κατασκευή της βιβλιοθήκης αλλά στην πραγματικότητα αφορούν ένα ευρύτερο πλαίσιο
Copyright ©2022 PARALLAXI
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασα κοινωνιολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και κοινωνική ανθρωπολογία στα πανεπιστήμια του St. Andrews και του Καίμπριτζ. Διδάσκω κοινωνική ανθρωπολογία στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Α.Π.Θ. Το ερευνητικό μου έργο εστιάζει σε ζητήματα πολιτικής ταυτοτήτων στο Μακεδονικό χώρο και στη Θεσσαλονίκη, εθνογραφίας των Βαλκανίων και ιστορίας της εθνολογίας. Δημοσίως κατοικοεδρεύω στο http://accedere.wordpress.com και στο http://auth.academia.edu/GAgel...
Οι συγκρούσεις στο ΑΠΘ γίνονται με αφορμή την κατασκευή της βιβλιοθήκης αλλά στην πραγματικότητα αφορούν ένα ευρύτερο πλαίσιο
Περίσσεψε και η μικρότητα, το σκληρό τίποτα πέρα από το ατομικό κέρδος και συμφέρον.
Τη στιγμή που τα ημερήσια κρούσματα εφέτος αγγίζουν σχεδόν τις 25.000.
Ο Γιώργος Αγγελόπουλος γράφει για τις συγχωνεύσεις τμημάτων σε σχολεία στην Χαλκιδική και το κατώτερο επίπεδο παιδείας που θα υποστούν.
Οι φοιτητές διεκδικούν το δημόσιο χώρο για να συγκροτήσουν τον εαυτό που έχασαν εδώ και έναν χρόνο. Οι πρυτανικές αρχές του ΑΠΘ διεκδικούν την ηρεμία τους σε μια URL διεύθυνση του διαδικτύου. Οι δύο αυτοί κόσμοι κάποια στιγμή θα συναντηθούν.
Θα παραδώσουμε στις μελλοντικές γενιές ένα ΑΠΘ εξίσου πλούσιο σε γνωστικά πεδία ή θα υπονομεύσουμε το μέλλον του;
Η κυβέρνηση αναγνωρίζει στον εαυτό της το δικαίωμα πλήρους και ολοκληρωτικής εξόντωσης της Παιδείας.
Υποψιάζομαι ότι το ζητούμενο όσων αμφισβητούν την ύπαρξη της πανδημίας δεν είναι η ζωή μας αλλά η εμπέδωση της επιρροής τους.
Ο Θεοδοσίου αφηγούνταν τις εργασίες χαρτογράφησης και τοπογραφικής απεικόνισης που υλοποιούνταν σε αποστολές πολλών εβδομάδων μέσα στη ζούγκλα.
Όπως κάθε πόλεμος, και αυτός θα τελειώσει. Θα αλλάξει τον κόσμο σε πολλά, πολλά θα μείνουν και ίδια. Το θέμα είναι ότι κάποια στιγμή στο μέλλον θα αντιμετωπίσουμε το ερώτημα: «τι έκανες στον (κορονο)πόλεμο μπαμπά;»
Δεν έχω καμία ανάγκη να παινέψω το σπίτι μου.
Ένας αφανής κόσμος που βασικά απευθύνεται στους αφανείς. Σε αυτούς δηλαδή που, στη μακρά διάρκεια του ιστορικού χρόνου, κράτησαν τη Θεσσαλονίκη ζωντανή.